Reset search
Suttons Bay naar MinneapolisSuttons Bay naar Minneapolis
SatelliteEdit route

Suttons Bay naar Minneapolis

July - August 2022
A 28-day adventure by Bertus Reist Read more
  • 24footprints
  • 1countries
  • 28days
  • 207photos
  • 0videos
  • 1.9kkilometers
Follow Calendar Share Bucket list
Date ascending
  • TravelerSuttons Bay naar Minneapolis
    Day 1

    Time is on my side (Rolling Stones)

    July 10, 2022 in the United States ⋅ ☀️ 24 °C

    Terwijl onze Boeing 787 (30 minuten te laat) op Brussels AirPort zich opmaakt voor "take off" landt naast ons de prive-jet van de Rolling Stones. Zij doen vanavond hun concert in het Koning Boudewijn Stadion als wij via Chicago naar Traverse City in Michigan vliegen.

    De overstap op Chicago wordt nog spannend. Binnen een uur moeten we door de customs heen, koffers van de band halen, koffer langs douane loodsen, koffers afleveren voor de aansluitende vlucht, treintje nemen naar volgende terminal, daar door de beveiliging heen, gate zoeken en in vliegtuig stappen. En met de (on)vriendelijkheid van de gemiddelde airportmedewerker en de ook daar redelijk chaotische gang van zaken door personeelsgebrek, wordt dat een spannend uurtje. 3 minuten voor het vliegtuig vertrekt stappen we hijgend in ons toestel. Naast ons een Amerikaan die hetzelfde traject heeft afgelegd met een hoofd alsof een hartaanval aanstaande is, zweet langs zijn rug en ontblote onderbenen (ja Amerikaanse mannen mogen wel overal heen in korte broek) en bloedend aan zijn hand omdat hij iets te paniekerig karretjes, koffers of treindeurtjes heeft vastgepakt.

    Precies op tijd komen we aan op Traverse City Airport. 10 minuten later arriveert Robbie met "Miss Sum" (haar lieve logeeradres afgelopen dagen) en Chantelle (uitwisselingsstudent een jaar voor Robbie, die toen bij Miss Sum verbleef, uit Lelystad komt en ook toevallig deze weken in Traverse City is) op de airport. Robbie was al een paar dagen eerder naar Traverse City gevlogen om samen met haar high-schoolvrienden van vorig jaar het plaatselijk Kersenfeest te vieren.

    Miss Sum staat er op dat ze ons naar ons ruilhuis rijdt. Wat een luxe.

    Ze stuurt haar auto Traverse City uit de scenic highways M-37 naar het noorden op. We rijden over een 30 kilometer lange smalle landtong van nog geen 2 kilometer breed naar het oude stadje van Old Mission op de punt van de tong (zie hier de literaire verwijzing naar de band uit de eerste zin van deze blog).

    We rijden door een heuvelachtig landschap met elegante grote houten huizen en villa's. Miss Sum vertelt dat hier de "rich and famous" van Traverse City wonen. Het is een lappendeken van wijnboerderijen (witte wijn), kersenboeren (de bomen hangen vol rood glimmend fruit), dichte bossen en appelboomgaarden. Steeds met aan de Oost- of de Westkant zicht op het enorme Traverse Meer. 5 kilometer van ons huis is de landtong zo smal dat we aan beide zijde worden ingeklemd door het enorme meer.

    2 kilometer voor het einde van de landtong slaan we af het gravelpad in naar ons ruilhuis voor de komende week, van Joel en Susan (die nu lekker in Almere zitten....ook leuk) . Een prachtige houten woning op palen omringd door bos. Een soort van "enorme boomhut" volgens Erica. Voor ons huis ligt een strandje aan de oostzijde van het meer. En rond het huis is het stil......muisstil.

    Het huis is prachtig, groot en hoog, met een iets te bruine Amerikaans inrichting. En ook hier weer (we hadden dat eerder in Vermont), het huis staat zo afgelegen dat er voor geen enkel raam een gordijn zit. Nee ook niet op het toilet en in de douche.

    Na een snel afscheid van Chantelle en Miss Sum maken we een ronde door het huis, pakken de auto uit de garage en rijden een stukje terug langs de M-37 om te gaan eten in "The Jolly Pumpkin Restaurant & Brewers". En zo kennen we Amerika weer: iets te vrolijke serveerster, merchandisewinkel bij de ingang, 500 koffiemokken aan haakjes aan het plafond, bruine zit/statafels, eigen gebrouwen bier, veel humaan-rumoer en een menukaart vol pizza, ribs, fried fish en coleslaw. Prima plek voor een eerste avondmaal.

    Als afsluiter van de dag nog even het strandje op, kijkend hoe de zon langzaam achter de (wolken en) de landtong met Suttons Bay verdwijnt. Rond het huis is het nu aardedonker. De enige lichtjes die we nu nog zien zijn de oogjes van beesten die rond ons huis dwalen. Tot morgen.    Read more

    See translation
  • TravelerSuttons Bay naar Minneapolis
    Day 2

    Shrimp and Grits (Tedeschi Trucks Band)

    July 11, 2022 in the United States ⋅ ☁️ 23 °C

    Soms hoef je een menukaart niet verder door te nemen, je weet het gelijk. Dat heb ik bij Shrimp and Grits, maar daarover later meer.

    Iets te vroeg op vanwege de jetlag. Mooi de gelegenheid om het dag te zien worden in het bos. Vandaag gaan we een stukje memorielane doen met Robbie. Ze neemt ons mee langs plekjes in Traverse City waar zij vorig jaar rondhing met haar vrienden.

    Dat begint in een troosteloze Shoppingmall. Heb al nooit goed begrepen waarom we in Nederland denken dat we het fenomeen "Shoppingmall" moeten kopiëren van de VS. Ik heb er hier in al die bezoeken aan Amerika geen een kunnen ontdekken die succesvol en gezellig is. Ook in Traverse City niet. Ingeklemd tussen de gebruikelijke Wendy's, McDonalds, Wallmart, Tirecentres en Loewe's ligt het er halfverlaten een beetje te verslonzen. Maar blijkbaar wel aantrekkelijk voor de hangjeugd van Travers City en omstreken.

