On the road in Vietnam

Tussen al het vrouwengluren door is er uiteraard nog genoeg te begluren in Vietnam. Vietnam is na duizend jaar Chinese onderdrukking en, pak en beet, vijfenzeventig door de Fransen en nog eens twintig door de Amerikanen sinds 1976 pas een min of meer onafhankelijk land. In het noorden huisvesten voornamelijk minorities, die bespied worden, en in het zuiden meer de kapitalisten. Overwegend zie je overal socialistische en communistische sporen en die twee moeten zich op de evenwichtsbalk verenigen met het op Amerikaans model gestoelde zuiden. Dat gaat niet altijd even gemakkelijk en er rust nog steeds een gevoelige haat, minachting van het noorden tegen het zuiden. Het sympathiseren tijdens de Amerika oorlog (Vietnam oorlog) is men nog steeds niet vergeten.

Ons plan is om het land met een kustlijn van ongeveer 3500km van noord naar zuid af te dalen. Inmiddels zijn we al aardig op weg en gaan wij, jullie onze trouwe lezers, voorzien van wat anekdotes en avonturen.

Eenmaal de grens overgestoken kiezen we ervoor om direct op de kaart rechtsaf te slaan en het afgelegen gebied ten noordoosten per motorbike te gaan doorkruisen. Wat ons direct opvalt ten opzichte van China zijn de enorme oplichtpraktijken die de Vietnamezen er op na houden ten opzichte van toeristen. Dubbel, triple overvragen is de normaalste zaak van de wereld en dat gaat gepaard met de nodige dosis theater en pathetisch gegesticuleer. Schreeuwen en intimidatie hoort daar als vanzelfsprekend ook bij. Wij laten ons niet gek maken en gaan dit gevecht graag aan. Later hierover meer. Een cultuurhistorische duiding kan gevonden worden in de duizend jaar Chinese onderdrukking: 'if you can't beat them, cheat them!' Dit is een soort ingebakken gen dat niet enkel de toeristen in de val laat lopen maar doodleuk ook het eigen volk.

De trip op de motorbike was er 1 van extreme uitersten. Van euforie door waanzinnig uitzicht gelardeerd met krankzinnige karstformaties. Tot diepe nederigheid en respect voor minorities die zwaar werk leveren in erbarmelijke omstandigheden. Onrustige gezondheid die ons in de nek blijft hijgen. Kou die we niet hadden voorzien ( gemiddeld 2500 meter hoogte) in de mist op een scooter is niet aan te raden. Heerlijke Vietnamese koffies lurken in Dong Van en de specialiteit klaargemaakt zien worden buiten aan een doorlopende weg: hond. Slapen bij twee verschillende families in hun huis en onderhandelen over motorbike voorwaarden. Waarbij we leren dat als je lastige vragen stelt waarop enigszins geagiteerd op wordt gereageerd vooral geen zaken met deze sjaggeraars te doen. De vrouwengluurder heeft tijdens deze vijfdaagse trip haar ogen rijk de kost kunnen geven.

De kou achter ons latend zijn we in bombastisch Hanoi aan onze culinaire trekken gekomen (zie hiervoor de culipost).

Via Hanoi zijn we op bezoek gegaan bij Ruben, marktplaatskoper, die eigenlijk Rudy heet in Ninh Binh. Toevallig woont Rudy met Vietnamese vriendin hier. Dat is dus een bezoekje waard. De reis naar Rudy is een treinreis van ongeveer twee uur. Met afstand de kortste reis die we tot op heden hebben gemaakt. Tegelijkertijd was het de ranzigste. De kakkerlakken liepen over de stoelen, de muren, over benen, de grond, boef d'r voet en over mijn armleuningen. Het was een smerige hel waar we ook wel van moesten bijkomen. Voor ons in ieder geval even geen trein. In plaats daarvan hebben we twee keer met super de luxe slaapbussen grote sprongen door het land gemaakt. Spik en span zijn we horizontaal door de nacht heen gehobbeld. De snelweg behoort weliswaar tot de langste ter wereld je kruipt er met een slakkentempo van gemiddeld 50 km/uur doorheen. De stoelen zijn eigenlijk bedden. Daarvan zijn er drie rijen en twee verdiepingen. Ideaal!

