“Bye bye…. And don’t get lost!”

Dit waren de woorden waarmee we afscheid namen van de Noorse Tom, waar we een flink eind mee opgelopen waren op weg naar onze bergbeklimming vanuit Skittenelv, ten noorden van waar we wonen. Nog een beetje zoekend naar het wandelpad (altijd weer een uitdaging hier in Noord-Noorwegen) kwamen we hem in vol ornaat tegen op zijn squad. Eigenlijk een beetje hierdoor afgeschrikt zei ik heel blij hoi tegen hem en vroeg hem of hij ging jagen. Doe ik anders nooit hier, want wegkijken op het moment dat normaalgesproken oogcontact ontstaat is hier normaal. Nu dus wel. En wat bleek: meneer ging niet jagen maar vissen (o gelukkig), was opgegroeid in dit gebied en vertelde – voor een Noor- honderduit. We hebben dus veel geleerd over de dieren, planten en bessen op deze berg en hoe het is om hier te leven. Van ieder poepje kon hij uitleggen van welk dier het was. Erg interessant ook om te horen hoe deze maatschappij werkt, hoe vrij je hier bent (Tom was eigenaar van een groot deel van de berg), maar ook helemaal niet (met elkaar beslissen ze op basis van overheidsadvies om nirt te vissen in de rivier om de visstand op peil te brengen en om vrij sneeuwscooter te kunnenrijden moet ie naar Finland of Zweden). Hoe vredelievend er samengeleefd wordt (behalve als de bessen rijp zijn, Tom, serieus: " Than we have a berry war" ).
Fijn ook dat dit die ene niet-sportieve Noor was, zodat we in een rustig tempo omhoog liepen. Totaal andere omgeving ook weer. Al snel ging hij heel vanzelfsprekend van het pad af en liepen we weer te struinen over het verende rendiermos, waadden we door moeras. Ik zei nog ‘Nu ben je ineens onze gids i.p.v. ons gezelschap’ . Toen hij na een paar uur zijn vismeer bereikte, zijn wij doorgelopen de berg op en namen we afscheid. Het leek heel simpel: van het meer rechtdoor naar top en weer terug. Maar ja, wat is rechtdoor op een berg en wat is een top. Al snel verdween het meer uit het zicht. We hebben al vaker voordeel gehad van het feit dat als je eenzelfde weg terug gaat, je een totaal andere beleving van de omgeving ziet. Dat kan ook een nadeel zijn: geen idee wat ‘de weg terug was’. En dan kom je erachter dat je aan veel van de bergwandelinstructies niet hebt opgevolgd: extra eten, reservekleding, veiligheids-items… nope. Dus goed opgepast, ons niet afgevraagd wat de gevolgen zouden zijn als het weer zou omslaan, proberen te beredeneren waar de rivier of de zee zou zijn… en de weg teruggevonden. Uiteindelijk hebben we 7 uur gelopen en steeds hoorde ik in mijn hoofd Tom die laatste woorden weer zeggen. Té zwaar en we konden geen boe of bah meer zeggen. Wat een dag. We hebben direct de openingstijden van het zwembad opgezocht.Read more