Zoeken resetten
Werk
  • KarinBdV

Werk

Een avontuur met open einde van KarinBdV Meer informatie
VolgenOverzichtKalenderDelenDelenBucketlist
Nieuwste eerst
  • Het begin van de reis
    3 mei 2019
    KarinBdVWerkReiziger

    Hebbes

    14 april 2019, Nederland ⋅ ☀️ 10 °C

    Het is zondag en ik zit op de bank te genieten van het zonnetje.
    Heb een glas wijn ingeschonken om te vieren dat ik een baan heb.
    Het voelt zo goed.
    Het sollicitatie gesprek was heel leuk.
    Ik heb twee diensten meegedraaid en dat voelde ook heel goed.
    Dit is wat ik wil, het valt allemaal op zijn plek.
    Gewoon jezelf zijn, met al je eigenaardigheden.
    Je hebt geen slechte eigenschappen.
    Hoogstens eigenschappen waar een ander niet goed mee om kan gaan.
    Een ding, iets, is alleen goed of slecht omdat jij zegt dat het zo is.
    Een ding of iets is niet goed of slecht uit zichzelf.
    En ik zeg ook altijd dat er geen samenloop van omstandigheden is en dat niets gebeurt bij toeval.
    Je kunt zijn, doen en hebben wat je je maar kunt inbeelden.
    En zo is deze baan op mijn pad gekomen.    Meer informatie

  • KarinBdVWerkReiziger

    Inwerken

    3 mei 2019, Nederland ⋅ ☁️ 11 °C

    Mijn inwerkdiensten zitten er op.
    Volgende week ga ik het alleen doen.
    Spannend maar het gaat lukken.
    Wat ga ik dan doen?
    Best lastig om dat even kort uit te leggen.
    Ik sta in ieder geval niet in de zorg zoals je dat zegt.
    Het is een een mans baan.
    De Cromhof is een verpleeghuis gericht op dementie.
    Er zijn zes afdelingen met gemiddeld 26 bedden verdeeld in somatiek, psycho-geriatrie en revalidatie.
    Overdag werken er drie verpleegkundigen verdeeld over de zes afdelingen.
    En per afdeling drie tot vier verzorgenden
    In de late dienst twee verzorgenden en in de nachtdienst èèn verzorgende per afdeling.
    In de late en nachtdienst een verpleegkundige voor alle afdelingen.
    Dat ben ik, samen met vijf andere collega’s.
    Je loopt om de paar uur je rondes door het hele huis en helpt daar waar nodig.
    Je krijgt veel telefoontjes met vragen zoals: mag ik bewoner J zijn zo nodig pijnmedicatie geven?
    Bewoner te L is onrustig mag ik hem er iets voor geven?
    Er loopt een urinecatheter niet af dan ga ik kijken wat ik er aan kan doen.
    In de afgelopen nachtdienst zijn er twee bewoners overleden.
    Je verzorgt de mensen, de familie wordt op de hoogte gebracht en je brengt de bewoners naar het mortuarium.
    Of je helpt de koffieronde als het heel druk is, als je maar niet vast staat want je moet ten alle tijden weg kunnen.
    Het is voor mij een hele nieuwe tak van werk.
    Het ziekenhuis is gericht op beter maken, hier richt je je op het zo comfortabel mogelijk maken voor de bewoners.
    En ik vind het toch leuk!.
    Je hebt een grote mate van zelfstandigheid en beslissingsbevoegdheid.
    Als je er niet uit komt kun je altijd een arts bellen, maar heel veel kan en mag je zelf beslissen.
    Samen met de verzorgenden van de afdeling, zij kennen de bewoners van haver tot gort, overleg je.
    Zij weten vaak hoe er in situaties gehandeld wordt.
    En in een groot aantal gevallen kan ik zeggen dat die extra pil of injectie gegeven mag worden.
    Het wordt anders als een bewoner agressief wordt, en dat komt nogal eens voor heb ik ervaren tijdens mijn diensten.
    De eerste acties zijn voorgeschreven, zoals het geven van medicatie die de bewoner tot rust moet brengen.
    Maar even zo vaak komt het voor dat het niet afdoende helpt en dan neem ik contact op de een arts.
    Dan komt het er op neer dat de bewoner plat gespoten wordt.
    Ik heb al heel wat meegemaakt tijdens mijn inwerkperiode.
    Het voelt goed, ik zit hier op mijn plek.    Meer informatie

  • KarinBdVWerkReiziger

    Nachtdienst

    21 mei 2019, Nederland ⋅ 🌧 14 °C

    Het zit er op, drie nachtdiensten.
    De nachtdiensten gooien mijn hele bioritme om.
    Ik voel me een zombie, slaap in gedeeltes, hang alleen maar op de bank en van huishouden komt al helemaal niets.
    Nee nachtdiensten zijn niet goed voor je, dat is overigens algemeen bekend.
    Er zijn niet alleen maar nadelen trouwens.
    In de nacht heerst er vaak een bepaalde sfeer.
    Je hebt niets te maken met andere disciplines, weinig lichamelijke arbeid en als de bewoners slapen dat is het echt rustig.
    Voordat ik mijn eerste rondje ga doen, lees ik de verpleegkundige overdracht en van sommige bewoners het EKD, electronisch klanten dossier.
    Inmiddels kan ik redelijk mijn weg vinden in het huis en weet ik wat de drukke afdelingen zijn.
    De TOA, tijdelijke opname afdeling, bijvoorbeeld is een drukke afdeling.
    Mensen worden er onder andere opgenomen voor revalidatie na een val waarbij een heup is gebroken.
    Deze mensen zijn niet persè dementerend maar vaak in de war door alles wat ze meegemaakt hebben.
    Zo kreeg ik zaterdagochtend om 6.30 een telefoontje van de meldkamer van de politie.
    Ligt er bij jullie ene mw P?
    Ja die ligt bij ons.
    De mw aan de andere kant vraagt of deze mw lichamelijk en geestelijk goed gezond is, maar ik geef aan dat ik die info niet mag verstrekken.
    Dus word de vraag op een andere manier gesteld.
    Liggen er op deze afdeling mensen die lichamelijk en geestelijk hulp nodig hebben?
    Ja die liggen er.
    Deze mw heeft nl een klacht ingediend.
    Sinds dat ze opgenomen is, nu drie weken geleden, wordt ze slecht behandeld.
    De mw van de meldkamer zegt dat ze een melding moet maken van de klacht.
    Ik geef aan dat mijn collega van de dagdienst terug zal bellen omdat ik mw niet goed genoeg ken en ik ook niet op de hoogte ben van de procedure die er in dit geval gevolg moet worden.
    Oei dat is wel even schrikken, ook voor mijn collega die op deze afdeling werkt.
    Ik ga naar mw, ze ligt alleen op een kamer.
    Als ik binnen kom heeft ze haar handtas op bed liggen en stopt ze net haar telefoon in de tas.
    Ik ben niet gek, zegt ze, zonder dat ik ook nog maar iets gezegd heb.
    Hoezo zegt u dat?
    Geen duidelijk antwoord..
    Ik zeg dat ik zag dat ze de telefoon in de tas aan het stoppen is
    Heeft u iemand gebeld?
    Ze praat er omheen maar zegt uiteindelijk dat ze haar uitvaartondernemer heeft gebeld.
    Goh zeg ik, wat is de reden dat u hem gebeld heeft?
    Het blijkt dat ze dat wel vaker doet, zo'n drie a vier keer per week.
    Heeft u nog iemand anders gebeld?
    Nee hoor, ik ben niet gek hoor.
    Mw blijft ontkennen.
    Ik gooi het over een andere boeg.
    Hebt u het naar u zin hier?
    En dat blijkt de goede vraag te zijn.
    Mw vind het vreselijk hier, ze wil terug naar Haaksbergen want daar woont ze.
    Er komt niemand op bezoek en ze wordt hier maar slecht behandeld.
    Als ze belt komt er niemand dus heeft ze de politie maar gebeld want zo kan het niet langer.
    Dus heeft u toch nog iemand gebeld?
    Ja, ja, jullie hebben het zo druk dat ik vergeten wordt, dat kan zo niet langer.
    Ik beloof dat we er werk van maken en zeg tegen mw dat ze nu nog maar even moet gaan slapen, het is weekend.
    Ik noteer het gesprek in het EKD en draag het over aan mijn collega van de dagdienst.
    Om 7.15 stap ik op mijn stalen ros, mijn bed roept me.
    Never a dull moment, denk ik net voordat ik in slaap val.    Meer informatie