    Daarna door naar Front Street, het centrum van Traverse City. Er zijn meer steden in Amerika die het toch lukt om centraal in de stad een lange winkelstraat te hebben met uitsluitend leuke kleine alternatieve boetiekjes, winkeltjes, bierbrouwertjes, eettentjes, ijsbereiders en coffeehuizen. Ook hier. Zeker 3 kilometer lang winkeltje na winkeltje, zonder ook maar 1 bekende keten te zien. Geen Starbucsk, Macdonalds, H&M of Burger King te zien. Kom daar maar eens om in het centrum van lukraak welke stad in NL.

    We lopen langs Northside de winkelstraat helemaal af en eindigen rond de lunch bij Folgarelli's. Een Italiaanse lekkernijenwinkel met rekken vol sauzen, pasta's, wijnen, kruiden en oliën. Langs één kant van de winkel is een counter van een meter of 15 met daarin een keur aan worsten, kazen, olijven en broodjes. Dus daar een broodje besteld en aan een tafeltje (onder de op de wand geplakte aanprijzingen van Folgarelli's uit kooktijdschriften, dagbladen en reisgidsen) opgegeten. Heerlijk en op z'n Amerikaans: net iets te veel vleeswaren voor 1 mens.

    Via de Noordzijde de winkelstaart weer terug gelopen en flink geshopt. We worden door Robbie nog even vakkundig langs de bootjes aan de waterkant geleid om daarna weer in de auto te stappen. Raar idee, dat ze hier bijna dagelijks door de straten sjouwde met haar eigen possie. T'is een charmant stadje, al neemt langzaam de toeristenwinkel het hier ook over van de kleine 1 persoons winkeltjes. Dat kersen belangrijk zijn voor deze streek mag helder zijn (Cherry capital of the world), maar om nou overal kersen in te stoppen en ze te pas en te onpas in winkeltjes te leggen, is misschien iets te veel van het goede. We zagen kersenjam, kersen sap, kersen in chocolade, in droge worst, in kaassaus, in limonade, in zeepjes, in granola, in hondenvoer, in bier, in BBQ saus, in taarten, in mosterd, in ijs, in koekjes, in drop, in mierikswortelsaus, in jelly, in azijn, in ahornsiroop, in scones, in honing, in boter. Het ergste is, ik hoef niks geks te verzinnen, het is er allemaal echt.

    Op weg naar huis nemen we een kleine detour en buigen af naar Old Mission, aan e oostkust van de Peninsula. Daar staat nog een oude General Store. Zo'n typische Amerikaanse Winkel van Sinkel uit de tijd van de burgeroorlog en ver daarvoor. Wat ooit een oude handelspost, verzamelplek en cafe was aan The American frontier, is later een winkel geworden waar je alles en niets kunt krijgen, een hapje kunt eten en je verwonderen aan oude antieke spullen.

    Deze Generalstore opende 160 jaar geleden, en is daarmee de oudste winkel van Michigan die nog open is. En nog steeds is het er lekker rommelig. Je kan er een broodje krijgen, eigen gebakken cookies kopen, een hapje eten in de keuken, je ijsje laten dippen in chocolade, kogels kopen, toiletpapier aanschaffen en blikvoer inslaan. T'is lallemaal opgestapeld op ongeveer 150 vierkanten meter. En geen centimeter is onbenut.

    Als we 's avonds na een powernap op zoek gaan naar eten komen we uit bij de plaatselijk Grill, met op de menukaart Shrimp en Grits. Een lekkernij uit het zuidelijk deel van Amerika: een gele graanpap met kaas, daaroverheen een pittige jus en daarop gegrilde Garnalen in cajunkruiden. Oh, zo lekker.....plaatselijk biertje erbij en we sluiten de dag af.

    Tot Morgen!    Read more

    See translation
  • TravelerSuttons Bay naar Minneapolis
    Day 3

    Let her go (Holly Williams)

    July 12, 2022 in the United States ⋅ ⛅ 18 °C

    De M-22 werd een paar jaar geleden in Amerika uitgeroepen tot de mooiste Scenic Route. Robbie legde het oostelijk deel van deze weg vorige jaar bijna dagelijks af. Op weg naar school, naar huis, met vrienden, op weg naar uitstapje of om ergens te gaan chillen.

    De M-22 start in Traverse City en meandert noordwaarts langs het water over de landtong aan de andere kant van het meer bij ons huis. Op het meest noordelijke puntje van het schiereiland buigt de M-22 weer zuidwaarts af langs de westkant. Ooit bedoelt als een transportweg langs havens. Een prachtige weg door bossen, eindeloze kersengaarden, met telkens een prachtig uitzicht over de meren, langs vissershavens, langs strandjes, nabij jachthavens en met soms uitzicht op grote rode landbouwschuren. De dorpjes zijn stuk voor stuk liefelijk. Oude houten huisjes die met liefde zijn hersteld en onderhouden. Soms in vrolijke kleuren, zoals in Suttons Bay, soms verwaaid en verkleurd in Leland, waar vissers nog dagelijks hun vers gevangen vis in grote ovens roken.

    T'is gek, want Robbie leidt ons zonder een spoor van twijfel van plek naar plek. Als een volleerde TomTom navigeert ze ons van herinnering naar herinnering. Gek, omdat ik me ineens realiseer dat zij hier een jaar lang een leven heeft geleid waar ik eigenlijk niet zo veel van weet. Waar ik op basis van haar verhalen en een paar foto's een eigen beeld van heb gecreëerd. En dat beeld is lang niet altijd gelijk aan de werkelijkheid. Alles is (net een beetje) anders als dat het in mijn hoofd zit. T'is groter, levendiger, mooier, zachter en diverser dan ik me had ingebeeld. Of het nu gaat om de gangen in haar school, de landerijen om haar huis, de cafeetjes in het dorp of de wegen er naar toe, alles heeft veel meer "kleur". Ik kom hier als een reiziger voor het eerst van m'n leven, zij is hier een soort van thuis. Zij heeft hier vrienden gemaakt die ik niet ken, zij heeft hier op plekken gelopen waar ik nooit heb gelopen, zij heeft geslapen op een plek die mij vreemd is. Kleine meisjes worden groot.

    IMG_2351IMG_2345IMG_2364

    We bezoeken strandjes, dorpjes, speeltuintjes, haar schoolgebouw (we worden het hele gebouw rondgeleid), haar (gast)huis, ontmoeten een vriendin in een plaatselijke boekhandel, drinken koffie bij haar favoriet ontbijtplek, treffen een klasgenootje in de vissershaven, halen een broodje bij haar lievelingsshack. Overal komen verhalen. Soms kennen we de verhalen. Soms zijn ze voor ons nieuw.

