• Melvin Elzing
Apr – May 2017

Travelling through Japan

A 23-day adventure by Melvin Read more
  • Trip start
    April 14, 2017

    The Journey

    April 14, 2017 in Japan ⋅ ☀️ 18 °C

    Dag #1 - The Journey

    Daar zijn we dan, in het land van de rijzende zon. Iedereen die mij een beetje kent weet dat ik elke dag mijn zo gehete morning pages doe. Drie pagina's volkalken met je belevenissen, gevoelens en andere dingen waar je mee zit. Je kan er om lachen, maar die shit helpt wel en soms leer je nét dat beetje van jezelf kennen wat je nodig hebt om verder te komen. Enfin, ik had geen zin om dat hier in Japan te doen, maar om toch trouw te blijven giet ik het nu in blog vorm for everyone to read!

    Alvast sorry voor alle tik- en spelfouten. Ik tik dit op m'n mobiel en als ik ergens een hekel aan heb is grote verhalen tikken op mijn mobiel (wat iedereen waarmee ik app wel kan beamen). En ik kan moeilijk alles eerst langs de eindredactie sturen toch jongens? ;) Plus, de app waarin ik dit schrijf heeft geen spellingscorrectie. So don't sue me.

    Anyhoo! Dag #1! De reis begon al vroeg en Arjen's moeder (de vriend waarmee ik ga) was zo lief om ons op Schiphol te droppen. Daar aangekomen nog even lekker ontspannen geluncht nadat we de bagage afgegeven hadden, wat je tegenwoordig helemaal zelf mag doen! Wat natuurlijk weer de nodige vertragingen betekent dankzij de iets minder bekwame onder ons.

    Daarna door de douane die een keiharde update heeft gehad! Nieuwe cabine's waarin je gescand wordt (om vervolgens alsnog gefouilleerd te worden) en een computer die controleert of je smoelwerk wel overeenkomt met wat er op je paspoort staat. Wat verbazingwekkend goed lukte ondanks dat ik op het document nog kort haar heb.

    Vervolgens vliegen! Jeej altijd leuk. Tien en een half uur stil zitten op een stoel! Mijn favoriete bezigheid! Ik dacht slim te zijn door mezelf van te voren uit te putten zodat ik in het vliegtuig kon slapen. Dit doe je door lekker weinig te slapen en gare diensten op werk te draaien. Geniaal toch? Als het zou werken wel tenminste! Want wie was er de hele vlucht wakker? Deze malse rooie knakker. M'n Switch was helaas na een kleine vier uur leeg (Zelda is awesome!) En zelfs een filmpje kijken kon me niet in slaap brengen. Daar kwam nog bij dat er één of andere hijgende, kwijlende, roggelende ecopatient achter me zat die af en toe een spasme kreeg en zijn knieschijf in mijn stoel plantte. Oh en hij stonk naar ouwe mannen luiers! Later nog geprobeerd een muziekje op te zetten maar ook daarmee kon ik de slaap niet vatten. Zeker omdat ze een half uur later met het ontbijt kwamen. "Laat dan maar" was de eerste gedachte "Ik ben nog "jong", I got this" dacht ik bij mezelf!

    Eenmaal geland (waarbij het bij het landen zelf leek alsof de piloot niet zeker wist of hij naar links of rechts wilde en ik het idee kreeg dat we over de kop zouden vliegen) mochten we in de rij staan voor de douane! Jottum! En gelijk een nieuw feitje geleerd over Japanners. Rijtjes zijn leuk.

    Let me explain! We stonden in zo'n mooie zigzaglijn (je weet wel, die van de achtbaan) en de rij werd alsmaar langer en langer. Mede omdat mensen blijkbaar moeite hebben om een visumkaartje in te vullen. Wat doen de Japanners vervolgens? Ze laten mensen in een rij bij de balie aansluiten! Wij dachten, oh dat gaat lekker snel, tot dat je weer even lang stond te wachten in die rij. Gekke jongens, die Japanners!

    Hun voorliefde voor rijtjes kwam wederom naar boven toen we onze JRPass moesten halen. Zie het als een super OV-chipkaart voor treinen. Ook hier stond een rij van hier tot Tokyo (haha snap je 'm?) Waar we kapot lang moesten wachten, tot dat de Japanners besloten een lieftallige jongedame ons (en de rest van de rij) alvast een nodig formulier in te laten vullen en ons door te laten lopen naar, je raadt het al, de rij binnen! Gekke meisjes, die Japanners! (Het wachten is het overigens wel waard, want die pass is awesome en die oude vrouw achter de balie was wel super lief en beleefd).

    Vervolgens een treinrit van een klein uurtje later waarbij ik aan het vechten was tegen de slaap (30 is niét het nieuwe 20!) Waren we eindelijk in Tokyo! Woot woot, about time!, maar we waren er nog niet want we moesten natuurlijk ook nog naar onze slaaplocatie toe. Gelukkig had de lieftallige dame van de JRPass-meuk een mooie route voor ons uitgestipelt! Het enige was nog van om van die halte naar de benodige plek te lopen, zonder gps (kapot duur, Tele2 naait je waar je bij staat! 12,50 voor 100mb?! Ze zijn gek geworden). Gelukkig, toch mede dankzij Google maps, Arjens Japan-skills en mijn soort van richting gevoel hebben we het gevonden en werden we begroet door een Japanse dame die vrij weinig Engels sprak naast "zenk joe" en "aim sorray".

    Even uitgerust later gingen we weer op pad en kwamen we tot een schikbarende conclusie. Je kan niet bij elke ATM pinnen! Waardoor onze volgende zoektocht begon. Een internarionale pinunit. Gelukkig was dit snel gevonden dankzij een infobalie. Alleen mochten we naar het volgende station lopen. Tweede schrikbarende conclusie: het was goed weer toen we landen en het deel van Tokio waar wij zaten (Ueno) zag er mede dankzij het goede weer meer uit als een Spaanse stad waar een siësta gehouden werd, dan het metropool van Tokyo wat je in je hoofd hebt. Zonde! Dachten we!

    Ohw, even tussendoor nog wat funfacts over Japanners; mondkapjes zijn helemaal in. Het lijkwitte kapje past mooi bij hun porselein achtige huid (yes!, ben niet meer de enige melkkoe witte!) En meer Japanners dan ik dacht fietsen, over de stoep, omdat er geen fietspaden zijn. Wat nog verbazingwekkend goed gaat eigenlijk! Geen ongelukken ermee gezien.

    Na het vinden van de ATM waren we gelijk in de buurt van Ueno Park! Die we daarna flink uitgewoond hebben. Het is een groot park in het midden van het centrum en straalt lekker veel rust uit. Zo was er een grote plas water met veel riet, met daarnaast aan weerzijde prachtige bloeiende Sakura-bomen. Er waren ook een aantal tempels te vinden waar ook veel good luck charms hingen van bezoekende mensen. Verder was er een klein marktje met voedsel en als je verder liep kwam je zelfs nog verschillende musea tegen. Oh, en in het park vlogen kraaien letterlijk twee keer zo groot als in Nederland. Ik weet niet wat voor experimenten de Japanners met die beesten uit voeren, maar beangstigend is het wel ergens. Verder was een groot plein waar veel mensen rondhingen, zo werd er geskate, gebxmt en hard gerent door jongeren alsof hun leven er vanaf hing.

    Daarna zijn we gaan eten bij een mini-restaurant/noodles bar, want ja we zijn tenslotte wel in Japan natuurlijk! Tijdens het bestuderen van het menu kwam een man die in zijn remi zat ons "assisteren" met de kaart ondanks zijn gebrek aan enige vorm van Engels. Wat toch wel laad zien hoe awesome Japanners zijn dat ze je proberen te helpen terwijl ze je niet eens begrijpen. (We hadden al een keuze gemaakt dankzij Arjen's awesome Japanse skills, we waren gewoon nog aan het twijfelen over een side dish).

    Vervolgens hebben we lekker gesmikkelt en gesmult. We kregen de udon en noodles apart en als echte noodle-n00bs wisten we natuurlijk niet precies wat de bedoeling was, maar toen ik de noodles bij de udon deponeerde keek niemand raar op. Dus het zal wel goed geweest zijn. Het was in ieder geval lekker!

    Toen kwamen we buiten en was het donker. Het is hier namelijk al rond half 7 donker aangezien ze hier niet aan zomertijd doen (kennis opgedaan dankzij mijn eigen gids Arjen). Wat voor de eerste impressie van Tokyo zorgen wat ik verwachte. Neon, neon en nog eens neon midden in je bakkes! Als je door sommige straten loopt lijkt het wel daglicht. Het zal niet goed voor je ogen zijn, maar awesome is het wel! Door de stad heen zijn we via een omweg weer terug gelopen naar de slaapplek waar we als een blok in slaap gevallen omdat we natuurlijk geen 18 meer zijn en kapot moe waren!

    Dag Ichi, signing off!

    TL;DR - vlucht was kut omdat ik niet kon slapen. Japanners houden van fietsen, mondkapjes en wachtrijen, Groot park. Ueno ziet er overdag met warm weer uit als een siësta stad in Spanje, maar komt 's avonds tot leven. Slapen.
    Read more

  • Dag 2 - op zoek naar een prullenbak!

    April 15, 2017 in Japan ⋅ ☀️ 21 °C

    Dag twee! Een poging tot uitslapen is helaas niet echt gelukt. De eerste keer toen ik op de klok keek was het half zes en de tweede keer half acht. Hoezee! Gelukkig ben ik wel wat gewend dankzij mijn katten die me tegenwoordig gemiddeld rond half 7 uit bed miauwen en door over mijn hoofd te lopen. Blijkbaar heeft niemand ze verteld dat de zomertijd is ingegaan. Enfin. Even lekker gedoucht en ontspannen wakker geworden waarna op pad gingen om Tokyo te ontdekken. Daarom zijn we tenslotte hier!

    Zoekend naar ontbijt vroeg ik aan mijn persoonlijke Japanse encyclopedie (Arjen dus) wat Japanners normaal eten als ontbijt. Miso soep met resten van de avond ervoor is traditioneel, was het antwoord. "Fijn", dat gaat me iets te fur voor dag twee, dus na rondgestruint te hebben op Ueno station kwamen we in een klein supermarktje waar ze wat dingen hadden. Simpel verpakt broodje gehaald (wat veel beter smaakt dan de verpakte meuk bij een Albert Heijn) samen met oolong ice tea. Wat echt smerig is. Lijkt alsof iemand zijn theezakje er anderhalve dag te lang heeft ingehangen samen met wat anders inconspicious. Ach. Je moet alles een keer proberen toch zeg ik maar altijd. Ook leuk, de cassieres praten non stop door als je wat afrekent. Geen idee wat ze zeggen, maar het klinkt leuk en schattig.

    Vervolgens de trein gepakt naar Akihabara. Wat het otaku heaven van Tokyo zou moeten zijn, alleen was alles al dicht. Ondanks de dichtheid van de winkels stonden er voor sommige winkels letterlijk een rij om het halve gebouw heen. Geen idee waarom je op je vrije zaterdag ochtend rond 9 uur voor een dichte winkel gaat staan. Misschien heeft het wel te maken met één of andere Japanse traditie waar ik geen kaas van heb gegeten.

    Ondertussen liep ik al een tijdje rond op zoek naar een prullenbak om onze ontbijtspullen in weg te gooien, want ja, je wilt natuurlijk geen asociale Hollander zijn en het gewoon op straat flikkeren.

    Toch maar besloten om door te gaan naar downtown Tokyo because today was the day om Tokyo te ontdekken. Bizar genoeg heeft de achterkant (of voorkant. Weet ik veel!) van het station in Tokyo een Nederlandse architectuur waardoor het een beetje lijkt of je naar een verjapanste versie kijkt van Amsterdam CS! Tof om te zien! Vervolgens doorgeslenterd naar de imperial garden en palace, waar we nét te laat waren voor een tour. Dus eigenlijk hebben we een alleen een hoop grint en bomen gezien. Plus een gracht met een hoge muur met een achterlijk groot stuk land erachter waar dus de keizerlijke familie woont. Niet te vergelijken met waar ze in Nederland in wonen (at your heart out Willie!). Verder was er niet zoveel in de buurt behalve veel, véél hoge bedrijfstorens. Toen we al weg waren kwamen we erachter dat er nog een shopping/drinking straatje was. Daar moeten we dus nog even langs de latere dagen dat we weer in Tokyo zijn!

    Nog steeds geen prullenbak gevonden in de dikke anderhalf uur die we door het centrum stukje gewandeld hebben.

    Vervolgens trein gepakt naar Shibuya! Eén van de "The places to be" in Tokyo waar ook het beroemde Shibuya Crossing is en het standbeeld van Hachiko. Hachiko was een super poepig hondje (google that shit, er is zelfs een film van) wat een lelijk beeld heeft gekregen en de crossing heb je vast wel eens op een foto gezien. Dat gigantische kruispunt waar ook een zebrapad diagonaal overheen loopt. Zodat de zwermende mensenmassa tijdens het oversteken krioelen als een vloot mieren. Het interessants vind ik nog dat het allemaal gewoon probleemloos gaat. In Shibuya zijn we op zoek gegaan naar een stekker plugin voor de Japanse outlets aangezien we niet de goede hadden meegenomen. Eerst liepen we een winkel binnen die blijkbaar dicht was (waarom is de deur dan niet op slot?) En bij de tweede poging hadden ze het ook niet, maar werden we in ieder geval in de goede richting gestuurd! Gelukkig was de route beschrijving duidelijk genoeg (ondanks dat er geen ruk stond aangegeven op de kaart) en kwamen we aan bij de Japanse versie van de mediamarkt: LABI. Een winkel vól met elektronica en nóg voller met felle neonverlichting! (Japanners zijn blijkbaar dol op neonverlichting!) Waar een vriendelijke meneer ons de verkeerde stekker aanwees omdat er opstond "not useable in Japan". Gelukkig hadden we snel de goede gevonden! Weer een missie geklaard!

    Vervolgens huppelde we weer vrolijk verder en zagen we een 7/11 (DÉ dominante supermarkt keten in Japan. Die dingen zie je vaker dan Starbucks in London. Starbucks kan er hier in Tokyo ook wat van overigens) waar we dachten aan een lekker bakkie ice coffee. Het was tenslotte wederom mooi weer en de hitte bekroop ons wel een beetje dus kozen we voor deze verkoeling. Een cassierse snelde weg (ze rende echt! Zelfs bijna iemand omver) om een koffiebeker met ijs te vullen en aan ons te overhandigen zodat we het zelf in de machine konden tappen. Nu ben ik zeker geen koffie liefhebber, maar een ice coffee gaat er meestal wel in bij mij. Beetje romig. Beetje zoet. NIKS van dit in Japan. Gewoon koffie BAM! In die beker met ijskoud ijs! Al mijn dromen vielen gewoon in duigen. Japanners houden er blijkbaar van om alles letterlijk te nemen, weer een lesje geleerd. Plus koffie is nog steeds smerige zware drap.

    Vervolgens veel rond gelopen waar we een hoop onbekende termen tegen kwamen waaronder cat café's en maiden café's. Dat klinkt wel zo'n beetje als wat het is (remember Japanners nemen dingen vaak letterlijk!). In een cat café zit je gewoon in een café waar allemaal katten rondlopen die je dan kunt aaien voor de sier en bij een maiden cafe zijn meisjes die je helpen verkleed in een bepaald thema. Denk aan school- of lolita outfits. We hebben zelfs een advertentie gezien voor samurai geklede chicks. Het is en blijft Japan tenslotte! Leuk voor de vieze oude mannetjes.

    Eindelijk een prullenbak gevonden! Wat blijkt nou? Heel Tokyo staat bezaaid met vending machines. Die dingen staan écht bijna op elke straathoek en bij iedereens moeder in de achtertuin. Hier kan je een Lekker verfrissend drankje halen voor een paar luttele yen, maar wat blijkt nou? Bij de helft van de machines zit er een prullenbak naast! Heel onverdacht ernaast opgestelt! Uiteraard kwamen we na deze ontdekking opeens meerdere prullenbakken tegen waaronder op het perron. Zal je net zien. Anyhoo. Another mission accomplished.

    Daarna zijn we gaan lunchen bij een schattig klein bistro achtig dingetje waar we snel geholpen werden. We sloegen de kaart open en het eerste wat we lazen was "in this girl cafe". Akward keken we ons om heen, maar gelukkig zagen we dat er meer mannen zaten (niet heel veel meer). Dus al zelf verzekerde man me haar maar los gegooid en gaan met die banaan! Het eten en de service was prima! Enige grote verschil met ons is dat je het eten gewoon krijgt als het klaar, ondanks of het eten van je metgezel klaar is. Als je klaar bent is het ook van *yoink* ongeacht of je tafelgenoot al klaar is. Interessant manier, maar dat went vrij snel.

    We waren klaar voor nu in Shibuya dus zijn we verder gegaan op onze ontdekkingsreis, ditmaal richting Shinjuku. Nog "a place to be". Dit waren ook een hoop smalle straatjes waarvan verder veel op vrouwen gericht waren. Denk aan cosmetica, kleding en heel veel skin klinieken (geen idee wat ze daar doen) na drie kwartier rondgestruint te hebben hadden we eindelijk een café gevonden (de meeste waren nog dicht blijkbaar) waar we lekker ontspannen een drankje en hapje hebben genomen en waar we blijkbaar Arjen's Japanse Lonely Planet boek hebben laten liggen. Eerste grote faal van de vakantie is een feit, maar niets rampzaligs, dus het mocht de pret niet drukken. Toen we buiten kwamen was de zon niet langer rijzend in het land van de rijzende zon en ging langzaam overal de neon verlichting aan. In our face! De sfeer was weer compleet en ook in Shinjuku heb je kruispunten die (twee keer, beide kanten op!) diagonaal over het kruispunt lopen. Wederom werkt dat, ondanks de achterlijke drukte) gewoon prima.

    Daarna zijn we weer terug naar Akihabara gegaan, door de locals liefkozend Akiba genoemd omdat ook zij het blijkbaar zelfs lastig vinden om uit te spreken. Dit keer was wel alles open! En dat hebben we geweten ook. De lampen in de winkels daar staan zo belachelijk fel dat je het waarschijnlijk vanaf de maan kan zien. Een zonnenbril zou geen overbodige luxe zijn, ware het is dat ik die thuis vergeten was. Veel animé gerelateerde meuk en veel elektronica. Figurines, manga en overal proppers voor maiden café's. De hoofdstraat wordt ook wel Akiba strip genoemd parodiërend op Las Vegas haar versie daarvan. Gelukkig zijn ze niet zo in your face en kun je er gewoon langs lopen. Ze zijn wel weer verkleed naar het toepasselijke thema uiteraard. Geld moet verdiend worden natuurlijk!

    Vervolgens op zoek gegaan naar voedsel want we hadden hongurrrrr! Niet echt iets gevonden op Akiba wat ons trok, dus maar terug gegaan naar Ueno omdat we de dag daarvoor andere leuke restaurantjes hadden gezien. We wilde natuurlijk de echte Japanse sushi proberen, maar helaas zat deze vol met een wachttijd van een half uur en daad gaan we nie op wachteuh natuurlijk. Uiteindelijk terecht gekomen bij een Thais restaurant waar we goed gegeten hebben. Vervolgens met weer een nieuwe omweg naar huis gelopen waar we geleerd hebben dat veels bars op zaterdag eerder dichtgaan (nani?). Geen idee waarom, but I shall find out someday!

    Meer kleine weetjes: DVD's zijn fucking duur in Japan. Het goedkoopst wat we hebben gezien was vijf euro voor een tweedehands, maar nieuwe dvd's variëren van €30 (uitzondering) naar €150 en heb er zelfs eentje van bijna €300 gezien. En dan niet eens een special edition of iets dergelijks. Ander feitje; ambulances/brandweer(/I assume politie) met sirenens aan rijden hier langzaam en stoppen gewoon voor stoplichten en verlenen waar nodig voorrang. Tokyo lijkt me dus geen handige plek om dood bloedend op straat te liggen. Oh en ze rijden links.

    TL;DR - veel grote plekken gezien in Japan, weinig prullenbakken voor zo'n schone stad. Kruislingse zebrapaden zijn awesome! Geluncht in vrouwencafe. Maiden- en katten café's ontdekt. Neon, fel licht. Akiba veel animé gerelateerd spul. Thais eten. Ambulances met sirenens rijden langzaam en stoppen voor rood.

    Dag ni - signing off
    Read more

  • Dag 3 - Oude omaatjes zijn galant

    April 16, 2017 in Japan ⋅ ⛅ 16 °C

    Dag #3

    Dag drie is alweer aangebroken! Time flies als je aan de andere kant van de wereld bent. Toen ik wakker werd hoorde ik iets wat op sex geluiden uit een andere kamer leek. Geen probleem toch. Ik dacht ik moedig hem/haar even aan door (echt zachtjes) "ganbatte" te zeggen. Wat zoveel betekent als succes. Kort daarna hield het op en daar op volgend liep een paar minuten iemand langs onze deur die sorry zei. Of dat voor ons was weet ik niet, maar zo ja voel ik me schuldig voor ze dat ik het verpest heb voor hen.

    Daarna poging gedaan tot verder slapen wat een paar uurtjes lukte. Vervolgens wakker geworden en even naar de supermarkt gegaan om wat te voedseleren te halen en wat bleek daar nou?! Ze hebben daar gewoon een zithoekje met interwebz! Komt dat even mooi uit! Daar hebben we dus even gechilled en de beste route naar ons volgende doel veilig gesteld! Want vandaag, was de dag dat we Tokyo moesten verlaten voor ons volgende doelwit: Fuji, Mount Fuji to be exact!

    Volgens de routeplanner zouden we daar een uurtje of twee en een half mee bezig zijn, maar dat werden er uiteindelijk vier. We moesten eerst naar Shinjuku om daar een outbound trein te pakken die wegging uit Tokyo. In de trein naar Shinjuki hadden we met duivelsgeluk een zitplaatsje kunnen bemachtigen (damn wat kan het belachelijk druk zijn in die trams/treinen). Op een gegeven moment kwam er een oud vrouwtje waarvoor Arjen braaf wilde opstaan zoals het een goede burger betaamd, maar mevrouw gaf aan met een vriendelijke "daijoubu" (maak je geen zorgen) dat hij kon blijven zitten. En we hadden het hier over een omaatje van 53cm en 81 jaar oud die niet eens bij de handvaten kwam. Het moment dat wij de tram verlieten ging ze wel opeens zitten. Rare units die Japanners.