  • KarinBdVWerkReiziger

    Moeilijk onderwerp

    30 augustus 2019, Nederland ⋅ ⛅ 17 °C

    Er komen weer vier nachtdiensten aan.
    Ik begin er een beetje aan te wennen maar slapen wil nog niet zo goed.
    Ik slaap in etappes.
    Meestal word ik rond een uur of twaalf wakker.
    Als het dan niet meer lukt om verder te slapen ga ik er uit.
    Vervolgens doe ik mijn ding en stap ik rond een uur 17.00 weer in bed.
    Tot een uur of 21.00 als het goed is.
    Afgelopen woensdag heb ik een late dienst gehad en hoorde dat meneer S heel slecht lag.
    Nu gebeurt dat wel vaker maar juist met deze meneer heb ik een aantal gesprekken gehad, over zijn leven toen en nu, over de dood.
    Mooie gesprekken waren dat.
    Denk jij wel eens over je dood na?
    Begraven of cremeren?
    Heb je een verzekering of geld opzij gezet?
    Praat je er überhaupt wel eens over met je geliefden / familie?
    Ik kom dat regelmatig tegen op mijn werk.
    Ik wil voordat ik dement wordt uit het leven stappen, zeg ik al heel lang.
    Maar wordt ik dement?
    En als ik het wel wordt wanneer trek ik de stekker er dan uit?
    Kan het dan nog wel?
    Iedereen die het nieuws volgt zal gehoord hebben dat er een arts vervolgd wordt die een demente vrouw geholpen heeft met euthanasie.
    Wat vind jij daar van?
    Ik vind dat ik mag beslissen over mijn eigen leven.
    Als ik aangeef dat ik dood wil als ik dement word dan wil ik daarmee geholpen worden zonder dat degene die het doet daar voor gestraft wordt.
    Mijn kinderen, familie en huisarts zijn hiervan op de hoogte.
    Ik ga jaarlijks naar de huisarts om deze afspraak te bevestigen.
    Ik ben al jaren lid van de NVVE.
    Euthanasie kan een arts weigeren, een behandelverbod niet.
    Dus heb ik aangegeven dat ik in bepaalde situaties niet actief behandeld wil worden.
    Wel op comfort.
    Zonder dood geen leven.
    Amen.    Meer informatie

  • KarinBdVWerkReiziger

    Dilemma's

    20 september 2019, Nederland ⋅ ☀️ 19 °C

    Meer dan in het ziekenhuis loop ik hier tijdens mijn diensten tegen ethische dilemma’s aan of ben ik mij er meer van bewust.
    Ik zie de tekorten, het harde werken van de zorgmedewerkers, de frustratie bij zowel de medewerkers als de cliënten en de families van de cliënten.
    Er is wel wat verbeterd maar nog lang niet genoeg.
    Wat kan ik doen?
    Doe jij wat?
    Misschien heb jij een idee!?

    Het eerste dilemma:
    Autonomie van de cliënt versus het activeren van de cliënt.
    Cliënt is een jongere man, 53, bekend met ernstig hartfalen, type 1 diabetes en niet aangeboren hersenletsel door een auto-ongeluk.
    Hr is wilsbekwaam en heeft geen psychische ziekte.
    Hr is niet therapietrouw, volgt instructie van fysio en ergo niet op, houdt zich niet aan zijn dieet voorschriften.
    In hoeverre moet ik zorgtaken uitvoeren en beslissingen nemen voor deze cliënt als ik vind dat cliënt dit eigenlijk zelf kan en zou moeten doen?

    Dilemma twee:
    Professionele zorgverlening versus (culturele) betrokkenheid van familie?
    Oudere cliënt, 90 jaar, islamitische achtergrond, moet geholpen worden met eten omdat mw een CVA heeft doorgemaakt waardoor er kans op verslikken bestaat.
    Wordt door de zorg met tillift in en uit bed gehaald omdat mw zich niet laat helpen door verzorging.
    In hoeverre sta je toe dat familie mw eten geeft, mw in en uit bed helpt.
    Wie is er verantwoordelijk als mw zich inderdaad verslikt en stikt?
    Wie is we verantwoordelijk als mw bij het uit bed halen valt en iets breekt?

    Wat is nu goede zorg?
    Daar is geen eensluidend antwoord op te geven.
    We zijn allemaal uniek, holistisch.
    Wat denk ik wel belangrijk is: praat erover, maak het bespreekbaar.
    Geef je mening en luister zonder oordeel naar de ander.
    Er is niet één waarheid.    Meer informatie

  • KarinBdVWerkReiziger

    Ik ben boos.

