The Voice (Mavis Staples)

Let me hear your voice! 

Op vele manieren was dat het thema van onze laatste dag in de VS. Morgen wordt het opruimen, schoonmaken, Uber appen en lang vliegen: van Minneapolis naar Chicago, van Chicago naar Brussel en vanaf daar rijden we naar huis.

Vandaag dus een beetje een lummeldagje. Fiets gepakt en naar downtown gefietst. Minneapolis heeft wel een echt stadscentrum, maar het is alles behalve een winkelcentrum. Er is veel business en veel horeca, clubs, showgirls en een Warehouseditrict met veel mooie gebouwen.  De Minesota Twins spelen weer, dus op het plein voor het Targetstadion was het gezellig druk met families die naar "The Game" gaan. Maar leuk winkelen in de stad kennen ze hier niet.

Lunchen doen we in een grote industriële hal die is aangekleed als een vissersloods, Smack Shack. Veel kreeft, mosselen, clamchowder, rivierkreeft en grote garnalen. Allemaal lekker dus. Daar mijmeren we een beetje over de afgelopen 4 weken. Het beeld dat in Nederland ontstaat (en misschien ook wel zo is) is dat Amerika naar rechts opschuift, waar groepen worden gemarginaliseerd, de leugen en de fantoomwerkelijkheid regeert, waar vrouwen en andere groepen aan de kant worden gedrukt en de rechtse conservatieve gekte de overhand heeft. Beetje het beeld wat we nu ook zien in Nederland.

Maar sinds we hier zijn valt toch op hoeveel mensen zich openlijk uitspreken tegen die ontwikkeling. In honderden (misschien wel duizenden) tuinen, op bijna elke gebouw, in elke winkel en bij elk bedrijf spreekt men zich openlijk uit voor een samenleving waarin iedereen mag meedoen, waarin kleurverschil geen probleem zou moeten zijn, waarin de vrouwenrechten (op bijvoorbeeld abortus) niet geschonden worden. Het aantal biologische en vegetarische restaurants en winkels wat we zij tegen gekomen is niet te tellen. En die groep verheft zijn stem. Zoals in Nederland de rechtse-FVD-PVV-Argo-maffia het land vol hangt met omgekeerde vlaggen om te laten zien dat het alleen om hun zelf  gaat, op die zelfde schaal hangen hier de "Black Lives Matter"-bordjes en de regenboogvlaggen in tuinen, aan winkels , aan flats, op auto's en zelfs bij kerken. Het het zal ongetwijfeld mijn eigen bias zijn (en ook de keuze die wij maken voor streken en steden), maar het valt wel op. En niemand trekt de bordjes uit de tuin of haalt de vlaggen weg. Daar gaat toch net een iets positievere uitstraling van uit dan een bult stront op de snelweg en een omgekeerde Nederlandse NSB vlag aan je boerderij. Misschien een tip voor ons zelf....laat je horen aan de andere kant....(maar ik weet niet zeker of dat nog kan of dat ik zelf misschien ook wel bang zou zijn voor een steen door de ruit of een bult hooi voor de deur).

Misschien is het een beetje wishfull thinking van mij, maar ergens hoop  ik dat het land waar ik zo graag doorheen reis, toch de goede afslag zal kiezen.

Er was nog een Voice...The Voice. De huiseigenaar wilde een gunst van ons (na alles wat ze ons had gegeven en gegund, kon het niet snel teveel zijn). Maandag zou er een groepje muzikanten uit Nashville komen in ons huis (verdieping lager) en dat zou wat geluidsoverlast kunnen geven (muziek) en ze hadden ons internet nodig, want er zou een live-uitzending zijn op Facebook. Of dat oké is? Oh ja, en ze waren "in Town" vanwege een optreden. Oh ja en hij (Sawyer Fredericks) heeft The Voice gewonnen. Beetje grappend zeggen wij, geen probleem....als we vrij kaartjes krijgen. Geregeld.

Vanavond reizen we dus af naar het concert in The Cedar, een wijk aan de Mississippi, net even buiten het centrum. We mogen de auto van de huisbaas weer mee. We komen de wijk inrijden en ineens staat de straat vol met Somalische vrouwen met hoofddoekjes en niqaabs. De wijk doet een beetje shabby aan. We parkeren op een stuk verrot asfalt dat als publieke parkeerplaats dienst doet. Wel betalen graag. Theater "The Cedar" blijkt een plaatselijk theatertje gerund door vrijwilligers, gesteund door de belastingbetaler en wat culturele weldoeners. De zaal oogt als een verbouwde verbouwde gymzaal met een antiek houden vloer. We moeten bij de ingang een mondkapje op, onze ID laten zien en onze Covidprikken kunnen aantonen (ze vinden onze Covid-app "so cut"). Waren we al weer vergeten, dat dat bestond. In de zaal staan 12 rijen met beige metalen klapstoeltje opgesteld. Ze vullen ongeveer de helft van de ruimte. Zo'n 250 stoeltjes. Nog niet de helft daarvan is gevuld. Jennifer Knapp doet het voorprogramma. Een zangeres uit Nashville die ooit begon als religieuze zangeres, uit de kast kwam en nu in die scene een fanbase heeft die behoorlijk idolaat van haar (en haar strijd voor de lhgbti+ belangen) zijn.  Als Jennifer klaar is (fijne stem, beetje flauwe nummers) vertrekken alle aanhangers van Jennifer en blijft er een kleine 40 man/vrouw over. Het winnen van de Voice is net als Nederland dus geen enkele garantie op enorm succes. En eigenlijk laat Sawyer in 90 minuten precies zien waarom het bijna altijd mis gaat met Voice-winnaars. Hij heeft een fantastisch flexibele stem met veel blues/soul, speelt weergaloos fingerpicking gitaar, heeft een lekker band (met een heel erg fijne drummer).......maar de liedjes....allemaal (op 2 of 3 na) net niet. Hij moet daarom zich net iets te veel aanstellen in zijn zang om het echt te laten lijken. Maar hé, wie ben ik....hij heeft wel de Voice gewone (en Pharell heeft hem gecoached). Maar leuke avond was het wel.

En dan nog één Voice.....mijn schone kleren zijn op. Ik heb nog één broek, één paar sokken, één onderbroek schoon. Het laatste schone shirt wat ik heb kocht ik in Madison, na het concert van DE stem van deze vakantie......mijn eigen rode shirt van Mavis.....Mavis Staples....de schat....luister vooral naar haar "The Voice".

Dit was de laatste. Was weer leuk om elke dag mijn samenvatting van de dag met jullie te delen. Tot snel.

BertjanRead more