    Vervolgens moesten we wachten op Shinjuku op de overstap en daar heb ik iets geleerd. Elke keer als ik iets te drinken koop in een winkel op een station, dan koop ik wat smerigs. Gister was het Oolong thee, vandaag was het een smerige, melkerige Oolang achtige thee substantie. Ook kocht ik cheese brulee, wat me ergs nieuwsgierig maakte, maar uiteindelijk smaakte naar stoeptegel. Koop ik een drankje uit één van de automaten die het land rijk is, dan koop ik op één of andere manier altijd iets wat lekker is. Ik ben benieuwd of deze trend blijft vasthouden.

    De treinreis verder verliep voorspoedig. Het was echt super tof om het landschap te zien veranderen naar zo plat als een als de BH-maat van een gemiddelde Japanner, naar gebergtes zo met een vingerknip. De overstap op het volgende station was ook prima geregeld dankzij de medewerkers die iedereen snel hielpen. Helaas was de volgende trein al vol qua zitplaatsen dus moesten we staan.
    Oh well, je kan niet alles hebben. Daar zagen we langzaam Mt. Fuji opdoemen in de verte en zelfs de trein ging langzamer rijden zodat we beter foto's konden maken. Attente lui die Japanners.

    Eenmaal aangekomen bij Fuji kon de zoektocht naar de volgende verblijfplek beginnen. Die is eigenlijk moeiteloos verlopen. Het was ook gewoon een kwestie van immer gerade aus en daar doemde het op aan de horizon. Een soort kleine inn waar alles super geregeld was. We moesten nog even wachten tot de manager kwam, maar dat was maar een kleine vijf minuten die we samen besteed hadden met een Taiwaneense die ook aan het wachten was.

    Na onze tassen gedropt te hebben, zijn we de buurt gaan verkennen. Wat een schril contrast met Tokyo jongens. Je hebt hier niet eens een stoep om op te lopen en het hele dorp (wat nog een vrij formaat heeft) straalt pure rust uit, maarja wat wil je met zo'n gigantische vulkaan (ja! Fuji is een vulkaan!) als uitzicht. Het toffe is dat op de tweede etage van de inn waar we zitten, een soort algemene chillruimte voor alle bezoekers is waar je gewoon recht naar de berg kijkt. Een andere mevrouw van de inn zei dat er in de buurt nog ergens een bijzondere Sakura boom zou moeten staan, maar die hebben we eigenlijk nooit gevonden. Blijkbaar zit er in de buurt ook nog een gigantisch pretpark voor de liefhebbers. Waarop je een prima uitzicht had bovenop het warenhuis wat bij het station was, als mede een mooi uitzicht op Fuji. Er was ook een of ander model bezig foto's te maken, maar die keek alleen maar chagrijnig.

    Daarna zijn we even gaan bijkomen bij de inn. Toen werd het weer donker. En hier ontbreekt het wel aan neon verlichting wat toch gelijk een andere sfeer geeft. Niet per se beter of slechter, maar gewoon anders. Vervolgens gingen we ergens eten en kwamen we terecht bij een soort sushibar waarbij je je eigen "kamer" krijgt inclusief schuifdeur. Lekker privacy dus en je voelt je gelijk yakuza-ish. Plus de alcohol was hier super goedkoop! Yatta! Hier hebben we exotische dingen gegeten zoals pijlstaartrog, kippenkraakbeen (niet aan te raden, we dachten eerst dat het kippenlellen waren) en zeeslakken, want ja nieuwe dingen proberen is awesome! Voldaan en uitgeput van het alchohol zijn we terug naar de inn gegaan, waar ons een moeilijk wachtwoord stond te wachten (zie foto). Na deze gekraakt te hebben zijn we lekker gaan slapen!

    TL;DR. Hoogstwaarschijnlijk sex verpest voor mensen. Supermarkten hebben Wi-Fi. Oude omaatjes zijn sůper beleefd. Drukke treinen. Mt Fuji is een vulkaan. Super chille inn. We hebben rare dingen gegeten.

    Dag san - signing off

    P.S. Arjen heeft gister een kind "getackled" Dat was ik nog even vergeten te melden.
    Read more

  • Dag 4 - Bergen zijn kut... met een fiets

    April 17, 2017 in Japan ⋅ ☀️ 15 °C

    "What's up here?" Is wat er stond voordat ik begon met het beschrijven van de nieuwe dag. Uhmm nouja, Mount Fuji waarschijnlijk. Want dat ding is kapot groot! Hij is zo'n 6km hoog en (in een ander seizoen) zelfs beklimbaar! Hoe awesome!

    - overigens sorry voor de kut kwaliteit van de foto's. De lens van mijn camera op mijn mobiel is een beetje fucked, vandaar die zwarte vlekken af en toe. Heb hem geprobeerd nog schoon te maken to no avail. Alle andere foto's staan op het SD-kaartje van mijn camera waar ik nu niet zoveel mee kan. So bear with me please -

    Vandaag werden we redelijk bijtijds wakker omdat we om 8 uur ontbijt gereserveerd hadden, want dat was blijkbaar inclusief! Helemaal geweldig! We mochten zelfs kiezen tussen Traditional Japanese en Mai's homemade waffles! Ik neem aan dat de lieftallige jongedame die alles hier roggelt Mai heet, maar we kozen toch voor het vaste Japanse ontbijt. Het bordje met Mai's waffles kan toch ook anders opgevat worden.

    Enfin, we werden om 8 uur in het theehuisje ervoor verwacht waar ze al druk bezig was met koken. Traditioneel gingen we zitten op een zabutton, een vloerkussen, in de traditionele houding met gebogen knieën. Als westerling houdt je dat misschien tien minuten vol, maar daarna slaat toch echt de kramp toe en gingen we maar in kleermakerszit zitten. Breakfast is served. Zoals ik al in de vorige blog omschrijf was het een traditioneel ontbijt met rijst, miso soup, een stukje gegrilde zalm, kleine aardappeltjes in een saus en een kleine salade. Arjen had dus gelijk. Prima weg te kanen eigenlijk! Integratie al 30% voltooid! (Sorry geen foto van, had me mobiel op de kamer laten liggen).

    Dit zou een sportieve dag worden! We zitten namelijk in een berggebied en we hebben fietsen gehuurd (ook bij Mai). Nu zijn we als Hollanders zeker niet vies van een stukje fietsen, maar uhmmm.. hoe zeg ik dit netjes.. bergen en fietsen is gewoon kut. We zijn het niet gewend in Nederland en bergafwaarts is altijd super leuk, maar bergopwaarts.. meh toch een heel stuk minder! Zeker aangezien ze hier niet aan fietspaden doen. Je bent dus een beetje aan het YOLO-en aan de rand van de autoweg of je rijdt lokale mensen omver op de stoep, maargoed we zagen andere mensen het ook doen, dus het zal wel goed zijn! En ik moet zeggen dat de automobilisten hier vrij attent zijn en netjes om je heen rijden met gevaar voor eigen leven soms (overal scherpe bochten hier).

    De reden dat we de fietsen hadden gehuurd is namelijk omdat er in de buurt van Mt Fuji verscheidene meren zijn die je kan bezoeken en sommige daarvan liggen op fietsafstand. Gelukkig scheen de zon toen we vertrokken dus er kon niets meer mis gaan. Flesjes water gehaald. Lekker ontbijtje naar achter getikt! Ikuzo (let's go). De eerste heuvel was gelijk al de ergste. Het was gewoon bijna tien minuten non-stop vrij stijl omhoog en we hadden onze jas nog aan. Hijgend kwamen we al bij het eerste stoplicht aan met het idee "waar zijn we mee begonnen". Gelukkig viel de rest wel mee, want het was veel weg naar beneden. Dat beloofde nog wat voor de terugweg! Wat bleek nou, dat we een beeeetje om waren gefietst en dat we die hele heuvel niet per se op hadden hoeven fietsen. Maarja, beetje exercise kan nooit kwaad natuurlijk! Gelukkig hadden we chille mountain bikes dus dat hielp ook wel.

    Via een omweg waren we uiteindelijk bij Lake Kawaguchiko aangekomen wat een gigantisch meer is waarbij je op verschillende plekken ook uitzicht hebt op Mt. Fuji. Hier hebben we dus helemaal omheen gefietst als de bazen dat we zijn! (Zie plattegrond, is verder dan dat het lijkt) Een kleine greep uit dingen die we hebben gezien: een hoop sakura bomen, een klein festivalletje, bergen, water, tempels, musea, toeristische gedeelte met hotels en restaurants, verlaten huizen die op de stijle hellingen gebouwd zijn en waterboarders (niet de martel methode).

    Nu was de vraag nog of we door wilde fietsen naar één van de volgende meren, maar één blik op de lucht en de gevoelstemperatuur gaf ons het idee om dat maar niet te proberen. De wind stookte een beetje op (uiteraard tegenwind) en de lucht bedekt met een dikke stapel bewolking waar je "hey, ga eens even weg, je hangt voor de zon" tegen zegt. Dus toen zijn we maar weer aan ons retour begonnen.

    Op de terug weg kwamen we langs een supermarkt en aangezien we nog niet geluncht hadden, besloten we daar even te stoppen om wat in te slaan. Het is alleen vrij lastig een keuze te maken als je van de helft niet eens weet wat het is, maar aan de andere kant ook wel weer leuk. Zeker dankzij de geweldige begeleidende lift-achtige muziek maakt van shoppen voor boodschappen in Japan een ware belevenis. Waar kwamen we mee thuis? Belegde croissants (die van mij met knakworst! want Japan), onigiri (een soort rijstdriehoek met vis erin. Een Japanse bapao) wat te drinken en old school magnetron maaltijden! Want ja, dat moet je ook een keer geprobeerd hebben natuurlijk! Oh en ik snap eindelijk wat de cassieres allemaal mompelen als je bezig bent. Ze noemen het product en de prijs op. Zo leer je elke dag wat!

    Eenmaal terug in de inn hebben we geluncht terwijl het zicht op Mt. Fuji langzaam door ons ontnomen werd door mist en wolken. Zonde, maar wel een tof contrast met gisteren. De eerste keer regen in Japan! Daarna moest ik even naar de WC, maar die zijn nogal,.. anders dan dat we thuis gewend zijn.

    Alles wat je er over gehoord hebt is waar. Ik wil er één voor thuis! Nu zijn er verschillende modellen aanwezig en die in de inn hier staat met stipt op nummer één. Als je de deur van de wc al open doet gaat de bril al automatisch omhoog. De zitting daaronder is al warm. Dat went sneller dan je denkt. Staand plassen komt bijna niet meer in je op. Vandaag was ik in een avontuurlijke bui en ben ik op onderzoek gegaan naar de rest van de functionaliteiten en uhmm ja.. apart. Ik heb me nog nooit zo schoen gevoelt daaronder. Ik snap ook niet waarom dat ding zo goed kan mikken. Je kan zelfs een soort sproeistand aanzetten. Het is zéér bijzonder. Je kan de warmte en de hardheid van de straal bepalen en ja... gewoon apart. Japanners hebben hygiëne blijkbaar hoog in het vandaal staan. Meer heb ik er niet over te zeggen. Het is meer een ervaring die je zelf moet meemaken.

    De rest van de dag was het rustig aan doen. We hadden aan Mai-san de weersvoorspelling gevraagd in verband met het fietsen en zei gaf aan dat het vanaf drie uur tot aan de volgende ochtend Nederlands weer zou worden. Regen, regen en regen dus. Gelukkig waren we bijtijds terug dus daar hebben we geen last van gehad. We hebben een lange tijd gechilled in de openbare chill ruimte in de hoop dat er nog andere reizigers zouden zijn/komen zodat we van hun avonturen konden horen. Mai-san had al verteld dat het rustiger zou worden en dat was het dus ook. Geen enkele ziel gezien helaas op de verloren ziel na die af en toe naar de wc moest.

    Toen Mt. Fuji niet meer zichtbaar was zijn we maar naar onze kamer gegaan om daar verder te chillen. Ik heb Arjen op FindPenguins gewezen en die is ook lekker aan het schrijven geslagen. Mocht je een andere kijk op deze trip willen check zijn verslag (in het engrishu!) via zijn FindPenguins op Arjen Luesink. Na te hard gechilled te hebben zijn we maar gaan slapen! Want we moesten vroeg op de volgende ochtend!

    TL;DR - lekker traditioneel Japans ontbijt. fietsen met bergen is kut. Groot meer. Veel gefietst. Veel foto's van Mt. Fuji genomen. Boodschappen gedaan. AWESOME wc's. Regen, regen en nog eens regen. Chillen alsof je leven er vanaf hangt.

    Dag Tsu - signing off

    P.S. Ze hebben in deze inn echt de beste conditioner OOIT! Mijn haar is nog nooit zo silky smooth geweest!
    Read more

  • Dag 5 - Reizen, Whiskey & Traditioneel

    April 18, 2017 in Japan ⋅ ⛅ 19 °C

    De dag begon al vroeg! Zeker omdat Arjen's wekker drie kwartier te vroeg af ging. Niet dat het echt uitmaakte aangezien het hier om half 6/6 uur al licht is. Ja, je leest het goed. Het is 's avonds al vroeg donker, maar 's ochtends al kapot vroeg licht. Daarbij komt kijken dat ze ondanks hun geweldige technologieën hier nog steeds geen verduisterd gordijn hebben uitgevonden, waardoor uitslapen een uitdaging wordt die ik graag zou willen completen, maar waarvoor ik bang ben dat het niet gaat lukken. Oh well,...

    Helaas dit keer zonder ontbijt van Mai-san aangezien we té vroeg weg moesten. We hebben haar nog wel even gezien voordat we weggingen en uitvoerig bedankt (Zelfs nog een briefje geschreven!). Ze was druk bezig met koken voor de gasten die wel tijd hadden om te ontbijten. We waren ruim op tijd bij de eerste trein en er was meer dan genoeg zitplek aanwezig om, bij wijze van, lekker languit te liggen. Op het station heb ik een blikje drinken uit de machine getrokken en de regel geld nog steeds. Het was lekker. Het was alleen een iets andere substansie dan ik had verwacht. Toen ik het open maakte hoorde ik een *psjjj* van prik. Neem je een slok krijg je een soort vruchtpulp mee. Dat was effe schrikken, maar ook dit ben ik weer te boven gekomen.

    We zagen we een hoop scholieren die dedicated met hun uniformen (want het was weer lekker warm) naar school gingen. Wist je dat ze zelfs op zaterdag naar school moesten? En dat we op zondag op de heenweg naar Fuji zelfs mensen in school uniformen zagen? Hebben de mensen hier ooit wel vrije tijd? Ik krijg bijna medelijden.

    Overstap ging ook helemaal prima. Lekker weer zitplaatsen gereserveerd, want dan kan gewoon als je een JRPass hebt zonder extra kosten! Voordat we in de trein stapte hadden we nog wat extra tijd dus hebben we een klein rondje in de buurt gehobbelt. Zodoende kwamen we langs een supermarktje waar we ontbijt en wat te drinken hebben gehaald. Want ontbijt is natuurlijk de belangrijkste maaltijd van de dag.. ofzo... dit hebben we lekker op een houten bankje opgevroten, alleen was het bankje nog vochtig dus heb ik nog een half uur met een natte reet rondgelopen. De treinrit zelf ging vrij vlot! Een prachtig uitzicht stond ons te wachten in vormen van hoge bergen met sneeuw bovenop en een shitload aan sakura-bomen. En begraafplaatsen, want blijkbaar is het hip om die langs het spoor te bouwen.

    Eenmaal aangekomen in Kobuchizawa (spreek dat maar eens tien keer snel achter elkaar) uit hadden we lockers gevonden waar we onze reisgear in achter konden laten! Super top, we waren al bang dat we ons het leplazerus moesten slepen. Want vandaag hadden we wat awesomes op het programma staan! Een tour en proeverij bij de Hakushu whiskey distillerij. Een blik op google maps leerde ons dat het dikke drie kwartier lopen was. Fuck die shit! Taxi it is.

    Taxi chauffeurs zijn in Japan ook apart. Ten eerste zeggen ze geen woordt tegen je (a la dat kan nog, ze zullen wel denken daar hebben we die gaijin weer!), maar terwijl hij met dik 70 door een haarspeld bocht scherper dan linker kant van een papiertje racet, remt hij keihard af om niet door een plas water te rijden om (ik neem aan) zijn auto te vies te maken. Rare fabricaties die Japanners. Gelukkig wel heelhuids bij Hakushu aangekomen!

    Hier hebben we een tour door de distillerij gedaan waar we het ontwikkelproces van de whiskey Hakushu uit de doeken wordt gedaan. Deze whiskey wordt bijzonder gemaakt door het natuurlijke bronwater waarvan het gemaakt wordt en de locatie. Midden in een bos. Super vet om te zien allemaal. De tour was wel in het Japans, maarrrr we kregen een soort overgrote afstandsbediening als Engelse audio tourgids. Dus hadden we de hele tijd een snol met een té Brits accent in onze oor tetteren. Ik weet ook niet hoe die dude het deed, maar elke keer als er een deel van de audiotour klaar was, was hij ook klaar met zijn verhaal met een marge van drie secondes. Goed geregeld! Na afloop van de tour hadden we zelfs nog een proeverij waar we van de whiskey, en de verschillende manieren van het drinken, hebben geleerd wat super interessant was!

    Daarna doken we uiteraard de winkel in om wat moois voor thuis te scoren! Het liefst hadden we alles willen meenemen, maarja dan hadden we 14 koffers extra moeten hebben, plus een gewonne loterij. Arjen ging naar huis met een prachtige 12-jarige Hakushu. Zelf heb ik de standaars Hakushu (zonder jaartal) en een klein flesje Yamazaki om van te genieten thuis. Toen werden we opeens aangesproken door een tweetal mensen die vroegen of we ook naar het station moesten om een taxi te delen! Waarom niet dachten we!

    We liepen weer terug naar de receptie waar we alvast om een taxi gevraagd hadden, terwijl we nog op het tweetal wachtte die nog wat foto's wilde maken. Na paar minuten kwamen ze aangelopen en hebben we even slap lopen ouwehoeren. De twee sloven, slovenaren? Sloveloniërs? Slovies? De twee kwamen in ieder geval uit Slovenië (zoals hun het omschreven: dat kut land waar je tol moet betalen om in Kroatië te komen) en waren net zoals ons bezig met een kleinere rondreis door Japan. Helaas vergeten de namen te vragen (wat een rare tic is van mij, want dat doe ik vaker) dus bij deze heb ik ze Jochem & Bertha gedoopt aangezien ik eerst dacht dat ze Scandinavisch waren.

    Eenmaal weer terug op het station van Kobuchizawa hadden we afscheid genomen van J&B want hun gingen de andere kant op, richting Fuji. De treinreis verliep verder prima, alleen waren we een beetje aan het inkakken door de whiskey en het gebrek aan voedsel. Eenmaal aangekomen in Matsumoto hebben we een kleine burger gehaald bij MOS, een japanse fast food restaurant die niet zo fast is, maar wel heel erg food. MOS staat voor mountain, ocean en sun. Het duurde even voordat we de burger kregen maar wow, dat was écht goeie shit. Je kon echt vlees proeven in plaats van die meuk bij een McDonalds. Plus de burger zag er letterlijk echt uit zoals op het plaatje. Het kan dus wel! Daar nog even snel naar de wc geweest waa, blijkbaar aan het gesnurk te horen, een man lag te slapen (hij zat/lag in een hokje die op slot was). Ik heb gevraagd of alles okay was, maar geen response. Japanners werken hard en veel dus hij zal zijn slaap wel nodig gehad hebben.

    Daarna hebben we een taxi gepakt naar onze volgende verblijfplaats. Deze beste man snapte het adres niet maar gelukkig werd het met een blik op de google maps wel duidelijk. Het was uiteindelijk ook gewoon letterlijk rechtdoor de heuvel/berg (jaja, daar zijn we weer) op. Toen draaide we ons om en daar waren we! Een gigantisch prachtig mooi bouwwerk van een huis. Wij braaf aanbellen en er werd net zo opengedaan. Gelukkig was het het goede huis en werden we begroet door de eigenaren en diens baby (en iedereen weet wat voor fan ik ben van babies).

    Wat een prachtig traditioneel huis is dit. Echt belachelijk vet dat we hier mogen slapen. We werden naar de Zashiki geleid, wat zowel een guestroom als speciale kamer is die niet dagelijks wordt gebruikt. Een kamer die bijna groter is dan mijn hele huis! Toen we in de kamer binnen kwamen zagen we een Kotatsu staan. Wat Japanners gebruiken om warm te blijven als het koud is. Het is eigenlijk gewoon een kachel met een doek eroverheen waar je met je benen onder kunt zitten met daarboven op het tafelblad. De eigenaar gaf aan dat het vorige week nog koud was en dat we geluk hebben dat het nu zulk lekker weer is! De kamer bevat ook traditionele schuifdeuren naar de tuin toe. Zo zitten er nog schuifdeuren tussen het raam en de kamer om de warmte binnen te houden. Niet anders dan awesome!

    We kregen iets later van madam iets lekkers te drinken en een Yomogi Mochi wat ze zelf gemaakt had! Ze kwam er even bij zitten en we hebben een gezellig gesprek met haar gehad! Echt super lieve en gezellige mensen! Ze heeft zelfs een plattegrond voor ons getekent van het huis met de tuin! Op een gegeven moment zette ze de baby even op de grond en dayum die baby (Yui-chan!) kruipt sneller dan dat gedrocht uit de The Excorcist! Ik schrok er gewoon van, maar moest vooral hardop lachen.

    Daarna hebben we even door de tuin gebanjert waar we de vader (van het stel) tegenkwamen. Die ons naar de achtertuin leidde waar Hime-chan (prinses) ons op stond te wachten. Een geit that is. Deze stond ook aangegeven op de plattegrond maar nooit verwacht dat deze zo dichtbij zou staan. Vervolgens hebben we haar wat gras gevoerd en probeerde ze me omver te beuken (maar dat is haar niet gelukt haha!).