    13 januari 2020, Nederland ⋅ ⛅ 7 °C

    Nacht twee van drie zit er op.
    Gisteren was ik om 11.30 wakker, daarna nog van 17.00 tot 19.00 geslapen.
    Vandaag wordt ik wakker, kijk op de wekker en zie dat het "al" 13.00 is.
    Poeh, poeh anderhalf uur later dan gisteren.
    Het gaat weer lekker.
    Als ik de gordijnen open doe schijnt de zon dus ik besluit op de fiets te stappen om mijn duffe hoofd fris te fietsen.
    Heen tegen de wind in, terug heb ik dan logischer wijs de wind mee.
    Op het werk is het rustig, er gebeurt niet veel spannends.
    Dat was net voor de jaarwisseling wel anders.
    Ik heb die de dag late dienst.
    De collega's van de dagdienst zijn net weg als ik gebeld word door de verzorgende D.
    Ze vraagt of ik naar de afdeling wil komen, ik hoor dat ze emotioneel is.
    Ik vraag wat er aan de hand is, ze geeft aan dat ze dat wel verteld als ik er ben.
    Ik spoed mij naar de afdeling.
    Daar treft ik D emotioneel, boos en in tranen aan.
    D is zeer onheus bejegend door de dochters van een client.
    D is moslima en draagt een hoofddoek.
    Als ze haar verhaal doet schrik ik er van.
    Dit is meer dan zeer onheus, dit is discriminatie.
    Client dhr G is een Turkse man, dementerend, heeft wat sturing nodig maar is verder redelijk zelfstandig.
    Deze avond is er van alles voor de cliënten georganiseerd, zoals een stamppot buffet.
    Daarvoor moeten er wat stoelen en tafels verzet worden en dat vind meneer G vervelend.
    Hij kan daarom niet op zijn vaste plekje zitten.
    Als zijn dochters komen begint dhr daar over te klagen.
    Als D langs loopt beginnen beide dochters uit te varen naar D.
    Dat ze hun vader geen medicijnen gaat geven want ze vertrouwen haar niet.
    Dat ze terug moet gaan naar haar eigen land.
    En zo worden er nog meer verwensingen naar D geslingerd.
    Terwijl ze dit verteld wordt ze steeds bozer en zegt dat ze naar huis gaat.
    Ik laat me niet zo behandelen, ik kom hier voor de cliënten en niet om me uit te laten schelden.
    Ik zorg eerst dat D wat rustiger wordt om daarna naar de veroorzakers van deze situatie te gaan.
    Echter lopen zij net van de afdeling af en ik vestig mijn aandacht weer op wat er gebeurt in het kantoor.
    D belt haar teamleidster en geeft aan dat ze naar huis gaat.
    Ze pakt haar spullen, we vragen of ze goed thuis komt en daar gaat ze.
    En dan blijkt dat zij de enige is die de pillen kan/ mag delen.
    Dat lossen we gezamenlijk snel op.
    Als de nachtdienst komt en ik het verhaal vertel zegt zij: ik vind dat ze het tegenover haar collega’s niet kan maken om naar huis te gaan, omdat ze eindverantwoordelijk is.
    Ik geef aan dat ik vind dat ze met naar huis te gaan een statement heeft gemaakt.
    Als ik thuis kom wordt ik steeds bozer.
    Ik besluit een mailtje te sturen naar haar teamleidster.
    Zij blijkt nog op vakantie te zijn.
    Wordt vervolgd.
    Ik ga zo toch nog maar even zzzzlapen.    Meer informatie

  • KarinBdVWerkReiziger

    Duidelijk

    28 januari 2020, Nederland ⋅ 🌧 5 °C

    Inmiddels heb ik een gesprek gehad met de coördinator van de afdeling over de situatie met D.
    Zij heeft mij verteld hoe D de situatie heeft ervaren.
    Het komt er op neer dat D had verwacht dat ik eerst degenen die dit hadden veroorzaakt weg had moeten sturen en daarna mijn aandacht aan haar moeten besteden.
    En dat begrijp ik wel, zeker nadat ik hoorde dat dit niet de eerste keer was.
    Ik heb deze situatie ook voorgelegd aan mijn collega’s als interventie casus.
    Daar waren de reactie’s ook wisselend.
    De ene zou het zoals ik gedaan hebben, de ander zou eerst de onrustveroorzakers weg gestuurd hebben.
    D heeft gesprekken gehad en heeft het afgesloten.
    Livio gaat gesprekken aan met de andere partij.
    Ik heb een kaartje met sorry in het postvak van D gelegd.
    Voor mij is het ook klaar zo.
    Nu weet ik hoe ik ook op een andere manier kan, wellicht moet reageren.
    Overigens hoop ik van ganser harte dat ik dit niet meer mee hoef te maken.
    Het heeft grote indruk op mij gemaakt.
    Zo zie je maar: je bent nooit te oud om te leren.    Meer informatie

  • KarinBdVWerkReiziger

    Dagdienst, zaterdag.

    8 februari 2020, Nederland ⋅ ☁️ 11 °C

    Vandaag en morgen vroege diensten.
    Is weer eens wat anders, andere tijden en andere dynamiek.
    Om 5.30 gaat de wekker.
    Beetje vroeg maar ik heb mijn tijd nodig.
    Als ik om 7.00 op " kantoor" kom is er niemand.
    Pas om 7.10 komt mijn collega van de nachtdienst.
    Zij is op afdeling R geweest omdat daar de nachtdienst ziek was geworden en zij die naar huis heeft gestuurd.
    Ik krijg de bijzonderheden over gedragen en wens collega een goede " nachtrust".
    Als ik alle bijzonderheden van de cliënten heb gelezen in het EKD ga ik mijn rondjes lopen.
    Op afdeling WB is vrijdag een nieuwe client opgenomen.
    Een 83 jarige man.
    Dhr is van de trap gevallen, op zijn rechterkant.
    Daardoor heeft dhr licht tijdelijk hersenletsel opgelopen, een breuk in zijn schouderblad en tijdens opname in het ziekenhuis ook nog een longontsteking.
    Dhr is ook bekend met hartfalen.
    Dhr is opgenomen om verder te herstellen en weer naar huis te gaan.
    Als ik op de afdeling kom spreekt de verzorgende mij aan.
    Ze vertrouwd het niet.
    De controle's zijn goed maar dhr is futloos, benauwd en vind zelf dat hij te vroeg uit het ziekenhuis is ontslagen.
    Ik ga bij dhr kijken, samen met collega.
    Dhr geeft aan dat hij benauwd is, is ook te zien en te horen.
    Verder heeft hij pijn, voornamelijk aan de rechterkant waar hij op gevallen is.
    Omdat de controles niet afwijkend zijn besluiten we om vandaag geen actie te ondernemen behalve extra pijnstilling.
    Als mijn collega van de late dienst komt overleg ik met haar en zij zal dhr ook observeren.
    Om 15.30 zit mijn dienst er op.    Meer informatie

  • KarinBdVWerkReiziger

    Dagdienst, zondag.

