Changsa

Van mijn held Anthony Bourdain heb ik geleerd dat je het lekkerste eten onder tl - verlichting kan vinden. Niet in de toeristische restaurantjes, niet in de hipster eettentjes, nee: in de kleine snackbar-achtige tentjes waar de tl-balken ongezellig zoemen. Hier zijn de prijzen niet te hoog, doen ze hun best op het eten (ze willen immers klanten trekken) en hier zitten de mensen uit het land zelf te eten.

Wij vonden na een regenachtige dag precies zo'n toko en gingen op de plastic krukjes zitten. We kregen een Engels menu, die altijd beduidend korter zijn dan de Chinese variant, en kozen voor twee ijskoude biertjes, grill spiesjes van rund, kip en lam met een kom noedels en groente. Naast ons zaten vier mannen te kaarten en te roken. Een gigantische berg van de spiesjes naast zich, de helft al opgegeten. De eigenaar stond zich achterin het tentje te scheren en zijn vrouw liep rond met haar kleinkind op de arm, die steeds met grote ogen naar ons omkeek. Het rook er naar sigaretten en de pittige kruidenmix die op de spiesjes werd gestrooid. Bovenaan het menu stond "If you eat any fake bbq at my restaurant you will get one billion British pound compensation". Ik durfde dus best op de kwaliteit te vertrouwen.

Aan deze kaart had duidelijk iemand gezeten die het Engels wel onder de knie had. Dat is in de omliggende eetgelegenheden wel anders en ik ben groot fan geworden van deze Engelse menu's. Normaal vind ik het al leuk als ze menu's met plaatjes hebben in het buitenland, want ik ben behoorlijk visueel ingesteld, maar hier is het ook nog eens enorm nuttig. Zo zie je plots dat het lekker uitziende vleesgerecht ingewanden of hoeven bevat of iets dat 100-year-old eggs heet. En ik ben dingen tegengekomen die hopelijk gewoon vermakelijke taalfouten waren. Zo zagen we Sugar with tomato, Cold and fungus, Dry fried yellow croaker en mijn favoriet: Fried enema (gefrituurd klysma). Die croaker zou nog wel eens een krekel kunnen zijn want die heb ik hier al vaak opgesloten zien zitten in zo'n klein houten kooitje. De maker van de Pinokkio film is duidelijk ooit in China geweest.

China is niet alleen de moeite waard voor haar prachtige uitzichten en de mooie bezienswaardigheden, maar net zo lief voor het eten. China heeft vier grote keukens: De Kantonese, waar het gezegde luidt "The Kantonese will eat anything with wings, except a plane and anything with four legs, except a table.. Shandong, waar ze zich hebben gespecialiseerd in alles wat in zoet- en zout water leeft. Sichuan, waar de zwarte peper die ze gebruiken zo pittig is dat ze je lippen tijdelijk verlamt en ze bekend staan om hun 100 gerechten met 100 smaken en als laatste Huaiyang, ten zuiden van de Yangtze rivier, waar excellente smaak, goed snijwerk en mooie presentatie voorop staan. Foodie paradise zeg ik je.

Hier in changsha was het eten net een tikkeltje anders dan hiervoor. Ze gebruikte lange brede linten in plaats van noedels. Hierdoor leek het een beetje op pasta. Een grote kom met de linten, een geurige bouillon, julienne gesneden komkommer, tomaat, grote stukken bosui, pindakruimels en vurige snippers peper. Onderin je kom zag je de olie en de pitjes van de pepers drijven. I like it.Read more