Doors of heaven (Lucinda Williams)

Kitch-iti-kipi....wat zeg je...we gaan naar Kitch-iti- kipi.....Spiegel van de hemel, volgens de Indianen.

Strak 8 uur staan we bij de ingang van Kitch-iti-kipi. Nog twee stellen waren ook zo vroeg op. Kitch-iti-kipi is de grootste zoetwaterbron van Michigan. ‘T is een ovale poel van net 90 bij 50 meter en 12 meter diep. De bodem heeft de kleur van een Emerald-steen, diep groen.

En onderin het meertje zie je op 12 meter diepte de aarde constant een beetje nieuw fris grondwater aan het meertje geven. Alsof het vers water uitademt. Bijzonder is dat ze eigenlijk niet weten waar het water vandaan komt. Ergens diep in de aarde loopt een waterstroom die hier door een barstje in de aardkorst omhoog komt. Op het meertje ligt een groot vlot. En met een simpele draaibeweging zet je het vlot zelf in beweging. In het midden van het vlot zit een groot gat waardoor je de bodem prachtig kunt zien (en de vissen natuurlijk). Maar de omgeving is bijna net zo mooi. Beetje mist op de het meertje, een strak wateroppervlak en de weerspiegeling van de bomen en de lucht in het emerald-groene water.  En het is vooral fijn dat er nog weinig mensen zijn.....zo lekker stil.

We rijden door naar Pictured Rocks National Lakeshore. Nog een kleine 60 kilometer verder, aan de noordkust van de Upper-peninsula. De eerste 40 kilometer gaan nog over asfalt. Daarna houdt het asfalt op en worden het nog uitsluitend gravel-roads en zandwegen. Niet overal even goed onderhouden, dus onze BlueWing heeft wat hobbels te verduren gekregen. 

Op de parkeerplaats van Pictured Rocks National Lakeshore staat maar 1 andere auto. Waarschijnlijk had de rest beter naar de weersvoorspellingen gekeken dan wij. Vanaf het moment dat wij gaan wandelen begint het te regenen. Eerst heel zacht, maar daarna steeds harder. En we moeten nog even want de kustlijn (en dus de Pictured Rocks) zijn nog 1,5 uur lopen verwijderd van de parkeerplaats. Gelukkig hebben we de pimpelpaarse-poncho's nog.  

Eenmaal aangekomen bij de kustlijn is het weer aan de andere kant van het water (Canada) opgeklaard, waardoor we in de regen staan, maar toch een geweldig uitzicht hebben. We lopen nog een kilometer of 4 langs de rotskust om vervolgens weer via een andere route naar de auto terug te lopen. Opeens ruikt het heel erg naar uien (nee dat kwam niet door de beans van gisteren). Even later lopen we door een enorme weide van wilde uien (leuk weetje: Chicago komt van het inheemse woord "Shikaakwa"...precies; "wilde ui").

Als we bij de auto komen stopt het met regenen.

Op de weg terug is de gravelroad inmiddels veranderd in een lichtbruin klei- en modderpad. Onze Blauwe Engel ploegt zich een weg door de modder en aan het einde van de 20 kilometer modderweg is ons blauwe racemonster veranderd in een zandkleurige camouflagewagen.

Nog een tussenstop in Munising om bij Driftwood een lekkere panini muffaletta met knoflookpretzels te eten in de zon op het terras.

Terug kan ik bijna 50 kilometer lang de cruisecontrol van de auto aan laten staan. Een golfende weg brengt ons in 1 lange mooie rit naar huis.

Voor het avondeten zijn we toch weer overgeleverd aan ons dorp. We stappen de "Rapid River Pub" dan maar binnen. Een bar annex eethuis voor de plaatselijk bevolking. Iedereen kent iedereen, zoveel is duidelijk. We lopen door de kroeg en nemen een tafel midden in de ruimte.

Een bijzondere ruimte:  foto's van heldhaftige soldaten boven de bar, boven de nephouten lambrisering staat een 15 meter lange rij biljart- en dartprijzen, alle mannen aan de bar hebben een baard en dragen een versleten pet, boven het bijart hangt een nep-glas-in-lood-lamp met reclame voor Bud light, achter in de ruimte staan twee grijpmachines met verassingen-eieren en knuffels, statafels zijn  gemaakt van zwaar gelakte boomstammen, aan de muren hangen spiegels met reclames uit lang vervlogen tijden en nationalistische uitingen erop geprint, aan de wand hangt een trosje van 12 plastic vissen, de budweiserlamp boven de statafels met een kersttafereel er in gebouwd draait langzaam rondjes, het systeemplafond is grauw, grijs en smoezelig en mist her en der een (stukje) tegel, er ligt grijs tapijt vol vlekken in het bargedeelte en in het eetgedeelte is de vloer belegd met zeil met houtprint dat aan de zijkanten al lekker omhoog krult met daarop blauwe tape geplakt als afstandhouders voor het dartboard, de rockmuziek komt uit twee heel grote oude peaveyspeakers die op de grond staan.

Snap je de sfeer een beetje? Bij de serveerster met pet en armen vol rommelige tatoeages bestellen we gefrituurde vis met friet (in een rood plastic mandje, uiteraard zonder bestek) en een burrito (gelukkig wel met bestek). Heel bescheiden.  De tafel van 6 achter ons bestelt 4 hamburgers, een burrito en twee dikke pizza's zo groot als een wagenwiel. Ze eten alles door elkaar en nemen de resten (zeker de helft) in dozen en zakken mee naar huis.

Wij nemen nog een Gin uit Traverse City. Morgen rijden we door naar Bergland.

Trusten en tot morgen.Read more