Moltifao

Hier dan het verslag.
Wat begon als een hele leuke dag veranderde aan het eind van de middag in een slecht avontuur.
Na het koffie drinken gingen we op weg de bergen in. Elke wilde graag naar een uitzichtspunt in de bergen en ik naar een oude, bijzondere kerk in Murato.
Veel gestopt onderweg, het was mooi weer met een zonnetje.
En zowaar in het bergdorpje Rapale een restaurant gevonden dat open was, heerlijk gegeten.
Intussen was het al 14.00 uur geworden, dus op weg naar St. Michele de Murato, een heel apart kerkje dat opgebouwd is uit groen/zwarte en witte stenen, zo heel anders dan we tot nu toe gezien hebben, het past eigenlijk niet goed in deze omgeving.
Jammer genoeg was het dicht, dus geen foto's van de binnenkant.
Als je er wat meer over wilt weten:

https://frankrijkpuur.nl/bijzonder-kerkje-op-co…

Het begon intussen aardig koud te worden, de zon was verdwenen en stom genoeg besloten we via de bergen naar Paul en Janet te rijden.
Het had gesneeuwd en dat hebben we geweten. Wat normaal al een smalle 2-baans bergweg is bestond nu uit 1 baan middenin met aan de kanten hoge hopen sneeuw, die intussen ook nog aangevroren waren.
Hopelijk geen tegenliggers dacht ik nog, maar dat mocht niet zo zijn. Al snel kwam er in een bocht een tegenligger, het leek logisch dat ik de kant inging want hij zat aan de bergkant en kon echt niet uitwijken. Dus langzaam achteruit de berm met sneeuw in en hij kon voorbij.
Toen ik weer weg wilde rijden was dat niet mogelijk, nog een keer voorzichtig proberen, maar niet te doen, dan breekt het zweet je toch wel uit. Uitstappen en hopen dat er geen achterop- of tegemoetkomend verkeer komen. Ik zag het al de rechterwielen konden niet over de opgehoopte sneeuw heen komen. Eerst de sneeuw weggraven en toen de matjes uit de camper onder de wielen gelegd en zowaar heel langzaam kwam ik er weer uit.
Pffffff, als er nu maar geen tegenliggers meer komen.......... Maar dat was ijdele hoop. Alweer in een bocht waar ik aan de buitenkant zonder vangrail reed kreeg ik 5 tegenliggers op een rij.
Huilen helpt niet, ik ben uitgestapt en heb mijn armen uitgespreid en 'je ne sais pas' gezegd. De eerste tegenligger was een vrouw en ze wilde dat ik achteruit ging, ik dacht er niet over. Uit de derde auto kwam een man wat geagiteerd uit zijn auto en begon in rap Frans tegen me te praten, ik herhaalde het gebaar en de woorden. Hij liep naar onze auto's, gebaarde dat de vrouw achteruit moest rijden en gebaarde mij naar de zijkant, dat vond ik heel angstig zo vlak langs de rand met die gladde sneeuw, maar ze konden toen langs mij rijden.
Een eind verderop nogmaals hetzelfde, intussen had ik gemerkt dat mijn gebaar en het 'je ne sais pas' werkte, dus ook hier weer en ja hoor dan krijg je hulp.
Het nare is dat als je eenmaal op die weg zit je er niet meer af kunt, geen mogelijkheid om te draaien, dus we moesten zo'n 20 km op deze weg blijven, doodeng en hoog boven op de bergen was er ook nog heel veel wind. Elke heeft ook 2x vast gezeten op deze weg.
Aan het eind was het intussen donker geworden en het heeft me weer even doen ervaren hoe weinig ik zie in het donker.
In het begin reed ik achter Elke, maar toen die harder ging rijden moest ik haar laten gaan, ik zie de bochten niet en reageer dan te laat ook al rijdt er iemand voor me, nog een hachelijk ritje. Uiteindelijk vonden we elkaar weer in de bewoonde wereld.
Nog even het voorgerecht kopen bij de Spar en precies zoals afgesproken om 18.00 uur bij Janet en Paul.
Daar hebben we zo lekker gegeten en gekletst dat we die nare ervaring snel weer te boven kwamen.
We hebben heerlijk geslapen bij hen voor de deur.もっと詳しく