Dag 15 - Face your fears

Een dag waar we vroeg op moesten! Maar niet zo vroeg als onze buren de Russen en/of Japanners! Zo te horen moesten hun er alweer vroeg vandoor, want hun waren nog vroeger op dan ons (gok uurtje of 6). Ze waren wel zo attent om te fluisteren, zolang ze in hun kamer waren in ieder geval. Toen ze naar buiten gingen, praten ze gewoon op normaal stem volume vergetend dat dezelfde dunne kut deur ook gewoon aan de voorkant zit. Het rare was dat ik de avond ervoor drie mensen dacht te horen en deze ochtend maar twee. Wat hebben ze met de derde persoon gedaan? Opgegeten maybe? Zal wel aan mij gelegen hebben.

Waarom moesten we vroeg op? Omdat we hier maar één nacht bleven en vandaag Mt. Koji nog wilde overmeesteren. En dat zou een aardige rit worden, want berg. Gelukkig hoefde we dit keer niet zelf te klimmen, want we gingen met de trein. Eerst weer terug naar Hashimoto, en vandaar weer een stoptrein naar Gokubaschi-nogwat-sorrybendenaamvergeten. De trein begint gewoon op redelijk niveau qua hoogte, maar de trein klimt langzaam op tot een hoogte van bijna 500 meter. De velgen piepte harder dan een muisje wat vastzit in een muizenval met elke bocht die hij nam. Het klonk alsof de trein schreeuwde "Stop! Ik kan niet meer, jullie zijn te zwaar. Make it stop!" maar de machinist bleef maar door dauwen. Na ons avontuur bij Inari weet ik precies hoe die zich voelde. Ik kreeg bijna medelijden. Toch leverde de klim wel prachtig uitzicht op de bergen op. Je gaat er tenslotte DWARS doorheen. We passeerde zelfs wat dorpjes dus blijkbaar wonen er ook mensen. Oh, en gelukkig hadden ze lockers op Hashimoto station dus hoefde we niet die backpack de hele tijd mee te zeulen.

Maar dan ben je er nog niet, want je moet ook nog met een kabelwagen omhoog. Een kleine 300 meter. Als je je bovenop de berg bevindt zit je op een dikke 800 meter. Dat was nog best freaky. Dat ding is in trap vorm gebouwd en dat fuckte, net als gister met het huisje, een beetje met mijn onderbuik gevoel. Gelukkig wel een stuk minder. De weg naar boven duurde maar vijf minuten, maar voelde veel langer. Aangezien ik niet echt een held met hoogtes ben. Ik heb niet echt hoogtevrees als in dat het me beperkt dingen te doen, maar wel zo iets van "oh, dit is hoog. Als ik val ben ik dood enzo" waardoor ik een raar gevoel in mijn buik krijg. Anyhoo. Ik heb het overleefd. Er wordt namelijk een super zen muziekje aangezet als het ding start waardoor je helemaal rustig wordt. Bovendien gaat het ding vrij langzaam. Het was alleen een beetje akward toen we een keer vooruit keken en een andere kar passeerde, maar ik maar één kabel zag. Blijkbaar hebben ze op de helft een splitsing gebouwd. Vereist wel goede timing, maar dat kunnen Japanners! Als bazen!

We wilde graag naar Mt Koja-san want het stond aangegeven als World Heritage Site van UNESCO. Wij dachten dat er gewoon een mooi tempelcomplex was bovenop de berg. Zoals Arjen zo mooi formuleerde "tempels, monniken en wat dooie mensen". Boy, were we wrong. De Japanners hebben gewoon een heel dorp bovenop de berg gebouwd. Tqoen we de kabelwagen uit kwamen moesten we zelfs nog een bus nemen naar het "centrumpje". Het enige nadeel was dat je niet echt het idee had dat je op een berg zat (behalve dat het een stuk frisser was), omdat het in een klein dal lag, waardoor je geen gigantisch strak uitzicht had. Non the less impressive! Koya-san heeft trouwens ook een mascotte. Alleen verre van denderend. Het is een monk met een deksel op genaamd Koya-kun. Koos inspiratieloos!

Wij daar rondgelopen, uiteraard tempels bezoekend die uiteraard (meerdere keren) zijn afgebrand en herbouwd, maar dit keer stond er een reden bij! Onweer! Wat ik me goed kan voorstellen op zo'n hoge berg. Toch zou ik eens voor wat ander materiaal gaan kijken Japanse-vrinden. Oh, en ik zag een vrouw die haar kat had meegenomen. Aan een tuigje. In een boedistische tempel. Ga ik ook doen volgende vakantie met Zukkki en Burrr. Ze mogen wel eens wat cultuur opsnuiven.

