Onze eerste stapjes in Myanmar

Het is een feest om in Mawlamyine rond te lopen. Iedereen groet en lacht ons toe. De vrouwen met wit besmeurde gezichten. Zij wassen zich op straat met een kom water gehuld in een "douchejurk". Niets privacy nodig of beschikbaar.
We drinken thee met vijf mannen bij hun vaste ontmoetingsstek. Indiase, Bengaalse, Pakistaanse en Birmese achtergronden bij elkaar aan tafel. Ook zij stellen de drie vaste vragen. "Waar kom je vandaan? Hoe oud ben je? Zijn jullie getrouwd?" En antwoord op de laatste vraag - ondanks de indruk die ons kerstkaartje wekte - is nee.
Zoals veel mannen in Myanmar kauwen zij op kaan en hebben daardoor rode monden. In Nederland zou geen vrouw ze willen zoenen.

Bovenop de berg bij de pagode is de lucht vol van spiritualiteit en rust. Myanmar voelt als een spiritueel land na het verderfelijke Bangkok waar alles mag maar vooral gebeurt. De zon gaat onder in de brede rivier. Ik denk met verwondering terug aan een paar uur geleden. Aan hoe druk ik me maakte over het boeken van vliegtickets naar Nieuw Zeeland (!). Aantekening in het hoofdstuk voornemens voor 2016: me niet meer opwinden over alle zaken die extra zijn. De ereader die kapot is.. Het ticket dat duurder wordt.. Het bezit van de zaak is het einde van het vermaak zei een wijs collega eens.

De dag erna zitten we schuddend in een achtbaan naar een op het oog meer commerciële dan spirituele bedevaartsplek. Jaren geleden was het offer om de heilige gouden rots te bereiken 12 mijl bergopwaarts lopen in de brandende zon. Nu vechten kenauvrouwen voor hun leven om in de laadbak van een van de tientallen monstertrucks te raken. De mannen springen via de sluiproute als voorste haantjes het zitdek op. De oude vrouw met de stok moet maar zien hoe ze het redt. Het hele laadproces neemt door het gedrang en geschreeuw aardig wat tijd in beslag. Aanhangers van de KLM smart boarding methode zouden vol afgrijzen toekijken naar dit boarding proces.
In karavaan scheuren de trucks de berg op. Ruim vijftig man in rijen van zes in de banken in de laadbak tegen elkaar aangeperst. Knie in de rug en eigen knie tegen een anoniem achterwerk. Wij zitten in een echte winnaar die het voor elkaar krijgt drie andere trucks in te halen tussen de haarspeldbochten door. In Myanmar heerst het recht van de sterkste openlijk.

Onderweg zijn ziet eruit als een balletje zijn in een keten van 'mannetjes' die jou aan elkaar doortikken voor commissie en dienst- en wederdienst. Voor eten, slapen, winkelen en vervoer. Met droge ogen verdraaien zij op sympathieke manier glashard de waarheid. Door verhalen te combineren kom je een beetje in de buurt van hoe het werkelijk zit.

De gewiekste beinvloeders en transporterende mannen zijn super bezorgd. Met paniek in zijn stem vraagt de motorbike-taxichauffeur mij om vooral op dezelfde plek te blijven tot hij Jandaan opgepikt heeft. Staand achterop de trucktaxi krijgt Jandaan steeds een bemoederend handje op zijn rug. Ik word er op gewezen dat ik mijn losse handen toch echt om de reling moet klemmen, met een typisch Indiase headnoddle als reactie op mijn dankbare blik.

De mannen dragen bijna allemaal geknoopte doeken als lange rok. Tijdens het potje voetvolley stropen ze de rok op tot luier om geen last te hebben van het ding. De echte fanatiekelingen, of exhibitionisten of ijdeltuiten - het is maar hoe je het wilt zien - gaan zelfs voor de blote billen variant. Van vrouwengluurder ben ik mannengluurder geworden.

Op straat komen we bijna geen toerist tegen maar hotels zijn een grote blankenenclave. Gevuld met reizigers die reisfeitjes uitwisselen. Hier gelukkig geen feestende tieners maar reizigers bij wie we ons jeugdig voelen. De 56-jarige sarcastische Brit op sabbatical die vannacht een crisis doormaakte en nu wil leren mediteren in een nabij klooster. Hij lijkt zo weggelopen te zijn uit de cast van The Best Exotic Marigold Hotel. Veertiger Lorraine uit Ierland die werkt als filmanimator en zoveel mogelijk probeert te reizen van het geld dat ze verdient.

De benedenverdieping is dmv dunne houten schotjes in piepkleine kamers verdeeld om de boel een beetje betaalbaar te houden. Van de zeven dollar per persoon per nacht gaat een aanzienlijk deel naar de overheid. Ze worden slapend rijk van alle inkomsten die hotels afdragen. En entreegelden speciaal voor foreigners ook overigens. De oordoppen houden de geluiden van scheten, boeren, gesnurk en nachtelijk Brits gebel met hulp van een diepe slaap net (niet) tegen.

De eigenaren van de guesthouse zijn twee mannen van rond de 70. Ooit was de sociale functionaris van het duo 30 dagen monnik in India. Dat was de gelukkigste tijd in zijn leven. Nu is hij moe. Tegenwoordig ontvangt hij 50 foreigners per nacht waar dat er tien jaar geleden nog 15 waren.

Het land heet nu open te zijn, maar dat valt stiekem toch tegen. Toeristen maken hetzelfde rondje en erbuiten gaan vraagt heel veel permit-rompslomp en honderden dollars per dag op tafel leggen. Die dollars mag overigens niets mankeren. Bij een klein kreukje worden ze niet aangenomen uit angst ze nooit meer kwijt te raken.

Ps onze telefoon en dus whatsapp is tijdelijk uit de lucht. Wel gewoon bereikbaar via mail, facebook (messenger) en Skype. Kijken zoals altijd weer uit naar al jullie leuke berichtjes :)Read more