In de wolken op de oude Strynefjellsweg

Die ochtend leverde het openen van de tent een heel nieuw uitzicht op, we keken namelijk op een enorme witte muur. De wolken waren vannacht in het dal blijven hangen en zo kleurrijk en schitterend het gisteravond nog was, zo saai grijs was het nu. Gelukkig regende het niet, maar deze mist moest wel optrekken, anders zou de rest van de rit alsnog een beetje in het water vallen, zogezegd. En zelfs een wandelingetje met de camera's zou nu een beetje zinloos zijn. We besloten heel rustig in te pakken in de hoop dat het zou opklaren.

En dat deed het! Althans, naarmate we ons prepareerden voor vertrek konden we steeds verder om ons heen kijken, en met wat voorzichtige zonnestralen op de omgeving kwam er ook steeds meer kleur terug. Tijd om weer op de fiets te stappen dus, en de rest van deze magische route af te leggen.

De smalle gravelweg kronkelde verder en in ongeveer iedere hoek en elke mogelijke parkeerplaats langs het pad stond wel een campervan. Die hadden we toch mooi ontlopen op onze fijne plek aan het meer. Wat we echter ook hadden ontlopen was de échte dikke mist. Want die bleek hier verderop, net achter een heuveltje, nog te hangen. En heel hardnekkig ook. Binnen no time was het zicht nog maar nihil. Oké, lampjes aan dan maar, op hun felste stand. Ik was blij dat ik op het nippertje nog een - hopelijk mooie - foto had gemaakt van het Vassvendtjønnin meer. Niet lang daarna kon ook alle regenkleding aan, want die fijne druppeltjes kwamen overal. Aan de rand van mijn helm hing al snel een kralenketting van regendruppels, en er stak ook een windje op die koud aanvoelde op onze natte lijven. Het ergste was dat er niets meer van de omgeving te zien was, afgezien van Matthijs' achterlicht en eventuele kuilen in de weg. We passeerden een oude man met een baard die vlakbij zijn gammele, rode auto met een grote camera foto's stond te maken (ik vroeg me zeer af waarvan) en we zwaaiden. Later zouden we hem nog eens tegenkomen op de weg en zwaaiden we opnieuw.

Shit zeg, dit was balen. Deze machtig mooie omgeving liepen we mis, ook al waren we er wel. We rolden verder, langs eventuele natuurspektakels, mogelijk adembenemende vergezichten en denkbare idylle, zetten de afdaling in over een waarschijnlijk epische bergweg met haardspelden en hoorbare maar onzichtbare watervallen erlangs, en bijna 1.000 meter lager kwamen we zeiknat, ijskoud en allebei redelijk chagrijnig pas weer uit deze waardeloze wolk. Ongeveer 20 kilometer lang aan potentieel briljante landschapsfoto's waren aan onze natte neuzen voorbij gegaan.

We fristen op en trokken droge kleren aan in de wc van een supermarkt, en gingen vanaf daar op zoek naar een leuk koffietentje. In mijn hoofd maakte ik een aantekening van plek nummer 2 om nog eens terug te keren.Read more