Satellite
Show on map
  • Day 7

    Éperon des Cosmiques et l'arête

    July 5, 2019 in France ⋅ ☀️ 13 °C

    We slapen goed en komen relatief uitgerust aan het ontbijt. Nu voel ik wel de hoogte en ben ik wat sneller buiten adem. We ontbijten opnieuw met de tweede shift omdat we vandaag toch tijd hebben. Daarna dalen we af tot op de gletsjer en lopen we richting de Aiguille du Midi. Na enkele minuten bereiken we al onze route: de voie ‘Pierre Rebuffat’ op de Éperon des Cosmiques. Het is een grote rots pijler die ons naar het midden van de Arête des Cosmiques brengt, vanwaar we relatief eenvoudig het terras van de Aiguille du Midi moeten zien te bereiken. We doen onze klimschoenen aan en bergen onze stijgijzers en ijsbijl weer op in de rugzak, die meteen een stukje zwaarder wordt. Helaas kunnen we vandaag niks achterlaten en moet alles mee omhoog. De route is 120m lang met één moeilijke passage van 6a+ doorheen een overhang. De rest zou eenvoudig moeten zijn. We beginnen met een 5b gevolgd door een 4’tje en opnieuw 5b. Het gaat vlot! Maar in de 6a+ passage wordt het wel erg pittig, gelukkig vinden we daar wel een paar goeie haken. De passage lukt me niet onmiddellijk en ik moet even ‘blocken’, maar daarna raak ik er wel voorbij. Eigenlijk was het niets meer dan wat sleuren en trekken, maar met die extra kilo’s op de rug is dat niet zo evident. De laatste 3 touwlengtes (5b, 5c, 5b) vallen mee, opnieuw enkele diepe, ruwe, barsten waar we soms onze handen moeten inklemmen, maar zonder veel problemen raken we boven. We genieten van het uitzicht en eten ons laatste stuk brood in de zon!

    Na de lunch gaan de stijgijzers weer aan en vervoegen we ons tussen tal van andere alpinisten op de befaamde Arête des Cosmiques. Helaas zien we tientallen mensen aanschuiven om een kleine rappel te doen om één van de ‘gendarmes’ (grote uitstekende rotsblokken) te ontwijken. We sluiten aan, maar het gaat echt niet vooruit. De Britten, Ieren, Italianen en Kroaten(?) voor ons bakken er echt niks van en doen elk een halfuur over nog geen 10m. We jagen ze wat op en een Duitse gids achter ons besluit hetzelfde te doen. Uiteindelijk is het aan ons en op één, maximum twee minuten staan we beneden. Geen idee waarom dat bij hen zo lang duurt. Ze lijken weinig ervaring te hebben.

    Daarna volgen we tussen de uitstekende rotspijlers de sneeuwgraat. Het terrein is eenvoudig, maar het tempo wordt opnieuw naar beneden gehaald door de groepen voor ons. De Duitse gids besluit wat meer risico te nemen en steekt enkele cordées voorbij langs een steil en geëxposeerd sneeuwveld. Hij loopt erdoorheen terwijl hij met zijn ijsbijlen in de sneeuw hakt. Wat een zicht! Hij lijkt wel uit de films te komen! Hoewel we ook tempo willen maken, we moeten immers zeker de laatste lift naar beneden halen, besluiten we wijselijk om hem niet te volgen op dit terrein.

    Om de laatste meters te overbruggen moet er nog even geklommen worden. Een 4c’tje met stijgijzers aan de voeten…. Helaas staat hier opnieuw een gigantische rij aan te schuiven en het gaat maar niet vooruit. We gaan hier zeker een uur verliezen en onze tijd raakt stilaan op. Voor ons zien we dat de Duitse gids een alternatieve route kiest. Hij roept ons na dat we hem kunnen volgen als we niet te veel tijd willen verliezen. We weten echter niet hoe moeilijk die route is en waar we dan exact uitkomen. Na wat overleg en het inschatten van de situatie beslis ik uiteindelijk om dat stuk voor te klimmen. Het valt reuze mee! We vliegen erdoorheen en steken zo drie cordées voorbij! Joepie! Helaas gaat het daarna minder goed… Samen met ons komt de Engelse cordée boven en die laten ons voorgaan voor de laatste meters. Nog even door een eenvoudige schoorsteen klauteren en dan zijn we er ongeveer. De Engelsen zeggen dat we door de rechtse schoorsteen moeten en zonder veel vragen te stellen gaat Dimitri daar omhoog. Al snel blijkt dat het hogerop aartsmoeilijk wordt en Dimitri maakt een voorklimmersval. Gelukkig heeft hij in de buurt nog een goeie haak en is er niks ergs aan de hand. De Engelsen trekken hun conclusies en gaan vervolgens links, de juiste schoorsteen, in. Wij treuzelen nog wat, schuiven weer drie cordées naar achteren op en gaan vervolgens ook door de heel eenvoudige linkse schoorsteen omhoog. Daarna is het stapvoets aanschuiven voor de laatste meters. Voor mij loopt een vrouw die amper op de rotsen heeft geklommen. Totaal onverantwoord!

    Uiteindelijk bereiken we via een ladder het balkon van de lift. Door alle voorvallen zijn we maar liefst 5u(!) later en zijn we véél te laat voor de lift. Gelukkig is het er door het mooie weer zo druk dat we zelfs nog moeten aanschuiven om naar beneden te gaan. We ruimen ons materiaal wat op en komen even op adem terwijl ik word overvallen door een toeriste die foto’s van ons heeft getrokken terwijl we aan het klimmen waren. Het zijn mooie foto’s, maar helaas staan wij er niet op….
    Read more