    9 februari 2020, Nederland ⋅ 🌧 11 °C

    Nieuwe dag, nieuwe kansen.
    Lag op tijd in mijn mandje, want het was best vermoeiend gisteren, eerlijk gezegd.
    Om 7.00 ben ik weer present.
    Na de mondelinge overdracht ga ik het EKD van de cliënten lezen.
    Natuurlijk ook wat er over dhr D is genoteerd.
    Ik krijg een telefoontje van de afdeling.
    Het is dezelfde collega.
    Zij vindt dat dhr minder goed is dan gisteren.
    Zo'n niet pluis gevoel.
    En dat is iets waar je op af moet gaan.
    Dus ik ga naar de afdeling, en we gaan samen bij dhr kijken.
    Dhr zegt zelf ook dat hij zich minder voelt.
    Bij verder vragen kan dhr niet goed aangeven wat er precies is, wel dat de pijn nu tussen zijn schouderbladen zit.
    En dat is voor mij een teken dat ik de arts er bij ga halen.
    Voordat ik de arts ga bellen laat ik de controles doen, ook het gewicht.
    Controles laten geen veranderingen zien, het gewicht is ook stabiel.
    Ik bel de arts, leg uit waarom ik bel.
    Best moeilijk een niet pluis gevoel te beschrijven als de controles goed zijn.
    Arts geeft ook aan dat je zulke gevoelens niet moet negeren en zegt dat ze er aankomt.
    Een heel groot verschil met zo'n setting in het ziekenhuis is dat je in het ziekenhuis gelijk actie onderneemt.
    Er wordt bloed geprikt, een ECG gedraaid, wellicht een onderzoek naar de coronairen.
    De arts die nu komt heeft deze gegevens niet, zij moet afgaan op haar bevindingen en onze bevindingen.
    Na een kort lichamelijk onderzoek komt de arts tot de conclusie dat dhr mogelijk een klein infarct heeft doorgemaakt.
    Het niet plus gevoel klopte.    Meer informatie

  • KarinBdVWerkReiziger

    Schrijnend

    15 mei 2020, Nederland ⋅ ⛅ 11 °C

    Inmiddels mogen de cliënten al negen weken geen bezoek ontvangen.
    In die negen weken zie je de bewoners, sommigen letterlijk, in elkaar zakken, klein worden, krimpen.
    Moeilijk om te zien en dan maak ik de bewoners niet eens van dichtbij mee.
    Mw is 99, een kleine en fragiele vrouw.
    Haar dochter komt dagelijks op bezoek.
    Voor de lockdown eet en drinkt mw goed en met enige aansturing zelfstandig.
    Inmiddels zijn we negen weken verder, eet en drinkt mw slecht en is ze zes kilo afgevallen., ze weegt nu nog 43 kilo.
    Haar dochter, enig kind, kan en wil niet voor het raam of bij het balkon komen om haar moeder toch nog te zien.
    Ze trekt dat niet.
    Verdrietig om te zien, schrijnend.
    Deze mw gaat dood in eenzaamheid van de eenzaamheid.
    En haar dochter blijft met een niet verwerkt afscheid en eeuwige rouw achter.
    Wat zou jij doen als dit jouw moeder was?    Meer informatie

  • KarinBdVWerkReiziger

    Door merg en been.

    31 mei 2020, Nederland ⋅ ☁️ 18 °C

    De cliënten mogen weer bezoek ontvangen.
    1 uur per week, ja èèn heel uur per week.
    Je mag maar 1 contact opgeven.
    Kies je dan je man, je vrouw, je zoon, je dochter of toch je allerallerbeste vriendin of vriend.
    Ik zou het niet weten.
    En als je bezoek er dan is gaat er altijd iemand mee van het personeel.
    Je zult je moeder of vader toch eens een knuffel of kus geven.
    Inmiddels ben ik zover dat ik de afdelingen weer op ga tijdens het werk.
    De gesloten afdelingen zijn nu in vieren opgedeeld en zijn ook echt gesloten.
    Ik loop als een cipier met een grote sleutelbos op zak rond.
    Deur openen, naar binnen , deur op slot.
    Op de afdelingen zijn de tussendeuren ook op slot.
    Gisteren kwam ik op afdeling B.
    Daar woont mw K, ziet er altijd keurig verzorgd uit.
    Omdat mw al weken niet naar de kapper is geweest ziet ze er nu als een soort Catweazle uit.
    Mw is gewend om over de afdelingen en over de gang te lopen.
    Meestal heeft ze een pop, haar kind, in haar handen.
    Al pratend loopt mw rondjes en maakt met iedereen een praatje.
    Toen ik klaar was en de afdeling af ging stond mw K bij de deur.
    Ik moest de deur snel dicht en op slot doen anders was ze mee naar buiten geglipt.
    Terwijl ik de deur op slot aan het doen was schopte en sloeg ze uit alle macht tegen de deur en riep waarom wij haar hier gevangen hielden.
    Want dat heeft ze dondersgoed in de gaten.
    Het gaat je door merg en been.
    Gelukkig hebben we nog steeds geen Corona in huis.    Meer informatie

  • KarinBdVWerkReiziger

    Als jij dit snapt.....

    2 juli 2020, Nederland ⋅ ⛅ 19 °C

    Het wordt retewarm in ons hok tijdens die warme dagen.
    Wel 32gr soms.
    Pppfft dat is geen pretje.
    Al meerdere keren hebben we dit aangegeven en ook gevraagd of de ingebouwde airco gemaakt kan worden.
    Ook in verband met de medicatie die wij hier hebben.
    Helaas pindakaas, deze airco’s worden niet meer gerepareerd kregen wij te horen
    Dus is er afgelopen week een mobiele airco geplaatst.
    Eerst ging slang nog via het open raam maar nu is het raam eruit gehaald.
    Er is een plaat met een opening voor de slang in gezet.
    Wat schetst mij verbazing: iemand van bouwtoezicht komt naar de airco kijken.
    Als ik vraag waarom zegt hij: we gaan de ingebouwde airco maken.
    Hè, die werd toch niet meer gemaakt????
    En wat gebeurt er dan met de mobiele airco?
    Die gaan we ergens anders neerzetten.
    En dan krijgen we ook het raam weer terug.
    Wat een geldverspilling, zeg ik tegen die man.
    Hij geeft er geen antwoord op en loopt snel het kantoor weer uit.
    Als jij dit snapt, snap ik het ook.    Meer informatie

  • KarinBdVWerkReiziger

    Hier nog èèn.....

