Machu Picchu

Machu Picchu time! Hier kijk ik al een hele tijd naar uit en eindelijk is het zo ver. We worden opgepikt door een minibusje en samen met een tiental andere toeristen naar Hydroelectrica gevoerd. De weg slingert omhoog en omlaag door de bergen. Een prachtige omgeving. Veel groen, enkele watervallen, diepe kloven. Na 5 uur rijden zijn we op onze bestemming. Uit tientallen andere busjes komen er nog meer toeristen tevoorschijn. Allemaal met hetzelfde doel: van hieruit naar het dorp Aguas Calientes stappen.

We wandelen de hele tijd langs de sporen van de Perurail trein die Cusco en Ollantaytambo verbindt met “Machu Picchu pueblo”, zoals Aguas Calientes ook wel genoemd wordt. Na een uur of 2 zien we hoog boven ons in de verte een eerste glimp van Machu Picchu. Spannend! Nog een half uur later zijn we in het dorp.

Na het avondeten krijgen we ons ingangsticket voor Machu Picchu en uitleg over waar en wanneer we moeten vertrekken. De Duitse Nicole wil net als mij te voet naar de ingang stappen. Vé wil met de bus naar boven zodat ze haar energie kan sparen om de “montaña” te beklimmen. We gaan samen het busticket kopen en kruipen dan snel ons bed in.

Om 4u gaat mijn wekker al. Ik probeer mij zo stil mogelijk klaar te maken zodat Vé nog wat langer kan slapen. In de gang aan de receptie verorber ik mijn ontbijt terwijl ik wacht op Nicole. Samen beginnen we aan de wandeling naar de ingang van Machu Picchu. Enkele minuten later vervoegt Steffi ons, een andere Duitse die ook op onze bus zat. Na 20 minuten komen we aan de eerste controlepost en vanaf daar begint een steile klim. Het zijn vooral trappen, maar allemaal verschillend van hoogte en lengte wat het ferm lastig maakt. Het wordt stilaan licht waardoor we zien hoe bewolkt de omgeving is. Geen bergen of heuvels te zien. Hopelijk klaart het straks wat op.

Na een klein uur stappen bereiken we de ingang van Machu Picchu. Om 6u45 stapt Vé van de bus en verzamelen we met onze gids. Tijd om eraan te beginnen! Als Engelssprekenden worden we in de groep van gids Yawar geplaatst, samen met een twintigtal anderen. De poorten gaan open en de honderden toeristen stormen naar de ticketcontrole. Net voorbij de ingang krijgen we al een beetje uitleg en dan bestijgen we de trappen naar het bekendste uitkijkpunt. Helaas nog altijd wolken maar Yawar belooft ons dat dit normaal is en dat het binnen een uurtje zal uitklaren.

Tijdens zijn uitleg beginnen de wolken al een beetje op te schuiven en krijgen we een mooi zicht op de ruïnes van Machu Picchu. Nicole trekt enkele foto’s van ons en wij van haar. En dan is het al bijna 8 uur. Tijd voor ons om te vertrekken naar de “montaña”, de berg die we gaan beklimmen. Yawar toont ons de weg naar de ingang en we splitsen af van de groep. Dat is achteraf gezien het enige jammere aan onze tour: doordat we de berg gaan beklimmen krijgen we geen uitleg meer over de rest van Machu Picchu. Anderzijds mogen wij nog de rest van de dag op de site verblijven, terwijl de groep met de gids al sneller zal terugkeren.

We beginnen aan de klim. Net als tijdens mijn wandeling deze morgen zijn het continu trappen. Deze keer zelfs nog een stuk steiler en lastiger. Om de 5 à 10 minuten pauzeren we even om bij te komen. We zien jammer genoeg niks van de omgeving aangezien het te bewolkt is.

Na 45 minuten, ongeveer halfweg naar de top, komen we 2 oudere Braziliaanse dames tegen. Ze vertellen ons dat het pad verderop alleen maar steiler en gevaarlijker wordt. Smalle trapjes die dicht bij de afgrond liggen. “En het uitzicht daar boven?”, vraag ik. “Niks te zien van Machu Picchu jongen, overal wolken”. Dju, hopelijk verandert dat nog!

Het wordt inderdaad nog lastiger en risicovoller daar boven. Wanneer we de top bereiken, zien we niet veel. Terwijl we uitblazen van de zware klim begint het echter beetje bij beetje op te klaren. De zon komt er wat door. Eerst zien we een glimp van de heilige stad tussen de wolken door… en een kwartier later zien we zowaar de hele ruïne in volle glorie. Fenomenaal!