    Na het bijkomen zijn we richting downtown vertrokken op onze pimpende fietsen (foto morgen). Letterlijk DOWNtown, want we slapen vrij hoog in de stad. Dus weer YOLO'nd over autowegen en de stoep hebben we onze weg naar Matsumoto Castle gevonden. Gewoon een eeuwenoud kasteel midden on je stad omringt met kapot veel mooi bloemende sakura-bomen, omdat Japan. Prachtig was het wel. Zeker toen de zon ging zakken. Vervolgens zijn we op zoek gegaan naar een plekje om te eten en na wat voelde als uren rond gestrollt te hebben, vonden we eindelijk iets leuks, maar kregen we te horen dat ze vol zaten (ondanks dat ik een lege tafel zag, maar goed die zal wel gereserveerd zijn). Uiteindelijk zijn we beland bij een klein Yakitori restaurantje.

    Na ons volgevroten te hebben, maakte we weer aangestalte om te beginnen aan de terugreis. De heuvel op. In het donker. Met een fiets. In Japan. Bergopwaarts. Het was een pittige reis die me heeft laten zien dat ik echt wel wat meer aan mijn conditie mag gaan werken, dus dat gaan we ook zeker doen als ik weer terug ben in Hollanda! Uitgeput en met een hart nog kloppend in mijn keel zijn we gaan slapen in onze traditionele futon. Kunnen we die ook weer van het lijstje schrappen.

    Dag Go - Signing off!

    TL;DR - Verder reizen. Mai-san's ontbijt moeten missen. Overstappen. Taxi chauffers zijn raar. Whisky tour door de distillerij + proeverij. Taxi terug geshared met de Sloveloniërs Bertha & Jochem. MOS burgers zijn lekker, slapende mensen op de wc niet. Prachtig traditioneel bouwwerk als slaapplaats. Super lieve mensen. Een snelkruipende baby. Een geit genaamd prinses. Fietsen naar downtown. Matsumoto castle is pretty pretty <3. Omhoog fietsen is kut want ik heb geen conditie. Slapen op futons!
    Read more

  • Dag 6 - Chillen in Matsumoto

    April 19, 2017 in Japan ⋅ ⛅ 14 °C

    De dag begon al met het ontbijt om 8 uur! Er werd een heerlijk traditioneel ontbijt voor ons klaargemaakt door Kensuke & Asuka. Ik begin er al steeds meer aan te wennen! Heerlijke gegrilde vis en omelet werden verorbert terwijl Yui-chan ook rijst met vis naar binnen probeerde te proppen. Tijdens het ontbijt hebben we lekker veel geklets waarbij Arjen zijn Japans kon oefenen (en ik instemmend meeknikken) en zij hun Engels. Wederom viel het me op hoe lief en geduldig de mensen hier zijn. Faith in humanity slowly restoring.

    Now what to do? Nouja, simpel! De omgeving verkennen te voet! Op een kaart, die wij bij een touristencentrum hadden gekregen, stond namelijk dat er een park in de buurt was en die moest natuurlijk bezocht worden door onze Westerse hoofden! Zo gezegd, zo gedaan. Soort van. Het was best wel weer een trip! Zeker omdat de weg ernaar toe vrij stijl was, but we got this! Onderweg kwamen we de appelgaard nog tegen van de familie waar we verbleven. De appeltjes hingen helaas nog niet aan de boom.

    Wow, het park was echt mooi, en groot. Overal Sakura bomen in bloei en zat om te doen. We begonnen met een klim (nog verder) omhoog naar Kami no Yama (berg van de goden). Daar was het vrij rustig en sereen. Toen we weer naar beneden waren gehobbelt (wat zeker niet handig was met mijn huidige schoenen; slipgevaar!!) Kwamen we zo een automaat tegen en hadden we lichte dorst. De regel is gebroken! Ik koos voor een drankje genaamd Fire Black wat eigenlijk gewoon weer Japans interpertatie van ijs koffie was. Smerig en ranzig dus. Helaasch, wederom lagen al mijn dromen in duigen.

    Toen liepen we langs een glijbaan en ja, je kan niet in Japan geweest zijn en niet van een Japanse glijbaan af gaan natuurlijk. Zo gezegd, zo gedaan. Aparte ervaring. Niet aan de aan te raden. Ten eerste is de glijbaan vrij smal voor mijn fatsige lijf en ten tweede zit er een soort loopband constructie in met allemaal kleine cylindertjes die pijn aan je aars doen. Daarbovenop komt nog dat ik helemaal statisch was toen ik beneden kwam. Thor was er niets bij.

    Vervolgens verder gelopen langs nóg meer Sakura-bomen (je zou denken dat het gaat vervelen, maar no way josé) en toen kwamen we langs een parcours waar Japanners aan het golfen waren. Met een hamer. Want Japan. Een stuk meer holes ook, we hebben bordjes gezien tot en met sowieso hole 32. Verder kwamen we nog zo'n roetsjbaan tegen (geen idee hoe het heet. Ze hebben ook zo'n attractie in Duinerell), maar dat was vrij prijzig en er klonk niet plesante, als volkslied klinkende muziek uit de boxen dus dat hielp ook niet echt.

    Bovenop de heuvel hadden we een prachtig uitzicht over het landschap. Matsumoto ligt in een dal met kleine dorpjes eromheen. Super mooi uitzicht leverde dat op. Alsof dat nog niet genoeg was liepen we ook nog een soort museum met een panorama view tegen het lijf. Waar we dus gretig gebruik van hebben gemaakt om nog mooiere plaatjes te schieten. Na het park getemt te hebben zijn we weer terug gelopen naar onze verblijfplaats waar we even gechilled hadden.

    Next stop, Matsumoto! Wederom pakte we onze pimpende fietsen (dit keer met foto) en zijn we weer als twee maniakken kriskras door het verkeer naar beneden gefietst en we hebben het weer overleeft. Fietsen geparkeerd en opzoek gegaan naar voedsel want we hadden honger! Terecht gekomen bij één of ander koffiehuis, waar ik alles behalve koffie bestelt heb (een smoothie en pancakes yum!). Was goed te versmaden. Met een volle maag gingen we weer op pad. Want we hadden een missie!

    Die missie luidt: geru (gel) zoeken en een nieuw t-shirt. Easy life, zou je denken. Het gel was ook snel gevonden. Alleen komen die hier in nogal aparte varianten. Hard, super hard, wet and hard (klinkt goed), mega hard en ga zo maar door. Nu heb ik geen zin om me haar in een baksteen te veranderen dus heb ik met blind geluk maar wat gekozen. Heb het alleen nog niet in mijn haar durven smeren. Tweede missie een t-shirt was vrij pittig. Want alles wat we tegen kwamen was te luxe, te lelijk, te klein of te duur. Een warenhuis van 7 verdiepingen had 65% van één verdieping voor mannenkleden, waar vervolgens 80% weer golfkleding van was. Om maar even een beeld te schetsen.

    Om het verdriet te verwerken zijn we maar wat rond gaan banjeren en hebben we wat tempels bezichtigt. Onderweg kwamen we zelfs nog een kindje tegen die ons gaijin (buitenlander) noemde en hard wegrende toen we zijn (of haar I dunno) richting opkeken. Uiteindelijk kwamen we weer terecht bij Matsumoto Castle waar het door het gebrek aan warm weer toch wat rustiger was. Oh en er liepen wat usagi (konijntjes) want iemand was blijkbaar z'n konijnen aan het uitlaten.

    Verder koppeltjesduikelend kwamen terecht bij een Irish Pub. "Waarom niet" dachte we en daar hebben we lekker bier gedronken en wat gegeten. Arjen had lekkere bacon-iets met friet en ik een gegratineerde burger waar ik errrrrug lang op moest wachten. Toen Arjen de kaart las van de burger stond er letterlijk "with special white sauce" als Engelse vertaling ipv "tokubetsu na howaito (shiroi) sōsu to" wat er zou moeten staan. En tsja als je lang moet wachten op je burger met speciale witte saus, dan weet je het wel. Het werd dan ook de running gag van de avond en een typisch gevalletje "je had erbij moeten zijn". Burger smaakte prima overigens.

    Daarna wilde we nog een (karaoke)bar onveilig maken maarrr klein probleempje, mijn cash doekoe was op. Gelukkig had ik op heenweg een bank gezien om te pinnen. Wij daarheen huppelen, probeer ik te pinnen, pakt dat ding weer geen maestro. Zo werd ons avondje kortbondig het hoofd ingedrukt en hebben we ons, op onze pimpende fietsen, maar weer naar boven begeven. Wat wederom, zwaar vermoeiend was. Conditietraining ftw. Na even bijgekomen te zijn, zijn we weer gaan pitten.

    Day roku - signing off

    TL;DR - Familie waarbij we slapen is echt superlief en geïnteresseerd. Lekker traditioneel ontbijt gehad. Een park in de buurt verkent. Golfen met hamers. Prachtige foto's vanaf panorama. Stad ingeweest. Gel gekocht en poging tot t-shirt. Tempels bezocht. Gegeten en gedronken in een Irish Pub. De avond te snel moeten afsluiten ivm gebrek aan international pinunits.

    Quote van de dag: "Ja, hij is dood"
    Arjen Luesink 19-04-2017
    Japan, Matsumoto
    Read more

  • Dag 7 - Treinen zijn koel & Slot-ception

    April 20, 2017 in Japan ⋅ ⛅ 13 °C

    De dag begon weer vroeg want we werden alweer om 8 uur aan het onbijt verwacht. Dit keer iets minder traditioneel, maar daarom zeker niet minder lekker. Weer kregen we miso soep en een kleine salade, maar dit keer kregen we brood met ichigo jam (aardbei) en een soort pizza broodjes. Super lekker! En ook weer een klein uurtje lopen babbelen met de hosts. Zo weten we een beetje waar ze vandaan komen, wat ze hiervoor deden (Kensuke werkte in Tokyo van 9 uur 's ochtends tot middernacht) en dat Tokyo alleen al 40 miljoen inwoners heeft. Wat 1/3e is van de gehele Japanse populatie. Nani?! Dat verklaart in ieder geval wel waarom het zo achterlijk druk is in Tokyo. Ze deelde ook mee dat ze last hebben van vergrijzing in Japan. Een probleem dat we ook maar al te goed kennen in Nederland.

    Voordat we afscheid moesten nemen van de familie en weer door moesten hebben we nog even lekker rustig aan gedaan en nog even door de tuin gelopen en afscheid genomen van Hime-chan (de geit, remember) deze probeerde steeds mn hand op te vreten als ik haar wilde aaien, maar ze bedoelde het vast goed. We kregen een lift naar het station! Super lief, alleen moest ze Yui-chan uit bed rukken en in de auto sleuren, omdat haar man nergens te bekennen was. Toen besloot ze zelf ons maar weg te brengen, maar Yui-chan vond het helemaal niet erg. Handig zo'n kind. Ze hebben overigens een draaibaar auto stoeltje. Hoe ingenieus! En handig! Vraag me af waarom we dat niet in Nederland hebben. Is echt super handig.

    Na afscheid genomen te hebben vervolgde we onze weg weer! De tassen zijn wel gelijk een stukje zwaarder met die Whisky's erin, maar dat is het meer dan waard. We gingen vervolgens weer braaf maar een JRpass kantoortje om reserveringen te maken voor de trein naar Kanazawa. We moesten nog een groot half uurtje wachten dus we gingen op zoek naar iets consumeerbaars en wat zag ik uit mijn ooghoek? Een Starbucks! Nu heb ik (dankzij die smerige drankjes al helemaal niet meer) helemaal niets met koffie, maar ze hadden een Amerikaanse Cherry Pie Style Frappacino die er wel écht goed uitzag. Die dus maar gehaald. Wederom een aparte ervaring. Een soort milkshake die naar kersentaart smaakt. Toch nog steeds niets met Starbucks.

    On to the trains! Treinen zijn echt awesome in Japan. Op de eerste dagen zagen we al dat de treinen op elke eindhalte grondig schoongemaakt worden. Hierbij draaien ze ook alle stoelen weer de richting op waar de trein in rijdt! Elke treinstoelstel heeft dus gewoon een draaimechanisme! Super awesome! In de eerste trein waar we vandaag zaten had zelfs een voetensteun! Wederom super awesome en het zet je aan het denken waarom we dat ook niet gewoon in Nederland hebben. Wat ze hier ook hebben op de stations is dat er op de grond staat aangegeven bij welke coupe je staat (waar de trein stopt zeg maar). Dit is vooral handig als je gereserveerd hebt aangezien het coupenummer daarop staat! Efficiënt design.

    Op Nagano moesten we overstappen met een Shinkansen (die super snelle bullettrain!), maar we hadden nog een uurtje de tijd. Nieuwe missie! Een internationele ATM vinden, want ik was nog steeds blut yen-wise. Gelukkig kon de madam van het touristische centrum daar prima bij helpen. Vervolgens maar besloten om te lunchen en het werd een soba met drie verschillende soort "garnituren". Soba zijn gewoon dunne koude noodles! Was super lekker en later kregen we ook Sobayu, wat het water is waar het ingekookt is, want dat schijnt gezond te zijn, want als je de noodles kookt trek je er ook gezonde mineralen en vitamen uit die je met de Sobayu weer terug krijgt.

    Door naar de Shinkansen! Waar, behalve een flashy uiterlijk, niets bijzonders aan is. De trein gaat gewoon heel hard en ook daar merk je eigenlijk vrij weinig van. Zeker omdat je veel door tunnels in de bergen rijdt. Wel weer efficiënt aangezien we een bizarre afstand hadden afgelegd in een anderhalf uurtje. Waar Kanazawa ons verwelkomde! Een schattig kustplaatsje in het noorden van Honshu waar we de volgende dag zouden doorbrengen.

    Door naar de volgende missie. De slaaplocatie zoeken! Gelukkig zat er bij de boeking een super gedetailleerde uitleg hoe je er moest komen inclusief foto's. Eerst een bus nemen vanaf platform 7. Wij daarheen gelopen, wachten op de bus. Bus komt aan wij vragen of die naar de aangegeven halte ging. Antwoord: nee. Oh, okay. Op de uitleg stond ELKE bus van platform 7 en wij dachten dus dat het die vrouw haar eerste werkdag was en dat ze het nog niet zo goed wist.. ofzo.. toch maar gewacht op de volgende bus die er gelukkig wel heen ging. Rare van de bus in Japan is, dat je als gaijin zijnde pas moet betalen als je gaat uitstappen (locals hebben vaak een OV-chip achtige pas). Later bleek dat er op de uitleg ergens onderaan stond "alle bussen behalve die we dus het eerst inliepen" *zucht* goed lezen is ook belangrijk.

    Wij in ieder geval uitstappen, rond kijken. Komt niet echt overeen met wat er op het plaatje staat. Blijkt dag ze de halte 100 meter verplaats hebben. Vermoeiend. Gelukkig allemaal goed gekomen en we het appartementencomplex gevonden waar we de volgende twee nachten doorbrengen. Vervolgens stond er op de uitleg dat we een mailbox moesten open maken met een code, waarin weer een slot lag met een code. Waarin de huissleutels zaten. Slot-ception dus. Na dit intrigerende puzzelstuk te hebben opgelost zijn we naar boven gegaan en hebben de deur open gemaakt waar ons een klein, schattig appartementje stond te wachten.

    Voor twee nachten slapen is het prima en alles is aanwezig, maar het staat in het niet bij de vorige twee locaties. Ook is het jammer dat je de host niet ziet of andere reizigers. Toch zijn er ook Japanners die in dit soort huisjes wonen. Het komt een beetje overeen met een studentenwoning. Wat wel weer een tof idee is dat er een gastenboek ligt waarin je suggesties kan schrijven voor dingen in de buurt! Die gaan we lekker volkalken in het Nederlands! Ha! Na een kleine observatie zagen we dat er een barst in het raam zat (moeilijk overheen te kijken ook) waardoor mijn hersenen gelijk overuren beginnen te draaien om te bedenken waar het vandaag komt. Terwijl er waarschijnlijk gewoon een saai verhaal achter zit.

    Na een korte pauze zijn we buiten even op onderzoek gegaan om de buurt te verkennen. Zo kwamen bij een super sfeervol oud straatje waarbij alle gebouwen nog uit de Edo bouwperiode komen. Waarschijnlijk zaten hier geisha's, want we zagen een fancy geklede madam (met kimono) uit een auto stappen met een raar gevormde muziekinstrumentenhouderdoosding. Hoe bizar is het dat je de hoek omslaat, op een andere straat loopt en gelijk een compleet andere feeling krijgt door de meer hedendaagse gebouwen. Awesome land Japan, never change. Uiteraard moesten we ook nog eten en zijn we uiteindelijk beland bij een restaurant waar we ons hebben laten verleiden door krab wat super lekker was! Op de terug weg zijn we nog even langs de konbini (supermarkt) gelopen om wat bier en een ijsje te halen. Bier in restaurants/barretjes is namelijk achterlijk duur in vergelijking met Nederland, helaas. Supermarkt is dan een mooi alternatief. In het huisje nog een biertje geconsumeerd voor het slapen gaan zodat we er morgen keihard tegenaan kunnen om Kanazawa te exploren.

    Hi nana, signing off

    TL;DR - Wederom een lekker ontbijt. Nog even gerelaxt. Geit gedag gezegd. Lift naar het station gekregen waardoor Yui-chan uit bed gerukt werd. Gereist met de trein. Geld gepint. Eindelijk in de shinkansen gezeten. Naar nieuw appartement met de bus. Klein schattig appartement. Rond gelopen, gegeten, geslapen.

    Quote van de dag: "Sssst, dat mag René niet weten"
    Arjen Luesink
    Japan, Nagano
    Read more

  • Dag 8 - Uitgebloeide Sakura-bomen!

    April 21, 2017 in Japan ⋅ ⛅ 16 °C

    Vandaag hebben we uitgeslapen! Soort van dan. Waar we de vorige dagen vroeg op moesten voor een ontbijt, of omdat we verder moesten reizen hadden we vandaag geen van deze verplichtigingen. We (althans ik) werd(en) om 9 uur wakker! Yatta! Een keer goed geslapen. Ondanks het rare geluid dat onze koelkast af en toe maakt. Het klinkt elke, give or take, twintig minuten alsof er een snaar van gitaar een sterft. Je went er aan.

    Vandaag gingen we Kanazawa verkennen! Te voet wel eens waar! Wat blijkt nou? Ons appartementje zit gewoon om de hoek van een grote "toeristische" attractie! Daar zijn we dan ook gelijk heen gespurt. Dit bleek een groot kasteel te zijn waarvan sommige delen (lekker vaag I know) nog van originele oorsprong zijn. Dit zag er super tof uit. Zeker omdat de dakpannen van dit kasteel wit waren wat gelijk voor een hele andere feeling zorgt. Daarnaast kon je her en der gewoon binnen kijken, maar dat zag er allemaal gerenoveerd en daardoor gelijk een stuk minder bijzonder. We zagen hier ook de eerste Sakura-bomen die bijna waren uitgebloeid en weer richting groen gingen. Noooooooooooooooo... tsja, het is niet anders. Die dingen bloeien maar een kleine twee, drie weken.

    Even later liepen we onder een poort door waardoor we aankwamen bij de Renkokuen Gardens. De tuin die bij het kasteel hoort. Het kasteel was van de Maeda familie/clan en die is lange tijd egoïstich geweest en heeft de tuin voor zichzelf gehouden tot dat de periode eindigde. Toen is het opengesteld voor publiek en een soort attractie geworden. Ik snap wel waarom! Het is een gigantische tuin waar alles in voor komt! Prachtige bomen (uiteraard Sakura), waterweggetjes, fonteintjes, kleine meertjes, een theehuis, standbeelden, een prachtig uitzicht over de stad, waterfalletjes en de lijst gaat nog wel even door. En wij maar denken dat er niets te doen zou zijn in Kanazawa. Arjen heeft in ieder geval genoeg inspiratie voor zijn tuin terug in Nederland. Nu alleen de ruimte nog.

    Toen we daar onze ogen uitgekeken hadden, liepen we weer terug over de brug richting het kasteel waar we nog even op onderzoek zijn uitgegaan naar de dingen die we hier niet hadden gezien. Zo kwamen we nog langs een soort mini-bos waar om elke boom een bordje hing met de naam. En nog wat restanten van wat "turrets" op de kasteelmuren had moeten zijn.

    Daarna begon onze maag een beetje te rommelen aangezien we in ons enthousiasme vergeten waren te ontbijten. Dus op zoek naar een lunchplek! Na aardig wat rondgestruind te hebben (er zijn veel gelegenheden dicht 's middags) kwamen we terecht bij een leuk klein tentje waar we uiteindelijk een heerlijke omelet met rijst en (een soort van) jus op hadden, met daarna nog een parfait die goed te versmaden was. Lekkah! Het viel Arjen alleen op dat er verder vrouwen in het pand zaten. Zou dit dan ook weer een vrouwen only ding zijn? Op de TV speelde ze The Hobbit, dus dan zal het wel meevallen toch? En we zijn ook niet weggestuurd. Anyhoo. We hebben lekker gegeten.

    Vervolgens gingen we weer verder op pad en kwamen we in het samurai district. Het gebied waar vroeger alle samurai van de shogun woonde. Dit uiteraard in prachtige grote huizen met tuinen in allemaal dezelfde stijl. Zelfde stad, andere wijk, compleet andere feeling. Echt bizar. Hier heb ik ook een geschiedenislesje gehad van Arjen over het verleden van Japan en Nobunaga. Hij weet echt bizar veel van dit schone land! Het is ook extra handig om je eigen gids bij de hand te hebben.

    Na de wijk doorgelopen te zijn (entree voor de huizen was belachelijk duur) liepen we een beetje door de stad te banjeren en wat zagen we daar opeens aan onze rechterhand? Een gigantische tempel! Daar loop je natuurlijk niet zomaar voorbij dus zijn we daar ook nog heen gegaan. Hier zat ook weer een (stuk kleinere) tuin bij waar we ook doorheen zijn gelopen. Lekker rustgevend! Daarna zijn we weer doorgelopen en zijn we nog meer shrines tegengekomen.

