Reset search
The traveling biologistsThe traveling biologists
Satellite

The traveling biologists

Joined October 2018Living in: Halle, Belgium
  • The traveling biologistsZuid-Oost Azië
    Day155

    Home sweet home

     March 28, 2019 in Belgium ⋅ ⛅ 10 °C

    Hallo iedereen, zoals de meesten nu al weten zijn wij terug thuis in België. We hebben jullie eigenlijk allemaal liggen gehad, want we zijn van donderdag al thuis! Zo hebben we ouders, vrienden en familie kunnen verrassen 😁 Onze laatste dag in Nieuw-Zeeland zijn we Auckland gaan bezoeken. Een vrij grote, maar toch rustige stad. Het was een leuke afsluiter. Onze reis naar huis was lang, ongeveer 30 uur met het bagage inchecken en de tussenstop in Bangkok bij. Maar alles is goed verlopen. En we waren natuurlijk blij om iedereen terug te zien. Voor degenen die we nog niet hebben gezien, tot binnenkort!Read more

    See translation
    2 comments
    Map
    • Explore, what other travelers do in:
  • The traveling biologistsZuid-Oost Azië
    Day153

    Goat Island & East Coast

     March 26, 2019 in New Zealand ⋅ ☀️ 21 °C

    Nadat we waren gaan duiken was het tijd om stilletjes aan terug af te zakken naar Auckland. We hebben natuurlijk nog tijd genoeg en hebben nog enkele dagen om te vullen. Gelukkig is er nog veel te zien. Onze planning liep tot eergisteren, dus de volgende dagen zien we wel waar het lot ons brengt.

    Gisteren reden we langs de oostkust naar beneden. We stopten in Matakana om te lunchen. Een heel gezellig dorpje met verschillende wijnkelders in de buurt. We wouden dan ook gaan lunchen in een wijngaard, maar de vrouw van de infodienst informeerde ons dat de meeste gesloten waren op maandag. Daar hadden we niet aan gedacht. 😜 Gelukkig was er een gezellige resto in het dorp zelf die ook vrij veel lokale wijnen aanbood. We genoten van een lekkere maaltijd langs het water en de wijn die smaakte ook.

    Hierna reden we verder naar Goat Island Marine Reserve. Dit was het eerste beschermd onderwater gebied. Hierdoor is de biodiversiteit vrij groot in dit gebied. We besloten om te gaan snorkelen, want het was mooi weer. Dit betekende echter niet dat het water warm was. Dus moesten we ons weer in een wetsuit wurmen. Maar liever dat dan kou hebben. Het water was ook behoorlijk fris toen we er in gingen. Het was ook vrij helder. We zagen verschillende soorten vissen, maar het was niet zo spectaculair als bij het duiken. We zwommen over kelp en zagen allemaal slakjes er van eten. Maar het meest indrukwekkende was een shorttail stingray die wegzwom en een eagle ray die op de bodem half verscholen lag. Echt prachtig die roggen. We gingen tweemaal het water in en daarna hielden we het voor gezien. We reden verder naar een gezellige camping iets verder.

    Vandaag was echt een rustig dagje. Lekker uitslapen en dan op het gemakje de kust nog wat afgereden. ' S middags hadden we een mooi plekje om te picknicken. Daarna gingen we wat wandelen.

    We hebben besloten dat dit onze laatste blogpost zal worden. We willen de laatste dagen volop genieten. Niet getreurd jullie zien ons snel genoeg terug! Tot de volgende    Read more

    See translation
    12
    Map
  • The traveling biologistsZuid-Oost Azië
    Day151

    The Poor Knights Islands

     March 24, 2019 in New Zealand ⋅ ☁️ 20 °C

    Vandaag was de dag! We stonden op met mooi weer en goeie moed. We gingen van Middle Earth naar Middle Arch. 😄

    We gingen naar de duikshop en kregen een vriendelijke welkom. Onze attributen om te duiken werden met ons overlopen en in een zak gestopt om mee te nemen op de boot. Dit werd allemaal voor ons vervoerd en opgesteld. Handig!

