Wickiup Plain

Ik ben gisteren al het Three sisters national park ingelopen maar heb de zussen nog niet mogen ontmoeten. Misschien heel kort een enkele zus gezien. Vandaag is anders, al snel verschijnt de eerste aan de horizon, de overige volgen in de loop van de ochtend. Het zijn drie vulkanen met een soortgelijk uiterlijk, vandaar de benaming verwacht ik.

Ik heb een korte klim voor de boeg en dan een kilometer of 15 af en aan sneeuw. Er zijn maar twee passages die wat lastig zijn met een steile afgrond, voor de rest is vlak of een zwakke hellingshoek. Ik moet nog steeds een flinke afstand afleggen om de bus te halen en dit helpt niet echt, maar wat is het weer mooi vandaag. Ik kan me er dan ook niet echt zorgen om maken en wil vooral genieten van deze dag.

Na de sneeuwpassages begint pas de ellende, wie had dat verwacht. Er zijn grote stukken bedekt met vulkanisch gesteente. Het pad is daar gemaakt uit lava stenen in allerlei maten. Het loopt voor geen gulden en ik ben meermaals aan het vloeken als ik weer wegrol of me stoot aan het gesteente. Elke keer als ik denk dat ik uit die troep bent dient zich een nieuw lavaveld aan. Ik ben er aardig van over de zeik, ik moet letterlijk een bus halen 😉. Achteraf valt het allemaal wel mee, ik heb inmiddels ook wat slaaptekort, dat zal ook wel mee spelen. Daar moet ik binnenkort iets aan gaan doen, morgen is al een rustige dag en overmorgen, oh overmorgen daar kijk ik al een tijdje naar uit…

Om 20:30 heb ik mijn eindbestemming bereikt, 55 zware kilometers. Morgen nog ~15km, komt goed 👍.

👋👋Read more