Time is on my side (Rolling Stones)

Terwijl onze Boeing 787 (30 minuten te laat) op Brussels AirPort zich opmaakt voor "take off" landt naast ons de prive-jet van de Rolling Stones. Zij doen vanavond hun concert in het Koning Boudewijn Stadion als wij via Chicago naar Traverse City in Michigan vliegen.

De overstap op Chicago wordt nog spannend. Binnen een uur moeten we door de customs heen, koffers van de band halen, koffer langs douane loodsen, koffers afleveren voor de aansluitende vlucht, treintje nemen naar volgende terminal, daar door de beveiliging heen, gate zoeken en in vliegtuig stappen. En met de (on)vriendelijkheid van de gemiddelde airportmedewerker en de ook daar redelijk chaotische gang van zaken door personeelsgebrek, wordt dat een spannend uurtje. 3 minuten voor het vliegtuig vertrekt stappen we hijgend in ons toestel. Naast ons een Amerikaan die hetzelfde traject heeft afgelegd met een hoofd alsof een hartaanval aanstaande is, zweet langs zijn rug en ontblote onderbenen (ja Amerikaanse mannen mogen wel overal heen in korte broek) en bloedend aan zijn hand omdat hij iets te paniekerig karretjes, koffers of treindeurtjes heeft vastgepakt.

Precies op tijd komen we aan op Traverse City Airport. 10 minuten later arriveert Robbie met "Miss Sum" (haar lieve logeeradres afgelopen dagen) en Chantelle (uitwisselingsstudent een jaar voor Robbie, die toen bij Miss Sum verbleef, uit Lelystad komt en ook toevallig deze weken in Traverse City is) op de airport. Robbie was al een paar dagen eerder naar Traverse City gevlogen om samen met haar high-schoolvrienden van vorig jaar het plaatselijk Kersenfeest te vieren.

Miss Sum staat er op dat ze ons naar ons ruilhuis rijdt. Wat een luxe.

Ze stuurt haar auto Traverse City uit de scenic highways M-37 naar het noorden op. We rijden over een 30 kilometer lange smalle landtong van nog geen 2 kilometer breed naar het oude stadje van Old Mission op de punt van de tong (zie hier de literaire verwijzing naar de band uit de eerste zin van deze blog).

We rijden door een heuvelachtig landschap met elegante grote houten huizen en villa's. Miss Sum vertelt dat hier de "rich and famous" van Traverse City wonen. Het is een lappendeken van wijnboerderijen (witte wijn), kersenboeren (de bomen hangen vol rood glimmend fruit), dichte bossen en appelboomgaarden. Steeds met aan de Oost- of de Westkant zicht op het enorme Traverse Meer. 5 kilometer van ons huis is de landtong zo smal dat we aan beide zijde worden ingeklemd door het enorme meer.

2 kilometer voor het einde van de landtong slaan we af het gravelpad in naar ons ruilhuis voor de komende week, van Joel en Susan (die nu lekker in Almere zitten....ook leuk) . Een prachtige houten woning op palen omringd door bos. Een soort van "enorme boomhut" volgens Erica. Voor ons huis ligt een strandje aan de oostzijde van het meer. En rond het huis is het stil......muisstil.

Het huis is prachtig, groot en hoog, met een iets te bruine Amerikaans inrichting. En ook hier weer (we hadden dat eerder in Vermont), het huis staat zo afgelegen dat er voor geen enkel raam een gordijn zit. Nee ook niet op het toilet en in de douche.

Na een snel afscheid van Chantelle en Miss Sum maken we een ronde door het huis, pakken de auto uit de garage en rijden een stukje terug langs de M-37 om te gaan eten in "The Jolly Pumpkin Restaurant & Brewers". En zo kennen we Amerika weer: iets te vrolijke serveerster, merchandisewinkel bij de ingang, 500 koffiemokken aan haakjes aan het plafond, bruine zit/statafels, eigen gebrouwen bier, veel humaan-rumoer en een menukaart vol pizza, ribs, fried fish en coleslaw. Prima plek voor een eerste avondmaal.

Als afsluiter van de dag nog even het strandje op, kijkend hoe de zon langzaam achter de (wolken en) de landtong met Suttons Bay verdwijnt. Rond het huis is het nu aardedonker. De enige lichtjes die we nu nog zien zijn de oogjes van beesten die rond ons huis dwalen. Tot morgen.Read more