    2 juli 2020, Nederland ⋅ ⛅ 19 °C

    Met enige regelmaat meten we de saturatie bij cliënten.
    Om te kijken hoeveel zuurstof er in het bloed zit van een meestal benauwde client.
    Overigens observeer ik de client eerst, maak een praatje, vraag of hij/ zij benauwd is?
    Om toch een waarde te weten gaan we meten.
    We hadden een handige, compacte saturatie meter maar Joost mag weten waar die gebleven is.
    Daarom nieuwe aangevraagd, allemaal 1.
    Dat vond onze coach te gek.
    Èèn was genoeg, de afdelingen hebben ook allemaal een meter.
    Een paar dagen later ontvangen we onze handige, compacte meter.
    Wat schetst mijn verbazing: een dag later krijgen we er nog èèn.
    Oh das wel een mooie maar niet handig voor ons.
    Inmiddels loop ik met een tasje rond waar al mijn spullen in zitten.
    2 telefoons, een brandpieper, een grote sleutelbos, de overdracht en nog wat dingen die we vaak nodig hebben.
    Deze is best groot, piept en doet.
    Wat kost zoiets dan?
    Ik zoek het op.
    NEGENHONDERD euries.
    Die kleine kost 125€.
    Dus voor die van 900€ hadden we er alle zes wel een kunnen krijgen.
    Ik stuur een mail dat we de grote niet nodig hebben en dat ze die op een andere afdeling kunnen gebruiken.
    Tot op heden nog geen antwoord op gehad en zal het ook niet krijgen vrees ik.    Meer informatie

  • KarinBdVWerkReiziger

    Zielig.

    2 oktober 2020, Nederland ⋅ ☁️ 15 °C

    Als je jezelf een beetje zielig vindt, zo na de nachtdienst, is het niet echt slim om met een borrel op naar de docu Dirty God te gaan zitten kijken.

    Beschrijving:

    Jade woont samen met haar tweejarige dochter bij haar moeder in een arbeiderswijk in Londen.
    In de bloei van haar leven heeft een wraakactie van haar ex haar achtergelaten met blijvende littekens. Het bruisende nachtleven was voor Jade en haar vriendinnen een wekelijks hoogtepunt, maar tegenwoordig wordt ze in clubs geconfronteerd met starende blikken.
    Hierdoor wordt ze gedwongen een herdefinitie van schoonheid te vinden.

    Van de andere kant geeft mij dit wel het besef dat ik eigenlijk een heel fijn leven heb.
    En het laat zien hoe veerkrachtig de mens kan zijn.
    Neem eens een voorbeeld aan de bonobo’s en zie hoe de mannetjes en de vrouwtjes met elkaar omgaan: soepel, sociaal en empathisch.
    Er is altijd licht aan het eind van de tunnel.    Meer informatie

  • KarinBdVWerkReiziger

    Het is zover....

    21 oktober 2020, Nederland ⋅ 🌧 11 °C

    Het is ons huis binnengeslopen, Corona!
    Vorige week donderdag uit de nachtdienst gekomen en gisteren kreeg ik via de app bericht na bericht dat de helft van de bewoners van een afdeling besmet zijn.
    Alle hens aan dek.
    Bewoners en medewerkers worden getest.
    En dat testen van sommige bewoners valt nog niet mee kan ik je verzekeren.
    Sommige bewoners reageren agressief, anderen laten het gewoon niet toe dat je met een stokje in neus en keelholte aan het roeren bent.
    Ik kan me er wel iet bij voorstellen als je twee van die "astronauten" tegenover je krijgt die wat van je willen, als je dement bent.
    Maar er zijn ook bewoners die tegen je zeggen dat je er fantastisch uit ziet en er om moeten lachen.
    Als je dan vraagt of ze het ook willen zeggen nee toch maar niet, dat dan weer wel.
    Er is een quarantaine afdeling opgezet en daar verblijven nu alle cliënten die positief getest zijn.
    Personeel loopt dus de hele dag zoals je het ziet op televisie.
    Gisteren de laatste visite meegelopen op die afdeling dus ook ik in het pak.
    Kan je vertellen dat het geen lolletje is.
    De arts loopt 2x daags visite.
    De vitale functies in de gaten houden is het meest belangrijke.
    Wat op valt is dat de mensen extreem koude extremiteiten hebben, bijna zonder uitzondering.
    Ook een fors wisselende zuurstofwaarde in het bloed valt op.
    Ik moet zeggen dat de meeste bewoners het gelaten over zich heen laten komen.
    Tot nu toe hebben veel bewoners milde verschijnselen.
    Er zijn uitzonderingen.
    Zagen tijdens de eerste golf dat bewoners, in de laatste fase van hun leven alleen overleden omdat er geen bezoek mocht komen, nu zien we dat bewoners ook weer alleen overlijden omdat familie bang is besmet te worden.    Meer informatie

  • KarinBdVWerkReiziger

    Indrukwekkend

    22 oktober 2020, Nederland ⋅ ⛅ 15 °C

    Ik werd vanmorgen om 11.00 wakker.
    Dat is lang geleden dat ik zo laat wakker werd.
    Hoe dat zo komt?
    Ook gisteravond kwamen er uitslagen binnen en bleken er opnieuw een vijftal bewoners besmet.
    Deze keer op een andere afdeling.
    Omdat we sinds de eerste uitbraak een gezamenlijke app hebben aangemaakt waar de verpleegkundigen van de afdelingen en wij als NAWers inzitten kon ik de collega's hier snel van op de hoogte stellen.
    Indrukwekkend wat er dan op gang komt..
    Binnen het kwartier waren er vier collega's en arts en twee verzorgden extra op de afdeling.
    Familie werd op de hoogte gesteld.
    Bewoners verwisselend van kamer omdat er een besmette en niet besmette kant word gemaakt.
    Met anderhalf uur was het voor elkaar.
    Ondertussen bleef mijn telefoon ook rinkelen.
    De voedingspomp blijft piepen, ik ben ik de loop van de avond meer gaan hoesten: moet ik me laten testen en waar dan?
    We hebben geen schorten meer, meneer D is gevallen, mag mevrouw P haar zo nodig medicatie hebben, de bloedsuiker van mevrouw S is 24.5, ik heb die en die medicatie niet, en zo ging het maar door.
    Voor ik het in de gaten had was het 22.30.
    Snel een overdacht schrijven, nog een mailtje naar de arts.
    Even mijn collega van de nacht bijpraten en hup naar huis.
    En dan zit je alleen op de bank bij te komen van een indrukwekkend avond, alle drie mijn diensten waren indrukwekkend en druk.
    Daarom werd ik vanmorgen dus om 11.00 wakker, wat niet wil zeggen dat ik me uitgerust voel.
    Morgen een dagdienst extra om de dag collega's te ontlasten.    Meer informatie

  • KarinBdVWerkReiziger

    Niet te doen....