    Uiteindelijk hadden we wel genoeg shrines gezien en zijn we door gegaan naar het Higashi-Chiya District wat ook wijken zijn die uit een oudere bouwperiode komt (zelfde als het straatje van gisteren, maar dan een hele wijk). Hier was het ook stampvol met toeristen, maar er heerste wel een gezellige sfeer. Je kan ook kaartjes kopen voor een geisha-show, maar die waren vrij prijzig, so we passed. Toen we verder liepen kwamen we weer een shrine tegen waar we een offer gemaakt hadden. *schrok* wat een toevoel. Arjen en ik hadden allebei precies hetzelfde lot. Ook hebben we het handen-wassen-reinigings-gebeuren geleerd. Daarna zijn we verder naar boven geklommen naar nog een tempel waar we de eerste Japanses neko (kat) tegenkwamen. Dit was duidelijk een zwerfkat aangezien hij een infectie of iets dergelijks aan zijn oog had. De kat werd weggejaagd door zo'n gemuteerde kraai (die ruim groter was dan die kat). Later kwamen we nog twee katten tegen waarvan eentje een krulstaart had.

    Eenmaal boven aangekomen waren we bij een buddistische tempel uitgekomen (alle overige tempels waren Shinto tempels van het Shintoïsme) en hoewel deze veel gelijkenissen hebben, was het tof om deze tempel ook te zien. Toen we eromheen liepen stonden we opeens op een kerkhof. Toen zijn we maar weer akward weggesneakt want dat is niet helemaal de bedoeling natuurlijk. Vanaf de tempel had je een prachtig (onverwacht) uitzicht op het Chiya District. Gorgeous!

    Vervolgens de berg weer afgerolt en we begonnen een beetje dorst te krijgen (het was wederom weer lekker weer, lucky bastards dat we zijn) en we waren op de heenweg langs een craft beer cafétje gelopen. Een wijs man zei ooit: (Arjen) "Daar lopen we geen twee keer voorbij zonder naar binnen te gaan". Zo gezegd zo gedaan. We gaan naar beginnen. We gaan zitten en het eerste wat we horen was... Nederlands. Ben je 13000km van huis in een vrij klein schattig Japanse dorpje/stadje. Kom je Nederlanders tegen. Het zal ook eens niet zo zijn. Lekker een biertje gedronken daar, maar wat blijft het bier hier duur. We allebei twee speciaal biertjes op en de rekening kwam neer op 3028 yen.. een kleine 28 euro. Ouch,.. toch maar wat rustiger aan gaan doen met het bier hier.

    Daarna beetje rondgelopen, spullen gedropt in het huisje en toen kregen we wel weer honger! Op zoek naar een voedseltent! Uit het gastenboek hebben we het advies opgepikt voor een lekker bbq restaurant in de buurt. Klinkt goed! Wij daar aangekomen. Ja hoor, tuurlijk hebben we plek, over anderhalf uur. Zolang kon mijn maag niet wachten dus zijn we maar opzoek gegaan naar wat anders. We zijn naar de hoofdstraat van Kanazawa gelopen en hebben daar een aantal tentjes geprobeerd, maar zo goed als alles zat vol. "Hoe dan?!". Tot dat we ons realiseerde dat het vrijdag was (je raakt de dagen hier echt kwijt! Goed teken) en Japanners goed van het weekend willen genieten. Dat verklaarde ook al die prachtig dames die opeens overal vandaan kwamen en waarschijnlijk gingen stappen.

    Dan maar een zijstraatje proberen en daar was het gelijk raak en hebben we lekker gesmikkelt van kip, salades en andere meuk. En Arjen heeft een nieuw favoriet drankje: The Moscow Mule. Daarna hebben we nog lekker rondgelopen en van het uitzicht en de stad genoten waarna we onze terugkeer naar het appartement inzette, want we moesten er de volgende dag weer op tijd uit om de reis voort te zetten naar: Kyoto!

    TL; DR - prachtig kasteel en mooie tuin om de hoek van het appartement. Veel gezien en helaas ook een uitgebloeide Sakura boom. Geluncht in misschien weer een vrouwen café met omelet en parfait. Samurai district gezien. Geleerd van Japanse geschiedenis van Arjen. VEEL tempels gezien. Mooie oude wijk gezien. Mooi uitzicht van bovenaf. Nederlanders tegen gekomen in een craft beer cafe. Het js druk op vrijdagavond in Kanazawa.

    Hi hachi - signing off
    Read more

  • Dag 9 - Klote met deuren in Kyoto

    April 22, 2017 in Japan ⋅ ☀️ 18 °C

    De checkout tijd was 10:00 van ons schattig appartementje. Ruim op tijd wakker, nog even gedoucht en me backpack ingeruimd en Ikuzo! Oh, nog één klein dingetje over de wc in dit appartement. De gene die dit bedacht heeft verdiend een nobelprijs voor milieuvriendelijkheid (bestaat dat?). Aan de bovenzijde op de stortbak zit namelijk een kraan. Als je doortrekt begint die te lopen zodat je daar je handen kan wassen. Dat water wordt vervolgens weer gebruikt om de volgende keer door te spoelen? Zo simpel. Zo ingenieus en ZO awesome!

    Op de heenweg hadden we de bus gepakt, maar dit keer hadden we schijt en hebben we gewoon gelopen naar het station. Het went steeds meer met zo'n backpack op je rug. Wederom een goed teken. Toen we bij het station kwamen zagen we een klok, bij nadere inspectie bleek het kleine fonteintjes te zijn die steeds veranderde. Super awesome! Kan alleen Japan weer bedenken. Vervolgens wat ontbijt gehaald bij een toko genaamd "german bakkery" waar helemaal niks Germany aan was. Zo hebben we daar Croissants, kaasbroodje en meloenbrood gehaald. Allemaal voedsel wat geen ruk te maken heeft met Duitsland. Gekke Japanners. Vervolgens door naar de trein die al klaar stond voor ons.

    Een lekker lange rit van twee uur waarbij we genoten hebben van het uitzicht, beetje aan de blogs hebben gewerkt en keihard gegamed op de Switch (Zelda is nog steeds awesome!). Twee uur later aangekomen waren we eigenlijk te vroeg voor inchecktijd dus zijn we ergens nog wat gaan drinken. Ik koos voor een koude koffie om te kijken of de Japanners zich konden revancheren na het debacle in Tokyo. En ik moest zeggen, deze smaakte wel een stuk beter! Mag ook wel voor die prijs overigens.

    Het was nog steeds te vroeg voor het inchecken, maar we hadden schijt. We zijn naar het appartement toegelopen en waren er uiteindelijk half uurtje te vroeg. Moet geen probleem zijn toch? We hadden een code gekregen waarmee we de deur open konden maken (toevallig ook 402, waar we in Kanazawa ook in een 402 zaten. Het is het lot!) En daar liepen we tegen een probleempje aan, wederom dankzij het gebrek aan duidelijk lezen. Het is namelijk een digitaal cijfer slot. Het is de bedoeling dat je de gegeven code intikt en op sterretje drukt. Dachten we. Elke keer als we dat deden kregen we random andere cijfers te zien. Arjen dacht dat het te maken had de inchecktijd en nét toen we het op wilde geven kwam mijn malse maat met de brilliante ingeving (na het duidelijk lezen) dat we die cijfertjes gewoon moesten indrukken... ahhh durrr...

    Eenmaal binnen gekomen een beetje gesettled aangezien we hier maar liefst vijf nachten blijven! Waarom zo lang? Omdat Kyoto centraal gelegen ligt en een mooie uitvalsbasis is om andere steden te verkennen! Daarom! Nou geen domme vragen meer stellen! Gelijk een wasje gedraait aangezien ik wel aardig door al mijn meuk heen was. Het was improviseren met het ophangen ervan, want een echt wasrek (op een stalen buis in de douche na) kennen ze hier niet echt geloof ik.

    Vervolgens zijn we de buurt maar eens gaan verkennen want Kyoto is een grote, grote stad. Met veel tempels. Heeeeeeel veel tempels. Veel rondgelopen tot we op een gegeven moment bij een gigantisch, prachtig tempel complex aankwamen waar we best een tijdje gespendeerd hebben. We zijn er ook even naar binnen gegaan, maar helaas mocht je daar geen foto's maken. Het zag er niet anders dan beeldschoon uit. Overal bladgoud met pikzwart en een altaar waar je u tegen zegt. Hier zijn we dan ook braaf even gaan zitten samen met andere mensen op de houten matten (tatami) om even van de serene rust te genieten. Ik weet niet wat het is, maar het straalt gewoon rust en elegantie uit. Net zoals veel Japanners zelf. Misschien juist omdat ze hier zoveel bidden? Gelukkig wel veel foto's van buitenaf gemaakt.

    Daarna nog verder gestruind en wat kleinere tempels bekeken. Overal is het druk in Kyoto dus je moet goed opletten. Uiteindelijk kwamen we weer aan bij het station waar blijkbaar nog een complete ondergrondse mall in zit met voornamelijk voedsel tentjes en vrouwenkleding. Het zal eens ook niet zo zijn. Hier hebben we doorheen gebanjert en dan kom je aan de andere kant van het station uit (duh) waar we ook even rondgelopen hadden, maar er niet echt iets opviel. Totdat we op een gegeven moment een blik naar links wierpen en een gigantische mall zagen! Die vroeg erom om geëxplored te worden. Wat we dus ook uitvoerig gedaan hebben.

    Zo hebben we een lekker ijsje gehaald dankzij Arjen's Japan skills, hebben we een super toffe artsupply winkel gevonden en zijn we uiteraard nog een gamewinkel doorgestruind. Waar Arjen zelfs een game heeft gekocht! Want hij kan wel redelijk Japans. Na de mall zijn weer terug gelopen richting huus, maar niet voordat we de seven eleven (supermarkt) geplundered hebben voor wat voedsel en beer! Want dat is in supermarkten een stuk betaalbaarder. Dus nog even in het huisje gechilled voordat we zijn gaan slapen.

    Hi kyu. Signing off.

    TL;DR - uitgecheckt. Nobelprijs voor milieu voor een wc. German bakkery is niet zo German. Fonteintjes kunnen awesome gebruikt worden. Trein reizen. Ontspannen. Weer koude koffie een poging gegeven. Problemen met het in de kamer komen. Prachtige tempels gezien. 7/11 geplunderd.
    Read more

  • Dag 10-Van tempels zien naar bergklimmen

    April 23, 2017 in Japan ⋅ ☀️ 19 °C

    Vandaag was dé dag om Kyoto te gaan temmen! We stonden bijtijds op en Arjen heeft geprobeerd de Japanse specialiteit omelet te maken. Ik moet zeggen dat het hem goed gelukt is! Zeker met de middelen die we hebben. Alleen ei, normaal gebruiken ze er veel meer bij. Dus we kunnen niet anders concluderen dan dat Arjen skills heeft.

    Vervolgens gingen we een beetje plannen wat we vandaag wilde gaan doen, want Kyoto is een grote stad waar veel te zien is en dus veel planning vereist. Dus wij braaf naar een touristenbureau waar we wel goed geholpen werden door een vrouw, maar die had overduidelijk geen zin om hier en nu op dit tijdstip te zijn. Het was dan ook wéér lekker weer. (Wat een straf! Hoorde dat het bij jullie koud was ofzo?). Veel papiertjes doorgespit later hadden we besloten dat we een shrine run gingen doen. Lekker veel shrines bezoeken dus. Dat ging uiteindelijk toch wat anders zoals de titel al aangeeft.

    We gingen als eerste naar de Inari shrine. Eén van de bekendste shrines van Kyoto die ondanks die status niet bij het Cultural Heratige fonds behoort. Inari wordt afgebeeld als de foxgod en staat voor welvaart voor de zakenlui. We kwamen daar al aangehuppelt terwijl het echt immens druk was. Wij door lopen naar boven. Bleek het Inari festival te zijn. Geen idee wat het precies inhoud, maar het is maar één keer per jaar. Overal stonden kleine shrines op vrachtwagens klaar om vervoerd te worden voor een soort parade (heb ik me laten vertellen). In de hoofdtempel waren ze met een ritueel bezig wat vrij lang duurde en dat kunnen wij weten, want we hebben ruim drie kwartier gewacht tot er iets zou gebeuren.

    Behalve muziek in de vorm van een krijsende kat en dat ze af en toe opstonden gebeurde er vrij weinig. Er was alleen een oudere meneer in vol ornaat met een bordje aan het zwaaien dat er geen foto's gemaakt mochten worden. Deed (of probeerde je dat wel) dan kreeg je een boze blik en het bord in je gezicht geduwt. Ik kreeg af en toe het idee dat hij er zelfs mee wilde slaan. Aangezien we vol in de brandende zon stonden, vonden we het na drie kwartier wachten wel prima en zijn we doorgelopen naar de Torii gates.

    Daar heb je vast wel eens een foto van gezien. The 1000 torii gates. Dat zijn al die rode poortjes achter elkaar die een berg oplopen. Al deze poorten zijn gedoneerd door bedrijven die daarmee Inari proberen te plezieren en voor een goede business gaan. Deze poorten leiden helemaal naar de top van Mount Inari. Onderweg kom je allemaal winkeltjes en kleinere shrines tegen. Alleen was dat niet onze heenweg. Wij hebben blijkbaar ergens verkeerd afgeslagen en zijn op een ander (veel toffer) pad terecht gekomen. Hier liepen we door een bamboowoud heen, kwamen vele shrines tegen, zingende monikken en een dude op een scooter, in de bergen, want blijkbaar wonen daar ook gewoon mensen. Oh, en een hele teleurstellende waterval die geen waterval genoemd mag worden.

    Het begin van dit pad was vrij fijn om te lopen. Wat slingerweggetjes. Wat naar boven klimmen, wat naar beneden klimmen. Tot dat we op een punt kwamen waar we echt moesten klimmen. Gelukkig wel met behulp van een trap, maar dayum dat was vermoeiend. Wederom bevestiging van een lousy conditie. Moet wat aan gebeuren. Na een poosje geklommen te hebben zagen we opeens de rode poorten weer en konden we de weg die de "pussy-mensen" gevolgd hadden verder zetten naar de top. Wat nog maar een klein stukje was. Het was dezelfde vermoeidheid als de berg in Matsumoto op fietsen. Het vervelendste was nog dat ik geen goede schoenen aanhad voor deze activiteit. Sneakers met een zachte zool. Tsja, dan voel je elke steentje, maar goed we hebben de top bereikt! Is toch weer een dikke 350meter! Yatta! Hierbovenop waren weer meer shrines.

    Toen moesten we natuurlijk ook nog naar beneden. Toch maar voor de standaard Torri gates route gekozen hoewel al die trappen ook alles behalve fijn waren. Lichte aversie voor trappen begint zich te manifesteren in mijn onderbewustzijn. Gaandeweg naar beneden had je wat checkpoints en van één van deze punten had je een adembenemend uitzicht over Kyoto! Echt super mooi. Zo zie je maar weer hoe hoog 350-ish meter kan zijn.

    Op de weg naar beneden kwamen we nog een hindernis tegen. De trap is vrij smal en er lopen mensen in twee richtingen. Je voelt hem vast al aankomen. Wij zaten op een gegeven moment achter een vrij oude man die niet zo vlot meer was. Begrijp me niet verkeerd. Ik vind het echt baas van die vent dat hij gewoon de ballen nog heeft om naar boven te klimmen, maar je houdt wel een beetje op. Gelukkig konden we er op een recht stukje netjes tussendoor sneaken. Een klein half uur later waren we beneden. Onderweg kwam je allemaal rustplaatsen, winkeltjes, eetplekken en nog meer shrines tegen. Het laatste stukje loop je zelfs nog gewoon door het dorp wat aan de berg ligt.

    Uitgeput kwamen we beneden. We hadden licht ontbeten, ik had niet zo goed geslapen, dus ik voelde me een beetje woozy! Time for food! We hebben de trein terug gepakt naar Kyoto centraal en dachten ergens de gaan eten in de ondergrondse mall bij het station.. uhhh ja, niet dus. Alles zat propvol en er stonden zelfs wachtrijen bij de meeste. Vervelend, zeker aangezien onze voeten wel wat rust konden gebruiken. Gelukkig herinnerde we ons de mall nog die we gisteren bezocht hadden en daar waren zat eettentjes. Daar weer heen geslentert en de tent die we eigenlijk voor ogen hadden.... zat ook vol, dus toen zijn we maar naar de buren gegaan waar we een (lekkere) burger en een steak naar binnen hebben gewerkt samen met een suikerbom in de vorm van het dessert om wat energie voor de rest van de dag te kweken.

    We waren tenslotte al wat tijd verloren met het beklimmen. Als volgende gingen we op zoek naar Nijo Castle. Een kasteel wederom in het midden van de stad. Trein gepakt, weer een end gelopen. Daar aangekomen, kaartje gekocht. Zien we dat het nog maar een half uur open is. *zucht* Toch maar weer snel er even doorheen geramt. Het was interessant om de layout binnen de muren van een kasteel te zien (grote, traditionele gebouwen en een grote tuin), maar je mocht ook deze gebouwen niet in. Persoonlijk moet ik zeggen dat dit mij het minste heeft geïmponeerd van wat ik tot nu toe heb gezien.

    Ook een saillant detail. Op elke omschrijving van elk Japans historisch pand/gebouw op welke locatie dan ook, staat wel een keer dat er een deel is afgebrand in een bepaalde periode. Je zou toch verwachten dat ze hun bouwstijl een keer zouden gaan aanpassen.

    Na het kasteel doorgeramd te hebben wilden we eigenlijk nog naar het Kyoto Imperial Palace, maar ook daar waren we bang dat deze al dicht zou zijn, plus, het lijkt erop dat de kaarten hier niet te vertrouwen zijn qua loopafstand. Toch maar voor gekozen om terug te gaan naar het huisje om daar bij te komen, want we waren letterlijk gesloopt. De rest van de avond hebben we ons vrij gedeisd gehouden om onze voeten de rust te geven die ze verdienen. We zijn nog één keer naar buiten gegaan om wat te foodseleren te halen, maar verder was het *poef* lights out.

    TL; DR - Arjen heeft traditionele Japanse omelet gemaakt. Toursisten bureau geweest. Naar Inari Shrinen gegaan. Inari (jaarlijks) festival was in de gang. Heel veel rode poortjes. Afwijken van het pas. Bergbeklimmen. Vermoeiens. Kut schoenen aan. De top gered. Terug gelopen. Prachtig uitzicht. Oude mannetjes lopen langzaam. Uitgebreid geluncht. Naar Nijo castle geweest. Ging bijna dicht. Doorheen gerusht. Gesloopt. Niets meer gedaan.

    Hi juu - Signing off
    Read more

  • Dag 11 - Hikonyan, flauwe Japanse humor

    April 24, 2017 in Japan ⋅ ⛅ 15 °C

    Vandaag, hebben we lekker keihard uitgeslapen, want dat was wel even hard nodig na gisteren. We hebben ons rustig klaargemaakt om te kijken wat we vandaag wilde gaan doen. Terwijl we daarmee bezig waren werden we allebei afgeleid door de tv die ik had aangezet. Je hoort wel eens rare dingen over Japanners en tv shows/reclames dus ik dacht dat is het checken vast wel even waard.

    Uhmmm ja, de reclames zijn inderdaad raar, hectisch en volstrekt onduidelijk (en niet door de taalbarrière) voor ons Westerlingen. Zo zag je een reclame wat eruit zag als een game, maar uiteindelijk over noodles bleek te gaan. Whut? Na wat zappen kwamen we op een hele aparte Japanse tv show. We hebben het maar CSI meets The Bold & the Beautiful gedubt. Ten eerste was het acteerwerk lachwekkend slecht en ten tweede was het camerawerk nog dramatischer. Helaas zullen we nooit weten hoe het af zou lopen met de bom in een volle concerthal, want we gingen de deur uit! Tenminste, we dachten dat het over een bom ging.

    We hadden besloten vandaag nog rustig aan te doen en naar Hikone (stadje aan het meer te gaan). Wij braaf in de rij staan om weer een ticket te reserveren (JRPass priveliges baby!) hoefde dat uiteindelijk niet aangezien dit een ander soort trein was. Voor niets dus een kwartier verspeelt. De mevrouw maakte wel een leuk gebaar om het spoor mee uit te drukken. Dat maakte het wachten het bijna waard. Another lesson learned.

    Wij de trein naar Hikone gepakt wat een kleine drie kwartier verwijderd ligt van Kyoto. Eenmaal aangekomen even langs de touristenbalie gewandeld om een kaart op te pikken en vervolgens naar ons volgende doel! Hikone Castle! In dit (soort van afgelegen) plekje hebben ze namelijk ook een ouderwets kasteel wat bezocht moest worden door ons! Gelukkig was dit maar een kwartiertje lopen. Dat was dus wel goed te doen. Vrolijk gingen wij op pad. Onderweg kwamen we steeds plaatjes van getekende een kat met een samuraihelm tegen. Wat blijkbaar de mascotte van Hikone moest voorstellen. Inspiratieloos Hikonyan (nyan van miauw) genoemd. Not really clever.

    Na een kleine wandeling hadden we het kasteel gevonden en mochten we na betaling naar binnen om op onderzoek uit te gaan. Door de eerste poort heen begon mijn aversie tegen trappen die ik aan het ontwikkelen weer op te spelen, want wat zag ik? Een grote trap naar boven. Daar gaan we weer! Gelukkig viel het dit keer wel mee. We zagen wel veel oudjes die ook naar boven strompelde. Bazen zijn het. Dat zie ik de oudere Nederlandse bevolking niet zo snel doen.

    Het toffe van dit kasteel is dat je gewoon overal naar binnen mocht. Natuurlijk wel traditiegetrouw je schoenen overal uit doen (volgende keer naar Japan neem ik schoenen met klittenband mee), maar het was wel geinig om te zien hoe zo'n gebouw in elkaar steekt. Ze hadden ook een tof samurai harnas! En ik heb geleerd dat Nederland (samen met Portugal) één van de eerste landen is die met Japan heeft geruild. Er stond zelfs een wereldbol (van hoe ze dachten dat de wereld er toen uitzag) die kado gedaan is aan Willie's over-over-over-over-over-over grootvader (vast nog wel een paar keer over). We mochten zelfs omhoog klimmen wat uiteraard weer een tof uitzicht opleverde. Toen we klaar waren met het kasteel mochten we ook nog de tuin aan de overkant bezoeken. Ook deze was weer prachtig en er stond een stel (misschien bruiloft related?) een dikke photoshoot te houden. Ik wilde deze photobomben, maar heb me maar in ingehouden. Deze tuin voelde alleen een beetje klein in vergelijking met die van in Kanazawa.

