Nog een nachtje Palmi

Vandaag is het gelukt om 2 boottochten te boeken vanuit Tropea. Eén voor morgen en voor donderdag degene met de Stromboli erbij. Nu maar hopen dat het weer goed blijft anders gaan ze niet door.
Ik heb besloten dat ik dit graag wil doen en dat ik daarna wel zie of ik eerst naar Sardinië ga of rechtstreeks naar Corsica.
Het is vandaag zondag en mooi weer, het is een komen en gaan hier op de parkeerplaats van mensen die allemaal een tijdje naar Stromboli komen kijken, al of niet met camera. Grappig om dat zo allemaal aan te kijken.
Het plan is dat ik morgen vroeg vertrek naar Tropea, waar ik om 14.00 op de vertrekplaats van de boot moet zijn.
Vanmiddag ben ik gaan fietsen helemaal naar beneden naar het strand dat je steeds uiterst rechts op de foto's ziet. Ja en ik weet dat ik dan ook helemaal weer omhoog moet, maar ik ga er van uit dat dat dan wel gaat lukken, want het kan niet anders.
Alweer een weg vol gaten, als je even niet oplet rijd je erin en met die zon en schaduwplekken zie je het ook niet zo goed.
Prachtig hoe op sommige plekken de netten, in verschillende kleuren, al om de olijfbomen zijn gelegd voor de komende oogst. En ook prachtig gevormde stammen bij deze grote olijfbomen.
Ook op de fiets raak ik op onverharde wegen, een die volgens een aanwijzing naar een archeologisch park zou leiden, maar nergens een archeologisch park te bekennen. Ik ken dit verschijnsel in Portugal, maar hier hebben ze het ook uitgevonden.
Afijn was wel een leuk ritje.
Ja en dan de terugweg,
dat heb ik geweten, al fietsend was ik best een eindje verder gegaan dan het plan was. Waar de heenweg aangaf dat het 37 minuten fietsen was, zag ik tot mijn schrik dat de terugweg meer dan een uur was. Ik zat net lekker aan een koffie bij een strandtent en het was inmiddels al 15.00 uur geweest.
Waar ik op de heenweg nog stopte om foto's te maken reed ik op de terugweg flink door want ik wilde voor het donker bij Octobus terug zijn.
Dat is goed gelukt, maar niet zonder kleerscheuren. Toen ik op de helft was kreeg ik een niet zo grote hond achter me aan, die bleef me achterna rennen. Toen ik harder ging fietsen gaf hij het niet op. Toen ik angstig als ik ben voor honden achterom keek, kwam ik in een gat in de weg terecht en schaafde mijn linker onderarm en hand aan de muur langs de weg. De hond schrok er ook van want die rende weer weg. Hè, hè het bloedde wel maar bij de Octobus ging ik het wel verzorgen.
Twee kilometer verder hoorde ik weer honden blaffen, maar ik dacht dat ze achter een hek zaten, dus ik fietste langs. Maar het geluid werd niet minder maar harder. Toen ik omkeek zag ik 3 grote honden achter me aankomen, nu werd het echt traumatisch. Ik probeerde harder te fietsen maar de weg ging net heel steil omhoog. En weer bij het omkijken in een gat terecht gekomen. Nu viel ik echt om met de fiets. Het enige dat ik dacht was dat ik snel overeind moest komen omdat ik liggend een makkelijke prooi zou worden. Het gekke was dat ik zo geschrokken was dat ik helemaal stond te shaken, maar gelukkig lukte het wel om overeind te komen. Twee van de honden waren intussen afgehaakt, maar de laatste kwam nog steeds blaffend op me af. Er kwam gelukkig een auto tegemoet, ik maakte een stopgebaar en ze stopten gelukkig. Ze wilden me zakdoekjes geven voor de schaafwonden, heel lief maar dat was niet belangrijk. Met gebaren kon ik duidelijk maken dat het belangrijker was dat ze de honden terug konden laten gaan.
Dat deden ze en bleven net zolang met de auto de honden tegen houden tot ik tot boven aan de steile weg gelopen was met mijn fietsje. Daar met knikkende knieën weer opgestapt en verder goed bij Octobus aangeland.
Alles komt in 3en wordt gezegd en na de 2x vastzitten met Octobus had ik kennelijk nog iets tegoed. Dus vanaf nu is het afgelopen met die ongein.
De zonsondergang vanavond viel tegen, ik ben al helemaal verwend door de zonsondergang van gisteren.Läs mer