    Na een korte veiligheidsbriefing van de skipper, vertrokken we naar The Poor Knights Islands. Het was een halfuur varen. We kregen een briefing van onze instructeur en plots stopten die met praten. Hij had dolfijnen gespot dus werd de skipper aangespoord om erheen te varen. Het was een hele grote groep dolfijnen (common dolphins) en er waren verschillende kleintjes bij. Ze zwommen met de boot mee en soms sprongen ze mooi uit het water. Iedereen op de boot bewonderde hen. Een ideale start van de dag. 😊

    Eens aangekomen aan de eerste duiksite, kregen we nog wat uitleg over de duiksite. De Poor Knights Islands zijn een overblijfsel van een supervulkaan. Deze ligt nu bijna helemaal onderwater, buiten deze eilanden. Ze zijn ver genoeg van het vaste land om nooit overspoeld geweest te zijn door invasieve predatoren. Er is een grote natuurlijke populatie van Tuatara's, de hagedissen die we gezien hebben in Wellington. Deze delen blijkbaar hun hol met een soort zeevogel, bullet shearwater. En deze broedt enkel op deze eilanden. Onderwater is er ook een heleboel te zien, maar dat zagen we wat later met onze eigen ogen. We wrongen ons in onze wetsuit ( twee lagen deze keer, want het is koud water). Helemaal enthousiast stapten we in het water. Want dat hoort zo met een grote stap. 😄 Maar ons gezelschap, twee meisjes van Hong Kong, konden blijkbaar niet zo goed duiken. Een verdween plots op elk mogelijk moment (lees tien keer) naar de oppervlakte en de ander zwom simpelweg weg achter elk dier om een foto te maken. Heel frustrerend vooral voor Steven en ook wel voor de instructeur. Steven werd zo gefrustreerd van al dat wachten, want wij moesten elke keer blijven wachten totdat de instructeur de verdwenen ziel had terug gebracht, dat hij snel door zijn zuurstof ging en op het einde met de instructeur zuurstof moest delen om safe te zitten. Geen zorgen, hij had nog genoeg. Het was uit voorzorg. Maar we hebben toch heel veel vissen en nudibranchs (lees kleurrijke zeeslakken) gezien. We hebben er ook van genoten. We zagen onder andere ook een grote stingray. Heel fijn! En er was een onderwater grot met een luchtbel vanboven. We kwamen met ons hoofd boven water, maar zaten nog steeds 8 meter onder de zeespiegel.

    Van al dat zwemmen in het koude water krijg je honger. We hadden een lunch bij besteld met onze duik en deze smaakte wel alsook de soep en thee die gratis aan boord te verkrijgen waren. Onze duikinstructeur verontschuldigde zich dat we niet ver gezwommen waren tijdens de eerste duik en dat het vooral wachten was. Fijne kerel, een Belg trouwens en helemaal zijn schuld niet. Hij zorgde ervoor dat we voor onze tweede duik bij een andere groep konden aansluiten.

    Voor de tweede duik gaf de skipper nog wat uitleg over de geschiedenis van de eilanden. Vroeger waren deze bewoond door een Maori stam. Zij waren de eerste stam die varkens hadden, dankzij kapitein Cook. Zij ruilden die met andere stammen voor andere goederen. Er was een ander stamhoofd die ook wou ruilen, maar hij werd heel brutaal weggestuurd. Zijn eer was geschonden en vijf jaar wachtte hij op wraak. Nog een ander stamhoofd wou enkel dorpen gaan plunderen en vroeg hulp aan de stam van de Poor Knights eilanden. Zij konden dit niet weigeren en dus lieten ze hun stam onbeschermd achter. Het beledigde stamhoofd kwam dit te weten en vermoordde iedereen op het eiland met de hulp van zijn mannen. Toen het stamhoofd van de Poor Knights eilanden terug kwam plaatste hij een tapu, een vloek over de eilanden. Sindsdien heeft niemand nog op de eilanden gewoond en je mag de eilanden enkel betreden als je toestemming krijgt van de stam en het doc.

