Vlucht naar een eiland

Goedemorgen! Vandaag ervaar ik dikke vliegschaamte, want voor het eerst in 5 jaar stap ik weer in een vliegtuig. Eigenlijk heb ik er al een paar weken last van, want ik heb al diverse mensen met enige schroom moeten vertellen dat ik een weekje naar een eiland op vakantie ga. En een klimaatdrammer die vliegt, dát kan natuurlijk niet. Maar vandaag is het dan toch zover, vandaag ben ik medeverantwoordelijk voor een hele lading extra CO2 in de atmosfeer. Het is niet anders.

In december 2019 vloog ik voor de laatste keer, en sindsdien reisde ik altijd per trein, auto, metro, veerboot en fiets naar allerlei fijne bestemmingen in Europa. Intussen werkte ik aan een duurzamere gebouwde omgeving (bij TKI Urban Energy) en een groenere energievoorziening in Utrecht (via mijn lidmaatschap bij en investeringen in energiecoöperatie Rijne Energie), liet ik bomen planten in Costa Rica (bij stichting Work with Nature), steunde ik andere organisaties die zich inzetten tegen klimaatverandering (waaronder Milieudefensie), stond ik in Den Haag XR rebellen aan te moedigen in hun strijd tegen fossiele subsidies, en minimaliseerde ik mijn carbon footprint door zo min mogelijk vlees te eten. Dus opzich deed ik veel aan compensatie.

En daarnaast gebeurden er ook dingen, vooral het afgelopen half jaar. Ik leerde veel over schuldgevoelens, en durfde voor mezelf te kiezen. Ook ontwikkelde ik deze winter een extreme behoefte aan warmte en zonlicht, en ik wilde (en ging) meer sporten. En toen ik zocht naar een zonnige bestemming om het hoofd leeg te fietsen, kwam steeds dezelfde optie naar boven: wil je als mooiweerfietser mooi weer in maart, dan moet je naar de Canarische Eilanden.

Dus daar ga ik dan! Vanmiddag vlieg ik, vanavond land ik, en morgen zit ik als het goed is op de fiets. Hasta luego!Baca selengkapnya