Cima Pradidali

Ik ben gestrand. Het weer is omgeslagen en het heeft zwaar geregeld en gesneeuwd vannacht. Het is nu 11.00 uur en ik twijfel nog wat ik ga doen. Ik heb 2 opties: blijven zitten waar ik zit of vanmiddag als het weer beter wordt naar de volgende refuge lopen zonder omweg. Dat is een tocht van ongeveer 4 uur op een redelijk pad. Het is wel dalen, dus zwaarder en meer kans op uitglijden. Als ik dat beslis, dan heb ik een medereiziger waarmee ik gisteren tijdens het eten kennis heb gemaakt. Haar naam is Rachel, komt uit Australië en is muzikant. Speelt professioneel dwarsfluit.
Ik heb in ieder geval navraag gedaan bij deze refuge of ik kan blijven en dat zou mogelijk moeten zijn. Ik kijk over 1,5 uur hoe het weer er dan voorstaat. Mijn grootste zorg is de gladheid en de temperatuur. Het is nl nu 3 graden en veel wind. Brrrrr
Vannacht was het rustig op de kamer, maar ik kwam moeizaam in slaap.

Ben uiteindelijk toch gaan lopen rondom 12.00 uur. Eerst nog navraag gedaan bij de berggids die aanwezig was bij de refuge. 2 uur lopen en goed te doen was zijn antwoord. Ook met inachtneming van de weersomstandigheden. Heb dus de wandelschoenen aangetrokken en alles aangedaan om warm te blijven. Zelfs de handschoenen! En dat was zeker nodig. Ik had besloten om de verkorte versie te doen van de geplande trip. Dus alleen van refuge naar refuge en geen de-tour naar een mooi uitzichtpunt. Was toch niet de moeite waard met dit weer. Het miezert en er is een gemene harde wind. Het was een helse tocht. Heb het pad op de centimeter gevolgd, maar ik heb besloten om niet meer zo’n tocht te doen in mijn eentje. Ik moest springen van steen naar steen, langs richeltjes gelopen, hele stijle hellingen op en neer. Het enige waarmee Totaal niet ontspannend.
Uiteindelijk kwam ik rondom 17.00 uur aan de refuge en kreeg ik een applaus van 2 jonge Duitse meiden die ik in Refigio Rosetta heb ontmoet.
Ik was tijdens de tocht maar met 1 ding bezig geweest. Overleven en zonder scheuren arriveren in de refuge Pradidali. Doodvermoeiend en mijn adrenaline was Sky High. Duurde zeker 2 uur voordat ik mij kon ontspannen. Na het eten gelijk mijn bed op gezocht en lekker liggen lezen. Wel mij nog in de nacht geërgerd aan 3 Italiaanse mannen die naar mijn mening veel te veel op zichzelf gefocust waren en nauwelijks rekening hielden met andere slaapgasten. Irritant die lui!!!
Morgen op naar rifugio TrevisoRead more