    Maar tijd voor die tweede duik! We zwommen eerst langs een wand. Hier zagen we hele grote nudibranches en een clown nudibranch die eitjes had gelegd. Hierna zwommen we door een "archway". Dit is een opening in de wand. Dit was echt waanzinnig. Er zwommen echt zoveel vissen rond dat je er bijna tegen botste. Onder ons zwommen shorttail stingrays, familie van de mantarays. Deze waren ook best groot en zo mooi om te zien dat Tat vergat te zwemmen en naar beneden begon te zinken. Niet diep natuurlijk, maar de instructeur deed teken om omhoog te komen. Halverwege keerden we terug en zwommen we terug langs de wand. Steven had weer pech en was vroeger door zijn zuurstof dan de rest. Hij mocht vroeger naar boven gaan terwijl Tat en de rest nog wat onderwater bleven.

    Het duiken was weeral voorbij, maar de dag nog niet. We verkenden de rest van de Poor Knights met de boot. We bezochten de grootste onderwater grot ter wereld. Best indrukwekkend. We passeerden bij de duikplek die Jacques Cousteau bezocht en als 7e rangschikte in zijn top 10 van duikplekken. We zagen ook de hoogste archway van het zuidelijk halfrond. Coole plek dus! Op de terugweg werden we nog een tweede keer verwend met dolfijnen. Blijft elke keer zo leuk!

    Terug op het land vulden we onze logboeken in en genoten we van een ijsje. Op de camping ging het genieten verder met wat aperitieven.    Read more

    42
    Map
  • The traveling biologistsZuid-Oost Azië
    Day150

    State Highway 1

     March 23, 2019 in New Zealand ⋅ ⛅ 22 °C

    Vandaag leek het alsof het rijden voor altijd ging blijven doorgaan. We hebben het meeste aantal kilometers afgelegd van heel onze reis. We vertrokken iets buiten Waitomo en ons einddoel was Tutukaka, een dorp langs de kust, meer als 350 km.

    Toen we deze ochtend opstonden zagen we niks, want er was superveel mist. We wisten dat we bij een meer stonden, maar we hadden het nog niet gezien, want het was volledig donker toen we toekwamen. Na ons ontbijt gingen we het dan maar zoeken in de mist. Spijtig genoeg bleef het meer vrijwel onzichtbaar door al het riet dat er rond groeide. Maar niet getreurd, het was een leuk wandelpad en het was blijkbaar ook geliefd bij vogels. We zagen maar liefst vijf ijsvogels, een soort geelgors, putters, een soort parkiet en nog wat andere soorten. Toch wel een leuke start van de dag.

    Hierna was het tijd om te beginnen rijden. Na een uurtje stopten we aan een kleine supermarkt voor nog wat inkopen. Daarna reden we verder richting Auckland. De vele banen op Google Maps verraden al dat het een druk gebied was. Het was ook heel uitgestrekt, niet enkel de stad, maar het hele gebied er rond is druk. Er volgden dus wat frustraties zoals fille, gewoon druk verkeer, niet goed aangeduide afslagen, enz.. Steven werd er serieus van op de zenuwen. Als rustplek voor te lunchen had Tat de botanische tuin in gedachten. Deze was gratis en lag nog ver genoeg uit het stadscentrum. Blijkbaar was deze veel groter dan gedacht en was de parking enorm. Er waren geen picnic bankjes in de buurt, dus aten we in de campervan. We gingen naar het hoofdgebouw om naar het toilet te gaan, maar er was geen tijd om te gaan wandelen spijtig genoeg.

    Verder rijden door Auckland, niet onze favoriete stad momenteel. In de auto alleszins toch veel te druk. Maar gelukkig ging ook het drukke gedeelte voorbij. We stopten aan een uitkijkpunt langs de kust. We hadden een leuk zicht over het Peninsula waar we naartoe reden. Nu was het de laatste rechte lijn tot aan onze eindbestemming.

    De camping was gezellig en niet al te druk, de plaatsen waren vrij groot en er was een mooie keuken. Er valt niet zoveel te beleven in Tutukaka en dat wist de bazin maar al te goed. Ze vroeg direct of we hier waren voor te duiken. En dat is inderdaad de reden waarom we helemaal tot hier zijn gereden. De Poor Knights eilanden zijn enkel vanuit hier te bereiken. Dit is een van de mooiste duikplekken in de wereld volgens duiklegende Jacques Cousteau. We waren oorspronkelijk niet van plan om zo Noordelijk te trekken, maar toen we dit hoorden, konden we het niet laten. Morgen zitten we dus terug op de boot, op naar een nieuw avontuur!

