Suttons Bay naar Minneapolis

Als je er een beetje op let, zien veel dagelijkse scenes in Amerika er uit als kort clipjes uit speelfilm of tv serie. Het zal ongetwijfeld komen omdat we zoveel Amerikaanse tv- en bioscoopfilms gezien hebben. Ik kan er altijd wel van genieten en het liefst het een beetje observeren. Ik zal je paar scenes van vandaag proberen te beschrijven.

Scene 1 (beetje Desperate Housewives/Sex in de City): Erica en ik gaan een groot gedeelte van de Grand Rounds fietsen. We mogen de fietsen van de huisbaas gebruiken. Minneapolis heeft een prachtig fietsnetwerk om en door de stad. Totaal is de Grand Routes iets van 90 kilometer. Wij fietsen er vandaag 45. T'is minimaal dertig graden. De fietsroute gaat langs zeven grote meren die aan de zuidkant van Minneapolis liggen. Bij één van die meertjes stoppen we voor een bekertje koffie. Terwijl we daar zitten komt er een man in sportkleding aanlopen met zeker acht grote honden bij zich, type Labradoodle. Hij laat de honden allemaal liggen. Doet verder niks. Dan kom er van links nog een vrouw in sportkleding met zeven grote honden aanlopen. Zij voegt zich zonder echt te groeten bij de man en zijn honden. Ik denk, dat is veel. En maak een foto.

Dan komt er van rechtst een jonge man met petje aanlopen, met om hem heen nog negen grote honden. Ook die gaan zonder veel woorden en tumult bij de andere vijftien honden liggen. Twee minuten later komt er van rechts een jonge vrouw aanlopen met nog eens zeven grote honden. Ook zij zegt nauwelijks iets tegen de ander vrouw en mannen. En ook die honden gaan rustig liggen. Eenentwintig honden liggen in de hitte op de stoep. Terwijl de honden daar liggen joggen er tientallen vrouwen van in de 40 met hun airpodjes in de oren, in strak getrokken joggingbroekjes en vrolijk gekleurde hesjes onverstoorbaar langs de honden. Behalve twee heel kleine kinderen kijkt niemand er naar. Niemand.

Scene 2 (beetje Hill Street Blues): We moeten met de fiets de Green Midway op. Een oude spoorlijn van oost naar west Minneapolis die is verbouwd tot vrij fietspad van ca 10 kilometer. Het pad ligt verlaagd in het landschap. Je kan zo lekker doorfietsen en het is heerlijk rustig.

Bij één van de ramp/afritten van de gewone weg naar beneden is op een vervallen industrieterrein tussen twee verlaten panden een tentenkamp gebouwd. Tent aan tent staan er wel 30 kleine , veelal kapotte, tentjes met een berg rotzooi er omheen. De kleding hangt aan de scheerlijnen tussen de tenten. De fietspaden rond het tentenkamp zijn bezaaid met glas van gebroken drankflessen. Tegen de muur van één van de panden zit een man, een vrouw en 2 kinderen op 2 velgen van oude auto's en een totaal verweerd smerig bankstel. Er is een vuur gemaakt in een gat in de oprit van de oude garage. Op het vuur ligt een metalen rek uit een oude koelkast. Met de klep open staat er een redelijk verzorgde pick-up truck met zijn bak richting het vuur geparkeerd. Achterop de klep en op het rooster op het vuur liggen grote stukken vlees en maiskolfen. Een grote zwarte man, net gekleed, stapt uit de pickuptruck. Op de deur van de zwarte pickup-truck staat het logo van een kerkgemeenschap die voedselhulp verleent aan daklozen.

