Spencer Creek

Mijn been voelt anders deze morgen, misschien dat het ijs van gisteren geholpen heeft. Met goede hoop start ik de dag. Het pad is afgelopen jaren een paar keer veranderd in deze omgeving wat het af en toe verwarrend maakt om de juiste te kiezen.

De vroege ochtend verloopt weinig enerverend totdat er een man niet ver voor mij uit de bosjes komt. Hij draagt een te grote rugzak met een extern frame (dat is jaren 90 backpacking). Hij heeft een enorme metalen pijp als wandelstok en draagt een helm. Zijn overhemd is zo groot dat het lijkt alsof hij geen broek aan heeft en om het af te ronden loopt hij op kistjes (sorry, ik ben vergeten een foto te nemen). Mijn eerste gedachte is dat er op ditzelfde moment enkele verzorgers van een nabijgelegen inrichting voor mentaal zieken naarstig opzoek zijn naar deze man.

Ik passeer en begroet hem, ik heb weinig aanleiding om een gesprek aan te gaan. Daar denkt hij anders over, ik kan hem uiteraard niet negeren dus beantwoord zijn vragen. Tot drie keer toe probeer ik weg te lopen maar dan weet hij toch mij voldoende te interesseren om zijn verhalen aan te horen. Deze man heet Scott Forrest, woont al meer dan 40 jaar in de omgeving in een woning enkel bereikbaar met de boot of te voet over een treinrails. Hij weer me alles te vertellen van de omgeving tot 150 jaar terug, indianen die er voorheen woonde, goldrush in het gebied, diverse mijnoperaties etc. Ik heb een lokale gids gevonden voor de ochtend. Ik moet wel mijn wandeltempo halveren om deze man, toch al wat op leeftijd wat ademruimte te gunnen. Mijn been is nog steeds wat gevoelig dus dat kan even geen kwaad lijkt me.

De pijp waarmee hij loopt is een restant van een vliegtuig dat ooit is neergestort in de omgeving die hij onderdeel voor onderdeel heeft opgeruimd. En de pijp als souvenier gehouden en wat aangepast zodat het gebruikt kan worden als wandelstok. De helm is omdat hij vaak zomaar willekeurig ergens het bos in ramt en hij niet alle takken tegen zijn hoofd wil. Niet compleet gestoord dus 😉.

Na 1.5-2 uur met hem gelopen te hebben scheiden onze wegen, ik heb een erg leuke en interessante ochtend gehad.

Ik pik het tempo weer wat op en rond lunchtijd ben ik op de top van een klim. Er is nog een restantje sneeuw, ik neem wat en doe het in een zakje om mijn been nog een keer te kunnen koelen terwijl ik mijn lunch eet.

Ik ben er niet zeker van of het beter voelt inmiddels maar ik kan er mee leven. Ik wil het enkel niet erger maken, dus zolang de status niet veranderd kan ik blijven lopen is de gedachte.

Het pad vandaag is soortgelijk aan voorgaande dagen, veel in het bos en af en toe klim ik eruit om toch nog een keer te omgeving te mogen aanschouwen. Nu de zomer toch echt zij intrede gedaan heeft, is in het bos lopen geen straf.

Ik eet mijn avondeten wederom op de top van een klim en evalueer de situatie even. Ik kan nog wel 1-2 uurtjes in de avond lopen heb ik het idee, mijn been voelt goed genoeg. Het blijft uiteindelijk bij 1.5 uur, de kampeerplekken worden helaas steeds schaarser.

👋👋Read more