    We gingen nog snel langs de duikshop om wat papieren in te vullen en daarna genoten we van een aperitiefje in de zon. Op de camping aten we nog wat verder tijdens de voorbereidingen van ons avondeten en we kregen gezelschap van enkele nieuwsgierige eenden 🦆    Read more

    See translation
    22
    Map
  • The traveling biologistsZuid-Oost Azië
    Day149

    Hobbiton & Waitomo

     March 22, 2019 in New Zealand ⋅ ⛅ 20 °C

    Iets waar we al heel lang naar uitkeken was ons bezoek aan Hobbiton. Dit is een van de sets die gebruikt is geweest in de Lord Of The Rings en The Hobbit films. Meer bepaald het dorp waar de hobbits wonen. Dit is een zeer populaire bestemming voor vele toeristen. Zelfs mensen die de films niet hebben gezien. Het is dan ook uniek dat een hele set blijft staan terwijl het de gewoonte is dat die onmiddellijk wordt afgebroken. Deze set dus niet. Het is een exterior set wat wil zeggen dat het enkel façades zijn en daarachter is er niets. Het was indrukwekkend om te zien. We hebben met volle teugen genoten.

    De toer begon met een korte busrit van de parking naar de set in de weilanden. Dan wandelden we rond door hobbiton met uitleg over welke scènes waar en hoe zijn opgenomen, alsook hoe alles werd opgebouwd. We hadden een leuke en enthousiaste gids. We zagen 'huizen' van bekende personages zoals Bilbo, Frodo en Sam. We kregen de kans om te poseren voor een foto in een huisje waar de deur openging. De meeste deuren blijven toe of gaan zelfs niet open. Op het einde van de toer kregen we een drankje aangeboden in de Green Dragon, de pub van Hobbiton. Hier hebben ze de hele studioset vanbinnen nagebouwd zodat je het gevoel krijgt om echt in de pub te zitten van in de films. Zalig! Dat is hoe we de hele ervaring kunnen omschrijven.

    Dan was het tijd om door te rijden. We lunchten langs de kant van de weg bij een picnic plek en reden door. Steven werd wat moe dus stopten we voor een koffie in Waitomo. Deze plek staat bekend voor grotten vol met glowworms. Wij vonden dat dit echter wat overprijst was, dus besloten we in een nabije gelegen bos glimwormen te gaan kijken. Er moest er wel nog gewacht worden tot het donker was. Geen probleem. We wandelden eerst al eens in het daglicht door het bos. Het was al een mooie omgeving zonder de glimwormen. We liepen onder rotsbogen door, langs rotswanden en we konden zelfs in een grot kijken. Na de wandelingen rustten we wat uit en zochten nog wat dingen op voor de komende dagen. Eten maken en het begon al te schemeren. We besloten om de wandeling opnieuw te maken en hoopten al wat glimwormen te zien. Maar dat was niet het geval. Toen we terug in de grot kwamen, zagen we al wat glimwormen. Na deze te bewonderen, was het buiten al donker geworden. Nu zagen we al wat meer glimwormen. We blijven het een mooi schouwspel vinden. We wandelden terug en aan een brug zaten er een honderdtal langs de rotswanden. Prachtig! We bleven wat hangen om foto's te maken, maar onze rust duurde niet lang. Daar waren de eerste andere bewonderaars die met felle lichten toekwamen en foto's deden mislukken. Met wat geduld werden er nog wat foto's genomen. Maar meer en meer mensen kwamen toe dus besloten we terug te keren naar de camper. We hadden nog een tijd te rijden naar de volgende camping.    Read more

    See translation
    Map
  • The traveling biologistsZuid-Oost Azië
    Day148

    Rotorua

     March 21, 2019 in New Zealand ⋅ ☀️ 24 °C

    Vandaag draaide bijna alles om ontspannen in de wellness. We begonnen deze ochtend nog voor het ontbijt met wat baden in de thermische baden van onze camping. Heerlijk! We konden ook een kleine wandeling doen langsheen de rivier waarvan het water gebruikt werd in de baden. Het water was 98 graden warm bij de bron. Dit was ook de grootste warmwaterbron in Nieuw-Zeeland. Interessant om te zien.

