Nog een paar dagen.

Nog een paar dagen en dan zijn alle afdelingen weer open.
Vorige week maandag is de laatste bewoner positief getest.
Er is nog èèn afdeling gesloten en dat is de zwaarst getroffen afdeling.
Het is een pg ( psycho-geriatrische) afdeling met 27 bewoners en van die 27 bewoners zijn er inmiddels 13 overleden.
En er liggen nog 2 bewoners slecht, zij zullen binnen nu en een dag of twee ook overlijden.
Er waren dagen dat er iedere dag een bewoner overleed.
Een medewerker die zelf ook corona heeft gehad kwam erachter dat 7 van de 8 bewoners van zijn groep waren overleden, toen hij weer beter was.
Je merkt aan alles dat het een enorme impact heeft op de medewerkers.
Het is ongekend heftig.
Wat hen helpt is dat ze van andere afdelingen, van familie van bewoners p, van de leiding heel veel kaartjes en andere manieren van meeleven krijgen.
Omdat de afdeling nog steeds gesloten is ga ik er alleen naar binnen als er calamiteiten zijn en tijdens mijn laatste ronde als ik niet meer naar andere afdelingen hoef te gaan.
Dat wordt ook zeker gewaardeerd.
Gelukkig zijn er ook leuke en ontroerende momenten te beleven.
Ik ging een kop koffie drinken op BV, ook een pg afdeling.
Als je binnen komt zit Ina in een stoel naar een cd van Corry Konings te luisteren.
Ina is chronisch depressief, en dat zie je ook aan haar.
Ze vind het bijvoorbeeld wel heel leuk om te dansen, wel zaak om te polsen of ze het ook echt wil.
Dus ik vraag haar ga je mee dansen.
En ja wel ze staat op en we doen een dansje op : mooi was die tijd.
Met een big smile op het gezicht van Ina zijn we een minuut of twee aan het walsen.
Ina gaat weer zitten en neemt haar normale, bozige gezichtsuitdrukking weer aan.
Ik ga aan tafel bij mijn collega's zitten.
Even later loopt er een bewoner langs Ina en horen we haar zachtjes sissen: viezerd.
Collega zegt: ja hoor daar gaan we weer, en we schieten allemaal in de lach.
Vanmorgen komt een collega bij mw J en verteld haar dat hij haar zal komen helpen met de verzorging.
Zegt mw J: nou dat is niet nodig hoor, want ik heb mijn eigen privé homo voor de verzorging.
Twee dames, 89 en 78, komen hand in hand naar ons toelopen.
Zegt mw P, 78: Ik ga dit meisje (89) even naar huis brengen, maar ik weet niet waar de uitgang is.
We zijn die kant op en de dames lopen hand in hand weg.
En dan hebben ze mij weer nodig en moet ik aan de slag.Read more