USA 2007, Washinton DC

T zit er op 28 dagen USA. De laatste 2 dagen hebben voornamelijk op de fiets doorgebracht. Als volleerde Amsterdamse-fietsers hebben we tussen voetgangers, auto’s, politieagenten en bussen gebalanceerd op onze huurfietsen. De hele stad door crossend, over stoepen, zebrapaden, autowegen, zandpaden en houten boardwalks. Fietsend was het te gek, in de hitte. Eenmaal tot stilstand gekomen goot het zweet ons alle kanten van ons lichaam. Maar gelukkig hebben ze hier de ice-coffee’s, shake’s en smoothies uitgevonden, dus die zijn er in liters tegelijk door gegaan.
En ‘s nachts?...”the safest place for our bike is in your room”...dus vannacht hebben we naast onze fietsen geslapen

Even terug kijken: Leuke stad (veel leuker dan gedacht), prachtige rit over de blue ridge. lekker zuid Europees sfeertje en strand aan de kust en wederom heel veel aardige mensen. Mensen lijken hier ook aardiger als bij ons. Waarschijnlijk hebben wij ons sociale gedrag afgekocht middels sociale voorzieningen. Met gebrek aan die voorzieningen hier is men blijkbaar wat socialer in het dagelijks verkeer. Zomaar een paar “bewijzen” die ons de afgelopen 4 weken zijn overkomen of wat we hebben gezien:

- de schoonmaakster van de museum-cafetaria komt ons achterna met 3 bordjes en 3 maal bestek, geeft ons die omdat dat makkelijker eten is met zo’n klein meisje (we hadden een grote schotel indianan-food besteld), vertelt ons en passant waar de toiletten zijn en waar we gratis gefilterd water kunnen halen voor de rest van de dag.
- een vrouw parkeert haar auto op de invalidenparkeerplaats. Een man ziet dat, gaat een winkelwagentje halen bij de verzamelplaats en zet die naast de auto van de invalide. Helpt haar uit de auto en biedt het winkelwagentje aan.
- wij zoeken op de fiets onze landkaart af om te ontdekken hoe onze route verder loopt. Aan de overkant van een 6-baans weg staat een vrouw bij een bushalte de longen uit haar lijf te schreeuwen. Ze maakt ons duidelijk dat de fietsroute de eerste links is en daarna gewoon de bordjes volgen.
- regelmatig worden we in restaurants door klanten en bediening aangehouden met de mededeling: “you have a wonderfull, nice, cute, adorable.....girl”
- in het pretpark en supermarkten werken op cruciale plekken in de bediening zwaar gehandicapte (en soms misvormde) mensen. Volledig geaccepteerd op een representatieve plek. Da’s nog eens een WAO probleem oplossen.
- de manager van een fietsenzaak brengt ons wel even met zijn auto naar de andere kant van de stad. Daar verhuren ze wel kinderzitjes.
- een extra bordje om Robbie met ons de maaltijd te laten delen? hoef je nooit om te vragen, brengen uit zichzelf.
- Als enige fietser met kind achterop in DC is geen enkel probleem. Zowel voetgangers als auto’s laten je ongestoord van hun rijstrook “genieten”. Ze houden rekening met je en laten je regelmatig voor.
- grote supermarkten hebben bij de ingang elektrische winkelwagens waarmee gehandicapten door de supermarkt kunnen rijden en makkelijker hun boodschappen kunnen doen.
- Als je een bocht moet nemen met een enorme camper en dat lukt niet helemaal op eigen weghelft. Dan gaat de medeweggebruiker op de andere weghelft even aan de kant en geeft vervolgens netjes aanwijzingen tot hoever je kunt rijden met de camper.
- Een biker en zoon winnen in de BurgerKing een speeltje van “Spongebob”. Hij loopt netjes de zaak door en vraagt aan Robbie of zij hem soms wil hebben.
- een alcoholist loopt met een hand vol losgeld een slijterij binnen. De slijter vraagt: “How much you made?”. De dronkaard legt een hand vol nikkels en dimes op de toonbank. Verzameld met bedelen. De slijter knikt een keer en de man neemt een fles bier mee.
- Elke stoep in de grote stad heeft een afritje bij de stoplichten. Makkelijker met een rolstoel.
- Zwetend trap in mijn fiets in 35 graden celcius met Robbie achterop Capitol-hill op. Ik wordt door politieagenten, toeristen, vuilophalers, groentemannen en andere voorbijgangers aangemoedigd door “thumbs-up”, opmerkingen, lachjes, knikjes en andere waarderende gebaren.

En da’s nog maar wat ik me zo snel kan herinneren. Maar hoe vaak we tegen elkaar niet hebben gezegd....”dat zie je bij ons niet meer”........

Maar we moeten naar huis.......dus....dat wordt weer wennen............tot vrijdag!Läs mer