    Dan was het tijd om het vuile water uit de camper te laten. Kleine tussenstop dus op weg naar het Redwood forest. Hier staan reuzenbomen zoals sequoia’s. We maakten een wandelingen tussen de boomtoppen waarvoor het park bekend staat. We vonden het leuk maar niet superspeciaal. We lunchten lekker gezellig op een picknicktafel in het bos. Het is wat anders dan de kust in het zuiden maar even gezellig.

    Op naar Hell’s Gate, zo genoemd door een oude atheïst die het een wonderlijke plek vond en zo de spot dreef met zijn gelovige vrienden die zeiden dat hij naar de hel zou gaan. De naam doet al vermoeden dat het niet zo’n aangename plek is. Wel, ja en nee. Het is een geothermaal gebied waar we een wandeling in maakten. We zagen vele mudpools alsook gassen uit de grond komen en zwavelmeren. Dit is dus niet een ideaal gebied om te leven. Toch leven er algen en bacteriën in en rond deze hete poelen. Voor ons heel leuk om door te wandelen, ook al was de geur niet altijd even aangenaam. Maar het kan ook heel aangenaam zijn! Zo genoten wij van een modderbad en zwavelbaden. Het modderbad heeft vele voordelen voor de huid, bacteriën verwijderen en regeneratie bevorderend enzo. Maar toegegeven, het is gewoon ook heel leuk om als een klein kind met modder te spelen en er in te rollen. 😄 De zwavelbaden zijn warme waterbaden met een geurtje aan. Ook heel ontspannend en goed boor de huid.

    Na een ontspannende dag reden we door naar onze camping. Deze is gelegen aan een rivier, dus weer een mooi uitzicht om onze avond te spenderen. Tat maakte lekkere curry en Steven genoot ervan. 😊    Read more

    See translation
    232
    Map
  • The traveling biologistsZuid-Oost Azië
    Day147

    Taupo

     March 20, 2019 in New Zealand ⋅ ⛅ 19 °C

    Vandaag stonden we met toch wat zware en stijve benen op. We voelden dat we gisteren goed gestapt hadden. Na een ontbijtje, trokken we weer verder. Dit keer richting het grootste meer van Nieuw-Zeeland, lake Taupo, maar we reden er enkel voorbij. Onze echte bestemming was de thermale natuurgebieden in de buurt ervan.

    We begonnen na de lunch met een natuurlijke warmwaterbron die uitmondt in een rivier. Het was in een park in Taupo en iedereen mag er gratis gebruik van maken. Toch was er niet zoveel volk en konden we toch genieten. De verschillende temperaturen in het water, zowel richting de rivier als richting de bodem, voelde wat grappig aan. Het was wat raar om zo de verschillen te voelen als je door het water bewoog. Of van kou aan de tenen tot warm aan de rug. Na een halfuurtje hielden we het voor bekeken. Er stonden ons nog andere dingen te doen.

    We reden verder naar een geothermaal park, Orakei Korako, maar stopten even om de Huka falls te zien. Die laatste is eigenlijk een stroomversnelling. Wel indrukwekkend om te zien hoeveel massa water erdoor gaat. Dan verder naar Orakei Korako. Hier nam je een bootje om aan de overkant van de rivier te geraken, waar een zelfgeleide wandeling begon. We zagen hotsprings, een geiser (jammer genoeg niet zien uitbarsten), mudpools, silica tables en veel damp dat uit grond kwam. Af en toe roken we die ‘heerlijke’ zwavelgeur voorbij komen. Het is iets dat je niet echt gewoon wordt. 😅 Er was ook een thermale grot. Niet zo indrukwekkend op zich, maar wel vrij speciaal. Er bestaan er namelijk maar twee in de hele wereld en deze was er een van.

    Na onze wandeling besloten we af te koelen met een ijsje. Het was een prachtige, warme dag vandaag met veel zon. Maar het thermale gebied was toch nog warmer dan ergens ander. Je voelt dus blijkbaar de hitte uit de grond opstijgen.