    IMG_2375IMG_2369

    Tegelijkertijd moet het voor haar ook vreemd zijn. Vorig jaar werd ze hier gedropt als vreemdeling in een hechte kleine samenleving. Ze vertrok na een jaar als vriendin van velen, van de een op de andere dag . En nu is ze (een jaar later) ineens weer terug in dezelfde omgeving die niets is veranderd (en toch ook weer een jaar verder is). Allemaal een beetje verwarrend.

    Neemt niet weg dat we alle drie genieten. T'is een prachtige streek en ik snap goed dat Robbie een beetje verknocht is aan Suttons Bay en omgeving. En het was fijn om dat samen met haar te mogen bekijken.

    Tot morgen    Read more

    See translation
  • TravelerSuttons Bay naar Minneapolis
    Day 4

    Castles made of sand (Jimi Hendrix)

    July 13, 2022 in the United States ⋅ ☀️ 22 °C

    Vanuit ons huis is het 2 kilometer lopen naar de lighthouse van The Old Mission, het uiterste puntje van het schiereiland. Het is stil, heel stil. Alleen wij en een paar chipmunks. De lucht kleurt donkergeel aan de kant van het meer waar de zon opkomt. De vuurtoren ligt verlaten bij. Zover het oog reikt, is er geen mens te zien.

    Dat is sowieso prachtig hier, het ontbreken van kunstlicht. Er zijn geen huizen nabij, er zijn geen straatlantarens, laat staan industrie of winkelcentra. En dan pas zie je hoe mooi de hemel is.

    We rijden rond het  middaguur richting Traverse City en steken het schiereiland daar dwars over. 35 kilometer bijna aaneengesloten bos. Af en toe een dorpje of een werkplaats.

    Einddoel van de autorit is Sleeping Bear Dunes. 60 kilometer lang duinlandschap langs de kust van Lake Michigan. Een soort Kennemerduinen op steroïden, zeg maar. Vele malen hoger, langer, breder en ruiger. 

    Eerst een broodje bij Shipwreck Cafe . Nou ja, broodje.....half stokbrood met 2 ons vleeswaren, komkommer, sla, tomaat, olijven en mayonaise.

    Dan het park in. Een mooie wandeling door het bos omhoog en vlak voor de kust van Lake Michigan loopt een steil duinlandschap bijna in een rechte lijn naar beneden het water in. Eindeloos ver reiken de duin. 

    We sjokken door het rulle warme goudgele zand. Het lucht is kraakhelder, dus je kan mijlenver kijken. Toch is de overkant van het meer niet te zien. Zuidwaarts moet ergens Chicago liggen. Maar je ziet er niets van. Alleen glashelder donkerblauw water. Het zandpad kronkelt omhoog en omlaag door de enorme duinen. Te mooi om onbelopen te laten. Maar de dames zijn een beetje te lui om de hele track uit te lopen en dus lopen we halverwege weer terug. Da's dan weer een beetje jammer. 

    We rijden nog een kilomer of 20 over de scenic route door het park over kronkelweggetjes, over mooie overdekte bruggetjes en maken nog een paar kleine hikes.

    Op 1 daarvan komen we op de grootste en hoogste duin (140 meter) van het park uit,  met aan de noordzijde een prachtig uitzicht over een dal van zand en kleinere duinen. Daar staat een jolige jonge parkranger uitleg te geven. Dat kunnen ze hier als geen ander. Met veel verve, enthousiasme en met een stralend gezicht vertelt hij nog even waarom het park "Sleeping Bear" heet. Een tranentrekkend zielig verhaal: het is vernoemd naar een oude legende van de Natives. Een enorme bosbrand aan de overkant van Lake Michigan zou een moederbeer en twee cubs  het water ingejaagd hebben, op zoek naar veiligheid. Ze proberen zwemmend de overkant van het enorme meer te bereiken. Maar de jonge cubs zijn te klein en verdrinken tijdens hun zwemtocht. Moederbeer haalt de overkant wel. Zij blijft eenzaam wachten. Dagen, weken, maanden lang. Op de top van een bergje wacht ze,  in de hoop dat haar cubs alsnog de overkant halen en aan wal komen. Uiteindelijk valt ze in slaap. Het stuivende zand bedekt de slapende wachtende moederbeer en dat zou uiteindelijk de enorme duin worden die het nu is...De Holy Spirit heeft uit respect voor de liefde en het doorzettingsvermogen van de moeder op de plek waar de cubs verdronken zijn, twee eilandjes laten ontstaan.......zoiets begreep ik van de iets te rap ratelende Ranger. "Maar het kan ook door een grote gletsjer zijn ontstaan", zegt hij er haastig achteraan.

    Wie het zeker weet mag het zeggen. Mooi is het wel.

    Tot morgen    Read more

    See translation
  • TravelerSuttons Bay naar Minneapolis
    Day 5

    Asylum (John Legend)

    July 14, 2022 in the United States ⋅ ☀️ 24 °C

    Achter het huis ligt een kano, voor het huis een strand aan de Grand Traverse Bay. Het is bijna 25 graden. Dus 1 + 1 is 2. We slepen de kano het grindpad af, steken de weg over en schuiven hem het water in. Lekker peddelen. We hebben het meer helemaal voor ons alleen.

    Als we langs de enorme villa's met witte veranda's langs het water kanoën, vertelt Robbie dat ze vorig jaar wel eens met Aaron meeging om "onderhoud" aan de boten te doen van de rijke oligarchen die hier wonen. Het "onderhoud" bestond soms uit niet meer dan de boot toedekken met een zeiltje. Daar huren ze mensen voor in.

    Na de lunch rijden we naar "The former Traverse City State Hospital", The Commons. Een oud psychiatrisch hospitaal uit eind 1800 in Victoriaanse stijl. Het ging er een beetje anders aan toe als in andere "gekkenhuizen". “Beauty is therapy” luidt het devies: geen dwangbuis , maar leuk creatief knutselen en de schoonheid van natuur. Een groot complex met parken en boerderijen waar de patiënten konden werken. Nu wordt het beetje bij beetje opgeknapt en zit het vol met kleine ondernemertjes, bierbrouwers, koffiebranders, wood-oven bakers en sieradenknutselaars. Leuk sfeertje.

