Akihabara (秋葉原)

Na de vlooienmarkt vanmorgen weer op de monorail gestapt. En daarna overstappen op de metro richting Akibabara.

Daar zit Radio Center en daar kom ik graag. Was er alleen nog niet aan toegekomen deze week, maar nu alle tijd genomen om de verschillende stalletjes en vitrines eens flink onder de loep te nemen. Uiteindelijk nog een leuke oude Olympus lens gevonden voor €20. 28mm F3.5 goede staat, zeker voor een oude lens 👍.

Wat opvalt is dat er steeds minder stalletjes zijn. Op YouTube laatst nog een documentaire gezien waarin duidelijk naar voren komt dat de huidige uitbaters flink op leeftijd zijn en met pensioen gaan of erger. Helaas is er geen jeugd die er brood in ziet om in een stalletje van 1 bij 2 meter de rest van hun leven schakelaartjes, ledjes en electronicakitjes te slijten.

Tien jaar geleden waren er een paar stalletjes leeg. Vijf jaar geleden 20% en nu bijna de helft. Hopen dat het mijn volgende bezoek nog bestaat.

Verder barst het hier van de manga spullen. Verzamelkaarten en poppetjes. Maar de meeste foto’s van die poppetjes zijn niet geschikt voor Polarsteps. Blijven vieze, rare mannetjes die Japanners.

Ondertussen begon mijn maag ook te rommelen en ik had wel weer zin in sushi. Dit keer naar Sushiro en omdat dit, vooral in het weekend, een hele leuke buurt is, besloten om te gaan lopen. Onderweg nog wat Pokemons gevangen, we zijn tenslotte niet voor niets in Japan.

Sushi 🍣 van de lopende band heeft in Japan geen heel hoog aanzien, maar het is stukken beter dan we in Nederland gewend zijn. En hele dure sterrensushi spoel je niet weg met koud bier. Dus doe mij die van de lopende band dan maar.

Tijdens de sushi kwam het duiveltje op mijn schouder weer eens op bezoek. Hij komt deze week al geregeld langs als ik weer eens bij action cameras sta te kijken maar dit maal was zijn broertje op mijn andere schouder in geen velden of wegen te bekennen. Die praat me normaal gesproken weer terug naar de realiteit, maar hij was er nu even niet.

Dus toch maar even door naar Yodibashi dan maar. Daar weer lopen spelen met de beoogde camera. Heb er de afgelopen dagen al zoveel mee gespeeld dat ik zonder hulp door het Japanse menu scroll om hem op Engels te zetten en dit wordt hem dus.

Alsof de duvel ermee speelt, of is het toch zijn broertje…. geen voorraad 🤬. Wel kan ik mijn naam opgeven en morgenochtend ligt er één klaar. Ok dan. Maar terwijl ik me, zichtbaar teleurgesteld, richting de deur begeef wordt er via twee man een boodschap doorgeven naar de medewerker bij de deur.
Staat me tegen te houden met handgebaren en ik denk… betrapt. Geen idee waarop, maar zal wel iets verkeerd hebben gedaan.

Wat blijkt. Na overleg met zijn manager kan ik ook twee uurtjes later terugkomen. Dan is er nieuwe voorraad. Dus maar even rondhangen hier, meteen souveniertjes inslaan en even neuzen bij de Japanse snoepafdeling of zoals dat in Japan heet: snoepafdeling.
Gezonde keuze gemaakt, want fruitsmaak en bij het openen van de verpakking is het een soort Fruitella op steroïden.

Die twee uur waren in ieder geval zo om. Terug naar Yodibashi, afrekenen, grote strik er omheen en snel naar het hotel. Nu even spelen met het nieuwe speelgoed en dat Amazon pakje van eerder deze week kan ook meteen getest worden. Dat is dat kleine kastje met die blauwe spiraalkabel. Heb ik nu geen bal aan maar is voor straks in Nederland.Baca selengkapnya