    Tijd om onze camping op te zoeken. We waren nog niet klaar met uitrusten van gisteren. Dus was het top dat onze camping thermale baden heeft. Deze baden worden elke dag gevuld met warm en mineraal rijk water uit de bodem. Als kampeerders mogen wij hier gebruik van maken. We genoten dus nog van enkele warme baden en onze beenspieren vonden het fantastisch. 😄    Read more

    See translation
    3 comments
    Map
  • The traveling biologistsZuid-Oost Azië
    Day146

    Tongariro alpine crossing

     March 19, 2019 in New Zealand ⋅ ⛅ 20 °C

    Tien voor zes kwam de shuttle voor naar het nationaal park te gaan. Snel een glas fruitsap en een koekje als ontbijt. Checken en dubbelchecken dat we alles mee hebben. Stapschoenen aandoen en daar was de shuttle bus al. Nog wat mensen oppikken en dan naar het park. Het was nog volledig donker toen we om 6u30 toekwamen aan Tongariro National Park. We hadden een pillamp mee dus geen probleem en al snel begonnen we het pad te zien. Langzaam kwam de zon op en zagen we in welk landschap we aan het lopen waren. Het waren verschillende soorten planten die maar maximum tot aan onze enkels reikten. Er was een vreemd soort wit mos tussen dat eerst in de schemer op sneeuw/zand leek. En in de verte zagen we al wat bergen. Ze hadden een mooie dag voorspeld, maar er hingen toch wat wolken. Deze klaarden gelukkig op toen de zon volledig zichtbaar was.

    Het eerste deel van het pad was vrij vlak. Er liepen beekjes naast ons en soms kleurden deze volledig oranje. Al snel kregen we een prachtig zicht van Mount Ngauruhoe. Bij Lord of the Rings fans beter bekend als Mount Doom, de vulkaan waar Frodo de ring moet ingooien. Het was een indrukwekkend zicht, met zijn 2287 meter. We liepen een hele tijd aan zijn zij.

    Er waren verschillende publieke toiletten langs het pad. Dit was nodig, want dit is zowat de populairste dagwandeling in Nieuw-Zeeland. Er waren altijd mensen in de buurt, soms in de verte, maar vaak ook vlak voor en achter ons. Dit nam een beetje van de magie weg, maar we genoten nog altijd met volle teugen. De toiletten waren ook een handige stop, want er stond op hoelang je al bezig was en hoe ver je nog moest gaan. Er was ook een hoogteprofiel zodat je kon zien hoeveel je nog moest klimmen. En er was toch wel veel klimmen. Bij de eerste bergop was het toch vaak pauzeren. We besloten ook even te stoppen om een boterham te eten. Op dat moment dachten we dat we bijna aan de top waren, maar dat bleek niet waar spijtig genoeg. Nog wat klimmen en we bereikte een plateau. Deze had wat weg van de far west, echt wel een grappig zicht. Maar het klimmen was nog niet voorbij. Er volgde nog een beklimming van de red crater. Heel stijl met losse kiezelondergrond. Onze kuitjes zagen af, maar het zicht vanboven was GEWELDIG! We zagen de vulkaan, maar ook de krater van deze uitgedoofde vulkaan en zoals uit de naam al bleek, was een groot gedeelte van het gesteente rood. We zagen ook waterdamp ontsnappen uit spleten in de grond. Een goeie indicatie dat deze regio nog steeds actief is. In de verte zagen we ook enkele meren. Deze hadden een fel blauwe/groene kleur. Heel mooi in het woeste landschap. We voelden ons bijna niet meer op aarde, het leek eerder op Mars of een andere planeet.

    We dachten dat omhoog gaan moeilijk was, maar de bergaf was toch ook wel een uitdaging. Het was zo stijl en niks van grip, enkel losse stenen. Het was letterlijk naar beneden schuiven. Toen we naar beneden gingen werd de geur van rotte eieren sterker. De geur kwam van het zwavelgas dat uit de spleten opsteeg, nog een teken van activiteit. Toen we beneden waren konden we langs de meren wandelen. We besloten om nog een boterham te eten langs de rand van het grootste meer. De smaak was wel wat minder door de rotte eieren geur.