    De middag hebben we afgesproken met Alissa, Aaron en de kinderen. Het gastgezin waar Robbie vorig jaar een heel schooljaar heeft verbleven. Ze hebben na Robbies vertrek hun huis verkocht en reizen nu in een witte verbouwde schoolbus Amerika rond van geloofsgenoten naar geloofsgenoten. Bijzonder is dat het gaat om Skate-Ministery's. Een skatepark als kerk. Zo proberen ze op een "hippe" manier het geloof te verspreiden. Bijzonder.

    De familie leidt nu een nomadenbestaan en hebben zo toch al mooi grote delen van Amerika zo bereist. Van het noorden tot diep in het zuiden van Texas. Maar deze zomer verblijven ze weer even in de buurt van Suttons Bay om familie en vrienden te bezoeken. En dus ook de gelegenheid om Robbie weer even te zien.

    Tegen de (her-)ontmoeting werd een beetje op gezien. Robbie heeft wat gemengde gevoelens bij haar jaar in het gezin (ja het geloof was daarbij een schisma) en het contact verliep (en verloopt) soms wat moeizaam. Maar uiteindelijk zijn zij wel de reden dat wij hier nu zijn. Hadden zij Robbie niet uitgekozen als uitwisselingsstudent, had ik nooit geweten van het bestaan van Suttons Bay. Laat staan dat ik er naar zou zijn afgereisd. En dat zou jammer zijn, want het is hier prachtig.

    We hebben afgesproken om met z'n allen een kleine wandeling te maken door het park nabij het oude psychiatrisch ziekenhuis. De kinderen waren al behoorlijk uitgewoond omdat ze de hele week al bijbelklas hadden gehad. Na wat heen en weer gepraat, uitwisseling van wat laatste belevenissen en een kleine wandeling door het elfjesbos, rijden we uiteindelijk na een uurtje naar een plaatselijke bierbrouwerij voor een lekker pilsje en wat pretzels in de zon. Dan vallen de luikjes van de kinderen dicht. Mooie gelegenheid om afscheid te nemen. Het was goed zo.

    En nog meer dan we al wisten valt het op hoe goed de Engelse spraak van Robbie is. M'n mond viel deze week al open toen ze een iets te opdringerige verkoopster op even Amerikaanse als beleefde wijze van katoen gaf. De verkoopster komt met een heel verhaal op Robbie af hoe zij speciaal voor Robbie het meeste prachtige vestje heeft gevonden dat perfect pas bij de kleuren van haar outfit, heerlijk zacht is en "so cute" is. In plaats van op Hollandse wijze een beetje lomp "No Thank You" te mompelen, begint Robbie goedlachs een heel verhaal tegen de verkoopster dat ze het vestje ook gezien had, er inderdaad helemaal weg van is, het ook heerlijk zacht vindt, ook perfect zou passen bij haar Mom-jeans, maar dat helaas haar koffer al helemaal vol zit en het er dus niet meer bij past. Verkoopster uitgeluld.

    En dat valt (ons) ook op dat als ze tegen de kinderen of Alissa praat. Het is niet meer te horen dat ze niet van "hier" is.

    In het gekkenhuis-complex zit ook een Mexicaan met echte Tamales. We nemen een zak vol mee naar huis om ze daar lekker op te peuzelen ("don't eat the husk").

    Tot morgen.    Read more

    See translation
  • TravelerSuttons Bay naar Minneapolis
    Day 6

    Natural Forces (Lyle Lovett)

    July 15, 2022 in the United States ⋅ ☁️ 16 °C

    Het strand op. Robbie slaapt nog. We wandelen nu eens zuidwaarts. We passeren kasten van huizen met terrassen en tuinen grenzend aan het strandje en het meer. Mooie proches, schommelstoelen, strandstoelen met de vorm van Michigan als rugleuning. En soms is het huis zo groot dat je je afvraag wat een mens daar mee doet. En in het water liggen lange witte steigers met daarop mooie luxe motorboten, jetski's en ander vermaak op het water. Het ziet er prachtig uit. Mag wat kosten.

    Met z'n drieën lunchen we in Traverse City. Robbie herinnert zich nog een lekkere lunch bij restaurant "Firefly" van vorig jaar. En ze heeft gelijk, een heerlijk broodje pulled pork, friet met truffelmayo, fish taco's en gefrituurde pita met Hummus.

    Robbie blijft in Traverse City met vrienden (uiteindelijk zegde iedereen af en was ze alsnog alleen in huis) en wij rijden naar Grand Rapids, 230 kilometer westwaarts. De weg loopt bijna 130 kilometer voortdurend door het bos. Pas in de buurt van Grand Rapids neemt de bebossing af, de bebouwing toe en wordt het verkeer wat drukker. Da's nog niet zo erg, wel dat het gaat regenen. Wij gaan vanavond Lyle Lovett & his Large band zien.....in een openluchttheater. Dus snel gestopt bij een Walmart, 2 pimpelpaarse poncho's gekocht (en een kartonnetje rode wijn voor in het hotel)....en de tank van onze Honda Accord volgegooid ...6 tientjes...helemaal vol....

    We eten in een ongezellige Chinees-Thai-sushi-Tepanyaki-Steakhouse in Grand Rapids nog best een aardig bord Singapore-noedels met kip en garnalen. Het blijft maar regenen.

    Op het moment dat we arriveren bij het Frederik Meijer Gardens and Sculpture Park stopt het met regenen. Dat zijn krachten in de natuur die zo moeten zijn. Frederik Meijer Gardens and Sculpture Park is een enorm "tuincentrum". Een soort "Floriade" maar dan commercieel wel geslaagd. Er in ligt een openlucht-theater voor ongeveer 2000 man.

    Er staat voor de ingang een lange rij. Iedereen heeft een tuinstoel op zijn rug. Ook wij. We kennen inmiddels onze pappenheimers: bij openluchtconcerten nemen Amerikanen allemaal hun tuinstoel en koelboxen mee. Alleen blijkt onze tuinstoel te groot. De rest wist dat en heeft een klein stoeltje bij zich. Wij gaan zonder stoel naar binnen (en huren binnen uiteindelijk een stoeltje). Daar staan hoog bejaarde vrijwilligers druk met hun armen te zwaairen om iedereen in het openluchttheater een plekje in te laten nemen. Alleen  al de 80 jarige vrouw met kek speldje in haar dikke grijze haar, haar achterover hellend lichaam en haar komme reumahandjes die druk gebarend de bezoekersstroom in goede banen leidt, is de entreeprijs al waard.

