Spetters, miezer, pijpenstelen, hoosbui

De donkere wolkpartijen boven mijn hoofd waren opzich wel wat dreigend geweest, maar ik was lekker aan het klimmen en having fun.

Maar op 500 meter hoogte ongeveer , vlak na het "astronomische uitzichtpunt" (?? Mirador Astronómico de la Degollada de las Yeguas) werd duidelijk dat die wolken inmiddels te zwaar waren geworden. Het begon eerst nog langzaam te spetteren, zo'n "buitje" als gisteren. Ook nu stelde het weinig voor, maar ik heb inmiddels wat ervaring met fietstochten door de regen dus ik nam toch maar het zekere voor het onzekere, parkeerde mijn fiets tegen de rots langs de weg, en plukte mijn jasje uit mijn rugzak. Intussen zag ik een laaghangende wolk de kloof langs de weg binnendrijven die de hele berg erachter in een grijze nevel hulde, en het gespetter ging al gauw over in motregen.

Ik stond wel héél onhandig geparkeerd. Weliswaar in de berm, maar niet per se droog en op een smal stuk van de weg, en bovendien op een plek waar keien naar beneden konden komen als de grond boven me zou gaan schuiven. Dus gauw door - of wacht, Lily appte: "Ik heb mn start vd wandeling bereikt. Eerst maar eens op zoek naar koffie." Die was dus boven gearriveerd, op de plek waar we hadden afgesproken om elkaar te treffen na haar wandeling en na mijn rit naar boven. "Ik sta te schuilen," appte ik ietwat gedesillusioneerd terug. Ik zag het somber in met de regen. "Hier boven regent het ook. Ben je bij het homo cafe of al verder?" "Nee, verder, bij de afdaling vlak na het eerste uitzichtpunt. Wel spectaculair!" "Ja echt mooi hier!" Oké, ik moest door. Het was inderdaad nu al heel mooi, ondanks de regen, en het zou waarschijnlijk niet minder mooi worden. En ik moest niet afkoelen en ook geen rotsblokken op mijn hoofd krijgen. Hup, gaan.

Gelukkig gebeurde dat laatste niet, maar de regen werd wel een serieuze bui op mijn kop - en via de banden op het asfalt kreeg ik ook heerlijke straaltjes water in mijn schoenen en tegen mijn onderrug... enfin, dit is waarom het fenomeen mooiweerfietser bestaat.

Het schip strandde 8 kilometer verderop alsnog, in een bushokje groot genoeg om met fiets en al in te schuilen. Ik was inmiddels totaal doorweekt, echt soaked to the bone, en iets minder vrolijk dan hoe ik deze fietstocht was gestart. Ik groette de man die al in het bushokje stond in het Engels (geen zin om nu een heel gesprek aan te knopen over hoe "frio" ik mij voelde) en begon met afdrogen wat er af te drogen viel, mijn telefoon als eerste want ik wilde toch nog eens zoeken naar een soort Spaanse buienradar die mij kon vertellen hoe lang deze ellende nog zou duren. Toevallig appte Lily ook net weer: "Giga hoosbui overleefd, koffie+ wc gevonden." Ah, die had hetzelfde probleem. Ik: "Zeikend nat hier, nu in Fataga. Hoe lang duurt deze wolk denk jij nog?" "Ik weet niet of jij dezelfde wolk hebt."

Haha, ja. Het bleek een aaneenschakeling van regenwolk, een nimbostratus, een uitgestrekt grijs wolkendek waaruit regen blijft vallen. Eerst dacht ik nog: ik wacht tot het voorbij is en dan ga ik verder. Toen dacht ik: ik wacht tot het in elk geval minder wordt en dan ga ik terug. Maar ik heb dit ongeveer een uur lang zitten denken, daar in dat bushokje, terwijl de ene na de andere vinger besloot af te sterven. Uiteindelijk concludeerde ik, met kippenvel all over, 8 dode raynaudvingers, vermoedelijk een gelijk aantal bevroren tenen en het denkproces van mijn onderkoelde brein ook op een wat lager pitje: ik moet eerst opwarmen want op deze manier is het niet verstandig om welke kant dan ook op te gaan fietsen. Behalve dan naar een dichtsbijzijnde bar of restaurant waar ze thee hebben.

200 meter verderop, bij Restaurante El Labrador, hadden ze dat vast wel. Ik verontschuldigde me bij de serveerder vanwege mijn verzopen voorkomen, vroeg waar ik het beste kon gaan zitten in deze natte kleding en zei halfgrappend "yeah, I'm a bit cold, could use some tea!" Hij schrok oprecht toen hij mijn bevroren, spierwitte handen zag. Nog voordat hij iets terugzei, laat staan een bestelling opnam, rende hij naar de bar waar hij een plastic flesje met heet water vulde. En toen terug naar mij, om dat vervolgens in mijn handen te duwen. Het plastic deukte en verfrommelde helemaal, het water was veel te heet. En ik moest van hem achterin de zaak gaan zitten, waar het warm was. En daarna kreeg ik thee. De schat.

Ik bestelde uiteindelijk ook nog een warme lunch en nog meer thee, terwijl mijn handen langzaam en al tintelend ontdooiden dankzij het geïmproviseerde kruikje. En Lily appte weer: "Ik denk dat ik opgeef met de wandeling. Na schuilplaats in cafeetje verlaten binnen een kwartier zeiknat. Nu aan de Sopa Canaria en warme choco." Toch fijn die gedeelde smart.

Ik stond net af te rekenen bij mijn life saving kruikje-vriend (waarvoor hij een fooi van maar liefst 50% ontving) toen mijn life saving zus de Labrador binnen kwam lopen. Ze had die knalrode fiets zien staan en gokte erop dat ik hier nog wel zou zitten. We besloten om de fiets in de achterbak te frommelen en samen terug naar huis te gaan. Want ook al was ik nu wel voldoende opgewarmd, mijn kleding was nog steeds nat en het regende nog steeds, en bovendien had Lily onderweg "rotsen zien vallen van die modderwanden" en het zat haar niet lekker dat ik daar weer langs zou gaan fietsen.

Gelukkig hadden we geen Fiat 500 (zoals geboekt) maar een Toyota Huppeldeflup gekregen bij de autoverhuur. Daar paste dit vuurrode apparaat nét in.

En daarmee was mijn uitdagende fietstocht al na 600 meter klimmen over 20 kilometer lengte ten einde gekomen. Nou ja, morgen weer een dag.Read more