Leen Bervoets

Ja ja, ook wij gingen erheen! De rots in de vorm van een tong trekt jaarlijks meer dan 60 000 bezoekers. Het sprak ons wel nog aan, omdat iedereen die er wil geraken er heel veel moeite voor moet doen. Heen en terug bedraagt de tocht 27km met meer dan 850m stijgen en dalen. Wij zagen mensen met babies in draagzakken, chiuauas in rugzakken, zonder rugzak (en dus zonder water, eten of extra kledij), voeten half in het gips of met een donsdeken onder de ene en een twee seconden tent onder de andere arm. Met andere woorden: driekwart van de toeristen die hier komen weet eigenlijk niet waaraan ze begint. Lang voor ze Trolltunga bereiken, vertonen veel van de gezichten dan ook tekenen van enige wanhoop. Maar we zetten allemaal door, voor de ene prachtige foto die we op sociale media kunnen delen. Als je dan uiteindelijk staat aan te schuiven aan de rots, overvalt je een gevoel van absurditeit. Mensen laten hun beste, meest indrukwekkende poses zien terwijl er honderden anderen op staan te kijken en nog eens vijftig ongeduldig staan te wachten op hun beurt. Een mens is iets belachelijk.

Wij stonden er toch ook maar mooi. We hadden ons tentje mee om de tocht in twee te delen en meer op het gemak van het uitzicht te kunnen genieten (ook al waren we lang niet de enige met het lumineuze tentidee). Het is er werkelijk adembenemend mooi. Hoewel het besef dat het meer onder je voeten enkel bestaat omdat er in 1910 en gigantische stuwdam werd aangelegd toch iets van de charme van het landschap wegneemt. Wij dachten vooral: gelukkig beseffen al die mensen niet dat Noorwegen veel bereikbaardere en minstens even mooie plekken heeft. Laat ze allemaal maar mooi naar hier komen, dan kunnen de Noren toch nog genieten van de rest van hun bergen.Read more