Melvin Elzing

Nieuwe dag, nieuwe kansen! Je schuift de gordijnen open ennnn,.... regen... kak. Dat kennen ze dus wel in Japan. Helaas. Maargoed we mogen niet klagen, we hebben tot nu toe bijna alleen maar mooi weer gehad! Als je maar niet denkt dat we regen roet in het eten gaan laten gooien. Kyoto zal verder bezocht worden!

Dit keer hadden we iets meer van een plan. Ietsjes meer dan. We hadden de route bekeken en kozen voor drie tempels die redelijk dicht bij elkaar lagen qua loopafstand. Het manier van vervoer erheen? De bus! Die hadden we tenslotte nog niet gehad. Bussen zijn alleen een beetje raar hier. Je stapt namelijk in het midden in en betaald pas als je de bus via de voorkant verlaat. Het wazigste is nog dat elke reis binnen die zone (want zo goed als heel Kyoto is) ¥230 kost. Of je nou twee haltes gaat, of viertien, de prijs blijft hetzelfde. Plus als je achter in zit moet je je dus door de mensenmassa in de bus heen wurmen als gelei om bij de voorkant te komen. Niet heel erg logisch maar okay. Oh, en je kan alleen gepast betalen. Gelukkig waren wij slim genoeg om een buskaartje voor een dag te halen voor ¥500. Dat haal je er namelijk makkelijk uit.

Enfin, wij de bus genomen naar Kinkokuji-tempel waar onze buschauffeur zo'n droge, zwoele stem had, dat je als vrouw zijn gelijk van je stoel zou glijden. NOT. Toch wil ik in mijn volgende leven zijn stem hebben. Buschauffers praten namelijk zelf een hoop tijdens het rijden. Zo zeggen ze dat ze weer gaan rijden na stilstand en roept hij alles zelf om. En hij bedankt iedereen uitvoerig die zijn voertuig verlaad. Attente leute die Japanners.

Wij door naar die tempel lopen (in de zeikregen nog steeds) kwamen we tot een conclusie: Japanners zijn super attente mensen, behalve als ze een paraplu in de handen hebben. Dan worden het allemaal kleine ninja's des doods die voor je leven gaan. Je kent die kleine uiteindes toch wel op paraplu's? Njah Japanners zijn net een slagje kleiner dan Europeanen en bij al die tempels liepen ook nog veel scholieren (uiteraard in uniform) met een paraplu en laten ze die nou net op ooghoogte voor mij vasthouden. Het was ontwijken voor vaderland geblazen, maar ik heb het zonder kleerscheuren overleeft, net aan. Overigens loopt IEDEREEN in Japan met een paraplu als het regent dus als je er dan als vieze gaijin zonder tussen loopt, val je alleen maar exta op. Overigens zijn er ook wel mensen die mét paraplu zeer attent zijn door hem omhoog te houden.

Anyhoo de tempel zelf was mooi. Het eerste exemplaar was afgebrand (écht geen verrassing meer) en toen de eigenaar het herbouwde dacht hij vast "fack deze shit, ik heb genoeg doekoe, ik maak het gebouw dit keer van goud". Zo gezegd, zo gedaan. Alleen zijn de bovenste twee etages alleen van goud raar genoeg. Alsof het geld op was. Toch impressive non the less! Uiteraard lag het aan een mooie plas water die geäccentureerd werd door de vallende regendruppels. Nog een kleine tuin erbij, maar die was niet zo bijzonder. Op naar de volgende!

Deze lag op loopafstand en dus hebben we braaf door de regen geslentert naar onze volgende doelwit! Een zen tuin! Klinkt spannend! Ik kan je alvast verklappen, dat is het niet. Wij braaf kaartje kopen. Naar binnen lopen. Schoenen uitdoen. Verder lopen en daar was die hoor een tuin van 25 x 20 meter met heel veel grind en vijftien secuur geplaatste stenen. Gedaan door een of andere zen monnik een paar honderd jaar geleden. Het zag er zeker wel mooi uit, maar echt zen werd ik er niet van met al die rondhuppelende schoolkids. Ook was er verder geen enkele vorm van context te vinden over deze tuin wat de teleurstelling alleen maar groter maakte. Het pand zelf was ook niet heel groot. Op naar nummer drie!

Eigenlijk liepen we gewoon een random richting op niet wetend of we wel de goede kant op liepen omdat we diep ingesprek waren, maar een klein, nat kwartiertje later stonden we opeens voor het derde complex. Wederom kaartje gekocht, schoenen uit (blijft een vermoeiende bezigheid), en naar binnen. De Ninaji-tempel was wel awesome! Eindelijk een plek waar je zo goed als overal binnen kon kijken. Zo zag je veel houten schuifdeuren (shoji) die vakkundig geverfd waren door de grootmeesters van hun tijd met elk hun verhaal erbij. Er stond ook bij waar elke kamer voor gebruikt werd. Super interessant! Je kon zelfs meehelpen met de onderhoud door een daktegel te doneren voor een bepaald tarief. Deze mocht je dan onderkladderen en zo maak je deel uit van het onderhoud van een World Heratige site. Leuk inatief! De beelden die voor die entree stonden waren ook tof en kwamen me bekend voor. Dit zijn Ryujin en Fujin. De beschermers van de tempels (zie foto). Verderop waren nog meer gebouwen te bezichtigen en een five-storied pagoda, maar aangezien het harder begon te regenen zijn we daar alleen even snel langs gehupst voordat we de bus pakte voor de volgende destination.