Scenes 3 (beetje The Wire): Na het fietsen komen we totaal bezweet aan. Even douchen. Helpt niet heel veel want het is inmiddels 35 graden in het huis. Een beetje opgefrist pakken we de fiets. We gaan Down Town lekker Cajun eten. Traktatie van m'n moeder. Het zou vandaag de 85e verjaardag van mijn vader zijn geweest. Vandaar. We dalen af op Avenue één Noord en moeten deze volgen tot aan de Mississippi. Op de kruising 5 moeten we even stoppen. Aan vier kanten van de kruising staan panden van donkerbruin baksteen. De voordeuren liggen iets verhoogd, zodat je altijd een trapje op moet om in het portiek te komen. Uit de wit geschilferde verrotte kozijnen hangen op gevaarlijke wijzen allemaal oude metalen airconditionings. Grauwe gordijnen en oude kranten dekken de ramen af. Oude lappen maken de kieren tussen de airco en het raamkozijn dicht. Links zit een oude zwarte vrouw op een roze plastic klapstoeltje voor de treden van haar portiekje op de stoep in de zon. Naast haar een oude karaokeset uit 1985 waaruit vervormde soulmuziek schalt. Van rechts steekt een jonge dunne man over, in de dertig, broek zo laag op de heupen dat zijn gehele grijze merkonderbroek zichtbaar is, maakt grote passen waarbij hij na elke pas een beetje omhoog veert, grauw geworden wit t-shirt aan, hard mee-rappend met een muziekje op zijn witte Beats-koptelefoon. Van links komt een oude zwarte Lincoln LS. De linker voorkant ligt er helemaal af en je kijkt rechtstreeks de motorkap in. Bij de ronde achetrwielkappen kijk je dwars door de roestplekken heen. Met de ramen open zit er een slanke zwarte vrouw van in de 40 achter het stuur, sigaret in 1 mondhoek, linker arm aan het stuur en met de rechter arm hevig haar wapperend met een folder van een supermarkt alsof het een Spaanse flamenco waaier is, om de hitte uit haar aicroloze barrel te drijven.

Scene 4 (beetje NCIS): We rijden op de fiets Downtown in. Bij de ingang van de metro is het druk aan voetgangers. Een block verder is het bezaaid met politieauto's met allemaal hun zwaailichten een en is de weg versperd met gele linten. We fietsen er via de stoep om heen. Op de kruising met Washingtonstreet moeten we wachten op voetgangerslichten. Een ietwat vervromfraaide non van een jaar of 65 en nog geen één meter vijfenzestig groot spreekt ons aan. "Where's Third street?" Onze eerste reactie is natuurlijk: "we kennen de weg hier ook niet mevrouw, we zijn vreemdelingen" "Cause there is a woman murderd with a gun in the metrostation on 4th street and now the metro is not running" zegt ze op rustige toon, alsof dagelijks werk is. Als dit first street is, dan kan third street hooguit twee blokken verder zijn. We wijzen haar de weg. Zij loopt sloffend door. Wij fietsen onze laatste meters naar naar J.J. Hoyt's superclub. Er is inderdaad iemand vermoord in de metro lezen we op twitter (en zien gelijk op twitter dat het hier elke dag wel een keer gebeurt), 150 meter naast het basebalstadion waar op dat moment de Detroit Tigers tegen de Minnesota Twins spelen en de non is op weg naar haar afspraak (zou ze wat met de moord te maken hebben...nanunanunanu)

Scene 5 (beetje Cheers): Beetje later dan gereserveerd komen we aan bij J.J. Hoyt's superclub. Er is daarom geen plek meer voor ons in het restaurantdeel, dus we krijgen een booth tegen de bar aan. De bar in van donkerbruin hout (het hele cafe trouwens) met aan de muur diverse gouden plakketten, onderscheidingen, foto's van bekende Amerikanen die bar bezochten, krantenknipsel over de bar en sportprijzen. Boven de bar is een rek met drank en een doorkijk naar het restaurantdeel. Boven de bar hangen twee televisies, uiteraard met de wedstrijd Detroit Tigers tegen de Minnesota Twins aan. Op de vloer liggen zwart-wit geblokt tegels en in het systeemplafond zitten goudkleurige platen met ornamenten. Aan het puntje van de bar zit een wat dikkige zestiger i met zijn polo in zijn beige broek gestopt, met een kunstbeen (beetje Norm Peterson). Achter de bar staat een jonge sportieve man met een goed bos haar (beetje Sam Malone). De serveerster is een vrouw met duidelijk Italiaanse roots en een mooie bos met krullen (beetje Carla Torelli). "Norm" geeft een teken aan "Sam" en die schenkt hem zijn favoriete drankje in. Er komt een zwarte man binnen die "Norm" begroet door een klap op zijn schouders. Norm reageert amper. Man draagt een shirt van een Amazon-bezorgdienst (beetje Cliff Clavin). Er komt een lange grijze man binnen. Hij begroet "Norm" hartelijk en krijgt een hug terug. Hij tikt "Cliff" op de schouder als begroeting en bestelt bij Sam een Cocktail, Limoncello Vodka Collins (een beetje Frazier). "Frazier" maakt een grap. "Norm" en "Sam" moeten er hard op lachen. "Cliff" kijkt een beetje alsof hij de grap niet begrijpt.

Ik wil maar zeggen.....net als in de film.

Morgen onze laatste (volle) dag in de VS. Temperatuur gaat gelukkig iets om laag.....

Tot morgenRead more