Niet alleen de ruïnes zelf maar zeker ook de omgeving. De steile Huayna Picchu en enkele andere groene, bijna loodrechte bergen zijn indrukwekkend om te zien. En overal wat wolkenslierten rond die het plaatje nog mystieker maken. We zetten ons neer en eten onze lunch terwijl we ons vergapen aan de omgeving. 100 meter verderop is er een uitkijkpunt met afdakje waar tientallen toeristen foto’s staan te trekken. “Wij zitten hier toch lekker beter en rustiger”, denken we bij onszelf. En effectief: iedereen die terugkeert naar beneden, stopt aan ons plaatsje en is verbaasd dat het zicht van hier nog mooier is.

Na een halfuurtje relaxen gaan we ook even naar het andere uitkijkpunt. Een paar fotootjes trekken en dan terug naar ons eerste plekje. Doordat de zon erdoor gekomen is, zoemen er plots honderden muggen rond ons. Ik word er een beetje gek van. Zelfs met DEET zijn ze moeilijk weg te krijgen. Tijd om terug af te dalen en de ruïnes van wat dichterbij te gaan inspecteren. Na een uurtje zijn we terug beneden. Vé wordt direct besnuffeld door enkele lama’s. Er lopen er hier zo 18 rond, die zich te goed doen aan het lekkere groene gras op de site.

Het volgende dat we willen bezoeken is Intipunku, de zonnepoort. Daarvoor moeten we opnieuw een stevig stukje klimmen, zo’n 40 minuten. In vergelijking met wat we daarnet gedaan hebben is het niks, maar onze beentjes beginnen toch vermoeid te raken. De zonnepoort ligt bovenaan een V-vormige bergpas en is het eindpunt van de befaamde Incatrail. De sportievelingen die deze 4-daagse tocht afleggen kunnen van hier dus een eerste keer Machu Picchu aanschouwen. We rusten er een half uurtje uit terwijl we alweer van een mooi uitzicht genieten.

We vervolgen onze weg naar de Incabrug. Onderweg pauzeren we op een paar mooie terrassen met veel lama’s. Tijd voor een fotoshoot, denkt Vé. Ik eet ondertussen nog een koffiekoek maar raak die bijna kwijt aan een nieuwsgierige en hongerige lama.

Het pad naar de Incabrug is kort. Ik wandel op amper 10 minuten tot daar. De brug zelf is afgesloten door een hekken en dus onbereikbaar. Ze ziet er ook niet zo stabiel uit dus ik snap wel waarom men er geen toeristen laat over lopen. De weg er naartoe is wel indrukwekkend. Weer vlak langs een afgrond en met mooi zicht op de groene vallei wat verderop.

Daarna trekken we richting de ruïnes. Via een hele reeks trappen komen we de centrale poort binnen. Hier staan vele stenen gebouwen, terrassen en een zonnetempel. Doordat we geen gids hebben weten we niet precies waarvoor dit allemaal diende. Maar goed, dat weten de archeologen zelf ook nog niet helemaal. Machu Picchu zou deels een militair fort geweest zijn, deels een heilige plaats (met altaren en offerplaatsen), deels observatorium (de zonnetempel bvb) en er zouden misschien ook wat mensen gewoond hebben.

We kuieren ongeveer anderhalf uur ter plekke rond. Ons water is ondertussen op en we worden moe. Tijd om ons naar de uitgang te begeven. Daar drinken we een welverdiende cola en zetten we een stempel van MP in ons paspoort. Dan terug afdalen via de trapjes die ik deze morgen naar boven nam en we zijn terug in Aguas Calientes. We relaxen op een terrasje, gaan op het gemak iets eten en kruipen dan op tijd ons bedje in. Het was een vermoeiende, maar memorabele dag vandaag.

Op voorhand vraag je je af: gaat dat wel de moeite zijn, Machu Picchu? Is het niet overdreven gehyped en toeristisch? Wel, toeristisch is het zeker. Maar bij mij heeft het mijn verwachtingen serieus overtroffen. Van jongs af aan sprak dit “nieuwe wereldwonder” mij aan om te zien en ik ben heel blij dat ik het gedaan heb!

Een filmpje: https://photos.app.goo.gl/ZdhKacGu8hEzV3az9Read more