Barletta

We krijgen het samen reizen steeds beter onder de knie. Ieder vertrekt smorgens op haar eigen tijd als het een reisdag is en rijdt een eigen route. Als we iets gaan bekijken op de plek waar we staan dan spreken we een tijd af en gaan gezamenlijk.
Dat betekende vanmorgen dat Kittie als eerste weg was. Nadat ik Octobus reisklaar had gemaakt ben ik op koffiejacht gegaan en heb heerlijk op de haven op een terras cappuccino met een croissant, hier heet dat brioche, gehad.
Toen ik terug bij de Octobus kwam was Eva ook al vertrokken. Voor mij ook tijd om te gaan.
Ik wilde langs Monte Sant Angelo want dat was zeer de moeite waard. Daar aangekomen wilde ik niet op de grote parkeerplaats parkeren, maar een parkeerplaatsje dichterbij zoeken. Nou dat heb ik geweten. Ik kwam in het centrum van het oude stadje terecht en de navigatie gaf aan dat ik linksaf een straat in moest, je moest 3x kijken om de straat te kunnen zien, zo smal was die. Daar kon ik nooit indraaien. Dan maar doorrijden, nou ja dat was niet eenvoudig omdat er heel veel 1-richting straatjes waren. Gelukkig maar, want je zou er ook niet met 2 autos langs elkaar heen kunnen rijden. Met het zweet in mijn handen en op mijn rug kwam ik het stadje weer uit en had opeens helemaal geen zin meer om weer een parkeerplaats te gaan zoeken. Ik kom hier nog wel eens een andere keer terug dacht ik.
Toen ik alweer een stukje op weg was richting Barletta zag ik dat ik nog maar heel weinig diesel had. Via googlemaps het dichtsbijzijnde tankstation opgezocht en dat was 14 km, 20 minuten rijden bij mij vandaan. Onderweg had ik geen internetverbinding meer en de navigatie deed het dus ook niet meer. Ik dacht dat ik gezien had dat ik linksaf moest over 3 km dus dat heb ik gedaan. Toen kwam ik echt in de middle of nowhere terecht. Doorgereden tot ik wat bebouwing zag en daar gestopt om te kijken of ik daar wel internetbereik had. En ja hoor gelukkig hier deed internet het weer. Maar ik zag ook dat ik de verkeerde kant op was gereden. Oh oh ........ en ik had al zo weinig diesel. Het was nu 39 minuten rijden naar het dichtsbijzijnde tankstation. En waar kwam ik weer uit? Bij Monte Sant Angelo (niet gedacht dat dat terugkomen zo snel al zou zijn) en weer kwam ik in de akelig smalle straatjes terecht. Op een gegeven moment kon ik niet rechtdoor want dat liep steil naar beneden, niet naar links want daar begon een trap en naar rechts zag ik ook een trap, wat nu? Er stond een auto achter me, daar ben ik naar toegelopen en gevraagd waar ik kon tanken. Een aardige Italiaan zei dat ik naar voren moest rijden zodat hij er langs kon en dat ik hem dan moest volgen. Rechts naast de trap bleek een hele smalle doorgang. 3x heb ik weer achteruit moeten steken om een draai te kunnen maken en gelukkig bleef de aardige Italiaan dan geduldig wachten. En ja hoor daar zag ik dan eindelijk het tankstation. Na grazie mille vertrok de Italiaan weer en kon ik de tank volgooien.
Natuurlijk kon ik het stadje nog gaan bekijken, maar intussen had ik het helemaal gehad met Monte Sant Angelo en ben op weg gegaan naar Barletta.
Als je dit ziet als metafoor voor iets, wat zou dit dan zeggen?
Toen Eva vanavond haar fiets van de drager afhaalde bleek dat de remblokjes vastzaten. De fiets was onderweg, door het ontzettend slechte wegdek, met het achterwiel van de drager geraakt en ondanks dat alles goed leek had de fiets daar toch schade van opgelopen, wat een pech.
Met de fiets op de drager naar een bikeshop 8 km verder. Onderweg schoot hij er bijna weer af, wat een slechte wegen met diepe gaten.
We hoopten dat de fiets morgen dan gemaakt kon worden, maar tot onze stomme verbazing begon een hele leuke, aardige jongeman direct met de remblokjes vernieuwen. Maar toen was het nog niet klaar. Het wiel was uit het lood en er moesten wat spaken gesteld worden. Blij hadden we de fiets weer helemaal in orde mee en konden we weer op onze leuke camperplaats aan de haven staan.
Vanavond nog getrakteerd op een oefening van een .............. Ja hoe moet je dat noemen? Een percussiegroep? We hadden eerste rang!Читать далее