Cornelia goes to Bella Italia

Nou dat was me het bootreisje wel zeg! Positief was dat ik de hele 4-persoonshut voor mij alleen had. Maar de boottocht was echt verschrikkelijk.
Als ik naar de badkamer wilde lopen moest ik me aan alle kanten vasthouden, zo ging de boot tekeer.
Boven mij hoorde ik zware dingen met een klap omvallen en heen en weer rollen. De boot kreunde en steunde met allerlei geluiden alsof hij zo uit elkaar zou vallen.
Gelukkig was er een televisie en omdat ik alleen was kon ik die de hele nacht aan laten staan waardoor ik in ieder geval iets afgeleid was van de geluiden, af en toe zelfs iets geslapen.
Vanmorgen was het iets beter met het schommelen, dus snel nog even een douche nemen, dan kan ik er weer even tegen. Intussen heb ik al schommelend in mijn bed best wel veel kilometers afgelegd 😂
Onderweg van de boot richting Arles hoorde ik steeds een soort metalige tik die onder de auto vandaan leek te komen. Ik vertrouwde het niet en belde de ANWB, lang verhaal kort: ze konden me niet helpen omdat ik geen aanvullende camperverzekering heb. Daar sta je dan, zelf maar een garage opzoeken, de dichtstbijzijnde natuurlijk. Heel aardige mensen maar ze hadden geen brug, ze probeerden het met een grote krik, maar konden het niet goed zien. Ze verwezen me door naar een andere garage, die ze voor me belden en uitlegden wat er aan de hand is. Daar aangekomen heb ik zeker anderhalf uur gewacht en toen gingen ze met zo'n zelfde krik aan de gang. Ze constateerden verschillende dingen aan de voorwielen, iets met stabilisatie en dat was een duur grapje, zie de foto en wat Google Translate er van maakt 😃 Toen ik zei dat ik m op de brug wilde hebben om de hele onderkant even te bekijken bleek dat hun brug niet lang genoeg was en Octobus te zwaar.
Waarop ik zei dat ik dan liever naar een andere garage zou gaan waar ze de hele onderkant plus achterwielen konden bekijken en dat snapten ze.
Wat er moest gebeuren volgens hen hadden ze op een briefje geschreven, dat mocht ik meenemen.
Maar kon ik er nu wel mee verder rijden? Ja hoor geen probleem zeiden ze, is niet gevaarlijk.
Nou vooruit met de geit, verder naar Arles dan maar.
Na veel zoeken, want ook hier zijn de campings dicht, eindelijk een parkeerplaats gevonden waar nog 2 andere campers staan. Heerlijk weer in mijn eigen bedje, Octobus schommelt want ook hier waait het heel hard.
Morgen Arles ontdekken.Les mer

Hier dan het verslag.
Wat begon als een hele leuke dag veranderde aan het eind van de middag in een slecht avontuur.
Na het koffie drinken gingen we op weg de bergen in. Elke wilde graag naar een uitzichtspunt in de bergen en ik naar een oude, bijzondere kerk in Murato.
Veel gestopt onderweg, het was mooi weer met een zonnetje.
En zowaar in het bergdorpje Rapale een restaurant gevonden dat open was, heerlijk gegeten.
Intussen was het al 14.00 uur geworden, dus op weg naar St. Michele de Murato, een heel apart kerkje dat opgebouwd is uit groen/zwarte en witte stenen, zo heel anders dan we tot nu toe gezien hebben, het past eigenlijk niet goed in deze omgeving.
Jammer genoeg was het dicht, dus geen foto's van de binnenkant.
Als je er wat meer over wilt weten:

https://frankrijkpuur.nl/bijzonder-kerkje-op-co…

Het begon intussen aardig koud te worden, de zon was verdwenen en stom genoeg besloten we via de bergen naar Paul en Janet te rijden.
Het had gesneeuwd en dat hebben we geweten. Wat normaal al een smalle 2-baans bergweg is bestond nu uit 1 baan middenin met aan de kanten hoge hopen sneeuw, die intussen ook nog aangevroren waren.
Hopelijk geen tegenliggers dacht ik nog, maar dat mocht niet zo zijn. Al snel kwam er in een bocht een tegenligger, het leek logisch dat ik de kant inging want hij zat aan de bergkant en kon echt niet uitwijken. Dus langzaam achteruit de berm met sneeuw in en hij kon voorbij.
Toen ik weer weg wilde rijden was dat niet mogelijk, nog een keer voorzichtig proberen, maar niet te doen, dan breekt het zweet je toch wel uit. Uitstappen en hopen dat er geen achterop- of tegemoetkomend verkeer komen. Ik zag het al de rechterwielen konden niet over de opgehoopte sneeuw heen komen. Eerst de sneeuw weggraven en toen de matjes uit de camper onder de wielen gelegd en zowaar heel langzaam kwam ik er weer uit.
Pffffff, als er nu maar geen tegenliggers meer komen.......... Maar dat was ijdele hoop. Alweer in een bocht waar ik aan de buitenkant zonder vangrail reed kreeg ik 5 tegenliggers op een rij.
Huilen helpt niet, ik ben uitgestapt en heb mijn armen uitgespreid en 'je ne sais pas' gezegd. De eerste tegenligger was een vrouw en ze wilde dat ik achteruit ging, ik dacht er niet over. Uit de derde auto kwam een man wat geagiteerd uit zijn auto en begon in rap Frans tegen me te praten, ik herhaalde het gebaar en de woorden. Hij liep naar onze auto's, gebaarde dat de vrouw achteruit moest rijden en gebaarde mij naar de zijkant, dat vond ik heel angstig zo vlak langs de rand met die gladde sneeuw, maar ze konden toen langs mij rijden.
Een eind verderop nogmaals hetzelfde, intussen had ik gemerkt dat mijn gebaar en het 'je ne sais pas' werkte, dus ook hier weer en ja hoor dan krijg je hulp.
Het nare is dat als je eenmaal op die weg zit je er niet meer af kunt, geen mogelijkheid om te draaien, dus we moesten zo'n 20 km op deze weg blijven, doodeng en hoog boven op de bergen was er ook nog heel veel wind. Elke heeft ook 2x vast gezeten op deze weg.
Aan het eind was het intussen donker geworden en het heeft me weer even doen ervaren hoe weinig ik zie in het donker.
In het begin reed ik achter Elke, maar toen die harder ging rijden moest ik haar laten gaan, ik zie de bochten niet en reageer dan te laat ook al rijdt er iemand voor me, nog een hachelijk ritje. Uiteindelijk vonden we elkaar weer in de bewoonde wereld.
Nog even het voorgerecht kopen bij de Spar en precies zoals afgesproken om 18.00 uur bij Janet en Paul.
Daar hebben we zo lekker gegeten en gekletst dat we die nare ervaring snel weer te boven kwamen.
We hebben heerlijk geslapen bij hen voor de deur.Les mer