Up 'n up

De eerste 12 kilometer gingen weer heerlijk. Beetje afwisselen tussen het motortje geheel uit, of op standje 'wind mee' (groen) en als ik het mezelf gunde, standje 'duwtje tegen m'n zadel' (oranje). Ik vloog werkelijk omhoog, heerlijk. Mede door dat proteïneyoghurtje vanochtend natuurlijk, en mijn fantástische conditie uiteraard.

Toen ik even stopte voor wat foto's en om m'n oordopjes te pakken, werd ik ingehaald door een lieve, oudere meneer die ook omhoog aan het bikkelen was. Of ik een probleem had. "No no, pas de problem, merci!" Even later dreigde ik hem alweer in te halen, en daar was die gedachte van gisteren weer: SORRY LIEVE MENEER, ik speel vals...!! Zou ik inhouden, achter hem blijven? Nee, dat kon echt niet, ik ging véél harder, ik moest erlangs. Ik schaamde me kapot, deze man was minstens 30 jaar ouder dan ik, en hij was gewoon op eigen kracht een berg op aan het fietsen. Ik niet, deze 41-jarige kantoortijger zat op een racefiets met een motortje. Ik oefende snel wat ik dit keer zou zeggen, en terwijl ik hem passeerde zei ik het nu ook echt hardop: "C'est electrique, je m'excuse!" Hij moest gelukkig hard lachen en riep nog iets onverstaanbaars terug, ik stak mijn duim omhoog en weg was ik. Vol schaamte naar boven.Okumaya devam et