The traveling biologists

Vandaag was de dag! We stonden op met mooi weer en goeie moed. We gingen van Middle Earth naar Middle Arch. 😄

We gingen naar de duikshop en kregen een vriendelijke welkom. Onze attributen om te duiken werden met ons overlopen en in een zak gestopt om mee te nemen op de boot. Dit werd allemaal voor ons vervoerd en opgesteld. Handig!

Na een korte veiligheidsbriefing van de skipper, vertrokken we naar The Poor Knights Islands. Het was een halfuur varen. We kregen een briefing van onze instructeur en plots stopten die met praten. Hij had dolfijnen gespot dus werd de skipper aangespoord om erheen te varen. Het was een hele grote groep dolfijnen (common dolphins) en er waren verschillende kleintjes bij. Ze zwommen met de boot mee en soms sprongen ze mooi uit het water. Iedereen op de boot bewonderde hen. Een ideale start van de dag. 😊

Eens aangekomen aan de eerste duiksite, kregen we nog wat uitleg over de duiksite. De Poor Knights Islands zijn een overblijfsel van een supervulkaan. Deze ligt nu bijna helemaal onderwater, buiten deze eilanden. Ze zijn ver genoeg van het vaste land om nooit overspoeld geweest te zijn door invasieve predatoren. Er is een grote natuurlijke populatie van Tuatara's, de hagedissen die we gezien hebben in Wellington. Deze delen blijkbaar hun hol met een soort zeevogel, bullet shearwater. En deze broedt enkel op deze eilanden. Onderwater is er ook een heleboel te zien, maar dat zagen we wat later met onze eigen ogen. We wrongen ons in onze wetsuit ( twee lagen deze keer, want het is koud water). Helemaal enthousiast stapten we in het water. Want dat hoort zo met een grote stap. 😄 Maar ons gezelschap, twee meisjes van Hong Kong, konden blijkbaar niet zo goed duiken. Een verdween plots op elk mogelijk moment (lees tien keer) naar de oppervlakte en de ander zwom simpelweg weg achter elk dier om een foto te maken. Heel frustrerend vooral voor Steven en ook wel voor de instructeur. Steven werd zo gefrustreerd van al dat wachten, want wij moesten elke keer blijven wachten totdat de instructeur de verdwenen ziel had terug gebracht, dat hij snel door zijn zuurstof ging en op het einde met de instructeur zuurstof moest delen om safe te zitten. Geen zorgen, hij had nog genoeg. Het was uit voorzorg. Maar we hebben toch heel veel vissen en nudibranchs (lees kleurrijke zeeslakken) gezien. We hebben er ook van genoten. We zagen onder andere ook een grote stingray. Heel fijn! En er was een onderwater grot met een luchtbel vanboven. We kwamen met ons hoofd boven water, maar zaten nog steeds 8 meter onder de zeespiegel.

Van al dat zwemmen in het koude water krijg je honger. We hadden een lunch bij besteld met onze duik en deze smaakte wel alsook de soep en thee die gratis aan boord te verkrijgen waren. Onze duikinstructeur verontschuldigde zich dat we niet ver gezwommen waren tijdens de eerste duik en dat het vooral wachten was. Fijne kerel, een Belg trouwens en helemaal zijn schuld niet. Hij zorgde ervoor dat we voor onze tweede duik bij een andere groep konden aansluiten.

Voor de tweede duik gaf de skipper nog wat uitleg over de geschiedenis van de eilanden. Vroeger waren deze bewoond door een Maori stam. Zij waren de eerste stam die varkens hadden, dankzij kapitein Cook. Zij ruilden die met andere stammen voor andere goederen. Er was een ander stamhoofd die ook wou ruilen, maar hij werd heel brutaal weggestuurd. Zijn eer was geschonden en vijf jaar wachtte hij op wraak. Nog een ander stamhoofd wou enkel dorpen gaan plunderen en vroeg hulp aan de stam van de Poor Knights eilanden. Zij konden dit niet weigeren en dus lieten ze hun stam onbeschermd achter. Het beledigde stamhoofd kwam dit te weten en vermoordde iedereen op het eiland met de hulp van zijn mannen. Toen het stamhoofd van de Poor Knights eilanden terug kwam plaatste hij een tapu, een vloek over de eilanden. Sindsdien heeft niemand nog op de eilanden gewoond en je mag de eilanden enkel betreden als je toestemming krijgt van de stam en het doc.

Maar tijd voor die tweede duik! We zwommen eerst langs een wand. Hier zagen we hele grote nudibranches en een clown nudibranch die eitjes had gelegd. Hierna zwommen we door een "archway". Dit is een opening in de wand. Dit was echt waanzinnig. Er zwommen echt zoveel vissen rond dat je er bijna tegen botste. Onder ons zwommen shorttail stingrays, familie van de mantarays. Deze waren ook best groot en zo mooi om te zien dat Tat vergat te zwemmen en naar beneden begon te zinken. Niet diep natuurlijk, maar de instructeur deed teken om omhoog te komen. Halverwege keerden we terug en zwommen we terug langs de wand. Steven had weer pech en was vroeger door zijn zuurstof dan de rest. Hij mocht vroeger naar boven gaan terwijl Tat en de rest nog wat onderwater bleven.

Het duiken was weeral voorbij, maar de dag nog niet. We verkenden de rest van de Poor Knights met de boot. We bezochten de grootste onderwater grot ter wereld. Best indrukwekkend. We passeerden bij de duikplek die Jacques Cousteau bezocht en als 7e rangschikte in zijn top 10 van duikplekken. We zagen ook de hoogste archway van het zuidelijk halfrond. Coole plek dus! Op de terugweg werden we nog een tweede keer verwend met dolfijnen. Blijft elke keer zo leuk!

Terug op het land vulden we onze logboeken in en genoten we van een ijsje. Op de camping ging het genieten verder met wat aperitieven.Read more