Er zijn zat slaapplekken op Koja-san om te overnachten, maar wij dachten letterlijk alleen dat het een tempelcomplex was. Hadden we dit geweten dan hadden we hier misschien wel een nachtje doorgebracht. Ach, who knows. Misschien voor volgende keer! Overigens is het blijkbaar ook mogelijk met de auto naar Koya-san te gaan, alleen moet je dan wel rekening houden met bochten van letterlijk 90 graden. Na drie uur slenteren hadden we al een hoop gezien en zijn we maar op de bus naar het kabelstation gaan wachten, want we moesten weer doorreizen.

Bij de terugreis bij de kabelbaan hebben we ervoor gekozen om gewoon helemaal vooraan te zitten, want, face your fears enzo. Lekker die diepte inkijkend. Intrigerend. Gelukkig is dit ook allemaal goed gegaan. De "chauffeur" raakte alleen bijna zijn hoedje kwijt toen hij het raampje openzette. De kalmerende muziek deed zijn werk en het ging zo langzaam dat het voelde als een langzame achtbaan die ik zelfs kan verdragen (ik barf al bij die van Duinerell). Vervolgens weer dezelfde trein richting Hashimoto genomen. Ook deze piepte weer bij elke bocht, maar de weg naar beneden zal makkelijk voor hem geweest zijn dan omhoog toch?

Eenmaal weer in Hashimoto hebben we onze bagage opgehaald en zijn we naar zo'n JRBooth gelopen om de route te vragen. De vent was nog geen minuut weg en kwam terug met uitgeprintte route, de overstap tijden en een visuele uitgeprinte kaart. Wow, zo kan het dus ook! Super service. Helaas geen treinen waarbij we konden reserveren en we moesten vier keer overstappen en de reistijd bedraagde drie uur. Tsja, het is niet anders #backpacklife. In de eerste trein kwamen we die kinders tegen waar ik gister ook al even over schreef. Gelukkig bleven ze maar één halte, want het voelde vrij akward allemaal. De eerste treinen waren allemaal vrij rustig alleen toen we in Osaka kwamen was de trein in één keer vol. Gelukkig uiteindelijk wel zitplaatsen kunnen bemachtigen na een paar haltes, want we moesten vanaf daar nog een uur naar Himeji.

Dat is ook allemaal goed gegaan en eenmaal in Himeji aangekomen was het op zoek naar onze slaapplek. Ik had al wat reviews gelezen op airbnb over de locatie in de buurt van een bar ofzo. Na enige twijfel hebben we het toch wel gevonden. Dankzij de overbuurvrouw die ons zag lopen met alle bagage en ons de goede kant opstuurde. Eenmaal daar aangekomen, "ingecheckt" ennnnn een vrij klein kamertje, maar goed. Het was maar voor een nachtje no biggie. De douche- en wc-ruimte was ook niets om over naar huis te schrijven, maar het voldeed. Je kon je tas nauwelijks kwijt. Wel was het de enige plek so far waar een stekker converter lag! Pluspuntje!

Na even bijgekomen te zijn was het tijd voor voedsel! Himeji is niet zo'n hele grote stad en ondanks dat er ook gewoon weer winkels op/in/onder/tussen bij het station zitten, hebben ze hier ook wat meer buiten het station (dit keer zat je dus wel gewoon in het centrum). Uiteindelijk een tentje gevonden waar we weer verschillende kleine hapjes hebben gegeten aan de bar zoals echte Japanners betaamd (integratie proces 65%). Ook hier weer genoten van het eten, het uitzicht en de gezelligheid. Daarna gingen we nog op zoek naar een desserttent en ik wilde naar Baskin 'n Robbins maar het was 19:59 en hij ging om 20:00 dicht. Daarnaast zat nog een tent genaamd Dipper Dan, maar die naam vonden we wat te dubieus dus die hebben we maar geskipt.

Na het centrum drieëntwintig keer rondgelopen te hebben streken we neer bij het tentje wat we als tweede gezien had, wat eigenlijk gewoon een verkapte Starbucks was. Ook hier waren scholieren (denk ik) druk bezig met daten en/of studeren. Wij weer aan de parfait, maar deze was een beetje meh. Noem ons verwend, maar we waren veul beter gewend. Dit proefde allemaal beetje kunstmatig. Als een voorverpakt iets van de Albert Heijn.

Daarna wilde we op zoek gaan naar een barretje, maar na nog vierenzestig keer het centrum doorgelopen te zijn hadden we het opgegeven (toch zweer ik bij die eerste vierentwintig een paar barretjes gezien te hebben) en zijn we maar weer terug gegaan naar het huisje, even gechilled en daarna een poging gedaan tot slapen. Wat voor mij in ieder geval niet gelukt is.

TL;DR - vroeg op, maar niet zo vroeg als soort van attente buren. Reizen naar koya-san. 800 meter omhoog waaronder met kabelbaan. Freaky. Koya-san is een heel dorp niet alleen een complex. Door naar Himeji. Facking lang in de trein gezeten. Een klas vol met Japanse kinderen is eng. Onze slaapplek was achter een bar. Lekker gegeten. Bij een cheapass starbucks dessert gevroten.

Jyuugo no hi - signing off (te lui om de kanji te kopiëren)Read more