    Het schuin oplopende grasveld is al bezaait met (witte, grijzende, kalende) Amerikanen op hun tuinstoelen. En dan gaan de koelboxen open: bier, salades, koude stukken rundvlees, cola, chips, popcorn, sandwiches, stukken koude kip, er komt van alles voorbij. Ze zijn goed voorbereid (wij niet net ons flesje water en rolletje King)

    Stipt om kwart over 7 stapt Lyle het podium op met zijn 14 man sterke band. Hij begint heel klein. Bijna fluisterend zingt hij zijn eerste nummer. Het publiek ontvangt het eerste nummer ovationeel. Hij gaat weer even het podium af en laat zijn band een flink stuk weg soleren. Dan komt hij opnieuw op met in zijn kielzog 3 zwarte (in geluid en kleur) gospelzangers. De avond vult zich met verhalen (Lyle kan een verhaal vertellen, is ongelofelijk innemend en heel grappig), gesprekjes met zijn bandleden en een gedurfde keuzes uit zijn repertoire. Natuurlijk eindigt hij met zijn "klappers" : Natural forces, If I had a boat en You're not from Texas.

    Lyle heeft het duidelijk naar zijn zin. Het vertelt dat hij voor het eerst sinds 3 jaar weer met zijn Large band live speelt vanwege Covid. Maar door Covid was het sindsdien nog nooit gelukt om de Large band kompleet te hebben. Er was altijd wel iemand die besmet was. Vanavond is de eerste keer dat de band weer helemaal compleet is. Feest.

    Een mooie avond met een nog mooiere stem (en we hebben hem te lang niet live gezien....onze laatste keer was in 2003...in Seattle)

    Om 10 uur rijden weg van de Gardens, op naar ons hotel. De regen valt weer met bakken uit de hemel. Een betaalbaar hotelletje vinden viel niet mee. Is uiteindelijk "Whitehaven boutique cottages" geworden, 80 kilometer verder. En zoals de naam al doet vermoeden....een shabby motel met rochelende buren, vochtplekken en een iets te luide koelkast. Met m'n rug tegen de muur en de benen languit op bed type ik de laatset woorden voor vandaag: T'was een mooie dag en dankzij de "natural forces" een nog mooier concert.

    Tot morgen.    Read more

    See translation
  • TravelerSuttons Bay naar Minneapolis
    Day 7

    Lighthouses (Ryan Adams & the Cardinals)

    July 16, 2022 in the United States ⋅ ⛅ 18 °C

    's Morgens werd nog duidelijker in welke vaag hotelletje we terecht waren gekomen. Zodra de buurman de douche aanzet of de toilet doorspoelt, klinkt het bij ons alsof er een vliegtuig op het geasfalteerde binnenplaatsje opstijgt.

    Het hele hotel lijkt te zijn gekocht door iemand die dacht: dat knap ik wel even op. Maar gaandeweg tot de ontdekking kwam dat hout, spijkers, wasbakjes en verf best duur zijn, dus toen alles maar half heeft gedaan.

    We steken 's morgens de straat over en lopen 500 meter van het hotel af. Daar zit The Homestead Bakery. Zo'n typisch Amerikaans eettentje, op een afgelegen stukje parkeerplaats in een pandje waar Saul (Better Call Saul) zijn kantoor zou kunnen hebben. Binnen staan in de ruimte een paar formica tafeltjes met glimmende ijzeren randen. Om de tafels een 4-tal goed stapelbare stoelen met skai-bekleding. Achterin een glazen counter met zoetigheid en brood.

    In de tweede ruimte zijn 15 typische booth's geplaatst. Heel leuk (not) in twee kleuren bruin, skai-leer. We zitten nog niet of onze mokken worden al volgeschonken met slappe koffie uit een kan. Twee jampotten vol ijs met water en een rietje. De menukaart is gestencild op dun blauw papier. Standaard repertoire: ontbijt-burrito, eggs (op vele manieren), hashbrowns, wafel met stroop en fruit, wafel met gefrituurde kip en stroop, cinnamonroll. De koffie wordt, net als het water, eindeloos aangevuld.

    We rijden langs de oostkustlijn van Lake Michigan naar het Noorden. We kiezen de kleinere backroads. Links af en toe het zicht op het Lake en rechts een voortdurend wisselend landschap: bossen, akkers met mais, moerasgebieden, zandduinen. Mooie victoriaanse huisjes en donkerrode afgebladderde boerenschuren. En om de 20 kilometer een leuk klein sfeervol havenstadje. Het begin van de dag is het verhaal van de gemiste kansen. Eerste stopje zou in Shelby zijn. Een kersenboer zou daar een doolhof van lavendel hebben staan met in het midden een enorme kruidentuin. En het is de bloeitijd van de lavendel. Wat een mazzel....ware het niet dat alle lavendel dit jaar is afgestorven. Dus wat restte was een landschap met zielig hoopjes grond. Dan maar door naar Penwater. Leuk stadje, met naar verluid een heel mooie vuurtoren...naar verluid....want de mist is inmiddels zo dik dat de vuurtoren onzichtbaar is geworden....gelukkig heeft Ludington ook een vuurtoren....en Manistee. We eindigen onze rit langs de kust in Frankfort.

    De dorpjes zijn allemaal mooi onderhouden, met grappig winkels, lekker koffiezaakjes, een mooi oud bioscoopje en in de regel nog wel een kapperszaakje uit 1960. Op zich lijken ze allemaal wat op elkaar, maar ook allemaal net anders genoeg om er even doorheen te struinen. Het waren allemaal redelijk welvarende haventjes omdat het gebied zo rijk aan bomen is en er dus veel houthandel was.

    En het aantal Nederlandse namen is opvallend hoog. Niet zo raar als je weet dat grote groepen Nederlandse gelovigen hier zijn neergestreken.

    Tot nog toe valt ons op dat het sfeertje in Noord Michigan lekker losjes is. Mensen lijken redelijk relaxed, hangen een beetje rond, drinken koffie, kletsen veel met elkaar.

    Van Frankfort rijden we terug naar Traverse City. Dit is onze laatste dag in dit gebied en morgen trekken we weg uit dit deel en gaan langzaam naar de Upper-Peninsula. Robbie blijft hier bij vrienden. Vandaag was ze al met een clubje vriendinnen een dagje  "Miss Som" doen. Die heeft het huis dus nu vol met jonge kwebbelende dames.