    Aangezien we in een klein dorpje aan het meer Biwako zaten wilden we daar ook wel even ontspannen. Wij de borden gevolgd waar we uiteindelijk uitkwamen bij een kleine haven, maar geen bankjes of strand te vinden. We hadden ook geen zin om verder te zoeken naar een andere plek. Dus wat doen we dan als nuchtere Nederlanders? We ploffen gewoon neer tegen een muurtje waar we gewoon een tijdje gerelaxt hebben. Prima toch? Nadat we weer voldoende uitgerust waren zijn we aan de terug weg naar Kyoto begonnen.

    Het was vroeg etenstijd toen we aankwamen in Kyoto en wij dachten de spits voor te zijn en wachtrijen te voorkomen door nu alvast te gaan eten. Haha! Plan geslaagd. Er was plek zat dit keer. We zijn in een vrij traditioneel pandje neergestreken (in die ondergrondse mall) waar ze totaal niet bijpassende Jazz-achtige muziek aan het afspelen waren. Het deed niet onder voor het eten though. Dat was prima en lekker veel. Na het eten waren we nog niet klaar om terug te keren naar het huisje dus gingen we opzoek naar nog iets te doen.

    Ik had gelezen over een straatje met allemaal barretjes aan de rivier. Tijd om daarnaar op zoek te gaan! We moesten de metro hebben en hoewel Kyoto maar twee metrolijnen heeft, kwam het nogal chaotisch over. Het was nogal wat gepruts (wat voor kaartje moeten we nou hebben), maar het is ons uiteindelijk gelukt zonder problemen. Integratie 50% hai hai!

    Eenmaal daar aangekomen voelde het weer alsof we in Tokyo waren. We waren precies in het centrum beland. Over Neon vol in je smoelwerk en mensen op straat met borden die reclame maken van dingen waar je toch niets van snapt. Geweldig. Het voelde zo levendig. Het was ondertussen ook al donker geworden dus de neonlichten voelde feller dan ooit. Na een beetje rondlopen kwamen we in een soort passage waar ze nog achterlijk veel winkeltjes hadden. We hadden echt het gevoel dat het nooit ophield. Dit keer ook wat meer dan alleen voedsel en vrouwenkleding. Toen we eindelijk eruit waren zaten we nog steeds middenin het centrum. Wat op viel was dat zo goed als niemand hier een pak (van werk) of uniform (van school) aanhad wat gelijk voor een nóg relaxtere sfeer zorgde.

    Uiteindelijk hebben we de rivier gevonden. Het was helaas al donker en dus niet heel goed zichtbaar meer, maar door gebouwde hoogteverschillen had je om de zoveel tijd een klein waterfalletje! Super tof. Daar achter liep het straatje met allemaal barretjes en restaurants die vol uitkeken op deze rivier. In de zomer een super chille plek om te vertoeven. Ook zag je veel mensen gewoon lekker chillen aan de oever.

    Toch waren we nog niet klaar want we hadden nog geen dessert op! Dus onze zoektocht was nog niet voorbij. Alsof het voorbestemd was liepen we twee minuten later langs een parfaitsalon (waarom hebben we die shit niet in Nederland?) met een bizar assortiment aan verschillende soorten parfaits. Zelfs eentje met patat of gefrituurde ebi. Er was zelfs een bizar grote, voor 50 man achtige parfait te bestellen voor een nog belachelijkere prijs. Het zag er dan wel weer tof uit. Toen we daar klaar waren hebben we nog wat rondgelopen waarna we besloten om weer terug te gaan naar het huisje. Morgen wordt tenslotte ook weer een lange dag. Toen we het station uitliepen werden we begroet door een gigantisch grote dildo in de kleuren van de Nederlandse vlag, met een sigaret erop. Je kan het maar gezien hebben.

    TL;DR - uitgeslapen, Japanse TV is raar, voor niets in de rij gestaan, trein gepakt. Hikonyan. Kasteel van binnen en van buiten gezien. Nog een Japanse tuin. Gechilled aan het meer tegen een muurtje aan. Teryg naar Kyoto, vreten. Het centrum verkent na metroperikelen. Lekkere parfait gegeten. Dildo.

    Hi juuichi - keiyaku o haki suru
    Read more

  • Dag 12 - Niet alle mascottes zijn leuk

    April 25, 2017 in Japan ⋅ ☀️ 22 °C

    Vandaag weer redelijk bijtijds op aangezien we wat stedentripjes gaan doen. Op de planning: Nara en Osaka. Allebei drie kwartier/een uurtje met de trein. Snel gedoucht vanochtend en op naar de trein. We hebben geleerd van onze fouten en zijn vandaag niet in de rij gaan staan, maar direct door gelopen naar de treinen. Ik had braaf mijn flesjes meloen soda meegenomen. Die moest ik gister namelijk van Arjen uit een machine trekken omdat er pinguïns op stonden. Go figure. En hij was groen. Volgens mij vind hij groen gewoon stiekem een sexy kleur.

    Wij weer onze usual route naar het station gelopen via een overpass. Ik krijg altijd de neiging om actie movie stijl eraf op een bus te springen, maar gelukkig kon ik mezelf inhouden. Eenmaal op het station gekomen wederom niet gereserveerd want we hadden geen zin om wéér voor niets in de rij te staan. Het was sowieso niet heel erg druk in de trein dus we konden lekker gerelaxt zitten. Onze eerste stop vandaag: Nara.

    Nara staat bekend om zijn hertjes en zoals het bij elke Japanse stad hoort heeft deze ook een mascotte. Alleen een hele enge freak of nature dit keer. Een soort volwasse, kale baby met een gewei en monnikenkledij aan (zie foto). Dan vond ik Hikonyan een leukere en betere (heb daar alleen foto van op mijn camera). Anyhoo, de schrok boven gekomen zijn we het station uitgelopen richting Nara park! Er werd al gedreigd dat het "30 minuten lopen was" naar het park. Lariekoek! Dachten wij al. Dat zullen ze vast wel doen om meer kaartjes te verkopen. Wij lopen (het was alleen maar immer gerade aus) en met een klein kwartiertje kwamen we aan in het park.

    Waar we begroet werden door allemaal super poepige hertjes die daar gewoon vrij rond lopen. Overal stonden dat het wilde beesten blijven en dat er een mogelijkheid is dat je aangevallen wordt, maar ik heb niemand opengereten zien worden, helaas. Je kon hertenkoekjes kopen voor ¥150 waarmee je ze kon voeren en een hele roedel achter je aan krijgt. Uiteindelijk maar niet gedaan want de herten zagen er al dik genoeg uit. Wel tof om te zien dat die beesten hier gewoon rondlopen alsof er niets aan de hand is.

    We liepen weer door richting berg (ahh gawd daar gaan we weer) om een shrine te bezoeken. Gelukkig veel het dit keer mee qua trapwerk. Het leuke was wel dat hier ook gewoon overal hertjes rondliepen. Zelfs een hert die als een baas tussen twee lampionnen stond (waarschijnlijk waren dat grafstenen, but i'm not sure about that). Er stonden overal op het pad naar boven lantaars (lantaren? Lantariërs?) Die naar de shrine leidde. Eenmaal boven aangekomen was het een vrij standaard shrine, maar er was een afgezet deel waarvoor je moest betalen maar dat zag er alles behalve interessant uit. Daarnaast, skere tattaa jwz.

    Vervolgens weer terug naar beneden de berg afgerolt nog nét niet hertenknuffelend (wel geaaid en me laten besnuffelen) op zoek naar te eten, want, honger! Het was tenslotte lunchtijd. Op de heenweg zagen we een restaurant dat Tamagoyaki serveerde, een nieuw persoonlijk favoriet! Dat is een dikke grote, fluffy omelet ( niet zoals Jordy ze maakt dus ;) ) met een heerlijke saus eroverheen! Deze hadden we helaas niet gevonden, dus zijn we maar ergens anders neergestreken! Een lunchroom waar ze wat simpele broodjes serveerde die nog verdomd lekker waren! Afgesloten met nog een parfait want die shit is goed te doennnn hier!

    Door naar het station. Waar we bijna perfect engelse sprekende Japanner #1 tegenkwamen. Deze oudere meneer was een vrijwilliger bij het station om mensen de goede kant op te wijzen. Hij sprak ons aan terwijl we daar eigenlijk niet zoveel zin in hadden, toch geïntrigeerd door zijn beheersing van de Engelse taal hebben we even kort met hem staan praten tot dat ik het zat werd en hem afkapte met een smoesje. Ze bestaan in ieder geval wel! De goede Engelse sprekende Japanners. Op naar de volgende stad: Osaka! Weer zo'n gigantische metropool met dik twee miljoen inwoners.

    Osaka was een beetje overweldigend, je komt met de trein al binnenrijden boven het straatniveau en overal om je heen zijn torenhoge gebouwen, maar dan ook écht hoog. Vanaf het centraal hadden we een cirkeltrein (die rijdt alleen maar rondjes door Osaka) gepakt om Osaka castle te bekijken. Wij de weg vragen aan een local die snapte het alleen niet omdat Arjen's uitspraak van het woord "castle" nogal dubieus is. Maar goed hij snapte het woord kasteel in het Japans niet eens. Uiteindelijk had hij het toch door en wees ons een kant op met het bericht "het is een pleuris end die kant op". Wat uiteindelijk ook wel weer meeviel. Het bleek wel dat we beter een halte later konden uitstappen, want we hebben het kasteel nu van de achterkant geïnfiltreerd. Wat dus om was. Oh well, meer beweging!

    Om dit kasteel ligt, je raadt het al, ook een park. En een gracht. En een verhoging. Ik zie patronen! Dit kasteel zat wel apart in elkaar want je had een gracht in een gracht met een gracht eromheen en dan eroverheen nog een gracht. Misschien dat er ondergronds nog een gracht zat maar dat heb ik niet kunnen bevestigen. Verder was het wel een prachtig kasteel met overal tierelantijntjes en gouden tijgers aan de bovenkant! En iedereen weet dat tijgers koel zijn. Wederom een tof kasteel. Het was lekker druk met veel toeristen en veel achterlijke mensen die selfies maakte met de evolutie van een selfie-stick: een tripod voor je telefoon. Waar gaat het heen met de wereld.

    We besloten maar weer om te vertrekken en dat deden we dit keer wel via de ingang, die weer aangesloten was op een ander deel van het park. Eenmaal het station gevonden zijn we weer terug gegaan naar Centraal om de buurt daar te verkennen. Alleen valt er niet zoveel te verkennen daar. We hebben een rondje gelopen daar en het enige wat we tegenkwamen waren bedrijfskantoorpanden die meters de lucht in schoten. En in de achterstraatjes was het voornamelijk V.I.P clubs voor waarschijnlijk alle zakenlui nadat ze klaar waren met werken. Daar zullen vast een hele boel vieze dingen gebeuren. Een beetje teleurgesteld liepen we weer terug naar het centraal.

    Wat doen japanners nou graag? Efficiënte mensen dat het zijn. Ze bouwen hun stations vol met restaurantjes, winkels en undergound malls om even snel nog wat te halen na werk, want je moet toch met de trein. Wat als resultaat heeft dat de bruisende centra op andere plekken in de stad zitten. Dit is in Toyko en Kyoto ook zo, maar geld dubbel en dwars voor Osaka, want nu in mijn belevenis business capitol van Japan is, maar dat komt puur door de wijk. Toch hadden we geen zin om in de spits terug te gaan dus hadden we een lift gepakt (na veels te lang zoeken) naar de 16e etage om daar een versnapering te nuttigen. Dat was namelijk de restaurant/barretjes etage.

    Na te bekomen zijn van het uitzicht zijn we neergestreken bij een barretje waar we perfect Engels sprekende Japanner #2 voor de dag tegenkwamen. Hij sprak zonder enig vorm van accent Engels. Verbijsterd wisten we gewoon niet hoe te reageren. Daar een lekker drankje genuttigd en toen besloten terug naar Kyoto te gaan aangezien we geen zin hadden om uit te vogelen hoe we het beste maar het centrum konden komen (niet alle OV-kaarten zijn hier even duidelijk). Uiteindelijk dus niet heel veel van Osaka gezien, maarja dat is een mooie reden om nog een keer terug te gaan (any takers?)

    We hadden nog wat dingetjes in huis dus besloten nog wat boodschappen te halen en zelf wat in elkaar te flansen! Hoewel het eten hier in de supermarkt wel duurder is, is het van véél betere kwaliteit. We hadden wat vlees en groente gehaald, want rijst hadden we nog liggen. Een kekke kookbeurt later hadden we een super simpel, maar erg lekker avondmaal waarna we nog even ontspannen hebben voordat we de oogjes sluitte.

    Ik had verder geen foto's met me telefoon in Osaka kunnen maken, want me telefoon spacede 'm halverwege de dag. Die staan op de camera.

    TL;DR - Stedentripjes, vroeg op. Naar Nara. Lopen hertjes vrij rond in het park. Kan je hertencrackers voeren. Berg opgelopen en tempel bezocht. Overal lantaarns. Terug gelopen. Lekker geluncht brood + parfait. Door met de trein naar Osaka. Kasteel bezochf. Drankje gedaan op restaurant verdieping van het station. Terug naar Kyoto. Zelf koken. Lekker

    Jyuuni no hi - サインオフ
    Read more

  • Dag 13 - Kyoto temmen poging #2

    April 27, 2017 in Japan ⋅ ☀️ 18 °C

    Nieuwe dag, nieuwe kansen! Je schuift de gordijnen open ennnn,.... regen... kak. Dat kennen ze dus wel in Japan. Helaas. Maargoed we mogen niet klagen, we hebben tot nu toe bijna alleen maar mooi weer gehad! Als je maar niet denkt dat we regen roet in het eten gaan laten gooien. Kyoto zal verder bezocht worden!

    Dit keer hadden we iets meer van een plan. Ietsjes meer dan. We hadden de route bekeken en kozen voor drie tempels die redelijk dicht bij elkaar lagen qua loopafstand. Het manier van vervoer erheen? De bus! Die hadden we tenslotte nog niet gehad. Bussen zijn alleen een beetje raar hier. Je stapt namelijk in het midden in en betaald pas als je de bus via de voorkant verlaat. Het wazigste is nog dat elke reis binnen die zone (want zo goed als heel Kyoto is) ¥230 kost. Of je nou twee haltes gaat, of viertien, de prijs blijft hetzelfde. Plus als je achter in zit moet je je dus door de mensenmassa in de bus heen wurmen als gelei om bij de voorkant te komen. Niet heel erg logisch maar okay. Oh, en je kan alleen gepast betalen. Gelukkig waren wij slim genoeg om een buskaartje voor een dag te halen voor ¥500. Dat haal je er namelijk makkelijk uit.

    Enfin, wij de bus genomen naar Kinkokuji-tempel waar onze buschauffeur zo'n droge, zwoele stem had, dat je als vrouw zijn gelijk van je stoel zou glijden. NOT. Toch wil ik in mijn volgende leven zijn stem hebben. Buschauffers praten namelijk zelf een hoop tijdens het rijden. Zo zeggen ze dat ze weer gaan rijden na stilstand en roept hij alles zelf om. En hij bedankt iedereen uitvoerig die zijn voertuig verlaad. Attente leute die Japanners.

    Wij door naar die tempel lopen (in de zeikregen nog steeds) kwamen we tot een conclusie: Japanners zijn super attente mensen, behalve als ze een paraplu in de handen hebben. Dan worden het allemaal kleine ninja's des doods die voor je leven gaan. Je kent die kleine uiteindes toch wel op paraplu's? Njah Japanners zijn net een slagje kleiner dan Europeanen en bij al die tempels liepen ook nog veel scholieren (uiteraard in uniform) met een paraplu en laten ze die nou net op ooghoogte voor mij vasthouden. Het was ontwijken voor vaderland geblazen, maar ik heb het zonder kleerscheuren overleeft, net aan. Overigens loopt IEDEREEN in Japan met een paraplu als het regent dus als je er dan als vieze gaijin zonder tussen loopt, val je alleen maar exta op. Overigens zijn er ook wel mensen die mét paraplu zeer attent zijn door hem omhoog te houden.

    Anyhoo de tempel zelf was mooi. Het eerste exemplaar was afgebrand (écht geen verrassing meer) en toen de eigenaar het herbouwde dacht hij vast "fack deze shit, ik heb genoeg doekoe, ik maak het gebouw dit keer van goud". Zo gezegd, zo gedaan. Alleen zijn de bovenste twee etages alleen van goud raar genoeg. Alsof het geld op was. Toch impressive non the less! Uiteraard lag het aan een mooie plas water die geäccentureerd werd door de vallende regendruppels. Nog een kleine tuin erbij, maar die was niet zo bijzonder. Op naar de volgende!

    Deze lag op loopafstand en dus hebben we braaf door de regen geslentert naar onze volgende doelwit! Een zen tuin! Klinkt spannend! Ik kan je alvast verklappen, dat is het niet. Wij braaf kaartje kopen. Naar binnen lopen. Schoenen uitdoen. Verder lopen en daar was die hoor een tuin van 25 x 20 meter met heel veel grind en vijftien secuur geplaatste stenen. Gedaan door een of andere zen monnik een paar honderd jaar geleden. Het zag er zeker wel mooi uit, maar echt zen werd ik er niet van met al die rondhuppelende schoolkids. Ook was er verder geen enkele vorm van context te vinden over deze tuin wat de teleurstelling alleen maar groter maakte. Het pand zelf was ook niet heel groot. Op naar nummer drie!

    Eigenlijk liepen we gewoon een random richting op niet wetend of we wel de goede kant op liepen omdat we diep ingesprek waren, maar een klein, nat kwartiertje later stonden we opeens voor het derde complex. Wederom kaartje gekocht, schoenen uit (blijft een vermoeiende bezigheid), en naar binnen. De Ninaji-tempel was wel awesome! Eindelijk een plek waar je zo goed als overal binnen kon kijken. Zo zag je veel houten schuifdeuren (shoji) die vakkundig geverfd waren door de grootmeesters van hun tijd met elk hun verhaal erbij. Er stond ook bij waar elke kamer voor gebruikt werd. Super interessant! Je kon zelfs meehelpen met de onderhoud door een daktegel te doneren voor een bepaald tarief. Deze mocht je dan onderkladderen en zo maak je deel uit van het onderhoud van een World Heratige site. Leuk inatief! De beelden die voor die entree stonden waren ook tof en kwamen me bekend voor. Dit zijn Ryujin en Fujin. De beschermers van de tempels (zie foto). Verderop waren nog meer gebouwen te bezichtigen en een five-storied pagoda, maar aangezien het harder begon te regenen zijn we daar alleen even snel langs gehupst voordat we de bus pakte voor de volgende destination.

    En dat is Kyoto Imperial Palace! Kyoto is namelijk een lange tijd de hoofdstad geweest van Japan voordat Tokyo het kroontje overnam en dan heb je natuurlijk wel een badass paleis nodig om keizer in te zijn. Wij de bus gepakt, maar de grond waar het paleis ligt is (wederom) een achterlijk groot park dus we wisten niet precies waar we moesten uitstappen. Navigator pur sang Arjen heeft ons erdoorheen geloosdt en ons op de redelijk goede locatie laten uitstappen waarna we naar het park liepen. Het park was vrij verlaten. Er was op een verloren ziel, een verdwaalde fietser en ons na niet veel te bekennen. Raar, maar zal wel door het weer komen. Wij het park inlopen waar we aan onze rechterhand een lange muur zagen die helemaal doorliep. Wij eromheen tot dat we een poort zagen. Bleek het een soort ambassade paleis te zijn waar je niet zonder afspraak naar binnen mag. Kuso! Zijn we dan helemaal voor niets hierheen gekomen?

    Totdat we ons omdraaide en nóg een muur zagen aan de andere kant die ook een omtrek had van "jeuzus waarom bouwen ze deze shit zo groot hier en hoeveel ruimte kan je nodig hebben". Verslagen besloten we er toch een rondje omheen te lopen, want ja je weet het maar nooit. Nadat we op de helft waren en alleen maar dichte poorten tegen kwamen wilde we het bijna opgeven, maar goed we moesten toch die kant op dus we konden net zo goed doorlopen. Wat we ook gedaan hebben en warempel zagen we daar iemand een poort door lopen? Zou het dan toch waar zijn? Wij er enthousiast naar toe sprinten (niet echt) en het was waar! En het was nog completomento gratisch ook nog. Je kreeg alleen een badge met een nummertje mee.

    Het was tof om de restanten van het Imperial paleis te zien. Het wordt al een kleine honderd jaar niet meer gebruikt, maar in die tijd daarvoor is er zat aangebouwd/verbrand/bijgebouwd om het als een toffe "attractie" te bestempelen. Overal stond uitleg bij en het was interessant om te lezen over de verschillende delen van het complex. Je mocht niet naar binnen in de gebouwen zelf, maar vaak zat stonden wel de deuren open, wederom met prachtig oogstrelende geverfde Shoji. Impressive om te zien en het maakt nieuwsgierig naar hoe het er achter de muur bij het paleis in Tokyo uitziet. Een aanrader!

    Toen zijn we maar richting Kawaramachi (het centrum waar we een paar dagen geleden ook waren) gegaan om een drankje te doen. We hadden gehoord over een Irish pub genaamd "A Man on the Moon" en deze stond toevallig ook op de kaart dus daar zijn we naar op zoek gegaan. Dankzij Arjen's kaartleesskills hebben we die snel gevonden! Hier hebben we wat drankjes genuttigd. Het jammeren was alleen dat de zaak verder helemaal leeg was. Dus na een rondje bier, een rondje whiskey en twee rondes nacho's (shit is delicious!) vonden we het wel welletjes en gingen we op zoek naar eten. Uiteraard liepen we eerst weer de verkeerde kant op en na het afstruinen van de hoofdstraat, waar alles vol zat, wilde we de hoop bijna opgeven.