    23 oktober 2020, Nederland ⋅ ⛅ 13 °C

    Vandaag extra gewerkt op de "besmette" deel van afdeling BV.
    Om 8.00 had ik me aangekleed en ging de afdeling op.
    Ik merkte dat er andere beschermende jassen waren.
    Het eerste wat ik ga doen zijn de vitale controles.
    Temperatuur, hartslag en saturatie meten .
    Door de late diensten van de afgelopen week ken ik de bewoners redelijk goed.
    Gelukkig zijn de meeste controles goed.
    Collega's zeggen ook dat ze vinden dat de bewoners opknappen.
    Gelukkig!
    Inmiddels ben ik een uur bezig en ben drijfnat door het plastic schort wat ik aan heb.
    En ik ben dan nog niet eens bewoners aan het helpen met wassen of aankleden.
    Ik zie mijn collega's allemaal met de zweet op het voorhoofd keihard werken.
    Ik besluit dat daar iets aangedaan moet worden, dit hou je geen dagen vol.
    Wie moet ik hier op aanspreken?
    Dan kun je het best een mail naar Bennie sturen.
    Ik stuur een mail en heb binnen het uur ook een Karin aan de lijn die zegt dat ze andere schorten gaat regelen.
    En jawel begin van de middag zijn er nieuwe, iets prettiger schorten.
    Het is drie uur op, kwartier pauze, drie uur op, half uur pauze en de laatste anderhalf uur, zo is loopt onze dagindeling.
    De dokter komt visite lopen en er worden een paar maatregelen genomen om het de verzorging wat makkelijker te maken, tegelijkertijd wordt het voor de bewoner ook comfortabeler.
    Voorbeeld: deze bewoner heeft Parkinson en is daardoor erg stijf en laat zich niet makkelijk helpen.
    Dhr is incontinent en heeft een condoom katheter, maar dat ding blijft niet zitten, het plakrandje irriteert, gevolg is dat de huid van de penis van dhr kapot is.
    Erg pijnlijk voor dhr.
    Is het niet beter dhr een katheter te geven, een slangetje in de blaas?
    Ja lijkt de dokter ook beter.
    Dus hebben we dhr een blaaskatheter gegeven.
    En een andere bewoner heeft een klein beetje morfine gehad zodat hij wat makkelijker kan ademen.
    Er is een bewoonster die obsessief naar de toilet gaat, steeds haar voorbips afveegt met toiletpapier.
    En obsessief wil zeggen dat ze terwijl ik een kwartier aan tafel zit, zes x naar het toilet gegaan is.
    En dat gaat zo een groot deel van de ochtend door.
    Als we aan het eind van de ochtend even tijd hebben om wat aan de persoonlijke verzorging te doen van de bewoners, in dit geval nagels knippen, vijlen en lakken is mw dusdanig afgeleid, dat ze in het half uur dat we bezig zijn met haar en een andere bewoner, niet 1x naar het toilet gaat.
    Dan merk je wat aandacht doet met de bewoners.
    Maar daar heeft de verzorging al lang geen tijd meer voor.
    Als mijn dienst er om 16.00 op zit ben ik helemaal leeg, voel me vies en bezweet, ik ruik mezelf.
    Thuis kleed ik me uit, gooi alles in de was en neem een lekkere warme douche.
    Zoveel bewondering voor de verzorging die dit dagelijks moet doen.
    Loopt eens een dag mee, ik denk dat de meesten van jullie geen idee hebben hoe zwaar dit is.
    Patiënten in het ziekenhuis gaan als ze beter zijn naar huis.
    Deze mensen wonen hier en worden in de loop van de tijd alleen maar meer hulpbehoevend.
    Je doet het voor die opmerkingen van mw A: Wat kiek ie toch ondeugend uit de oogen.
    Of: zo lief dat je mijn nagels lakt.
    Of dat een bewoner die mij niet vaak ziet ineens zegt met een big smile: jij bent Karin hè, ja dat weet ik nog, ik vind je heel aardig hoor.
    Daar doe ik het voor!    Meer informatie

  • KarinBdVWerkReiziger

    Druk

    26 december 2020, Nederland ⋅ ☁️ 2 °C

    Ik heb het druk gehad vannacht.
    Krijg weer meer last van mijn postnasale drip.
    Vooral als ik ga liggen, je blijft je keel aan het schrapen en aan het hoesten.
    Remedie is een tijdje codeïne gebruiken waar ik dan weer obstipatie van krijg.
    En dus macrogol voor moet gaan gebruiken.
    Dan is de toon van de immer aanwezige tinnitus aan het veranderen.
    Mijn linker oor zingt tegenwoordig een toontje hoger.
    Bijzonder irritant, helemaal als ik wakker lig.
    Vandaar dat ik overdag bijna altijd muziek aan heb staan en in slaap val met muziek of met bepaalde tonen of geluiden.
    Vervolgens kwamen er nog een paar opvliegers langs.
    Druk, druk, druk.
    Gelukkig gaat het met mijn hoofd/ nek en schouderpijn sinds de behandeling van 15 december bij de pijnpoli en de medicatie een stuk beter, dat dan weer wel. 💪🏻    Meer informatie

  • KarinBdVWerkReiziger

    Oud zeer.......