    Op het vliegveld moeten we onze huurauto voor de komende weken halen. Afgelopen week waren Joel en Susan van ons ruilhuis zo lief om hun Honda Accord aan ons uit te lenen, maar vanaf morgen moeten we het met een eigen wagen doen. Bij de balie op het vliegveld hebben we binnen 5 minuten de sleutels. Een blauwe Dodge zei de ietwat corpulente (met gevoel voor understatement geschreven) baliemedewerker. We hebben een Mitsubishi Mirage besteld. Kleiner is er niet. We zijn immers maar met z'n tweeën en de huurprijzen gaan deze dagen door het dak.

    Dus wij zoeken op de parkeerplaats naar een kleine Dodge. We zien niets wat er op lijkt. Totdat ik op de sleutel op openen druk en de lampen van een enorme Amerikaanse muscle car,  the Dodge Challenger aan flitsen. We schieten allebei heel hard in de lach. Die enorme race-pooier-trumpisten-aso-trailertrash-hoeren-bak is van ons. We gaan er in zitten en schieten nog een keer in de lach. Beetje Dukes of Hazzard voelen we ons. Maar wel heeeeeel Amerikaans. Nu nog een zandpad vinden en daar met achterlating van veel gravel en dust overheen scheuren........

    Voor ons laatste avondmaal in TC gaan we bij onze "overburen" Old Mission Taverne eten. Grappige zaak. De eigenlijke taverne is niet zo groot. Maar in het weekend zetten ze vanwege de drukte gewoon tafeltjes in de naastgelegen kunstgalerij. Dus tussen de honderden matige kunstwerken eten wij ons  bord vol spareribs gelakt met spicy rub en (hoe kan het ook anders) kersen. Zoals vaak in Amerika....lekker...maar net iets te veel.

    Nu het huis schoon maken en koffers pakken voor het volgende deel van de trip.

    Tot morgen    Read more

    See translation
  • TravelerSuttons Bay naar Minneapolis
    Day 8

    Parking Lot Symphony (Trombone Shorty)

    July 17, 2022 in the United States ⋅ ☀️ 23 °C

    Het ruilhuis opgeruimd en schoon achter laten. Dat is de laatste stap bij Huizenruilen. T'is ons weer goed bevallen. Prachtig huis, prachtige omgeving, lekkere auto en aardige eigenaren (die ons huis in Almere in onberispelijke staat hebben achtergelaten).

    Koffers in ruime bagegeklep onze pooiersloep gelegd en op naar de parkeerplaats bij de Target (een Blokker annex Hema in het kwadraat) bij de Shopping Mall. Daar wordt Robbie heengebracht door haar vriendinnen, om daar over te stappen in de auto van Logan, waar ze komende 4 weken gaat logeren. Wij moesten nog wel even haar enorme koffer afleveren op die plek. Dus wij staan daar op een kale lege plaat asfalt voor de Target.  Na 30 minuten wordt Robbie daar afgeleverd door een vriendin na een nachtje feesten in Charlevoix. Nog twintig minuten later komt Logan in zijn oude witte Mitsubishi aangescheurd. Schut ons the hand ("Nice to meet you, finaly"), koffers worden achterin zijn auto gezet. Wij doen nog een laatste knuffel (met Robbie) en laten haar daar achter met Logan. Over 4 weken zien we d'r weer...Da's gek....

    Wij geven gas, richting Mackinack City. Of om heel precies te zijn "Pure Paradise Resort" in Carp Lake. 230 kilometers naar het noorden.

    Rustig cruisen we met onze blauwe sloeriemobiel over de M31. 90 kilometer per uur is de max. Heuvelachtig landschap met wederom veel bos. We lunchen rond middaguur in "Garden Cafe". Een horecazaakje in een enorm tuincentrum in the middle of nowhere. De reeds bejaarde eigenaar, Don ( ze zeggen altijd netjes hun naam), zegt ons dat we zelf maar een tafeltje moeten zoeken. Hij is "understaffed" en zal zo bij ons langs komen. Na 10 minuten komt hij langs met de menukaart en ons bestek. "Sorry it took so long...... understaffed". Alle gegrilde menu-opties zijn er niet....want..."understaffed...so sorry". Hij beschrijft de soepen van de dag, waaronder een chicken-enchilada-soup. Hij brengt het water en de koffie. 10 minuten later komt hij de bestelling opnemen...."sorry, kept you waiting, understaffed". Ik bestel de chicken-enchilada-soup. "Oh sorry we are out of Chicken Enchilada soup....understaffed"...en zo gaat het nog een half uurtje door....bij elke stap.

    Achter ons zitten twee oudere sjieke dames. Wit hoedje op, grte zonnebril, handtasje op schoot met de handen er omheen gevouwen. Ze nemen de menukaart aandachtig doordoor en roepen de serveerster bij zich voor een culinaire ondervraging: wat zit er precies in de sla, is de komkommer vers, willen ze weten, welke soort chips worden er bij het broodje geserveerd, welke fruitsoorten zitten er in de fruitsalade, zit er ook spekjes bij de kipsalade, en zo gaat het maar door. De serveerster blijft rustig en geeft professioneel antwoord alsof ze bij een Michelin-3-sterren restaurant werkt. Aan de ander kant klaagt een vrouw over het gebrek aan kip in haar kipwrap, over 2 platgedrukte bosbessen in haar fruitsalade (I'll bring you 2 new ones, reageert de serveerster professioneel) en haar halflege glas water. Ik snap wel dat Don "understaffed" is...met dit publiek.

    Ik druk het gaspedaal van onze blauwe gangsterauto weer in en in de namiddag komen we aan bij "Pure Paradise Resort" in Carp Lake. 10 kleine blauwe motelkamertjes. Keurig onderhouden. Viooltjes op tafel, hanging baskets aan de veranda en roodgele bloempjes in de bloembalkjes voor het raam. Spelletje cornhole voor de deur en aan de overkant van de straat staat een schommelstoel aan het water en gratis kano's, waterfietsen, peddels en lifejackets. Ach Resort is misschien een beetje een groot woord voor het motel. Maar leuk is het wel en het ligt mooi nabij het grote meer. Het dorp heeft een General store, één bar en één restaurant. De keuze is reuze.

    We  rijden in de avond nog even naar Mackinack City, 8 kilometer verderop. Zoooooooo, wat een tacky commerciele  troep is dat. Het dorp is veranderd in één groot pretpark annex Batavia-stad, met uitsluitend snoepwinkels (waar de zoete geur al op straat het glazuur van je tanden haalt), zaakjes met Mackinack-t-shirts, -sweaters, -petten, -mokken en andere ongein en vage themarestauirant (haunted dinner, piratenschip, gangsterdiner....). En in de outletstore zelfs een heuse Trump-Army hoekje vol met Trumpvlaggen, MAGA-petten en Trump-stickers. In de uitverkoop, dat wel. Zegt misschien iets over het publiek dat dit stadje bezoekt.