    Toen liepen we weer die passage in waar we weer een manga winkeltje indoken aangezien Arjen's senses were tingling, en we zijn altijd nog op zoek naar de manga "my friend is a chair" van dag 2 (voor Arjen). Het blijft een apart en interessant fenomeen dat manga. Zo is er voor ieder wat wils. Zo heb je mannenharemboeken voor de vrouwen en vice versa. Als dat niet je ding is, zijn er ook manga over kleine meisjes met dikke tetten die in tanks veranderen (of iets normaler, er alleen in rijden), want Japan. No worries ze hadden ook wel normalere dingen hoor.

    Eenmaal daar klaar hadden we nog steeds honger dus hebben we de zijstraatjestechniek maar weer eens uitgeprobeerd. Wat uiteindelijk wel lukte, maar toch een stuk langer duurde dan vorige keer. Toch zijn we bij een super tentje belandt. Het was Koreaans, maar je had zelf een grill en mocht dus zelf je vlees bakken. Soort gourmet uit eten I guess? Maar het eten was zooooooo lekker. Damn, wat is vlees in Nederland kut kwaliteit eigenlijk. Het is alsof je Heineken met een lekkere Barrel Aged Russian Imperial Stout vergelijkt. Zo hebben we ook varkensingewanden gegeten want ja, het is zonde om het weg te gooien toch. We hadden een mix platter met van alles wat en ik begin al spontaan te kwijlen als ik eraan terug denk. We hebben het restaurant bezoek afgesloten met een lekker glaasje sake en toen vonden we het wel welletjes. (Behalve Arjen, die wilde eigenlijk nog een parfait!). Toch zijn we maar weer met de bus richting huis gegaan. Dat was ook nog wat gepuzzel, maar het is gelukt. Het was een super laatste dag in Kyoto en een dag waarin we veel hebben gedaan. Morgen op naar een nieuwe bestemming!

    TL;DR - kutweer, nat, regen, buskaartje gekocht, buschauffeur heeft een awesome stem. Drie tempels achter elkaar bezocht. Een goud gebouw. Een tuin met 15 stenen. Een heel tempelpand waar je in mocht. Bus gepakt naar Kyoto Imperial Palace waar je tot onze verbazing gewoon in mocht. Van genoten. Terug naar centrum waar we bier hebben gedronken en super lekker vlees hebben gegeten. Ohwja manga met meisjes die in tanks veranderen.

    Jyuusan no hi - サインオフ
    Read more

  • Dag 14 - Een schattig oud dametje

    April 27, 2017 in Japan ⋅ ☀️ 17 °C

    Vandaag konden we lekker rustig aan doen, want het is weer een reisdagje! We zaten alleen even in dubio. Op de twee aanstaande locaties slapen we maar één nachtje en we willen toch wel wat gaan doen ook. Waaronder berg Koya-san! Ik hoor jullie al denken. Weer een berg, zal je dat nou wel doen? Ja hoor, als het goed is hoef je hier niet te klimmen. Het punt was alleen gaan we op aankomstdag naar de berg, of de vertrekdag.

    In eerste instantie wilde we op aankomstdag gaan, maar dan hadden we achterlijk vroeg weg gemoeten. We hebben uiteindelijk dus gekozen voor vertrekdag waar we onze grote equipment achter zouden laten op het station. Waar hopelijk dus kluisjes zijn om dat te bewerkstelligen.

    Anyhoo, wij innig afscheid genomen in Kyoto door nog één keer keihard de wc te gebruiken waarna we ons pad vervolgde richting Koyabuchi. Een klein plaatsje wat in de buurt ligt van de hiervoorgenoemde berg. Hiervoor hadden we heel zorgvuldig een route geplant waarbij we een stuk of zeventig keer moesten overstappen. No biggie, we got this. Ik heb tenslotte navigator Arjen als geheim wapen. Wij braaf naar Nara (die van de hertjes) waar we op onze overstap stonden te wachten. Komt er opeens een oudere Japanse dame naar ons toe die zegt dat we verkeerd staan en meer de andere kant op moesten aangezien de trein maar twee wagons zou hebben. Ze sprak verder prima Engels dus er was goed mee te communiceren.

    Zo raakte we aan de praat met het mevrouwtje die heel geïnteresseerd was in ons avontuur. Toevallig moest ze dezelfde kant op, dus besloten we samen met de trein te gaan en hebben we de hele weg slap zitten ouwehoeren. Blijkt dat ze zelf ook wel van reizen houdt. Ze heeft namelijk een rijke vriendin die in 50 verschillende landen is geweest. Zij wilde er graag overheen. Haar huidige teller staat op 43. So we can say she has been around. Zelfs de oude Japanners zijn een beetje raar, maar het is wel een leuk verhaal. Toen ze vroeg waar wij allemaal geweest waren antwoorde Arjen onder andere Italië. Oh, Italië zei ze, wat leuk daar ben ik al 13x geweest. Waarna wij met beide met open mond haar aan gaapte. Ze heeft dus écht veel gereist. Wel leuk om zulke open mensen te ontmoeten.

    Verder vertelde ze over dingen die we onderweg in de trein zagen. Zo kwamen langs een dorpje wat naar een nieuw geloof vernoemd is, hebben we veel over boeren geleerd, over haar kleindochter gehoord en een beetje over haar man die op oude leeftijd nog bezig is met een thesis. En waarom ook niet? Als je die shit nog kan, doe het dan gewoon! Ze baalde alleen dat hij het er zo druk mee had en dat ze op het moment daardoor weinig konden reizen. Voordat ze de trein uitsprintte op haar halte hebben we nog even snel een kiekje geschoten. We kwamen aan op ons volgende overstap punt. Sakurai.

    Je weet dat je in the middle of nowhere bent als er nergens meer vertalingen van kanji te vinden zijn en de trein maar één keer in het uur rijdt. Daar waren we dus. We hadden nog een kleine twintig minuten voordat we onze volgende trein moesten halen en de maagjes rommelde een beetje. Nieuwe missie: op zoek naar voedsel! Gelukkig vonden we dat vrij snel toen we het station al verlieten. Er zat namelijk een bakkerijtje aan de overkant! Wij daarheen bepakt en wel in een klein winkeltje waar je je kont niet kan keren, maar het is allemaal goed gegaan. De tweede mevrouw in de bakkerij vroeg ons super enthousiast waar we vandaan kwamen in het Engels. Het was alsof ze nog nooit een buitenlander had gezien.

    Nadat we betaald hadden gingen we buiten even op een bankje zitten om het te versnaperen en toen zagen we een hele cameraploeg de bakkerij in stormen. Alsof ze de dames wilde interviewen over ons gaijin, want ja in Sakurai gebeurt natuurlijk nooit wat spannends. Het zal wel niet zo zijn, maar het was een leuke gedachte.

    De volgende trein die we namen was gelijk de laatste van dag, maar wel een erg lange zit. Tsja, je moet er iets voor over hebben. Na een tamme rit (waar we in het begin niet eens zeker wisten of we de goede kant op gingen) kwamen we aan in Kojakuchi. Een dorpje wat nog dorperig is dan een dorp. Wij de uitgeprinte routeomschrijving erbij gepakt (inclusief plaatjes en uitleg) om bij de hostel te komen om het pad te volgen. Het eerste wat we tegen kwamen wat het meeste opviel was toch wel een boom midden op een zebrapad, want Japan. Geen idee wat de beredenering hier achter is, maar grappig is het wel.

    Eenmaal bij de hostel aangekomen (het was letterlijk alleen: derde straat links, aan de rechterkant is een parkeerplaats en daar is het. Daar had hij 9 plaatjes met tekst en uitleg voor nodig) hebben we de slot van onze deur gekraakt. We zaten dit keer in een pitoresk klein kamertje met een stapelbed en een kapot lage stoel en bank. Niet echt denderend, maar goed. Het is maar voor een nachtje. Wij onze spullen gedropt en even gechilled in een "openbare ruimte" (lees: twee vrij comfortabele stoelen RECHT tegenover onze kamer met een tafel.

    Na op google maps gekeken te hebben zagen we dat er een tempel in de buurt was. Exploring time! Uiteindelijk zijn we daar aangekomen met een gigantische omweg, want dat is hoe wij rollen. We moesten er wel weer een trap voor beklimmen (zie foto) en jullie weten ondertussen wel hoe ik over trappen denk. We kwamen ook nog een raar schuinstaand huisje tegen waar ik niet zo goed tegen kon. Ik werd gelijk misselijk en draaierig omdat het fuckt met je perceptie van.. alles... rare shit. De shrine was verder verlaten waardoor we op onze gemakje rond konden kijken. Daarna verder het dorpje verkent op zoek naar een eetplek! Naast onze slaapplek zat ook een restaurant (zelfde eigenaar), maar we wilde graag wat andere dingen proberen.

    Enfin, klein dorp, niet veel keuze. We zijn vier restaurant-ish achtige dingen tegengekomen en kozen uiteindelijk voor de eerste, waardoor we weer terug moesten lopen uiteraard. Hier kon je allerlei kleine hapjes bestellen van zowel vis als vlees, waar we gretig gebruik van hebben gemaakt. Het was allemaal super lekker. Patat van cassave aardappel ftw! En sushi! En weer goed vlees! We hebben ons buikje aardig rondgegeten in ieder geval! Met lekkere drankjes erbij was het een top avond.

    Na het foodseleren zijn we weer terug gelopen naar onze slaapplek waar we nog even gechilled hebben in de "openbare ruimte". Arjen extra hard (zie foto) als swek opa. Alleen zat in het restaurant er naast een dronke vent een beetje onverstaanbaar te schreeuwen naar zijn tafelgenoten, maar dat duurde gelukkig niet al te lang. Toen werd het ook koud en zijn we maar naar binnen gegaan.

    Ik had vroeger altijd de angst om in het bovenste bed te slapen omdat ik altijd bang was er s nachts uit te vallen. Toch moet je af en toe je angsten onder ogen zien en heb ik dus gekozen voor het bovenste bed. Geen zorgen, ik heb het overleeft, anders zou je dit ook niet kunnen lezen natuurlijk.

    -terwijl ik dit schrijf (in de trein), zitten er allemaal kleine Japanse schoolkinderen te kijken naar onze gajin hoofden en ze schreeuwen "kowai" naar andere gaijin vakantiegangers, wat eng betekent. Ik voel me een klein beetje boel niet op mijn gemak-

    Wij braaf in bed liggen omdat we morgen vroeg op moeten. Komen de mensen in de kamer ernaast rond 11 uur aankakken. In het donker, met zaklantarens op zoek naar de code van het slot. Volgens mij hebben ze een half uur staan kloten voordat ze door hadden hoe ze naar binnen moesten. Aan de taal te horen was het richting Rusland, maar Arjen dacht dat het Japanners waren. Toen ze eenmaal binnen waren begonnen ze pas met fluisteren (wat nog steeds prima hoorbaar was aangezien het twee aangrenzende kamers waren met een houten deur er tussen) aangezien ze vast realiseerde dat er nog mensen naast hun zaten. Gelukkig hebben ze verder niet veel herrie gemaakt. Alleen elke keer toen Arjen draaide in het bed, schudde het helemaal. Mini earthquake!

    TL;DR - lekker veel gereist. Oud vrouwtje tegengekomen die gek was op reizen. Trappen zijn nog steeds kut. Sakurai is net Schubbekutteveen (denk ik, nooit geweest). Simpel kamertje met stapelbed. Ik koos boven. Lekker uit eten geweest. Luidruchtige meneer in het restaurant er naast. Russen (?) kwamen laat pas binnen.
    Read more

  • Dag 15 - Face your fears

    April 28, 2017 in Japan ⋅ ☀️ 14 °C

    Een dag waar we vroeg op moesten! Maar niet zo vroeg als onze buren de Russen en/of Japanners! Zo te horen moesten hun er alweer vroeg vandoor, want hun waren nog vroeger op dan ons (gok uurtje of 6). Ze waren wel zo attent om te fluisteren, zolang ze in hun kamer waren in ieder geval. Toen ze naar buiten gingen, praten ze gewoon op normaal stem volume vergetend dat dezelfde dunne kut deur ook gewoon aan de voorkant zit. Het rare was dat ik de avond ervoor drie mensen dacht te horen en deze ochtend maar twee. Wat hebben ze met de derde persoon gedaan? Opgegeten maybe? Zal wel aan mij gelegen hebben.

    Waarom moesten we vroeg op? Omdat we hier maar één nacht bleven en vandaag Mt. Koji nog wilde overmeesteren. En dat zou een aardige rit worden, want berg. Gelukkig hoefde we dit keer niet zelf te klimmen, want we gingen met de trein. Eerst weer terug naar Hashimoto, en vandaar weer een stoptrein naar Gokubaschi-nogwat-sorrybendenaamvergeten. De trein begint gewoon op redelijk niveau qua hoogte, maar de trein klimt langzaam op tot een hoogte van bijna 500 meter. De velgen piepte harder dan een muisje wat vastzit in een muizenval met elke bocht die hij nam. Het klonk alsof de trein schreeuwde "Stop! Ik kan niet meer, jullie zijn te zwaar. Make it stop!" maar de machinist bleef maar door dauwen. Na ons avontuur bij Inari weet ik precies hoe die zich voelde. Ik kreeg bijna medelijden. Toch leverde de klim wel prachtig uitzicht op de bergen op. Je gaat er tenslotte DWARS doorheen. We passeerde zelfs wat dorpjes dus blijkbaar wonen er ook mensen. Oh, en gelukkig hadden ze lockers op Hashimoto station dus hoefde we niet die backpack de hele tijd mee te zeulen.

    Maar dan ben je er nog niet, want je moet ook nog met een kabelwagen omhoog. Een kleine 300 meter. Als je je bovenop de berg bevindt zit je op een dikke 800 meter. Dat was nog best freaky. Dat ding is in trap vorm gebouwd en dat fuckte, net als gister met het huisje, een beetje met mijn onderbuik gevoel. Gelukkig wel een stuk minder. De weg naar boven duurde maar vijf minuten, maar voelde veel langer. Aangezien ik niet echt een held met hoogtes ben. Ik heb niet echt hoogtevrees als in dat het me beperkt dingen te doen, maar wel zo iets van "oh, dit is hoog. Als ik val ben ik dood enzo" waardoor ik een raar gevoel in mijn buik krijg. Anyhoo. Ik heb het overleefd. Er wordt namelijk een super zen muziekje aangezet als het ding start waardoor je helemaal rustig wordt. Bovendien gaat het ding vrij langzaam. Het was alleen een beetje akward toen we een keer vooruit keken en een andere kar passeerde, maar ik maar één kabel zag. Blijkbaar hebben ze op de helft een splitsing gebouwd. Vereist wel goede timing, maar dat kunnen Japanners! Als bazen!

    We wilde graag naar Mt Koja-san want het stond aangegeven als World Heritage Site van UNESCO. Wij dachten dat er gewoon een mooi tempelcomplex was bovenop de berg. Zoals Arjen zo mooi formuleerde "tempels, monniken en wat dooie mensen". Boy, were we wrong. De Japanners hebben gewoon een heel dorp bovenop de berg gebouwd. Tqoen we de kabelwagen uit kwamen moesten we zelfs nog een bus nemen naar het "centrumpje". Het enige nadeel was dat je niet echt het idee had dat je op een berg zat (behalve dat het een stuk frisser was), omdat het in een klein dal lag, waardoor je geen gigantisch strak uitzicht had. Non the less impressive! Koya-san heeft trouwens ook een mascotte. Alleen verre van denderend. Het is een monk met een deksel op genaamd Koya-kun. Koos inspiratieloos!

    Wij daar rondgelopen, uiteraard tempels bezoekend die uiteraard (meerdere keren) zijn afgebrand en herbouwd, maar dit keer stond er een reden bij! Onweer! Wat ik me goed kan voorstellen op zo'n hoge berg. Toch zou ik eens voor wat ander materiaal gaan kijken Japanse-vrinden. Oh, en ik zag een vrouw die haar kat had meegenomen. Aan een tuigje. In een boedistische tempel. Ga ik ook doen volgende vakantie met Zukkki en Burrr. Ze mogen wel eens wat cultuur opsnuiven.

    Er zijn zat slaapplekken op Koja-san om te overnachten, maar wij dachten letterlijk alleen dat het een tempelcomplex was. Hadden we dit geweten dan hadden we hier misschien wel een nachtje doorgebracht. Ach, who knows. Misschien voor volgende keer! Overigens is het blijkbaar ook mogelijk met de auto naar Koya-san te gaan, alleen moet je dan wel rekening houden met bochten van letterlijk 90 graden. Na drie uur slenteren hadden we al een hoop gezien en zijn we maar op de bus naar het kabelstation gaan wachten, want we moesten weer doorreizen.

    Bij de terugreis bij de kabelbaan hebben we ervoor gekozen om gewoon helemaal vooraan te zitten, want, face your fears enzo. Lekker die diepte inkijkend. Intrigerend. Gelukkig is dit ook allemaal goed gegaan. De "chauffeur" raakte alleen bijna zijn hoedje kwijt toen hij het raampje openzette. De kalmerende muziek deed zijn werk en het ging zo langzaam dat het voelde als een langzame achtbaan die ik zelfs kan verdragen (ik barf al bij die van Duinerell). Vervolgens weer dezelfde trein richting Hashimoto genomen. Ook deze piepte weer bij elke bocht, maar de weg naar beneden zal makkelijk voor hem geweest zijn dan omhoog toch?

    Eenmaal weer in Hashimoto hebben we onze bagage opgehaald en zijn we naar zo'n JRBooth gelopen om de route te vragen. De vent was nog geen minuut weg en kwam terug met uitgeprintte route, de overstap tijden en een visuele uitgeprinte kaart. Wow, zo kan het dus ook! Super service. Helaas geen treinen waarbij we konden reserveren en we moesten vier keer overstappen en de reistijd bedraagde drie uur. Tsja, het is niet anders #backpacklife. In de eerste trein kwamen we die kinders tegen waar ik gister ook al even over schreef. Gelukkig bleven ze maar één halte, want het voelde vrij akward allemaal. De eerste treinen waren allemaal vrij rustig alleen toen we in Osaka kwamen was de trein in één keer vol. Gelukkig uiteindelijk wel zitplaatsen kunnen bemachtigen na een paar haltes, want we moesten vanaf daar nog een uur naar Himeji.

    Dat is ook allemaal goed gegaan en eenmaal in Himeji aangekomen was het op zoek naar onze slaapplek. Ik had al wat reviews gelezen op airbnb over de locatie in de buurt van een bar ofzo. Na enige twijfel hebben we het toch wel gevonden. Dankzij de overbuurvrouw die ons zag lopen met alle bagage en ons de goede kant opstuurde. Eenmaal daar aangekomen, "ingecheckt" ennnnn een vrij klein kamertje, maar goed. Het was maar voor een nachtje no biggie. De douche- en wc-ruimte was ook niets om over naar huis te schrijven, maar het voldeed. Je kon je tas nauwelijks kwijt. Wel was het de enige plek so far waar een stekker converter lag! Pluspuntje!

    Na even bijgekomen te zijn was het tijd voor voedsel! Himeji is niet zo'n hele grote stad en ondanks dat er ook gewoon weer winkels op/in/onder/tussen bij het station zitten, hebben ze hier ook wat meer buiten het station (dit keer zat je dus wel gewoon in het centrum). Uiteindelijk een tentje gevonden waar we weer verschillende kleine hapjes hebben gegeten aan de bar zoals echte Japanners betaamd (integratie proces 65%). Ook hier weer genoten van het eten, het uitzicht en de gezelligheid. Daarna gingen we nog op zoek naar een desserttent en ik wilde naar Baskin 'n Robbins maar het was 19:59 en hij ging om 20:00 dicht. Daarnaast zat nog een tent genaamd Dipper Dan, maar die naam vonden we wat te dubieus dus die hebben we maar geskipt.

    Na het centrum drieëntwintig keer rondgelopen te hebben streken we neer bij het tentje wat we als tweede gezien had, wat eigenlijk gewoon een verkapte Starbucks was. Ook hier waren scholieren (denk ik) druk bezig met daten en/of studeren. Wij weer aan de parfait, maar deze was een beetje meh. Noem ons verwend, maar we waren veul beter gewend. Dit proefde allemaal beetje kunstmatig. Als een voorverpakt iets van de Albert Heijn.

    Daarna wilde we op zoek gaan naar een barretje, maar na nog vierenzestig keer het centrum doorgelopen te zijn hadden we het opgegeven (toch zweer ik bij die eerste vierentwintig een paar barretjes gezien te hebben) en zijn we maar weer terug gegaan naar het huisje, even gechilled en daarna een poging gedaan tot slapen. Wat voor mij in ieder geval niet gelukt is.

    TL;DR - vroeg op, maar niet zo vroeg als soort van attente buren. Reizen naar koya-san. 800 meter omhoog waaronder met kabelbaan. Freaky. Koya-san is een heel dorp niet alleen een complex. Door naar Himeji. Facking lang in de trein gezeten. Een klas vol met Japanse kinderen is eng. Onze slaapplek was achter een bar. Lekker gegeten. Bij een cheapass starbucks dessert gevroten.

    Jyuugo no hi - signing off (te lui om de kanji te kopiëren)
    Read more

  • Dag 16 - Battle of the Mascotten

    April 29, 2017 in Japan ⋅ ☀️ 19 °C

    Een nieuwe dag in het land van de rijzende zon met nieuwe (shin)kansen (haha)! We stonden lekker vroeg op (was toch al wakker) omdat we niet alleen moesten doorreizen naar de volgende locatie, maar ook nog een kasteel gingen belegeren. Dat is namelijk Himeji's speciale ding. Een kasteel! Aangezien je nooit genoeg kastelen kunt zien gingen we er maar weer voor! We hadden de dag ervoor al een sneakpeek gezien aangezien dat ding je recht in je smoel kijkt als je het station uitloopt.