    1 januari 2021, Nederland ⋅ ⛅ 1 °C

    Het was niet druk tijdens mijn nachtdienst vorige week.
    Na de overdracht ga ik mijn ronde lopen, als laatste kom ik bij de TOA.
    Daar blijkt dat de nieuwe client, opgenomen tijdens Kerstavond, onrustig is, zich niet lekker voelt.
    Dhr had al zeker tien keer gebeld, iedere keer voor wat anders.
    Eerder die dag is de arts bij dhr geweest omdat dhr last heeft van een onregelmatige hartslag.
    Dhr heeft daar pillen voor gehad en als ik de pols voel van dhr constateer ik dat er geen onregelmatige hartslag meer is.
    Ik neem even de tijd, vraag wat ik voor dhr kan doen?
    Ik wil rust, dat is wat dhr steeds weer zegt.
    Maar er komt geen duidelijk antwoord op mijn vraag hoe ik er voor kan zorgen dat dhr wat rustiger wordt.
    Ik blijf nog even zitten, zeg niets.
    Dan vertel ik dhr dat we hem iets mogen geven om rustig te worden.
    Doe dat dan maar zegt dhr.
    Mijn collega A geeft dhr zijn medicatie en we spreken af dat we regelmatig komen kijken en in ieder geval over een half uur.
    Ik ga terug naar kantoor en buig me over het dossier van deze client.
    Dhr is Kerstavond opgenomen, tegen zijn wil, omdat de thuissituatie onhoudbaar was.
    Omdat dhr weigerde te blijven is een IBS, inbewaringstelling, aangevraagd.
    Een IBS wordt niet zomaar afgegeven, er was nog al wat aan de hand, dat werd mij wel duidelijk.
    Toen ik na een half uur weer naar de afdeling ging gaf de verzorgende aan dat ze dhr nogmaals zijn zonodig medicatie wilde geven.
    Het had nog geen effect gehad.
    We geven hem zijn medicatie, zetten de hoofdsteun van het bed wat hoger, dhr heeft het benauwd, en dekken hem toe.
    Na tien minuten is dhr in slaap.
    Ongeveer drie uur later belt de verzorgende van de TOA, ik moet onmiddellijk komen: het is niet goed met dhr.
    Ik pak mijn step en spoed me naar de TOA.
    Daar tref ik haar helemaal overstuur aan bij de kamer van dhr.
    Dhr ligt op zijn buik in bed met zijn gezicht in het kussen.
    Ik zie direct dat het te laat is om nog iets te doen.
    Ik vang A op, net 20, vier maanden geleden haar diploma IG3 gehaald, die staat te trillen als een rietje.
    Er moet van alles geregeld worden want dit is een niet natuurlijke dood.
    A zegt nu heeft dhr zijn rust, zij had dhr op Kerstavond opgenomen.
    Als alles achter de rug is ga ik naar huis.
    Ik kan niet gelijk slapen, lig er rond 9.00 pas in.
    Ik stuur nog wat appjes, dat ze mijn nummer aan A mogen geven.
    Ik lees later terug dat de arts, de verpleegkundige van de afdeling en de leidinggevende met haar gesproken hebben
    Rond 12.30 wordt ik wakker met het overweldigende gevoel wat ik had toen ik tien jaar geleden te horen kreeg dat mijn toen beste vriendin had besloten dat zij niet verder meer wilde leven.
    Dat gevoel is niet te beschrijven, tenzij je het zelf een keer hebt meegemaakt.
    De wond, het litteken is weer even open gegaan.
    En gaat ook weer dicht, leert de ervaring.
    Ik heb een flinke pot zitten janken.
    In de loop van de middag wordt ik gebeld door de leidinggevende van de TOA.
    Hoe het met me gaat en om te bedanken voor de goede opvang van A.
    Ik mag altijd bellen als ik daar behoefte aan heb.    Meer informatie

  • KarinBdVWerkReiziger

    Wat zou jij doen?

    6 januari 2021, Nederland ⋅ ☁️ 1 °C

    We bestaan uit een groep van zes dames.
    Vijf boven de 55 en de jongste telg uit onze groep is pas bevallen.
    We hebben allemaal een enorme bak aan ervaring, dat mag duidelijk zijn.
    Iets anders is hoe je die ervaring inzet in je baan.
    Het is een solo functie, deze baan.
    Niemand die op je vingers kijkt.
    Je kunt de hele avond achter je pc blijven zitten, alleen je kantoor uitkomen als de afdeling je vraagt om te komen.
    Het is niet te checken of je echt druk bent als ze bellen om te komen.
    Je kunt bijna alles telefonisch afhandelen.
    Ik loop gemiddeld drie rondes tijdens mijn dienst.
    Tussendoor ga ik naar ons kantoor om gegevens van cliënten op te zoeken, om de administratie bij te werken en om de overdracht voor mijn collega in orde te maken.
    En zo doen we het allemaal min of meer op dezelfde manier.
    Tot zover niets geks.
    Nu komt het: eind november krijgen we een mail van onze coach dat we niet genoeg zichtbaar zouden zijn op de afdelingen.
    Met met een voorstel dat 1 december ingaat.
    Hoezo niet genoeg zichtbaar?
    Van wie komt dat?
    Nooit klachten vernomen over ons handelen en als het wel zo is dan wordt het dus niet tegen ons gezegd.
    We zijn allemaal hoogst verbaasd.
    Omdat het om een voorstel gaat zeggen we direct dat we er niet mee akkoord gaan.
    Lang verhaal kort.
    Tijdens een vergadering via teams gaan we akkoord om het een maand uit te proberen.
    In de derde week van januari evaluatie.
    Na 14 dagen blijkt dat het ons en de verpleegkundige van de dag een hoop stress en irritatie oplevert en dat is nu juist niet de bedoeling.
    We besluiten de overdracht weer in ons oude kantoor te gaan doen om vervolgens naar de afdeling te gaan.
    Dan de nachtdienst van 28 op 29 december.
    Ik krijg een telefoontje van onze coach, zo heet dat tegenwoordig, maar ik voel me niet in staat op te nemen.
    Ondertussen wordt ons steeds duidelijker dat het maar van 1 afdeling kan komen en dan gaat het vaak om 1 collega.
    Ik worstel daar mee, het geeft me stress, ik slaap slecht en heb door al dat gedoe zeker een uur lang last van mijn AVNRT.
    Ik ben helemaal kapot.
    Als ik op mijn werk de mail open zie ik dat coach gereageerd heeft.
    Dat ze me niet kon bereiken maar dat ze in het nieuwe jaar zeker contact op neemt.
    Ik maak gelijk van de gelegenheid gebruik om te mailen dat we weer naar ons kantoor gaan voor de overdacht maar ik zet er ook in dat dit alles mij veel stress bezorgt heeft .

    Dat ik het heel jammer vind dat dit niet besproken is met ons als team, dan hadden we er wellicht nog iets aan kunnen doen.
    Het is sowieso niet prettig als je uit derde hand moet vernemen dat niet niet (voldoende) functioneert.
    Dus ik zou graag willen weten waar deze signalen vandaan komen.
    Stel nou dat deze signalen betrekking hebben op mij dan zou ik het fijn gevonden hebben als ik daar persoonlijk op was aangesproken.
    Mochten er daarna nog steeds klachten zijn over mijn functioneren dan kan ik me voorstellen dat er andere maatregelen genomen gaan worden.
    Alleen vind ik het dan niet rechtvaardig dat een heel team moet boeten voor het niet functioneren van 1 persoon.
    Ik sluit af dat ik het fijn vind dat ze contact heeft gezocht en dat we elkaar in het nieuwe jaar spreken.

    Inmiddels is het 6 januari en heb ik geen reactie op deze mail gehad en ook geen telefonisch contact met coach.

    Het evaluatie gesprek is op 12 januari gepland en kwam er eergisteren achter dat ik niet was uitgenodigd.
    Dus een mail gestuurd naar coach en gisteren stond de uitnodiging in mijn mail.

    Wat moet ik nu mee?

    De mail met de vraag voor de uitnodiging wordt direct beantwoord maar de andere dus niet.
    En dat is niet de eerst keer dat zoiets gebeurt.

