En daar was Anouk!

Ineens werden we verrast door: “Hey Thaam, ik heb nog vakantie, zal ik naar jullie toe komen?” en na wat afstemming: “Ik heb geboekt!” Dus vrijdag na onze Noordkaap-avontuur even snel bedje voor haar opgemaakt, bijgeslapen en globale plannen gemaakt. En daar was ze dan, stoer in haar eentje het vliegtuig genomen en direct enthousiast over de hoge bergen. Het is fijn om haar bij ons te hebben, vertrouwd en gezellig. Zo’n enthousiasteling!
We hadden gedacht om haar eerste dag te vullen met een rondje sightseeing stad, maar: “Ik kom voor de bergen!” Dus een wandeling uitgezocht een uurtje rijden verderop. Het is altijd weer een verrassing of de wandelroute te vinden is, te volgen, niet te stijl, te lang, te hoog, of het te warme, te koud, te nat, mistig zal zijn of dat er veel muggen zullen zijn, of je water tegenkomt onderweg waar je je fles mee kunt vullen, of je besjes onderweg tegenkomt om te eten of er een plek is waar je kunt schuilen….. dus het standaard getwijfel over wat zal ik meenemen of aandoen is altijd ff gedoe. Maar je kunt het dan ook nooit van tevoren weten en nooit helemaal voorbereid zijn.
Met stralend weer gingen we naar boven en de uitzichten waren dus spectaculair. Met iedere 10 meter die we klommen popten er weer nieuwe eilanden en bergen en meren hoog in de bergen op, steeds verder konden we kijken (als we even stil stonden, want tijdens het hiken kan je niet anders dan naar je voeten kijken), echt heel mooi! Het was een zeer steile beklimming, je had veel kracht nodig om de stappen te nemen, concentratie om niet te vallen of uit te glijden op de losse steentjes en zand. Anouk heeft een goede conditie en sport veel, is enthousiast over wat ze ziet en heeft een flinke dosis uithoudingsvermogen, dus dat is heel leuk met haar.
Na een paar uur en ongeveer 100 meter voor de top stopte ik: te eng, te steil, te vermoeide benen. Anouk en Bart liepen door, maar ook zij zijn niet doorgegaan tot de top (het pad hield op, het werd te gevaarlijk). Ik vind de wandelingen hier echt ongelooflijk, niet voor te stellen als Frankrijk, Oostenrijk je referentiekader is.
Toen de terugweg. En ineens: mist! In nog geen 10 minuten tijd was al het uitzicht weg en moesten we bij elkaar blijven om elkaar te kunnen blijven zien. Afdalen is verraderlijk: het ‘pad’ ziet er ineens anders uit, je benen zijn moe, en er zijn vele meters die ik op de billen schuivend heb afgelegd. 100 meter lager was de mist vervangen door regen, maar toch gaat afdalen gaat nog altijd veel vlotter dan stijgen en de trotse opluchting toen we asfalt onder onze voeten voelde was geweldig. Voldaan en vol van zweet en modder reden we terug. Kwamen we ook nog chillende rendieren tegen!
De douche thuis was heerlijk en Bart was ook nog zo lief om pannenkoeken te bakken. In combinatie met de too good to go sushi die we opgehaald hadden, was het een perfecte maaltijd.Okumaya devam et