    We mochten van de hostess onze tassen laten staan, dus we hoefde niet met die twee fikse units te slepen. Lief van der. Wij er naar toe gehuppelt en blijkbaar was er weer iets aan de hand, want er stond een pleintje vol met allemaal eettentjes en andere kraampjes. Deze hebben we keihars genegeerd, want we hadden toch nog geen honger. Eenmaal bij het kasteel aangekomen moesten we helaasch dokken voor de entree, je kan niet alles hebben natuurlijk.

    Hier kwamen we ook Himeji's mascotte tegen. Een witte marshmellow met een kasteel op haar hoofd, bijna net zo schattig als Hikonyan. Haar naam luidt: Shiromaruhime (witte ronde prinses). Ze keek heel vrolijk op bordjes waar dingen op stonden die je niet mocht doen. We besloten maar van elke mascotte een foto te nemen en aan het einde ze te ranken van leukst naar minst leuk. Je kan vast wel raden welke onderaan gaat staan.

    Het toffe van dit kasteel was dat er een maquette te zien was, van hoe het er vroeger uitgezien moest hebben. En Himeji had vroeger een heel dorp rond zijn kasteel zoals je veel in Europa zag. En ondanks dat we dachten dat we het kasteel niet in mochten, mocht dit wel! Je kon zelfs helemaal naar boven klimmen door de route die was uitgestippeld wat weer een prachtig uitzicht opleverde van Himeji. Die kastelen blijven impressive. Oh, had ik al gezegd dat het kasteel zo goed als helemaal wit is? Zo hebben ze allemaal wel wat bijzonders. Voordat we het kasteel in gingen hebben we wat rondgelopen in de tuin waar Arjen weer een hele mooie bloem heeft gevonden voor in zijn tuin.

    Nadat we voldaan qua kastelen waren kon het reizen weer beginnen! Een dikke vier uur dit keer. Eerst een stukje met de Shinkansen met 320 naar Okayama, waar we moesten overstappen op een limited express train richtig Izumoshi, wat dik drie uur in de trein was. Logisch ook, want je gaat naar de andere kant horizontaal en verticaal gezien, maar het was een lange zit die we overleeft hebben dankzij de Switch, blogjes schrijven, slap ouwehoeren en niet proberen misselijk te worden omdat ik weer eens iets verkeerds qua drinken gekocht had (veuls te sterke koffiemeuk). Helemaal gaar en well done stapte we de trein uit bij onze volgende locatie: Izumo!

    Gelukkig was de hostel niet ver weg, want ik moest zéér nodig naar de wc en ik was te eigenwijs om op het station te gaan. Het was niet ver lopen en padvinder Arjen leidde ons gelijk de goede kant op. Eenmaal daar aangekomen heb ik de wc van een nieuw kleurtje voorzien terwijl Arjen aan het inchecken was. We werden gelijk uitgenodigd voor een speciaal event wat ze 's avonds organiseerde. Een soort "bring-your-own-food" party met local mensen en buitenlanders (wij dus). Dat leek ons zeker gezellig dus wij stemde tweetalig toe.

    Nu alleen nog wat te eten roggelen. Wij naar de supermarkt in de buurt toe waar we zowel wat vis (sashimi) en vlees (kip en varken) hebben ingeslagen. Dat hadden we daar bereidt a la Arjęnş en op tafel gezet. We dachten dat er maar een paar mensen zouden komen, maar het was nog best een volle boel. Zo waren er wat local mensen, twee amerikanen (waarvan eentje echt een geweldige uitspraak heeft betreft Japanse woorden) die Engelse les gaven in een stadje verderop, wat Brazilianen en nog
    wat Japaloniërs. Het was super gezellig en er stond lekker veel gevarieërd eten op tafel! Het is ook super leuk om met de mensen te communiceren, zeker omdat ze allemaal niet super goed Engels spreken, dus Arjen kon weer lekker zijn Japans oefenen. Er waren ook twee Japanse scholieren (denk ik), waarvan één zo verlegen was dat het bijna schattig was. Het deed me een beetje aan een vroegere mij denken.

    Na de gezellige avond waar we veel nieuwe mensen hebben leren kennen, hebben we nog even een wandeling gemaakt en kwamen we terecht bij een konbini (convience store) waar ze zelfs speciaal biertjes hadden! Wij gelijk ingeslagen natuurlijk en terug naar de hostel gewaggeld. Wij naar de keuken om het drankje te nuttigen, want ja je mag het niet op kamer nuttigen. Dan maar zo.

    Daar kwamen we een man tegen die ook op de feestavond was en die bezig was met een fietsvakantie en nadat hij naar bed ging zaten er nog twee jongens waarmee we in gesprek raakte. Dat eindige supergezellig! De heren hadden drie dagen vrij en waren ook met een kleine rondrit door Japan met de auto bezig. Super leuk om met ze te communiceren (hun Engels was niet super), maar het is leuk om te zien hoe ver je kan komen wat simpele woordjes, hand en voeten gebaren, wat plaatjes van internet en een hoop lachen. Het is leuk om te zien hoe geduldig ze zijn. Het werd al wat laat dus de heren gingen maar naar bed want ze hadden nog een fikse autorit voor de boeg de dag daarna. Wij zijn daarna ook maar weer terug gekeerd naar ons nederig stulpje.

    TL; DR - wit kasteel bezocht. Laaaang in de trein gezeten. Heeeel erg nodig naar de wc moeten. Gezellige "bring your own food" avond met locals en buitenlanders gehad. Speciaal bier gevonden in supermarktje! Gezellig gecommuniceerd met twee Japanse jongens die ook in het hostel zaten.

    Jyuuroku ni ho - blablabla
    Read more

  • Dag 17 - Balen, Usagi & Mario Kart!

    May 1, 2017 in Japan ⋅ ⛅ 17 °C

    Het was een zéér zonnige dag in Izumo toen we wakker werden en eigenlijk is dat de hele dag zo gebleven. We hadden een heel dagje vrij om hier te besteden dus we hebben wat plannen gemaakt om hier de dag door te brengen. We wilde eerst naar een Onsen (hot spring) om vervolgens verder richting de berg en zee te trekken om daar wat dingen te bezichtigen.

    Zo gezegd zo gedaan. Wij konden via het hostel waar we bleven een kortingskaartje voor de onsen kopen wat we uiteraard gedaan hebben. Komen we daar aan. Is die nog dicht. Het was rond half 10 en hij ging pas om 10:00 uur open. Toen hebben we maar wat over het (relatief mini) station gestruind op zoek naar voedsel waarna we terug keerde naar de Onsen om onszelf even goed te reinigen van binnen (zen) en buiten. Komen we daar aan, word ik gewoon geweigerd vanwege m'n tattoo. Blijlbaar mag je in Japan niet in Hot Springs als je een tattooage hebt. Bij deze, you have been warned.

    Gelukkig konden we het geld van het kaartje terug vragen bij het hostel en bij navraag waarom deze regel geldt, kregen we als antwoord dat tattooages vaak met gangster en ander tuig geassocieërd wordt en die willen ze niet in de onsen hebben. Logisch natuurlijk. Na wat verder google werk blijkt het al een tijdje een hevig discussiepunt te zijn in de Japanse politiek. Er zijn natuurlijk zat buitenlanders met tattoo's omdat er in de Westerse wereld anders naar gekeken wordt. Verklaard wel waarom ik nog geen Japanners met tattooages heb gezien. Zeker de oudere zijn er op tegen en vinden het lichaam vernietiging. Interessante standpunten in ieder geval! Ik baalde wel want ik keek er naar uit, maar het is niet anders. Je mag met tattoo's overigens wel gewoon in private onsen, maar die moet je maar net in de buurt hebben.

    Daarna hebben we maar de bus gepakt richting Izumo Taishi (grand shrine) waar weer een gigantische shrine op ons stond te wachten. En een hoop drukte! Het was lekker druk. Maar nergens vervelend. De tickets waren hier helemaal om bomen gebonden (voor good luck) wat een tof uitzicht opleverde en het dikste strotouw wat ik ooit heb gezien (hangt bij een tempel om de evil spirits weg te houden en de goede aan te trekken). We kwamen ook nog allemaal super schattige Usagi (konijnen) beeldjes tegen die het liefst had willen meenemen, maar helaas ze waren nogal zwaar.

    Toen we daar klaar waren zijn we richting de zee gelopen. Onze eerste blik op de Japanse zee sinds we hier zijn (can you believe it?) en deze was ruig wat een zeer mooi beeld opleverde. Zeker met het windje erbij. Hier hebben we een tijdje staan genieten van het uitzicht en de golven. Er stond zelfs een Benten-tempel op een rots op een steenworpafstand (haha) van het strand, waar een heel verhaal achter zit waar we nog niet helemaal over uit zijn. Zen genieten op en top. Het was ook helemaal niet druk op het strand wat de sfeer alleen maar ten goede komt natuurlijk.

    Nadat we uitgewaaid waren liepen we weer terug richting de shrine en de drukke straten eromheen. Onderweg daarheen heb ik echt het smerigste drankje van deze reis tot nu uit een machine getrokken. Ik dacht dat het een soort ice tea was, maar het bleek een soort graan/tarwe thee te zijn, niet te zuipen. Weet je dat ook weer. NIET kopen. Na het rondstruinen zijn we neergestreken bij een klein restaurantje waar we geluncht hebben, uiteraard mijn favo gerecht. Die omelet met rijst shizzle. Hmmm lekker! Kan er geen genoeg van krijgen. Who knew dat die combinatie zo goed zou werken.

    Daarna nog wat verder gelopen en ondertussen kwamen we allemaal afbeeldingen van een dude tegen, die met een touw om een rots heen, bij de zee stond die rots naar zich toe te trekken. Wij dachten misschien dat het sloeg op die tempel die we op het strand zagen, maar daar hebben we nooit bevestiging voor gevonden. Wel tof dat kleine plaatjes zoals dit, dit soort legendes hebben. Toch een keertje uitzoeken wat dat nou was.

    Een busritje later waren we weer in het "centrum" van Izumo waar we opzoek gingen naar een schaduwplek om te voorkomen dat ik een krab veranderde. Dit lukte niet echt, maar we zijn ondertussen nog wel een shrine tegengekomen die er vrij verlaten uit zag. Altijd leuke bijkomstigheid. Na nog meer rondjes gelopen te hebben zijn we maar weer terug gegaan naar de hostel waar we even ontspannen hebben.

    Daar heb ik Mario Kart 8 voor de Switch online gekocht om het trein reizen wat gezelliger te maken. Helaasch moest dit nog downloaden dus dat zou nog wel even duren. In de tussentijd hebben we gedineert bij MOS burger waar het eten dit keer wel snel was en nog steeds erg lekker! De burgers zijn alleen net te klein om je dat volle gevoel te bezorgen, maar je proeft tenminste vlees. Daarna nog een wandeling door de stad gemaakt terwijl de duisternis de stad had overgenomen (het was donker), waarna we terugkeerde en wat bier genuttigd hebben onder een paar potjes Mario Kart. Life is good! All in all een vrij rustige dag met een lichte teleurstelling, maar dat mag de pret niet drukken!

    TL; DR - met een tattoo mag je onsen niet in BE WARNED. Shrine bezocht. Naar de zee geweest waar een shrine op een rots staan. Veel gewandeld. Lekker geluncht. Nog meer gewandeld en nog meer gechilled. Bier en Mario Kart!
    Read more

  • Dag 18 - Een saaie dag, wel met bier

    May 1, 2017 in Japan ⋅ 🌙 16 °C

    Reizeeuuuh, dat is wat we voornamelijk gedaan hebben vandaag. We moesten namelijk vanaf Izumo naar Hiroshima, wat op de kaart aan de kust aan de andere kant ligt en een beetje naar het westen. Easy life zou je denken. Niet dus.

    Er gaat blijkbaar geen trein die direct naar het zuiden gaat wat best logisch is, want Japan is een land met vele bergen. Daar moet je dus omheen. We moesten vervolgens dus met een trein terug naar Okayama (wat ten westen van Himeji/Kyoto ligt), om vervolgens een shinkansen te pakken naar Hiroshima. De eerste deel van de reis zou een dikke drie uur duren en de tweede een kleine drie kwartier. Wij braaf in Izumo een kaartje voor de eerste trein reserven wat prima lukte. Bij het reserveren voor de tweede trein liep de communicatie een beetje spaak waardoor we zoiets van hadden "prima, doen we daar wel".

    De treinrit was vrij saai. Het was bewolkt weer dus het uitzicht uit de trein was ook niet echt bijzonder. De conducteur vroeg ons wel enthousiast waar we vandaag kwamen om ons vervolgens een kaartje te geven waar allemaal dingen in het Japans op stonden. Go figure. Volgens Arjen waren het de haltes die de trein af ging. Een lief gebaar I guess. Oh, weet je wat ook koel is. Elke keer als een conducteur een treinstel verlaat, draait hij/zij zich om om nog een buiging te maken. Respectvol!

    Wij aangekomen in Okiyama, willen we reserveren voor de shinkansen. Jah, kannie eh? Blijlbaar waren alle reserveerplekken al op. Gelukkig heeft de trein ook nog non-reserved seats dus zijn we daaraar voor gegaan. Met geluk hebben we een plaatsje kunnen bemachtigen. Dit was een korte rit en op Hiroshima ging ook bijna iedereen er uit. Het moest zo zijn! Wij moesten alleen nog een vervolg trein pakken die twee haltes verder ging. Helaasch moesten we hier wel staan, maar goed dat overleef je ook wel die twee haltes. Wij uitstappen waar Arjen het ingenieuze idee kreeg om alvast tickets voor de Shinkansen terug te boeken (voor over vier dagen) naar Tokyo zodat we zeker weten zitplaatsen hebben. Het is maar goed dat we dat gedaan hebben, want sommige tijden zaten nu al vol! +1 voor Arjen! Dit komt waarschijnlijk door Golden Week waar ik later nog wel een meer over zal uitwijden.

    Wij aankomen bij ons appartementje op de zesde etage (geen bijzonder uitzicht overigens) staat er maar één, iets groter dan medium sized bed. Dat was niet helemaal de bedoeling natuurlijk, maar gelukkig hadden we nog een futon in de kast gevonden. Dus we hebben de kamer even verbouwd en een extra bed geroggeld. Vervolgens gelijk een wasje gedraaid, want de vieze was zak/tas begon alweer vol te raken. Een minuut later begonnen onze buikjes te rommelen dus gingen we (zoals zo vaak op deze reis) op zoek naar voedsel! We zitten vrij dichtbij het station waar we een leuk tentje vonden met allemaal super lekkere kleine hapjes.

    We wilde wat fris erbij bestellen, maar dat hadden ze niet dus toen werd het maar bier, want ja je moet toch wat eh? Alleen maakte ik een rare beweging waardoor dit gouden goedje overal belanden behalve waar het hoorde; in mijn mond. Typische Melvin actie weer. De serveerster kwam gelukkig aangesnelt met allerlei doekjes en even later met een nieuw biertje! Super service, ze zal wel gedacht hebben. En nee, het was het eerste biertje. Mijn kruis was in ieder geval al nat.

    Het was alleen mijn laatse schone shirt + broek, maar gelukkig stond de wasmachine al aan! Het was een droger/washer combi. Alleen ja dat ding is natuurlijk helemaal Japans. Dus hebben we gewoon in het appartement gechilled totdat het weer droog was. Dat duurde vrij lang want tegen de tijd dat ik weer kleding aan had, was het alweer donker en gingen we opzoek naar voedsel!

    Wat nog vrij lastig was. Veel was dicht en de rest zat allemaal vol. Uiteindelijk gaan zitten bij een soort Amerikaanse bar die een Mexicaanse uitstraling had. Daar was het op één tafel na ook leeg. Al een voorbode? We didn't care en zijn er alsnog gaan zitten. Hier hebben we een biertje en burger genuttigd en dat was niet denderend. Niet slecht ofzo, maar gewoon het minste wat we nu hebben gegeten in Japan. Die eer moet ook aan iemand toekomen. Daarna zijn we nog opzoek gegaan naar een barretje. Helaas gefaald dus zijn we maar terug gegaan naar het appartementje en hebben daar nog even ontspannen. Told you dat het een saaie dag zou worden.

    TL;DR - Niks gebeurt behalve veel gereist en ik heb bier over mezelf heen gegooid.

    Eigenlijk geen noemenswaardige foto's genomen vandaag dus hier is een foto van een Japanse duif die op het station naast me stond.
    Read more

  • Dag 19 - Tropisch Eiland

    May 3, 2017 in Japan ⋅ ☁️ 18 °C

    Je schuift de gordijnen open en wat krijg je? Volle zonnenschijn! Nice, dat wil je hebben op je vakantie. Vandaag was de planning om naar het eiland Itsukushima te gaan, wat bij Miyajimaguchi ligt. Hierdoor moesten we een trein pakken die richting op. Deze zat op de ochtend ook al helemaal vol, veel mensen zullen wel hetzelfde idee gehad hebben om het eiland te gaan bezoeken. Het eiland is zo bekend omdat er een gigantische houten torii gate staat in de zee, ook de shrine die erachter stond, is in/aan het water gebouwd, leerde we later. Overigens ter verduidelijking. Shrines (jinga) zijn van het Shintoïsme en tempels (otera) van het Buddisme

    Die JRpass is echt baas aangezien we daarmee zelfs niet voor de ferry naar het eiland hoefde te betalen. Een korte boattrip van tien minuten later en we waren op het eiland! Vanaf het schip zag je de shrine en de torii gate al opdoemen wat ervoor zorgde dat iedereen aan de railings ging staan om foto's te nemen. Zo ook twee Nederlanders die, na ons Nederlands te horen praten, geen enkel woord meer gesproken hadden. Alsof ze zich betrapt voelde ofzo. Gekke Dutchies. Daarna was het allemaal netjes van de boot af en werd je vrij gelaten op het eiland.

    Van die vrijheid hebben we gretig gebruik gemaakt door het eiland te verkennen. We zijn eerst de shrine gaan bezoeken waar je een klein bedrag voor moest betalen. Hier het handenwas ritueel gedaan (Japanners stonden er verbaast naar te kijken dat een Gaijin het deed en wist hoe het moest) en daarna verder de shrine en torii gate bezocht wat mighty impressive was. Oh, ik vergeet het bijna. Toen we het station uitliepen werden we weer begroet door een hertje! Deze lopen hier, net zoals in Nara, gewoon vrij rond. Zo mak als een lammetje (haha). Ik heb die beesten vak zat eten zien snaaien van mensen wat weer een hoop grappig Japans gebrabbel oplevert. Het toffe is dat de shrine op houten palen staat en dat bij vloed de omliggende omgeving onderstroomt, terwijl het bij eb een zanderige bedoening is. Helaas was het eb toen wij er waren, dus we hebben het niet onder water gezien.

    Er liepen ook veel scholieren rond, blijkbaar worden Japanse studenten vaak zat op een cultuur uitje gestuurd. We zaten ze een beetje te bestuderen terwijl ik een gigantische bak geschaaft ijs naar binnen zat te werken, want dat is hip hier. Denk ik. Het was in ieder geval wel lekker. We zaten aan een soort van strandje wat gelijk het gevoel van een tropisch eiland opleverde. Ontspannend! Daarna zijn we verder op onderzoek uitgegaan en wat blijkt nou? Je kan naar de top van de berg klimmen! Maar met Inari in het achterhoofd gaan we dat dus niet doen eh? Er stond dat de hike trail zo'n dik anderhalf uur was en dat je goeie "gear" (lees: schoenen ed) moest hebben dus dat schikte ook al af. Het was mogelijk om een kabelbaan naar de top te nemen, maar dat voelt als valsspelen.

    Op een gegeven moment kwamen we bij een Buddhistische tempel uit die in de bergen lag. Een groot complex met allerlei verschillende gebouwen waar zelfs een soort ondergrondse bidkamer was met allemaal lampionnen aan het plafond, wat een aantal mooie foto's opleverde. Hier hebben we wat meer geleerd over het Buddisme en de oorsprong (China) ervan en de invloeden. Interessant! Vervolgens zijn we weer doorgelopen en kwamen we uit bij een parkje op de berg waar we even doorheen gewandeld hebben. Dit zag er wederom weer mooi uit en bloemde Arjen zijn inspiratie van een Japanse tuin op. Het tofste is nog dat er een Ryokan (soort luxe guesthouse) bij zat waar je kon logeren. Zeker iets om te onthouden voor de volgende keer als ik Japan nog eens bezoek. Zeker omdat alle toeristen na een uurtje of vijf weg zijn omdat er dan geen boten meer rijden. De rust zou dan helemaal compleet zijn.

    Hoe meer we door het toeristische straatjes liepen (foooood everywhere!) hoe meer Nederlands we hoorde. Het werd bijna eng op een gegeven moment en dat was ook het moment dat we besloten maar terug te keren naar de boot. Hoppaa, wij weer in de rij en de rij werd nét afgesneden na Arjen en mij. Weer eens geluk gehad. Wij weer braaf terug met de pond en in een volle trein terug richting Hiroshima waar we even in ons appartementje gechilled hebben voordat we op onderzoek gingen voor een avondmaal.

    Aangezien bij ons in de buurt niet super veel was en we niet weer zin hadden in een "meh" burger, besloten we één van de eerste tentjes in te duiken die we tegenkwamen. Goede keus geweest. Hier hebben we gesmikkeld van wederom allemaal kleine gerechtjes (dat is hét ding hier in Japan) en groot bier besteld waar je ook écht een grote bier kreeg. Voor nog een "degelijke" prijs ook. Ik was dus happy. Desserts hadden ze alleen niet en na het eten gingen we op zoek tocht naar een parfait shop (we like sweet stuff) maar niet kunnen vinden ondanks dat we iets op google maps hadden gezien. Er zat ook een fugu-restaurant (die hele giftige vis als hij niet goed bereid wordt) in de buurt, maar ook die konden we niet vinden :(

    Verslagen hebben we maar wat bier en een ijsje bij de 7/11 gehaald en zijn we terug gekeerd naar het appartement waar we nog even gemario kart hebben voordat we ons klaar gingen maken voor de volgende dag.

    TL;DR - ferry genomen naar eiland, begroet worden door hertjes. Shrine en torii gate in het water gezien. Over eiland gezwerft, mooi parkje, toffe buddistisch tempel complex. Veel Nederlands gehoord. Weer terug gekeerd en in een lekker restaurantje gegeten. Op zoek naar een parfaitshop. Niet gevonden.