Een stop tussen de bussen door was Hoi An. Dit is een charmant vissersdorp waar nog authentieke koloniale architectuur te bewonderen is. Verder is dit dorp een culinair paradijs. Aldus de voorinformatie. Eenmaal aangekomen worden we ondergedompeld in de nadelen van toeristische overconsumptie. De mensen zijn niet vriendelijk. Volledig gecorrumpeerd door dollars. Niet hartelijk en enkel aan het sellen. Sellen en nog eens sellen. Inmiddels weten we daar makkelijk aan te ontsnappen. Alleen het gevoel in een volledig commercieel nepdorp te zijn beland voelt Truman show achtig aan. In Hoi An hebben we heerlijk de stilte gevonden, hebben we een stranddagje gepakt en top lokaal, cheap, cheap, cheap, gegeten. Ook hebben we hier een mooi experiment uitgevoerd. Het gevecht om een normale behandeling te krijgen en niet te worden gediscrimineerd als toerist zijn we aangegaan in het gevecht van de grenzen verkennen en rekken.

De situatie is als volgt. Volgens normaal Vietnamees gebruik licht je elke blanca op. Voor werkelijk alles. Zelfs water in supermarkten is onderhandelbaar. Zo ook op de pond naar een nabijgelegen eiland. De prijzen staan duidelijk en prominent gedrukt op een bord gespijkerd tegen een boom. Toch moet je alles uit de kast halen om die prijs te krijgen. De heenreis is het ons niet gelukt. Toerist vs vietnamees. 0 vs 1. De terugreis moest anders. Dat was het plan. Dat is het plan. Vol vastberadenheid is onze strategie uiteen gezet. Zitten. Niet blikken en of blozen. Gewoon het exacte bedrag geven. En dan kijken wat er gebeurt. De andere pontman wees ons met stom geslagen ogen direct de wal. We mochten niet mee. Nu had ik daar geen zin in en ging het dierlijke gevecht aan met welke aap zit het sterkst op de rots. De pontman werd verbaal agressief en ging aan mijn mouw sjorren. Gesticuleren en harder schreeuwen dat de wal niet was waar wij zaten. De boef keek stoïcijns voor zich uit en voelde zich duidelijk niet prettig. Ik hield voet bij stuk. Liet me niet intimideren en keek hem met mijn meest dierlijke agressie aan. De pontman liet t lopen. Gaf geen blik. Wilde uiteindelijk geeneens geld. Tot grote hilariteit van marktvrouwen aan de overzijde. Zelfs toen ik hem het geld aanbood weigerde hij het aan te nemen. Toerist vs vietnamees. 1 vs 1. Bij het verlaten van Hoi An uiteraard dezelfde uitdaging in de bus. Zelfde tactiek alleen nu vanuit rust. Dit spektakel eindigt met de boef die minutenlang keurig het juiste bedrag boven haar schouder houdt en ineens uit het niets snoept de jager het aas uit de vingers. Wederom geen contact. Enkel stilte en afstand. Toerist vs vietnamees. 2 vs 1.

Vietnam is tot nu toe een gave aaneenschakeling van diverse ontmoetingen en avonturen. Met ons gaat het uitstekend en de gezondheid zit al een tijdje mee. Inmiddels zijn we alweer verder op geschoten. Op naar de volgende anekdotes.

Voor de bovenstromers. Vietnam in en Vietnam uit voor vier weken met twee personen kost ons vermoedelijk €930,-. Een uitstekende budget prestatie. Alles gedaan. Niets gelaten. En ja de inschrijvingen voor de workshops 2017 zijn bij deze geopend.

Weltrusten trouwe lezers vanuit Phan Thiet.Read more