    Het aantal Trumpstickers is op auto's hier sowieso een stuk lager dan bij voorgaande Amerika reizen. Of dat aan de streek ligt of aan de tijd, 'k weet het niet. Tot nu toe scoorde wij slechts één halvegare in een open jeep met een grote vlag op zijn auto met "I voted Trump, don't blame me"

    Op het einde van de hoofdstraat van Mackinack City zien we een klein snackbarretje met op het dak een enorme HotDog. T'is de grootse HotDog van de wereld (zeggen ze) en het zaakje heet "Wienerlicious". Nou bij zoveel smakeloosheid kunnen we niet achterblijven en besluiten daar dan maar een Hotdag met zuurkool als avondmaaltijd te nuttigen.

    Morgen gaan we naar Mackinack Island, het Vlieland van Amerika. Een soort waddeneiland waar auto's verboden zijn...en dat in de States.

    Tot morgen!    Read more

    See translation
  • TravelerSuttons Bay naar Minneapolis
    Day 10

    Love Gravy (Isaac Hayes)

    July 19, 2022 in the United States ⋅ ⛅ 25 °C

    We moeten het straks even over de Amerikaanse Gravy hebben.......straks.

    T is hier warm (nee niet zo heet zoals bij jullie) en benauwd. De hitte in Amerika is net zo prominent in het nieuws als de hitten in Nederland op Nederlandse Media. Wij zitten met in het streepje Amerika waar de hitte beperkt blijft toot ongeveer 28 graden. Door de klamme warmte een kort nachtje en heel vroeg op. Word je hier wel gelijk beloond met een ongelofelijk mooie lucht in de ochtend. Valt me toch al op dat de luchten hier in de ochtenden en avonden zo mooi rood zijn. Maar deze was prachtig door de mooie wolken en de lijnen van alle electriciteitskabels die door de lucht getrokken zijn.

    Na de pancakes met blauwe bessen en ahornsiroop uit het dorp trekken we de zware wandelschoenen aan en gaan het bos in. Er is hier werkelijk niets te doen aan toeristen. Overal is het heerlijk rustig, in de winkels zie je alleen locals en op de bospaden treffen we alleen 2 maal een paar iets te fitte, strak in de hippe sporkleding zittende, sportief gevormde Amerikanen, net terug van hun Jogrondje. Voor de rest komen we twee uur wandelend vrijwel niemand tegen. Als we terugkomen is zelfs de enorme parkeerplaats bij de start van de hike helemaal leeg.

    Voor de lunch gaan we naar ons dorp terug. Even kijken of daar iets te eten is. Rapid River bestaat eigenlijk uit 1 kruising. Er is een kerkje, een vereniging voor antieke snowmobielen, een brick& brack store, een gemeenschaps- annex gemeentehuis, een hardwarestore, een benzinepomp en  een kunstenaarsatelier die van oude metalen nieuwe kunstobjecten maakt. En er zijn drie cafés/restaurants. Daarvan staan er twee te koop. Dat leek ons niet bepaald een aanbeveling.

    Dus we stappen bij "Jacks" naar binnen (die staat niet te koop). Een lelijk bruinbakstenen pand met knalrode metalen dakbekleding, Een enorme lichtreclame op het dak met "Jacks Eat", twee uitgiftemachines van kranten naast de, een eigen sigartettendover bij de ingang en het rode neonsign "OPEN" in het raam met grauwwitte gordijntjes. Op het Whitebord in de hal zijn met gekleurde stiften en een scheef handschrift de specials van de dag geschreven.

    Houten dinerbooths met groene neplederen bekleding naast gelakte houten tafeltjes op een geblokte linoleum vloer. De boots zo dicht op elkaar geplaatst dat ik er met mijn lange stelten nauwelijks tussen pas. De lieve serveerster komt langs. Koffie wordt ingeschonken en ik bestel "Northern Eggs Bennedict". Eggs benedict is toch een knap staaltje culinair vakmanschap, met een gepocheerd ei en een hollandaisesaus op een lekker broodje. De beschrijving geeft aan dat het met Gravy zal worden geserveerd. Ook prima.

    En dan komt er iets dat alleen Amerikanen kunnen verzinnen. Er komt een bord met twee biscuits (soort Amerikaanse hartige versie van een scone), met 4 dikke platen gebakken ham/bacon, daarop twee knapperig gebakken omeletten (tot zover best smakelijk), maar daaroverheen is een laag van minimaal 5 centimeter papdikke, grauwcreme-kleurige lauwwarme saus (Gravy) geschept. Waardoor alle andere ingrediënten volledig verdwijnen. En die gravy (je zou denken jus, maar het is saus) is wel een dingetje hier in de VS. 

    Biscuits en Gravy is een geliefd ontbijtje hier. Een goede biscuit is zacht en 'flakerig' aan de binnenkant met een lichtelijk krokante buitenkant. Ze worden gemaakt van een combinatie van bloem, shortening, bakpoeder en melk. Het deeg wordt uitgerold en in cirkels gesneden, gebakken en warm geserveerd. Het flakerige ontstaan door minimaal te kneden en koude boter te gebruiken. Daarover wordt dus die dikke witte saus geschonken. Er is zelfs een officiële National Biscuits & Gravy Week. De GravY wordt gemaakt van de vulling van een worst, bloem, water en groentebouillon. Volgens mij is de enige reden dat het ooit groot is geworden geworteld in dat het snel en goedkoop vult. Was natuurlijk best belangrijk in het verleden.

    Maar nu verpest de gravy dus vooral het gebakken ei, de ham en het broodjes....daar proef je helemaal niks meer van. Maar ik zat wel propvol.

    Na de lunch een wandeling in een heel ander landschap: heerlijk lopen vanuit het bos naar de kust van Lake Michigan, waar een oude vuurtoren nu dienst doet als uitkijktoren voor toeristen.

    Met moeie voetjes langzaam via een slingerweg met mooi Amerikaanse boerderijtjes naar huis gereden.