    Wordt vervolgd    Meer informatie

  • KarinBdVWerkReiziger

    Fautje bedankt...

    12 januari 2021, Nederland ⋅ 🌙 2 °C

    We hebben ons gesprek, via teams, met coach, een bestuurslid en iemand van de OR gehad.
    Coach heeft dus gewoon niet gereageerd, ze nam de telefoon niet op en ook geen reactie op mijn mail. 👎🏻
    Haar commentaar op onze reactie was vooral dat ze de impact van dit voorstel heeft onderschat.
    En het was een foutje om dit zo op de mail te zetten.
    We beginnen opnieuw.
    We hebben afgesproken dat wij een hele dikke vinger in de pap houden.
    Ik hecht niet zo aan wat coach zegt, want ze was het bestuurslid stroop om de mond aan het smeren, veel belangrijker vind ik wat ze gaat doen en hoe ze het gaat doen.
    We hebben in ieder geval laten zien dat ze rekening moeten houden met deze dames. 👊🏻    Meer informatie

  • KarinBdVWerkReiziger

    Nog een paar dagen.

    12 februari 2021, Nederland ⋅ ☀️ -4 °C

    Nog een paar dagen en dan zijn alle afdelingen weer open.
    Vorige week maandag is de laatste bewoner positief getest.
    Er is nog èèn afdeling gesloten en dat is de zwaarst getroffen afdeling.
    Het is een pg ( psycho-geriatrische) afdeling met 27 bewoners en van die 27 bewoners zijn er inmiddels 13 overleden.
    En er liggen nog 2 bewoners slecht, zij zullen binnen nu en een dag of twee ook overlijden.
    Er waren dagen dat er iedere dag een bewoner overleed.
    Een medewerker die zelf ook corona heeft gehad kwam erachter dat 7 van de 8 bewoners van zijn groep waren overleden, toen hij weer beter was.
    Je merkt aan alles dat het een enorme impact heeft op de medewerkers.
    Het is ongekend heftig.
    Wat hen helpt is dat ze van andere afdelingen, van familie van bewoners p, van de leiding heel veel kaartjes en andere manieren van meeleven krijgen.
    Omdat de afdeling nog steeds gesloten is ga ik er alleen naar binnen als er calamiteiten zijn en tijdens mijn laatste ronde als ik niet meer naar andere afdelingen hoef te gaan.
    Dat wordt ook zeker gewaardeerd.
    Gelukkig zijn er ook leuke en ontroerende momenten te beleven.
    Ik ging een kop koffie drinken op BV, ook een pg afdeling.
    Als je binnen komt zit Ina in een stoel naar een cd van Corry Konings te luisteren.
    Ina is chronisch depressief, en dat zie je ook aan haar.
    Ze vind het bijvoorbeeld wel heel leuk om te dansen, wel zaak om te polsen of ze het ook echt wil.
    Dus ik vraag haar ga je mee dansen.
    En ja wel ze staat op en we doen een dansje op : mooi was die tijd.
    Met een big smile op het gezicht van Ina zijn we een minuut of twee aan het walsen.
    Ina gaat weer zitten en neemt haar normale, bozige gezichtsuitdrukking weer aan.
    Ik ga aan tafel bij mijn collega's zitten.
    Even later loopt er een bewoner langs Ina en horen we haar zachtjes sissen: viezerd.
    Collega zegt: ja hoor daar gaan we weer, en we schieten allemaal in de lach.
    Vanmorgen komt een collega bij mw J en verteld haar dat hij haar zal komen helpen met de verzorging.
    Zegt mw J: nou dat is niet nodig hoor, want ik heb mijn eigen privé homo voor de verzorging.
    Twee dames, 89 en 78, komen hand in hand naar ons toelopen.
    Zegt mw P, 78: Ik ga dit meisje (89) even naar huis brengen, maar ik weet niet waar de uitgang is.
    We zijn die kant op en de dames lopen hand in hand weg.
    En dan hebben ze mij weer nodig en moet ik aan de slag.    Meer informatie

  • KarinBdVWerkReiziger

    Nieuwe baan

    5 april 2022, Nederland ⋅ ☁️ 9 °C

    Ik heb een nieuwe baan.
    Inmiddels werk ik drie jaar in deze baan.
    Nog steeds met veel plezier.
    Waarom dan toch gesolliciteerd naar een ander baan?
    Een hele belangrijke reden is dat mijn huidige baan een solo baan is.
    We zijn met z’n zevenen maar ik zie mijn collega’s alleen tijdens de overdracht.
    Ik mis een team.
    En er zijn nog wel een paar andere redenen waarom ik besloten heb een andere baan te zoeken.
    Het is ook een stuk dichterbij, het is meer dan de helft minder aan km.
    Het eerste gesprek zou eigenlijk 21 maart plaatsvinden maar dat ging niet door omdat ik corona had.
    De eerstvolgende datum was 29 maart om 16.00.
    Eerder kon niet omdat ik in de nachtdienst zat.
    Dus ik met mijn duffe kop naar een sollicitatie gesprek.
    Het was een bijzonder leuk gesprek, na een uur stond ik weer buiten en dacht: die heb ik in de pocket.
    We spraken af dat ik woensdag een paar uur in de late dienst mee zou werken en dan zou er donderdag om 11.00 telefonisch contact zijn.
    Woensdagavond was het ook weer leuk, een ontspannen sfeer, betrokken medewerkers.
    En toen ging donderdag om 9.15 de telefoon al.
    Hoe had ik het ervaren, of ik wel verder wilde?
    Want ze wilden wel verder met mij.
    Ja zeker en toen had ik dus een nieuwe baan.
    Dus gelijk een mail naar mijn leidinggevende en P&O dat ik met ingang van 1 april ontslag neem.
    Via de app mijn collega's ingelicht.
    Dat kwam als donderslag bij heldere hemel.
    Het ging allemaal wel heel snel maar het voelt goed.
    En toch als je dan zoals de laatste paar late diensten een lekkere dienst hebt gedraaid slaat de twijfel wel eens toe.
    Het is niet om het werk en de collega's dat ik naar een andere baan op zoek ben gegaan.
    ZGR, Zorg Groep Raalte, is een kwart van Livio.
    Het noaberschap is nog zeer aanwezig, er zijn meer vrijwilligers dan personeel.
    Dat zegt ook al wat over de sfeer, vind ik.
    Vrijdag mijn arbeidsvoorwaarden gesprek via teams gehad en dat was ook al weer heel prettig.
    Nog ruim anderhalve maand op de Cromhoff.
    Wordt vervolgd.    Meer informatie

  • 2025© FindPenguins
  • Home
  • Over ons
  • Groepstracking
  • Pers
  • Voorwaarden
  • Privacy & Cookies
  • Helpcentrum
  • Afdruk