    We vervolgden onze wandeling en wandelden langs de overige meren naar het laatste meer. Dit was ook het grootste meer, echt indrukwekkend. Gelukkig was dit ook de laatste stevige bergop en we waren in de helft van de wandeling. We hadden steeds op ons gemak gestapt en heel veel gestopt voor foto's. Maar we hadden nog steeds tijd genoeg om de laatste shuttle naar huis te halen. Dit was ook wel vrij normaal, want we hadden onszelf echt enorm veel reserve gegeven.

    Het landschap veranderde in het tweede deel van de wandeling. Het was meer alpiene vegetatie. Nog steeds heel mooi, maar iets minder indrukwekkend. We hadden de vulkanen nu achter ons gelaten. Maar we zagen nog steeds waterdamp in de verte. Het pad was langs een helling en we zagen het onder ons slingeren door het landschap. Het was nog een heel eind naar beneden, maar we stopten minder en het ging snel vooruit. Na een tijdje kregen we wel last van onze knieën, vooral op de steile stukken. Maar niks aan te doen buiten af en toe eens rusten. Sommige mensen liepen de steile stukken, zodat ze minder last hadden, maar wij wisten dat dat niks voor ons was.

    We zagen het landschap langzaam veranderen. Zo werden de struiken bomen en uiteindelijk waren we echt in het bos aan het wandelen. Er was een uitkijk naar een kleine waterval en niet veel later het bordje van 19km. Dit betekende dat de wandeling bijna gedaan was. We hechte er niet teveel belang aan en gingen voort op ons gemak. Plotseling stonden we aan de parking. We keken op ons uur en blijkbaar hadden we net een shuttle busje gemist. In totaal hadden we 8 uur over de wandeling gedaan. Niet slecht vonden we zelf. We zochten een bankje en dan was het een uurtje wachten op de volgende bus, wel wat balen, maar de tijd ging nog snel voorbij.

    Op de camping was het douchen en relaxen. En als beloning hadden we de jacuzzi van de camping gehuurd. Dit was gratis, je moest gewoon een uur reserveren. Een halfuur genoten we van de jets en bubbels die onze stijve spieren masseerden. Mmm, dat deed deugd!    Read more

    1
    Map
  • The traveling biologistsZuid-Oost Azië
    Day145

    Tongariro National Park

     March 18, 2019 in New Zealand ⋅ ⛅ 18 °C

    Vandaag was het voornamelijk rijden met enkele tussenstops om inkopen te doen en te plassen.

    Het was even wennen een twee of drievaksautostrade. ( Steven hield hier niet van omdat het hem deed denken aan België 😜) Je merkt duidelijk dat Wellington de hoofdstad is. Gelukkig duurde de grote autostrade niet zo lang en kwamen we terug op een baan met twee rijbanen omringd door weilanden. Terug in ons vertrouwde omgeving zullen we maar zeggen.

    Om te lunchen stopten we aan een picnic locatie, een van de weinige. Hier zijn er minder plekken dan in het zuidelijke eiland. Misschien is dat ook omdat we niet de ‘scenic route’ nemen hier. Daarna reden we door naar onze camping voor de komende twee nachten. Morgen doen we namelijk een dagtrek door drie vulkanen. Het is naar het schijnt prachtig, dus wij kijken er naar uit. 😊    Read more

