Satellite
Show on map
  • Day 16

    Sittin on the dock of the bay (Otis Redd

    July 25, 2022 in the United States ⋅ ☀️ 19 °C

    Vandaag Madison in, lopend. De route zou uiteindelijk een kilometer of twintig worden. Het is nog vroeg en Madison is nog stil en verlaten op maandagochtend. Langs het enorme stadion van het college football team the Wisconsin Badgers (= Dassen) lopen we naar het noorden. De "Dassen" is de bijnaam van de mensen in Madison omdat ze 200 honderd jaar geleden zo arm waren dat ze geen huis konden bouwen, dus woonden ze in de mijnen met de schachten als hun woonkamers. Mensen vergeleken ze daarom met dassen in hun dassenburcht. Je komt de das nu zelfs op officiële plekken, zoals in de State-Capitol, als symbool tegen.

    We lopen het laatste stukje van State Street in, richting het Capitool. Stare street zou hét straatje van Madison zijn, maar het is er stil, verlaten en leeg. We lopen op de Capitol af. Het wordt omringd door saaie overheidskantoren en her en der een authentiek straatje met wat cafeetjes. Het doet wat zielloos aan.

    Zoals in elke hoofdstad van een staat in Amerika is er veel aandacht besteed aan het parlementsgebouw. In Madison staat het er al lang, het is namelijk 1 van de eerste gebouwen van de stad. De stad die nog niet eens bestond. Het Capitol staat op een heuvel en de stad is hier zo smal dat staand op die heuvel je zowel in het noorden als in het zuiden de twee aangrenzende meren kunt zien (en bijna voelen). Grappig is wel dat er destijds een regel is gemaakt dat in Madison het Capitol het hoogste gebouw zou worden (leek toen nog logisch vanuit de stand der bouwkunst), en die regel handhaven ze nog steeds. Dus nergens in Madison is een flat of kantoor hoger dan het hoogste puntje van het Capitol.

    Het Capitool binnengaan is geen probleem. We kunnen rustig naar binnen lopen, niemand die ons controleert of iets vraagt. Eerlijk gezegd, we hebben het op straat aan een officer gevraagd of het mocht. Hij reageerde enigszins verbaasd: "Sure, go in". We kunnen (bijna) alle ruimtes naar binnen, de "1e en 2e kamer' bekijken, langs de kamers van de senaatsleden lopen, de kamercommisieruimte bezoeken en tot de bovenste verdieping van het Capitol klimmen. Al met al één bewaker gezien. Dus blijkbaar is hier geen angst voor agressieve Trumpeteers of boze boeren. Het gebouw is met veel allure en glamour aangekleed. Mag wat kosten, democratie.

    We lopen richting Lake Monona. Op het dakterras van Frank Lloyd Wright's "Monona Convention Center" hebben we een prachtig uitzicht over het meer. Het dakterras is mooi maar volstrekt verlaten. Alle horeca heeft het er opgegeven en her en der zit nog een Amerikaan met oortjes in, zijn koffie uit een plastic beker te drinken.

    Beneden langs de waterkant ligt een bronzen plaquette met de naam van Otis Redding, de mooiste soulstem uit de geschiedenis van de popmuziek. In 1967 zou hij 's avonds een concert geven in Madison. De rij voor de club waar hij zou optreden, net achter State Street, begon zich al te vormen. Het was slecht weer en mistig. De piloot van het vliegtuig (wat hij kocht van James Brown) met Otis en zijn band schat de plek van de landingsbaan verkeerd in en stort in het Monona Lake. Alleen de trompetist overleefde de crash. En zo komt er een einde aan een net startende soulcarriere van Otis (47), die dan dood is. Een jaar later scoort Otis zijn eerste nummer 1 hit in de "witte" charts met "Sittin on the Dock of the Bay". Een zwarte in de witte charts, dat was een dingetje, toen. Volgens mij had alleen Aretha dat nog maar geflkt.

    Wij zitten nu even op het Dock van de Bay waar hij ter aarde stortte.

    We lopen terug naar State Street en lopen deze helemaal af richting de Universiteits-Campus. En elke meter die we dichter bij de campus komen, neemt de gezelligheid toe, worden de winkeltjes leuker en aparter en wordt het drukker. Op het Centrale Universiteitsplein, dat omringd wordt door enorme gebouwen in oude Engels stijl en Grieks-Romeinse paleizen, staat een keur aan foodtrucks en zit iedereen lekker in het gras en op de bankjes met een plastic bakje met eten op schoot. Wij nemen een Peruviaanse kip en een Koreaanse Bbq tortilla.

    Nog 500 meter verder ligt aan het andere meer, Lake Mendota, een enorme terras met een enorme foodcourt, bootverhuur, zonneweide en honderden gekleurde tafeltjes en stoeltjes. Daar is de gezelligheid. We nemen een scoop ijs.

    Na 20 kilometer sjouwen nemen we een kleine break in ons appartementje om 's avonds in het Library-cafe bij de Universiteit nog een hamburger, gefrituurde kaas (specialiteit van hier) en een lekker Amerikaans zomerbiertje (Voodoo Ranger) te nuttigen.

    Moeie voetjes nu......

    Tot morgen
    Read more