Dag 10: Van Elâzığ naar Van... Huh?

English below

Jaa, je hebt het goed gelezen: na een kort beraad in de ochtend hebben we de knoop doorgehakt en besloten de zuidelijke route in Turkije door te volgen om zo Mount Ararat en omstreken morgen mee te kunnen pakken. Het logische stadje om een nieuwe standplaats te vinden vandaag: het pittoreske Van aan het meer van Van -- daar moet men betere tongbrekers mee kunnen bouwen dan wij in deze alinea hebben gedaan.

De rit voor vandaag voerde ons 460 km oostwaarts over de D300, een buitenproportioneel grote vierbaansweg voor de hoeveelheid verkeer die eroverheen rijdt, maar die tegelijkertijd wel zeer efficiënt ons tussen de schaars begroeide berghellingen en drukbebouwde akkerlanden in de tussenliggende valleien door bracht.

De dagopdracht van vandaag was in de regel vrij simpel: neem een foto met 20 Turken die hun duim opsteken. Ons plan: uitstappen in Güroymak, een stadje met 25.000 inwoners en onder het genot van een kopje typische Turkse thee een aantal locals voor ons plan enthousiasmeren. Het bleek, echter, dat dit stadje niet zo vaak met westerlingen geconfronteerd werd. Zul je net zien. Het feit dat wij plaatsnamen aan de kleine houten tafeltjes en stoeltjes waar de locals ogenschijnlijk vele uren doodden, zorgde voor zoveel onrust bij zowel de omstanders als de bedienden, dat we uiteindelijk ons plan maar hebben laten varen. Na het tienvoudige van de waarde van de thee op het tafeltje te hebben achtergelaten, kozen we het hazenpad zonder de taak van de dag te volbrengen.

Op het laatste stukje naar Van verdween ook de laatste bekende plaatsnaam, Erzurum (voor wie wel eens ticket to ride heeft gespeeld), van de borden, en kwam daarvoor het geelomlijnde Iran in de plaats. Een realisatiemoment dat we inmiddels Syrië horizontaal voorbij waren gereden, en ons dichter bij Teheran en Bagdad bevonden dan bij Ankara. Zelfs de Nederlandse nummerborden, die we in Turkije nog om de havenklap tegenkwamen, zijn schaarser en schaarser geworden, nu dat de zuivere reistijd terug naar Delft volgens Google maps zo'n 47 uur beslaat. We zijn, vrij letterlijk genomen, ver van huis.

Nadat we bij ons hotel ingecheckt waren en tegen 7% opslag een nieuw stapeltje Turkse lira's bij de AK bank hadden gepind, vonden we een hapje eten bij Emek Döner, in het centrum van de stad. Daar probeerden we onze bestelling door te geven met ons handen-en-voeten Turks dat we in de loop van de afgelopen dagen ons eigen hadden gemaakt, toen we erachter kwamen dat in ieder geval de bediening in restaurantjes in dit deel van Turkije helemaal geen Turks spreekt. In plaats daarvan is de voertaal Kurmanji, ook wel Noord-Koerdisch genoemd. Nogmaals een verrassing, maar wel eentje die ons goede inspiratie biedt voor een nieuwe afsluitgroet van vandaag.

Bi xatirê te,
A

Day 10: From Elâzığ to Van

We start this story with an apology: the wordplays in the first paragraph of the Dutch story do not allow for a translation that faithfully conveys our poor taste of humor. We can assure you though, you're not missing much.

After a small planning session in the morning, we made the choice to follow the southern route through Turkey, so that we can pass by Mount Ararat and the surrounding area tomorrow. The logical place to find a resting place for the night: the pittoresque Van, on the Van lake.

Today's ride took us 460 km eastwards along the D300, a disproportionally big four-lane road for the amount of traffic it serves, but at the same time it took us very efficiently through the scarsely-vegetated mountain sides and intensively-cultivated farming fields in the valleys in between.

The task of the day was quite simple at face value: take a picture of 20 Turks doing a thumbs up. Our plan: get out at Güroymak, a town with 25.000 inhabitants, and enthuse a bunch of locals over a cup of typical Turkish tea. It appeared, though, that this town was not confronted with westerners that often. You hate to see it. The fact that we sat down at the small wooden tables and chairs where it seemed like the locals spent countless hours, caused so much unrest with both the other guests and the restaurant personnel that we decided to bail our plan. After leaving tenfold of the value of the tea on the table, we left the site without completing the task of the day.

On the last stretch towards Van, even the last familiar town name disappeared from the road signs, namely Erzurum (for everyone who played ticket to ride), and it was replaced by a yellow square indicating Iran. A moment of realisation that we had horizontally passed Syria, and are closer to Baghdad and Teheran than to Ankara. Even the Dutch license plates, that we encountered quite regularly throughout Turkey, have become more scarce, as the driving time back to Delft according to Google Maps has reached about 47 hours. We are, quite literally, far from home.

After we checked in to our hotel and acquired a new stack of Turkish lira at the AK bank with a 7% withdrawal fee, we found some food at Emek Döner in the city center. There we tried to order with our hand-and-feet Turkish that we have acquired throughout the last couple of days, only to learn that at least the restaurant personnel doesn't speak a word of Turkish in this part of Turkey. Instead, the locally dominant language is Kurmanji, also known as Northern Kurdish. Another surprise, but one that gives us inspiration for a new way to end this story.

Bi xatirê te,
ARead more