Etappe 11 - where the hills have no name

Wij zijn op een plek beland waar helemaal, maar dan ook helemaal niets vlak is. Een korte samenvatting van onze fietsdag: klimmen, klimmen, klimmen, klimmen, klimmen en dalen. Helaas gaat dalen veel sneller dan klimmen zodat je na een kort moment van rust en genot weer van voren af aan met de ellende kan beginnen. 😅 In Nederland hebben de heuvels van dit formaat trouwens allemaal een naam zoals de Eyserbosweg, Keutenberg of Cauberg. In Frankrijk hebben dezelfde pittige beklimmingen dit dus niet. Waarschijnlijk omdat er zoveel zijn dat ze gestopt zijn met namen geven. 😅 Kortom: het was flink aanpoten vandaag. En dat in de brandende zon van maximaal 39 graden. Maar... wir habben es wieder geschafft!! 💪
En wat een contrast met de voorgaande dagen bij aankomst bij ons onderkomen. We werden namelijk een keer gastvrij en in het Engels ontvangen. 😱 Dit was even schakelen, maar wat een weelde. Dit onderkomen scheen ook nog eens de gelukkige bezitter te zijn van een restaurant met Michelin-aanbeveling (is dat iets officieels?). En wij Bourgondische (is wel een andere streek dan waar wij nu zitten) fietsers hebben hier natuurlijk gretig gebruik van gemaakt!! 🤪 Dus vreten maar!! O nee, toch niet. Wij hebben te maken met Michelin, oftewel kleine hapjes. 😵 Hoe kan het toch dat dat Michelin mannetje van Ghostbusters zo enorm groot is geworden? 🤔 Maar ere wie ere toekomt, het was heerlijk!! Morgen eenzelfde etappe op ons bord (wel met een iets groter hapje overigens dan bij het restaurant) als vandaag, maar dan in het kwadraat. Dus inderdaad klimmen, klimmen.... Maar het is de één na laatste etappe (en de laatste lange) dus dat wordt afzien maar genieten. We hebben er weer zin in!!Læs mere