Tempeldag

Hallo daar, gisteren was ons plan om even lekker te gaan scooteren, om eens iets van de omgeving te zien. We kunnen nu alle 6 scooter rijden, dus we zijn erg mobiel. Youp en Emiel B gingen niet mee, die moesten dingen regelen of trokken hun eigen plan. De andere 4 gingen op pad naar een National Park, maar daar zijn we nooit uitgekomen. We gingen een pagoda bezoeken, de Bai Dinh pagoda om precies te zijn. Dit Boeddhistische complex is zo'n 539 hectare groot, maar in dit gigantische park waren wij eigenlijk de main event. Vanaf het moment dat we aankwamen keken mensen naar ons, zwaaiden ze en maakten ze foto's van ons. In het park was er een groep schoolkinderen die de hele tijd aan ons vroegen of ze met ons mochten praten, om dan vervolgens dezelfde 3 vragen aan ons te stellen ("What's your name", "Where you from", "How old are you" ). Als wij vervolgens van dit pad afgingen en een vraag terug stelden, kregen we vaak stilte als antwoord. We gokken dat we een soort schoolproject zijn geworden, of de meeste mensen hier vinden 4 lange witte jongens een wereldwonder. Wij vonden het allemaal maar een beetje gek en ongemakkelijk, mede dankzij de groep moeders die trots hun dappere kinderen aan het filmen waren als ze met ons aan het praten waren. Als de kinderen hun 3 op school geleerde Phrases-cles hadden uitgewoond, bleven ze ook nog een minuutje doorfilmen. Het tempelcomplex zelf was wel mooi. Het was groot, de tempels/torentjes waren leuk versierd met vele gouden Boeddha's en het uitzicht op de grote pagode was erg mooi. Wel vraagt de Vietnamese overheid/bevolking voor elke dienst wel een paar euro, en ze zijn ook vrij opdringerig. Voor een Communistisch land weten ze wel vrij goed hoe ze touristen geld afhandig kunnen maken. Al boeit dat ons ook niet heel veel, dat is de traditie van het land, en wij zijn voor Vietnamese begrippen steenrijk. Wel opvallend zijn alle mensen die signaleren dat je moet stoppen, en wel NU, als je voorbij rijdt. Wij denken dan dat we iets fout doen, maar ze willen gewoon dat je bij hen iets gaat drinken en parkeren. Maar die fout maak je ook maar een paar keer. Nu liggen we in een slaaptrein naar Hoi An. De treinreis duurt nogal lang, maar gelukkig hebben we slaapplekken. En dat zijn het, slaapplekken, want in de krappe anderhalve kubieke meter slaapruimte kunnen we niet heel veel anders doen. We delen een 2,5x2,5 meter met 6 mensen. Krap, maar we zullen het denk ik wel overleven. Tot snel.Read more