Vrijwilligerswerk bij Rosemary deel 2

Gezien Rosemary haar leeftijd is het begrijpelijk dat ze niet zo goed met de computer kan werken. En ze doet het ook niet graag. We helpen haar wat om documenten te maken en haar scanner te doen werken. Ze speelt ook met het idee van een nieuwe website voor haar asiel. Het voornaamste doel daarvan is vrijwilligers aantrekken en donaties binnenhalen. Ze had er vroeger een maar die is om een of andere reden offline gegaan. Rosemary vermoedt dat een ex-vrijwilligster de site gehackt heeft omdat ze niet tevreden was van haar verblijf bij Rosemary. Een Canadese vriend ging de site terug opstarten maar dat is er nooit van gekomen.

Ik onderzoek wat het zou kunnen kosten voor een nieuwe website en stel Rosemary voor dat ik die wil proberen maken. Ik heb dat nog nooit gedaan, maar zo moeilijk kan het niet zijn. Een paar dagen later, na veel proberen en overleggen met Rosemary en Vé, lanceren we met trots www.animalvolunteeringworkawayperu.org . We verspreiden het nieuws via Rosemary haar Facebookpagina en de dag erop is er zelfs al een eerste donatie via de website. Dat is goed nieuws!

Ondertussen hebben we een extra hondje in huis: Negra. Een kleine zwarte teckel met bruine pootjes. Haar eigenares woont enkele huizen verder in de straat maar zorgt er niet echt goed voor. Negra is in het verleden al eens overreden door een auto waardoor ze problemen heeft met haar heup. Daarenboven overleefde ze distemper, een virus dat de ademhaling en het zenuwstelsel van de hond kan aantasten. Bij Negra trilt haar achterpoot constant en haar romp soms ook. Veel honden overleven deze ziekte blijkbaar niet dus Negra heeft geluk dat ze er nog is.

Woensdag komt Ingrid haar steriliseren dus tot dan moet ze in het asiel blijven. Dat blijkt echter gemakkelijker gezegd dan gedaan. De eerste dag, wanneer we haar even vrij laten lopen, dringt er direct een andere hond binnen door de omheining om bij haar te komen liggen. Ze is loops, vandaar. We jagen de hond buiten maar dan ontsnapt Negra ook. We gaan haar terug halen en besluiten haar in de kliniek op te sluiten voor de nacht.

De volgende ochtend is de deur van de kliniek onderaan opengewrongen. Negra is er weer vandoor. Wat een Houdini zeg! Derde keer, goeie keer. De eigenaars brengen haar terug en deze keer steken we haar in een kooi in de kliniek.

Na de sterilisatie proberen we haar zo goed mogelijk te verzorgen. We brengen haar eten, laten haar buiten voor een plasje en trekken haar verband, dat ze steeds lostrekt, terug aan om te voorkomen dat ze haar hechtingen openbijt.

En dan gebeurt er iets geweldig. Door de goeie zorg begint Negra plots enorm gehecht te raken aan Vé. Elke keer als Vé in de buurt komt begint haar staartje te kwispelen. Wanneer ze uit haar kooi mag, springt ze rond Vé haar benen en laat ze zich stevig aaien en knuffelen. Het is mooi om te zien! Het lijkt er op dat ze nu niet zo snel meer zal ontsnappen, als ze weet dat ze hier veilig is bij Vé.

We laten haar vanaf nu in de tuin rondlopen zodat ze ook aan de andere dieren gewend kan raken. Hopelijk vormt ze een band met een van de andere honden. Jenny is alvast nieuwsgierig en wil met Negra spelen. ’s Nachts steken we haar terug in haar kooi maar dan huilt ze om aandacht van Vé. De volgende dag laten we haar vrij in de tuin en dan komt ze ’s avonds aan de deur van onze kamer liggen.

Het enige nadeel is dat ze zodanig graag bij Vé wil zijn, dat ze ontsnapt wanneer we gaan wandelen met de andere honden. Tegen de tijd dat we terugkomen, loopt ze op straat te snuffelen naar sporen van Vé. Gelukkig komt ze wel steeds terug naar binnen met ons. Na een paar dagen is ze mij ook gewoon en kan ik haar ook aaien. Nu Rosemary nog, anders gaat het problemen geven als wij weg zijn.

Ondertussen denken wij er over na om Negra te adopteren. De band met Vé is zo sterk. De adoptie was eigenlijk Rosemary haar idee. Ze zegt dat ze er absoluut geen probleem mee zou hebben moesten we Negra meenemen. Zelf neemt ze liefst alleen oudere dieren in huis, en Negra zou nog vrij jong zijn.

We onderzoeken de mogelijkheden online. Om een hond mee te nemen naar Europa heeft die 3 dingen nodig: een chip, een vaccinatie tegen rabiës en een bloedtest die bewijst dat die vaccinatie gegeven is. De eerste 2 zijn geen probleem en zouden door Ingrid kunnen gebeuren. De bloedtest is een andere zaak. Die mag ten vroegste 30 dagen na de inenting gebeuren. En na de bloedtest moet er nog 3 maanden gewacht worden vooraleer de hond naar België mag.

We kunnen haar binnen 2 weken dus niet meenemen. Maar uitstel is geen afstel. Vé en ik beslissen samen dat we haar nog altijd graag bij ons willen krijgen. Ofwel komen we later zelf terug, ofwel schakelen we de hulp in van een organisatie die huisdieren vervoert. We zoeken later in België uit wat de beste oplossing is.

De laatste dagen gaan snel voorbij. We doen nog wat klusjes en drinken een paar keer cocktails met Rosemary: haar favoriet rum-coke en ook een traditionele chilcana (pisco met ginger ale). We worden daarnaast verwend met lekkere pannenkoeken als ontbijt en rijst met scampi's als avondeten.

Als we terugkijken op deze 2,5 weken, kunnen we heel tevreden zijn. We hebben veel klusjes gedaan: kamers uitgekuist, bomen gesnoeid, hekken en deuren hersteld, enzovoort. Kike heeft wat extra Engels geleerd van ons en spreekt nu zelfs een paar woorden Nederlands. Omgekeerd hebben wij wat Spaans kunnen oefenen. De hondjes hebben elke dag hun wandeling gehad, waardoor Alexa en Adela andere dingen konden doen. Vooral voor Bronson zijn we blij, hij heeft 2 weken buiten kunnen lopen!

We hebben de katten veel aandacht en liefde gegeven. Snow White is al een heel pak minder schuw en speelde regelmatig met ons en de andere katten. En ook Rosemary is opgefleurd in deze periode. Ze is duidelijk tevreden van ons werk en we konden ook heel goed opschieten met elkaar.

Het afscheid is lastig. We zwaaien alle honden en katten uit en kruipen dan in een taxi met Ingrid die ook naar Piura moet. Rosemary pakt ons nog eens stevig vast en bedankt ons voor alles. “I’m not gonna cry because I know I will see you again here in Peru.”, zegt ze. We kunnen niet anders dan met een glimlach vertrekken!

Ons filmpje staat ook op de website van Rosemary: https://photos.app.goo.gl/vovTcaVBGJipBtSy8Read more