Oceana County

Het strand op. Robbie slaapt nog. We wandelen nu eens zuidwaarts. We passeren kasten van huizen met terrassen en tuinen grenzend aan het strandje en het meer. Mooie proches, schommelstoelen, strandstoelen met de vorm van Michigan als rugleuning. En soms is het huis zo groot dat je je afvraag wat een mens daar mee doet. En in het water liggen lange witte steigers met daarop mooie luxe motorboten, jetski's en ander vermaak op het water. Het ziet er prachtig uit. Mag wat kosten.

Met z'n drieën lunchen we in Traverse City. Robbie herinnert zich nog een lekkere lunch bij restaurant "Firefly" van vorig jaar. En ze heeft gelijk, een heerlijk broodje pulled pork, friet met truffelmayo, fish taco's en gefrituurde pita met Hummus.

Robbie blijft in Traverse City met vrienden (uiteindelijk zegde iedereen af en was ze alsnog alleen in huis) en wij rijden naar Grand Rapids, 230 kilometer westwaarts. De weg loopt bijna 130 kilometer voortdurend door het bos. Pas in de buurt van Grand Rapids neemt de bebossing af, de bebouwing toe en wordt het verkeer wat drukker. Da's nog niet zo erg, wel dat het gaat regenen. Wij gaan vanavond Lyle Lovett & his Large band zien.....in een openluchttheater. Dus snel gestopt bij een Walmart, 2 pimpelpaarse poncho's gekocht (en een kartonnetje rode wijn voor in het hotel)....en de tank van onze Honda Accord volgegooid ...6 tientjes...helemaal vol....

We eten in een ongezellige Chinees-Thai-sushi-Tepanyaki-Steakhouse in Grand Rapids nog best een aardig bord Singapore-noedels met kip en garnalen. Het blijft maar regenen.

Op het moment dat we arriveren bij het Frederik Meijer Gardens and Sculpture Park stopt het met regenen. Dat zijn krachten in de natuur die zo moeten zijn. Frederik Meijer Gardens and Sculpture Park is een enorm "tuincentrum". Een soort "Floriade" maar dan commercieel wel geslaagd. Er in ligt een openlucht-theater voor ongeveer 2000 man.

Er staat voor de ingang een lange rij. Iedereen heeft een tuinstoel op zijn rug. Ook wij. We kennen inmiddels onze pappenheimers: bij openluchtconcerten nemen Amerikanen allemaal hun tuinstoel en koelboxen mee. Alleen blijkt onze tuinstoel te groot. De rest wist dat en heeft een klein stoeltje bij zich. Wij gaan zonder stoel naar binnen (en huren binnen uiteindelijk een stoeltje). Daar staan hoog bejaarde vrijwilligers druk met hun armen te zwaairen om iedereen in het openluchttheater een plekje in te laten nemen. Alleen  al de 80 jarige vrouw met kek speldje in haar dikke grijze haar, haar achterover hellend lichaam en haar komme reumahandjes die druk gebarend de bezoekersstroom in goede banen leidt, is de entreeprijs al waard.

Het schuin oplopende grasveld is al bezaait met (witte, grijzende, kalende) Amerikanen op hun tuinstoelen. En dan gaan de koelboxen open: bier, salades, koude stukken rundvlees, cola, chips, popcorn, sandwiches, stukken koude kip, er komt van alles voorbij. Ze zijn goed voorbereid (wij niet net ons flesje water en rolletje King)

Stipt om kwart over 7 stapt Lyle het podium op met zijn 14 man sterke band. Hij begint heel klein. Bijna fluisterend zingt hij zijn eerste nummer. Het publiek ontvangt het eerste nummer ovationeel. Hij gaat weer even het podium af en laat zijn band een flink stuk weg soleren. Dan komt hij opnieuw op met in zijn kielzog 3 zwarte (in geluid en kleur) gospelzangers. De avond vult zich met verhalen (Lyle kan een verhaal vertellen, is ongelofelijk innemend en heel grappig), gesprekjes met zijn bandleden en een gedurfde keuzes uit zijn repertoire. Natuurlijk eindigt hij met zijn "klappers" : Natural forces, If I had a boat en You're not from Texas.

Lyle heeft het duidelijk naar zijn zin. Het vertelt dat hij voor het eerst sinds 3 jaar weer met zijn Large band live speelt vanwege Covid. Maar door Covid was het sindsdien nog nooit gelukt om de Large band kompleet te hebben. Er was altijd wel iemand die besmet was. Vanavond is de eerste keer dat de band weer helemaal compleet is. Feest.

Een mooie avond met een nog mooiere stem (en we hebben hem te lang niet live gezien....onze laatste keer was in 2003...in Seattle)

Om 10 uur rijden weg van de Gardens, op naar ons hotel. De regen valt weer met bakken uit de hemel. Een betaalbaar hotelletje vinden viel niet mee. Is uiteindelijk "Whitehaven boutique cottages" geworden, 80 kilometer verder. En zoals de naam al doet vermoeden....een shabby motel met rochelende buren, vochtplekken en een iets te luide koelkast. Met m'n rug tegen de muur en de benen languit op bed type ik de laatset woorden voor vandaag: T'was een mooie dag en dankzij de "natural forces" een nog mooier concert.

Tot morgen.Read more