    See translation
    Map
  • The traveling biologistsZuid-Oost Azië
    Day144

    Van Zuid naar Noord

     March 17, 2019 in New Zealand ⋅ ☁️ 18 °C

    Nieuw-Zeeland is opgedeeld in twee eilanden, namelijk het Zuidelijk en het Noordelijk eiland. De voorbije weken hebben we het Zuidelijk eiland verkend en dat was prachtig! Maar vandaag was het tijd om afscheid te nemen. We namen namelijk de ferry naar het Noordelijke eiland. Rond 9u vertrok de boot, maar we moesten er al om 8u zijn. Het ging allemaal vlot, maar we moesten ook veel wachten. We moesten in een rijvak gaan staan met allemaal andere campervans en mobile homes. Daarna mochten we een stuk doorrijden tot aan de boot. Dan terug wachten. Daarna mochten we op de boot rijden. De grote voertuigen moesten nog een verdieping naar omhoog rijden. Het leek wat op een parkeergarage. We moesten de handrem van onze campervan opzetten, maar we hadden deze nog niet gevonden. Gelukkig waren er mensen om te helpen. Het was een beetje een raar systeem waarbij je aan een hendel moest trekken. Maar bon alles was in orde en we mochten onze campervan achterlaten en naar de passagierslounge gaan. Hier was het al vrij druk en we wouden eerst een koffietje bestellen. Een beetje verkeerd gedacht, want hierdoor waren bijna alle plaatsen bezet. We zochten en zochten, maar nergens bleken er nog twee plaatsen bij elkaar vrij. Maar toen zag Steven een tafel waar precies nog plaats was. Er zat al een mevrouw en deze bleek onze buur te zijn vanop de camping. Er waren nog twee plaatsen vrij aan hun tafeltje en we waren meer dan welkom. Ze kwamen uit Canada en hadden hetzelfde type Jucy campervan als ons gehuurd. Het waren heel vriendelijke mensen.

    De tocht duurde in totaal drie uur en ging heel vlot. Je voelde praktisch niet dat je aan het varen was. De eindbestemming was Wellington, de hoofdstad van Nieuw-Zeeland. We besloten om de stad zelf over te slaan, omdat we niet veel zin hadden om met onze campervan in druk verkeer te zitten en te zoeken naar parking. In plaats daarvan gingen we naar een soort reservaat net buiten de stad. Zealandia heette het reservaat en het was eigenlijk een zeer groot gebied dat afgebakend was met hekken. Dit om predators buiten te houden. In deze locatie hadden ze bedreigde soorten terug geïntroduceerd en zonder vijanden deden deze het heel goed. Meestal gebeurd dit op eilanden omdat deze makkelijk predatorvrij te houden zijn. Maar Zealandia bewijst dat het ook op het vaste land kan.

    Maar first things first, eten! Het was ondertussen middag en we hadden reuzenhonger. Zo'n honger dat we geen zin hadden in boterhammen en een burger zijn gaan eten in het cafeetje dat er bij hoorde. Het was een beetje chaos maar de burgers waren lekker.

    Het park/ reservaat was beter als verwacht. Het was druk in het begin, maar hoe verder we wandelden hoe rustiger het werd. We zagen tuatara, een hagedissensoort die ook wel een levend fossiel wordt genoemd. Het zijn precies kleine draken. Er was een deel met een extra omheining waar we er verschillende zagen, maar we zagen ze ook buiten de omheining in het "wild".

    Verder zagen we ook Kaka's aan een voedertafel. Echt leuk om deze vogels bezig te zien en het zijn ook prachtige vogels. Ze hebben we weg van Kea's maar ze zijn kleiner en meer bordeauachtig van kleur.

    Bij een volgende voedertafel zagen we een soort parkieten. Heel bedreigd op het vaste land, maar hier konden we ze goed bewonderen.

    Verder zagen we ook tui's die uit volle borst zongen, saddlebacks, Robins, .. en cave weta's, dit zijn vrij grote krekels die in grotten leven.

    Om ons bezoek af te sluiten zagen we Takahe, de grote waterhoen die we in de bird sanctuary van Te Anau hadden gezien. Hier waren de vogels vrij en ze waren helemaal niet bang. Zo'n coole beesten met echt mooie veren. We bleven nogal vrij lang staan, want het park ging bijna sluiten.

    Wellington zelf had geen leuke campings dus besloten we wat verder te rijden. Er was een gratis camping langs een vaargeul. We hadden geluk en vonden nog een plaatsje naast een sympathieke oude man. Het was er heel mooi, maar wel wat winderig. Maar we gaan zeker niet klagen van ons gratis plekje.    Read more

    See translation
    5
    Map
Never miss updates of The traveling biologists with our app:

FindPenguins for iOS FindPenguins for Android

2020 ©  FindPenguins.com  
  • Home
  • About Us
  • Blog
  • Press
  • Terms
  • Privacy Policy & Cookies
  • Support
  • Imprint
  • Language