    Kleine tussenstop bij de Dollar shop. Volgens de banner die naast de deur was gehangen: "Volledig opnieuw ingericht om u nog beter van dienst te kunnen zijn". Binnen is het een grote rotzooi van onuitgepakte karren, dozen en half lege stellingen. Er is bijna geen doorkomen aan. Maar we vinden onze cola, koffie en goedkope leesbrilletjes.

    Thuis op de enorme gasstove die in de keuken staat lekker Beans & Rice met smokend sausage gemaakt. Ook lekker.

    Tot morgen.    Read more

    See translation
  • TravelerSuttons Bay naar Minneapolis
    Day 11

    Doors of heaven (Lucinda Williams)

    July 20, 2022 in the United States ⋅ ⛅ 21 °C

    Kitch-iti-kipi....wat zeg je...we gaan naar Kitch-iti- kipi.....Spiegel van de hemel, volgens de Indianen.

    Strak 8 uur staan we bij de ingang van Kitch-iti-kipi. Nog twee stellen waren ook zo vroeg op. Kitch-iti-kipi is de grootste zoetwaterbron van Michigan. ‘T is een ovale poel van net 90 bij 50 meter en 12 meter diep. De bodem heeft de kleur van een Emerald-steen, diep groen.

    En onderin het meertje zie je op 12 meter diepte de aarde constant een beetje nieuw fris grondwater aan het meertje geven. Alsof het vers water uitademt. Bijzonder is dat ze eigenlijk niet weten waar het water vandaan komt. Ergens diep in de aarde loopt een waterstroom die hier door een barstje in de aardkorst omhoog komt. Op het meertje ligt een groot vlot. En met een simpele draaibeweging zet je het vlot zelf in beweging. In het midden van het vlot zit een groot gat waardoor je de bodem prachtig kunt zien (en de vissen natuurlijk). Maar de omgeving is bijna net zo mooi. Beetje mist op de het meertje, een strak wateroppervlak en de weerspiegeling van de bomen en de lucht in het emerald-groene water.  En het is vooral fijn dat er nog weinig mensen zijn.....zo lekker stil.

    We rijden door naar Pictured Rocks National Lakeshore. Nog een kleine 60 kilometer verder, aan de noordkust van de Upper-peninsula. De eerste 40 kilometer gaan nog over asfalt. Daarna houdt het asfalt op en worden het nog uitsluitend gravel-roads en zandwegen. Niet overal even goed onderhouden, dus onze BlueWing heeft wat hobbels te verduren gekregen. 

    Op de parkeerplaats van Pictured Rocks National Lakeshore staat maar 1 andere auto. Waarschijnlijk had de rest beter naar de weersvoorspellingen gekeken dan wij. Vanaf het moment dat wij gaan wandelen begint het te regenen. Eerst heel zacht, maar daarna steeds harder. En we moeten nog even want de kustlijn (en dus de Pictured Rocks) zijn nog 1,5 uur lopen verwijderd van de parkeerplaats. Gelukkig hebben we de pimpelpaarse-poncho's nog.  

    Eenmaal aangekomen bij de kustlijn is het weer aan de andere kant van het water (Canada) opgeklaard, waardoor we in de regen staan, maar toch een geweldig uitzicht hebben. We lopen nog een kilometer of 4 langs de rotskust om vervolgens weer via een andere route naar de auto terug te lopen. Opeens ruikt het heel erg naar uien (nee dat kwam niet door de beans van gisteren). Even later lopen we door een enorme weide van wilde uien (leuk weetje: Chicago komt van het inheemse woord "Shikaakwa"...precies; "wilde ui").

    Als we bij de auto komen stopt het met regenen.

    Op de weg terug is de gravelroad inmiddels veranderd in een lichtbruin klei- en modderpad. Onze Blauwe Engel ploegt zich een weg door de modder en aan het einde van de 20 kilometer modderweg is ons blauwe racemonster veranderd in een zandkleurige camouflagewagen.

    Nog een tussenstop in Munising om bij Driftwood een lekkere panini muffaletta met knoflookpretzels te eten in de zon op het terras.

    Terug kan ik bijna 50 kilometer lang de cruisecontrol van de auto aan laten staan. Een golfende weg brengt ons in 1 lange mooie rit naar huis.

    Voor het avondeten zijn we toch weer overgeleverd aan ons dorp. We stappen de "Rapid River Pub" dan maar binnen. Een bar annex eethuis voor de plaatselijk bevolking. Iedereen kent iedereen, zoveel is duidelijk. We lopen door de kroeg en nemen een tafel midden in de ruimte.

    Een bijzondere ruimte:  foto's van heldhaftige soldaten boven de bar, boven de nephouten lambrisering staat een 15 meter lange rij biljart- en dartprijzen, alle mannen aan de bar hebben een baard en dragen een versleten pet, boven het bijart hangt een nep-glas-in-lood-lamp met reclame voor Bud light, achter in de ruimte staan twee grijpmachines met verassingen-eieren en knuffels, statafels zijn  gemaakt van zwaar gelakte boomstammen, aan de muren hangen spiegels met reclames uit lang vervlogen tijden en nationalistische uitingen erop geprint, aan de wand hangt een trosje van 12 plastic vissen, de budweiserlamp boven de statafels met een kersttafereel er in gebouwd draait langzaam rondjes, het systeemplafond is grauw, grijs en smoezelig en mist her en der een (stukje) tegel, er ligt grijs tapijt vol vlekken in het bargedeelte en in het eetgedeelte is de vloer belegd met zeil met houtprint dat aan de zijkanten al lekker omhoog krult met daarop blauwe tape geplakt als afstandhouders voor het dartboard, de rockmuziek komt uit twee heel grote oude peaveyspeakers die op de grond staan.

    Snap je de sfeer een beetje? Bij de serveerster met pet en armen vol rommelige tatoeages bestellen we gefrituurde vis met friet (in een rood plastic mandje, uiteraard zonder bestek) en een burrito (gelukkig wel met bestek). Heel bescheiden.  De tafel van 6 achter ons bestelt 4 hamburgers, een burrito en twee dikke pizza's zo groot als een wagenwiel. Ze eten alles door elkaar en nemen de resten (zeker de helft) in dozen en zakken mee naar huis.

    Wij nemen nog een Gin uit Traverse City. Morgen rijden we door naar Bergland.

    Trusten en tot morgen.    Read more

    See translation
  • 2024© FindPenguins
  • Home
  • About us
  • Blog
  • Group Tracking
  • Press
  • Terms
  • Privacy Policy & Cookies
  • Support
  • Legal notice
  • English