    Dag ik ben de tel kwijt - 私はビールが欲しい
    Read more

  • Dag 20 - Hana Festival - Golden Week!

    May 3, 2017 in Japan ⋅ ⛅ 19 °C

    Vandaag gingen we Hiroshima zelf onderzoeken. Zoals jullie waarschijnlijk al weten is er hier een atoombom gedropt in de Tweede Wereldoorlog en wij waren van plan om vandaag daar wat meer over te leren. We begonnen ons zoektocht te voet, want je kan nooit genoeg lopen natuurlijk. Het is heel raar hier in Japan als je op sommige kaarten kijkt. In Kyoto was een stukje wat bijvoorbeeld heel kort leek, een pleuris end lopen. Hier in Hiroshima was het allemaal omgekeerd! Alleen maar beter natuurlijk!

    We begonnen onze speurtocht bij de Atomic Dome. Een gebouw wat niet helemaal in elkaar is gezakt door de bom (de bom ontplofde 600meter in de lucht boven het middelste eiland van Hiroshima). Dit is nu een beschermd monument en staat als teken voor vrede van de Japanners. Dat er maar nooit meer zo een wapen gebruikt mag worden. Ruim 200.000 hebben alleen al in Hiroshima het leven gelaten door de bom. De dome staat naast het peace memorial park waar onder andere het museum staat en nog meer monumenten gericht op vrede en de bom. Zeer impressive om te zien en ik kan me niet voorstellen hoe het er toen uitzag aangezien alles weer opgebouwd is. Er liep ook een man rond bij de Dome, die allemaal mappen in verschillende talen had samengesteld over de beruchte dag. Hij was op de dag namelijk nog een fetus in zijn moeders buik. Door straling hebben veel baby's en fetussen het niet overleeft en hij claimde meer informatie in die mappen te hebben staan wat ze niet bij het museum hadden. Zijn familie's verhaal stond er ook in. Heavy allemaal. Er was ook een monument gemaakt waar je kon bidden die precies uitkeek op de A-dome.

    Daarna wilde we naar het museum, maar het was een beetje druk. Wat blijkt nou? Het is Golden Week! Dit zijn drie nationale feestdagen achter elkaar in Japan waarbij alle scholieren vrij zijn en dus een lang weekend hebben. Super leuk voor ze, maar vergeet niet dat Japanners naast deze "vakantie" en de zomervakantie verder geen vakanties hebben (we hebben het nog niet zo slecht). Goede reden om los te gaan en dat kunnen ze hier wel! We liepen namelijk zo maar het begin van het Hiroshima Hana (bloem) Festival 2017 binnen waar ze met een optocht bezig waren. Super tof om te zien! Allemaal dansende, sportende mensen die in de optocht meeliepen. Allemaal school gerelateerd en de kleintjes werden natuurlijk ook niet vergeten.

    Na een tijdje duurde het allemaal wel erg lang en probeerde we ons door de drukte heen te wurmen langs alle mensen en alle kraampjes die super lekker ruikend eten verkochtte. We wilde even wat lunchen, maar zijn uiteindelijk toch eerst richting Hiroshima Castle gegaan! Want ook Hiroshima heeft een kasteel en die laten we niet ongerept natuurlijk. Een flinke wandeling door de stad, zijweggetjes en ondergrondse passages later kwamen we bij het kasteel terecht en liepen we gewoon naar binnen. Het stukje binnen de kasteelmuren is gratis om te bezichtigen. Hier was ook een Shinto tempel te vinden waar Arjen aan een tablet een super awesome bericht heeft achtergelaten. Die berichten worden gezien als wensen gericht aan de goden. Als je deze op een tablet opschrijft en hangt dan worden die wensen naar de Goden toegebracht. Een mooie manier om ermee om te gaan.

    Toen gingen we door naar het hoofdgebouw van het kasteel zelf. Uiteraard is het kasteel ook getroffen door de atoombom en zo goed als compleet weggevaagd. Op de kasteel grond waren ook alleen nog maar funderingen en omheiningen tezien van wat er ooit gestaan heeft. Alleen het kasteel is wel herbouwd zoals het er origineel uitzag. Ze hebben er alleen een museum van gemaakt. Super impressive, maar je mocht alleen geen foto's maken helaas. Hier hebben we harnassen van Samurai gezien, katana's, informatie over het ontstaan van Hiroshima, de effecten van de bom (met foto's) en nog veel meer. Op de bovenste etage had je uitzicht over Hiroshima zoals de keizer vroeger ook gehad zou hebben. Een educatief dagje al so far! Het kasteel had ook een katachtige mascotte! De lijst wordt weer groter.

    Toen zijn we weer terug gelopen richting het centrum en kwamen we middenin het Hana festival terecht! Deze was nog vollop bezig. Ze hadden de grootste weg van Hiroshima compleet afgezet en het stond overal vol met podia waar optredens werden gegeven en kleine kraampjes die voedsel en drankjes verkochten! Een soort Parkpop, maar dan niet in een park. En cooler, want Japan. Zo hebben we even staan kijken bij een soort vrouwen drumband die ook een toneelstukje over demonen erbij deden (denk ik). Deze groep had ook een oudere fluitspelende man erbij zitten die er gewoon badass uitzag. In mijn volgende leven (als dat een ding is) wil ik die man zijn met de stem van die buschauffeur uit Kyoto.

    Daarna liepen we door, even biertje gehaald, want nu mag je op straat drinken en kwamen we terecht bij een "rock" podium waar vier dames en een dude bezig waren met een optreden. Hier ook even bij staan kijken en ze waren nog best goed! Geen idee waar ze over zongen, maar het waren scholieren dus het zal wel niets heel bijzonders zijn geweest. De sfeer zat er in ieder geval goed in! Wij weer doorlopen nadat ze klaar waren en kwamen we weer terecht bij een groepje trommelfanaten die er nog verdomd goed in waren ook. Zo in sync, met danspasjes erbij en switchend van trommels alsof het niets was. Ik wil niet weten hoeveel oefening daarin zit. Er zat zelfs een dame bij die zo hard aan het glimlachen was van plezier dat je er zelfs ook spontaan van ging lachen. Flower festival = awesome!

    Na een korte pauze in de schaduw genomen te hebben, (ik ben nog steeds een ginger eh) aangezien de zon immens zijn warme licht op ons neerdaalde, besloten we op zoek te gaan een craft beer cafe die ik eerder opgezocht had. Na wat rondlopen kloten hadden we hem gevonden en ondanks dat hij pas om 17:00 zou opengaan, was al open toen we aankwamen! Score!

    Daar hebben we eigenlijk een groot deel van de avond doorgebracht. Met lekkere biertjes, (tegen belachelijke prijzen. Dat wordt droog brood eten voor een maand als ik thuiskom) lekkere hapjes en goede gesprekken hebben we ons vermaakt. Na een beetje bekomen te zijn van de schrok van de rekening maakte we aangestalte om een parfait shop te vinden! Dit keer moesten en zouden we slagen!

    Wij liepen als twee beetje aangeschoten gaijin door de stad op zoek naar een parfait shop en je raadt het al, we hebben het niet gevonden. Alweer niet. Balen! Verslagen keerde we maar terug naar het appartement wat een flinke wandeling was die een stuk korter leek door het goede gezelschap. Eenmaal "thuis" aangekomen hebben we nog even ontspannen totdat we als een blok in slaap vielen.

    TL;DR - A-dome bezocht en memorial park. Golden week en daarmee ook het bloemen festival. Drukte. Optocht gezien. Hiroshima castle bezocht. Terug naar het festival. Een aantal optredens bezocht. Naar een craft bier cafe geweest. Veeeeel bier gedronken. Geen parfait shop gevonden. Groot end terug lopen.

    Dag - het gaat allemaal veels te snel - は、シャワーが小さくすることが多い
    Read more

  • Dag 21 - Tandenknarsend treinreizen

    May 3, 2017 in Japan ⋅ ⛅ 21 °C

    Onze laatste grote reisdag (naast het terug keren naar het land van de Chrysanten, de letterlijke vertaling van Nederland in het Japans) is vandaag aangebroken. We gaan vanaf Hiroshima heeeuuulemaal terug naar Tokyo. Dus van links naar rechts zeg maar. Met een overstap op Kobe wat op 1/4th op de weg ligt. Allebei met de hogesnelheidstrein de Shinkansen (waar een nieuwe groene versie van is die er van de bovenkant als een mislukte clownschoen uitziet). We hoefde pas rond 12 uur de trein te hebben en dat kwam goed uit want we hoefde pas om 11 uur opgebokt te zijn uit het appartement.

    Ik stond rond een uurtje of 10 van de zon te genieten op het balkon en zag bij de ingang van het gebouw een vrouw staan wachten, een vrij lange tijd. Ik gapte voor de gein dat ze op ons stond te wachten als schoonmaakster van het appartement. Wat bleek nou; toen wij weggingen pakte diezelfde vrouw de sleutel uit de brievenbus die wij er zo braaf hadden in gestopt! Ik had dus gelijk. Arme vrouw heeft dus dik een uur staan wachten in de brandende zon! Oh well, niet onze fout.

    Wij bepakt en bezakt naar het station gehuppeld waar we voor één van de laatste keren onze JRPasses flashte om door te lopen mogen. Hij verloopt helaasch na morgen dus we moeten hem vandaag nog maar even goed gebruiken. Je kan de pass namelijk maar voor één, twee of drie weken aanvragen. Dus om rond te reizen in Tokyo moeten we opzoek naar een andere oplossing. De eerste Shinkansen ging lekker soepel. Uiteraard weer gereserveerde stoelen en hoewel er een dude in mijn stoel zat, zag hij ook snel in dat hij de verkeerde stoel had. Niets aan de hand.

    Overstap op Kobe? Geen zweet. We mochten bezichtigen hoe een buitenlandse vrouw moeite had om haar afval te sorteren (ze zijn hier super goed met afval sortereren en het stond er duidelijk op. Zowel in het Engels als met een plaatje). Dus dat was een grappig momentje. Wij in de trein stappen die vrij leeg was, oh chill dachten we nog! Een lekker rustig ritje voor de boeg. I GUESS NOT.

    De mensen die mij kennen weten dat ik niet zo'n fan ben van kinderen. Dit komt voornamelijk door het gehuil en het gekrijs. Nu zat er toevallig een peuter zo goed als de hele reis non stop te janken. Echt niet gezond. Ik kreeg bijna medelijden met de moeder. Deze liep steeds weg met het kind naar het tussenstuk, maar ook vanaf daar was zijn symphonie van helse geluiden duidelijk hoorbaar. Dan moet je nog na gaan dat ik aan het gamen op de Switch was mét oordopjes in. Hels kabaal! Zeker toen me Switch op een gegeven moment leeg was. Daarbij kwam ook nog dat ze er pas de tweeder laatste halte uit ging.. arrgghhh, ik kon op een gegeven moment mijn prachtige rode lokken uit mijn hoofd trekken en in dat kind zijn smoelwerk te douwen. Ik heb me gelukkig kunnen inhouden. Ironisch genoeg zat er een mooie dame schuinachter ons met een nog jonger kindje waar niks mee aan de hand was. En hoe meer haltes we passeerselde, hoe meer kinderen erbij kwamen. Ik denk dat het "ginger-martel-dag" was in Japan.

    Ruim drie uur later waren we in Tokyo en een snif frisse lucht deed de reis alweer voor een groot gedeelte vergeten. Wij weer richting Ueno waar ook dit keer onze laatse verblijfplek verblijft. Ironisch genoeg niet eens heel ver van onze vorige locatie in Tokyo. Alleen is dit appartementje een stuk beter dan onze eerste ervaring in Tokyo. Twee ruime bedden, een aparte douche en wc. En gewoon ruimer dan we gewend waren van de afgelopen logeerplekken. Mooie manier om te eindigen!

    Nadat we een beetje gesettled waren hebben we een stukje gelopen richting Ueno Park. Om te kijken hoe het eruit zag zonder de Sakura bloemen die we de eerste anderhalve week zo voor lief namen. Het antwoord is: een stuk minder impossant. Hoewel het nog steeds een mooi park is, voegt de Sakura schoonheid echt wat toe. Dat realiseren we nu pas nu we het zonder de rossige bloemetjes moeten doen. Bizar hoe we dat voor lief namen. Japan is een mooi land <3. Na een kleine wandeling door het park kwamen hoorde we wat muziek na waar we een Japanse junk (denk ik) tegenkwamen die zei dat er een gratis concert was. Nou jah, we zijn natuurlijk Nederlands dus daar zijn we gretig op ingegaan!

    In een soort openlucht theather stond een band een soundcheck te doen. Waarna ze één nummer speelde en vervolgens van het podium verdwenen. Wij dachten dat net gewoon groepies waren die de instrumenten checkte, maar even later kwamen ze weer op het podium en speelde ze wat nummers. Tussendoor nog een heel emotioneel (blijkbaar, want hij moest een traantje wegpinken) verhaal en na een geoot half uurtje was het afgelopen! Toch best leuk om te zien. Het was waarschijnlijk een klein lokaal bandje.

    Door de muziek was de honger toegeslagen en besloten we maar om te gaan foodseleren. En er was één plek die ik vorige keer gezien waar ik absoluut heen wilde: het hard rock café! Het is een tick van mij om in elke stad waar ik ben waar ook een hardrock cafe is, om daar te eten en een shirt te kopen. Zo gezegd, zo gedaan. Heerlijke burger naar binnen gestouwd onder begeleiding van bijna alleen maar degelijke muziek (wtf doet dat nummer van rihanna/coldplay en 1 of ander wazig maroon 5 zonder gitaren er tussen?). Daarna nog een shirt gekocht, want traditie.

    We hadden nog geen zin om terug te keren dus hebben we een rondje door Ueno gelooen wat hilarische beelden opleverde. Het is natuurlijk nog steeds Golden Week en daar maken de mensen gretig gebruik van. Er liepen een hoop aangeschoten mensen over straat gekke dingen te doen. Grappig gezicht. Er liep zelfs iets rond wat op bewaking leek, maar ik kreeg er meer een nare vibe van. Om die te ontlopen zijn we maar terug gegaan naar het appartement waar we ons klaar hebben gemaakt om te gaan pitten.

    TL;DR - Een oude vrouw laten wachten. Treinreizen met een jankend kind drie uur lang is kut. Ueno park is toch minder mooi zonder sakura. Gratis concert gezien. Gegeten bij hard rock cafe. Japanners zijn grappig als ze dronken zijn.

    Dag who cares - 私の糞は今日恐ろしいにおいをした
    Read more

  • Dag 22 - Shibuya staat altijd paraat

    May 6, 2017 in Japan ⋅ ☀️ 23 °C

    Een nieuwe zonnige dag op deze al super awesome vakantie! Het kan bijna niet meer stuk. We werden alleen een beetje laat wakker (rond een uurtje of half 11), maar dat kwam voor mijn gevoel alleen maar beter uit aangezien ik het idee had dat ik pas om vier á vijf uur in slaap viel. Snel gedoucht en erop uit getrokken.

    Onze reis begon bij het station. Nu we JRPass-loze plebs waren moesten we natuurlijk een andere oplossing zoeken. Wij braaf naar het toerismecenter gebeuren, blijkt dat je die kaarten gewoon uit de machine moet halen. Weer wat geleerd. Vervolgens zijn we gelijk naar een ander station gelopen om tickets te regelen voor naar het vliegveld op maandag. Goede voorbereiding is het halve werk zullen we maar zeggen.

    Onze eerste stop vandaag was Ikebukero, een nieuw stadsdeel waar we ook nog niet geweest waren. Arjen wilde graag de architecten toerist uithangen. Er is namelijk een Japanse architect die altijd aparte gebouwen creeërt met als hoofdthema natuur en daardoor heel veel hout gebruikt. Dit gebouw was nog redelijk braaf (is tenslotte een city hall), maar kent toch een hoop elementen die je nergens anders ziet. Op de tiende etage zou ook nog een tuin moeten zijn, maar daar konden we helaas niet heen omdat alles afgesloten was vanwege Golden Week.

    Onze weg vervolgend kwamen we bij een gigantische hoge toren uit met onderin een winkelcentrum tot dat we een lift tegen kwamen. Waarmee je naar de 59ste verdieping kon! Hier waren allemaal restaurantjes en natuurlijk een fenomonaal uitzicht. Bizar dat overal waar je om je heen kijkt vanaf zo hoog gewoon stad ziet. Logisch met veertig miljoen inwoners, maar als koel harde Nederlandse kikker blijft het apart. Het mooiste uitzicht was vanaf een restaurant waar je niet zomaar in mocht lopen en om nou bijna 40 euro te betalen voor tien stukjes sushi gaat me wat te furrr.

    Vervolgens weer met de lift naar beneden getransporteert (wat echt snel gaat ook!) en vervolgens een An!mate ingedoken tegenover het winkelcentrum. Normaal gesproken is dit een winkel waar ze allemaal manga, animé en de likes verkochten, maar dit filliaal was speciaal gericht op vrouwelijke cosplayers (denk ik). En ik maar denken dat ze al die toffe shit zelf maakte. Het hing hier gewoon in de winkel! We zijn er vanzelfsprekend ook niet lang gebleven. Het was ondertussen wel al lunchtijd! Vanwege we de drukte kozen we maar weer voor de zijstraatjes techniek die dit keer gelijk zijn vruchten afwierp waarbij we belanden bij een Vietnamees restaurantje. Hier een lekkere kip noodles soepje gehad. Waar je een mini stukje peper bij kreeg. Maar dayummmm wat maakte die het geheel pittig. Wel super lekker maar wel bizar. Vraag me af wat voor een peper dat was. Daarna nog een beetje rondgelopen op zoek naar een parfaitshop, cuz we like sweet stuff! Eentje gevonden, maar daar stond een rij en Nederlanders houden niet zoveel van rijen als Japanners. Uiteindelijk geen parfait gevonden, maar nog wel een geinige Inari shrine.

    Next stop: Shibuya. Daar zou namelijk ook weer een gebouw van diezelfde architect staan. We hebben hem alleen nooit gevonden dus zijn we maar wat gaan rondwandelen en kwamen we uiteindelijk terecht bij een cd winkel. Niet zomaar één, maar één achterlijk grote met dik acht verdiepingen! Daar hebben we dus een flinke tijd lopen rondneuzen en onszelf laten verleiden om allemaal toffe soundtracks te kopen, maar we hebben ons in kunnen houden. Wel heb ik weer een hoop toffe bandjes ontdekt dus qua muziek zit het wel goed voorlopig (wist niet eens dat Steel Panther een nieuw album had). Uiteindelijk kwamen we wat bladmuziek tegen wat Arjen interesseerde. Helaas hadden ze hier niet wat hij zocht, maar bij navraag spurde de madam weg en kwam ze terug met de locatie van een Yamaha-winkel waar ze wel meer zouden hebben. Attent.

    Wij de directions gevolgd, maar we konden dat kreng nergens vinden. Drie rondjes gelopen om het gebouw om zeker te weten of we hem niet gemist hadden, but to no avail. Toen maar gaan zitten bij een barretje in de buurt (ha! gewoon bier drinken in een wijnbar, omdat het kan!) waar we het gelijk nagevraagd hadden en waar we van dude achter de bar te horen kregen dat hij gesloten was. D0h, dat schiet niet op natuurlijk. Tien minuten later kwam hij (zonder enige vorm van vraag door ons) met route beschrijvingen naar andere muziekwinkels. Dit waren helaas alleen gitaarwinkels en daar zal je niet zo snel bladmuziek voor piano vinden, maar het gebaar is nice! Zeker omdat ze het uit zichzelf doen. Kunnen wij nog wat van leren.

    Op naar voedsel! Uiteindelijk binnen gelopen bij een Shabu Shabu tent ergens op de 7e verdieping. Dat zou moeten inhouden onbeperkt vlees, maar dat was het niet echt I guess? We kregen een grote pot met kokend water op tafel met daarin wat zeewier (dachten we). En daarnaast een schaal met wat vlees. Het voelde heel onnatuurlijk om vlees in water te koken en het vlees had eigenlijk ook geen smaak. Het enige smaak kwam van het sausje wat op tafel stond. Ook het personeel wat er rondt liep leek alles behalve geïnteresseerd te zijn in de gasten die er zaten. Een uurtje or so later vroeg hij of we nog een "last call" van vlees wilde, maar we zaten er al zo doorheen dat we dachten van laat maar. En wat nou onbeperkt eten. All in all veels te veel moeten betalen voor die baggerzooi die ons voorgeschoteld werd en ook zeker niet iets wat ik zou aanraden. Ook al lig je dood te gaan van honger op de straat en zou het het enige tentje zijn.

    Ondertussen was het al donker geworden en scheen de neon feller dan ooit te voren. Wij nog wat winkeltjes doorgestruind (niets gevonden, behalve dat Dipper Dan zich ook in Tokyo heeft genesteld), waarna we maar op zoek gingen naar een dessert, want de honger was eigenlijk nog niet gestilt. Dus wij liepen braaf op straat te struinen op zoek terwijl zo'n propper achtig vrouwmensch vroeg ik een massage wilde? Beleefd sloeg ik het af waarna haar tweede vraag kwam:"blowjob?" Die zag ik even niet aankomen. Geen idee of ik er zo wanhopig uitzie, maar het is goed om te weten wat de mogelijkheden er zijn en de industrie hier ook prima draait, I guess.

    Uiteindelijk een tentje gevonden waar we van de "schrik" kon bekomen en waar we een parfait naar binnen hebben gewerkt met tapioca. Een raar soort tropisch zaadvrucht waar je érg veel op moest kauwen. Na de parfait en wat drankjes vonden we het wel weer welletjes en hebben we de trein terugpakt naar Ueno en zijn we terug gegaan naar het appartement.

    TL;DR - Ikeburo geweest. Architectuur gezien. Op de 59ste etage gestaan. Geluncht in vietnamees restaurantje. Naar Shibuya geweest, muziekwinkel uitgewoond, rondgestruind, niet lekker gegeten, aparte voorstellen gehoord, dessert gevroten.

    Dag - Het is alweer bijna voorbij - 私はまだそのフェラチオがどれほど高価なのか疑問に思います
    Read more

    Trip end
    May 6, 2017