En dat is Kyoto Imperial Palace! Kyoto is namelijk een lange tijd de hoofdstad geweest van Japan voordat Tokyo het kroontje overnam en dan heb je natuurlijk wel een badass paleis nodig om keizer in te zijn. Wij de bus gepakt, maar de grond waar het paleis ligt is (wederom) een achterlijk groot park dus we wisten niet precies waar we moesten uitstappen. Navigator pur sang Arjen heeft ons erdoorheen geloosdt en ons op de redelijk goede locatie laten uitstappen waarna we naar het park liepen. Het park was vrij verlaten. Er was op een verloren ziel, een verdwaalde fietser en ons na niet veel te bekennen. Raar, maar zal wel door het weer komen. Wij het park inlopen waar we aan onze rechterhand een lange muur zagen die helemaal doorliep. Wij eromheen tot dat we een poort zagen. Bleek het een soort ambassade paleis te zijn waar je niet zonder afspraak naar binnen mag. Kuso! Zijn we dan helemaal voor niets hierheen gekomen?

Totdat we ons omdraaide en nóg een muur zagen aan de andere kant die ook een omtrek had van "jeuzus waarom bouwen ze deze shit zo groot hier en hoeveel ruimte kan je nodig hebben". Verslagen besloten we er toch een rondje omheen te lopen, want ja je weet het maar nooit. Nadat we op de helft waren en alleen maar dichte poorten tegen kwamen wilde we het bijna opgeven, maar goed we moesten toch die kant op dus we konden net zo goed doorlopen. Wat we ook gedaan hebben en warempel zagen we daar iemand een poort door lopen? Zou het dan toch waar zijn? Wij er enthousiast naar toe sprinten (niet echt) en het was waar! En het was nog completomento gratisch ook nog. Je kreeg alleen een badge met een nummertje mee.

Het was tof om de restanten van het Imperial paleis te zien. Het wordt al een kleine honderd jaar niet meer gebruikt, maar in die tijd daarvoor is er zat aangebouwd/verbrand/bijgebouwd om het als een toffe "attractie" te bestempelen. Overal stond uitleg bij en het was interessant om te lezen over de verschillende delen van het complex. Je mocht niet naar binnen in de gebouwen zelf, maar vaak zat stonden wel de deuren open, wederom met prachtig oogstrelende geverfde Shoji. Impressive om te zien en het maakt nieuwsgierig naar hoe het er achter de muur bij het paleis in Tokyo uitziet. Een aanrader!

Toen zijn we maar richting Kawaramachi (het centrum waar we een paar dagen geleden ook waren) gegaan om een drankje te doen. We hadden gehoord over een Irish pub genaamd "A Man on the Moon" en deze stond toevallig ook op de kaart dus daar zijn we naar op zoek gegaan. Dankzij Arjen's kaartleesskills hebben we die snel gevonden! Hier hebben we wat drankjes genuttigd. Het jammeren was alleen dat de zaak verder helemaal leeg was. Dus na een rondje bier, een rondje whiskey en twee rondes nacho's (shit is delicious!) vonden we het wel welletjes en gingen we op zoek naar eten. Uiteraard liepen we eerst weer de verkeerde kant op en na het afstruinen van de hoofdstraat, waar alles vol zat, wilde we de hoop bijna opgeven.

Toen liepen we weer die passage in waar we weer een manga winkeltje indoken aangezien Arjen's senses were tingling, en we zijn altijd nog op zoek naar de manga "my friend is a chair" van dag 2 (voor Arjen). Het blijft een apart en interessant fenomeen dat manga. Zo is er voor ieder wat wils. Zo heb je mannenharemboeken voor de vrouwen en vice versa. Als dat niet je ding is, zijn er ook manga over kleine meisjes met dikke tetten die in tanks veranderen (of iets normaler, er alleen in rijden), want Japan. No worries ze hadden ook wel normalere dingen hoor.

Eenmaal daar klaar hadden we nog steeds honger dus hebben we de zijstraatjestechniek maar weer eens uitgeprobeerd. Wat uiteindelijk wel lukte, maar toch een stuk langer duurde dan vorige keer. Toch zijn we bij een super tentje belandt. Het was Koreaans, maar je had zelf een grill en mocht dus zelf je vlees bakken. Soort gourmet uit eten I guess? Maar het eten was zooooooo lekker. Damn, wat is vlees in Nederland kut kwaliteit eigenlijk. Het is alsof je Heineken met een lekkere Barrel Aged Russian Imperial Stout vergelijkt. Zo hebben we ook varkensingewanden gegeten want ja, het is zonde om het weg te gooien toch. We hadden een mix platter met van alles wat en ik begin al spontaan te kwijlen als ik eraan terug denk. We hebben het restaurant bezoek afgesloten met een lekker glaasje sake en toen vonden we het wel welletjes. (Behalve Arjen, die wilde eigenlijk nog een parfait!). Toch zijn we maar weer met de bus richting huis gegaan. Dat was ook nog wat gepuzzel, maar het is gelukt. Het was een super laatste dag in Kyoto en een dag waarin we veel hebben gedaan. Morgen op naar een nieuwe bestemming!

TL;DR - kutweer, nat, regen, buskaartje gekocht, buschauffeur heeft een awesome stem. Drie tempels achter elkaar bezocht. Een goud gebouw. Een tuin met 15 stenen. Een heel tempelpand waar je in mocht. Bus gepakt naar Kyoto Imperial Palace waar je tot onze verbazing gewoon in mocht. Van genoten. Terug naar centrum waar we bier hebben gedronken en super lekker vlees hebben gegeten. Ohwja manga met meisjes die in tanks veranderen.

Jyuusan no hi - サインオフRead more