Colca Canyon hike - klassiek afzien

Het is een korte en onrustige nacht als om 02:45 uur de wekker gaat. Vandaag gaan we beginnen met de tweedaagse Colca Canyon trekking. We zijn weer té keurig, want pas om 03:40 worden we opgehaald. We nestelen ons in het busje voor een rit van 3,5 uur naar Chivay voor het ontbijt. We nuttigen de (holle) broodjes met jam en wat thee en sap. Niet echt een stevig ontbijt, maar gelukkig hebben we bananen bij ons. Dan door naar een uitkijkpunt waar de majestueuze condors stoïcijns hun rondjes vliegen op de opwarmende lucht. Geheel ongehinderd door de 100 fotograferende toeristen landt een condor op een rots pal naast het uitkijkpunt. Wat een bijzonder gezicht om zo'n groot beest vlak over ons hoofd te zien sluizen. Om 09:00 uur krijgen we van onze gids José een korte briefing en dan gaan we op pad. Het eerste deel is op papier het makkelijkst omdat we alleen maar hoeven te dalen van 3200 mtr. naar 2200 mtr. Dit blijkt lastiger dan gedacht omdat het pad erg steil loopt en het neerkomt op ruim 4 uur lang zigzaggend grote afstappen nemen. We lopen ook onder een strakblauwe hemel en met zonnekracht 12 is dat pittig. Rond 13:00 komen we aan bij San Juan de Chuccho voor de lunch. Dit keer een soepje en Alpacavlees met rijst en patatjes. Na even te hebben gelegen in de schaduw van een avocadoboom gaan om 14:30 uur de rugzakken weer om. Dit stuk bestaat uit een klim terug naar ongeveer 3000 mtr. gevolgd door wederom een afdaling naar 2200 mtr, waarbij we langs kleine huisjes en boeren akkertjes lopen. Onderweg krijgen we uitleg over de verschillende soorten planten en vruchten. We worden zelfs nog even beklad met geplette luizen (klinkt heel vies, maar deze rode kleurstof wordt verkocht aan t westen voor make-up en consumptie). De middagzon maakt de hike er niet gemakkelijker op. De groep loopt inmiddels vrij ver uit elkaar omdat het voor meerdere mensen erg intensief blijkt. Als dan eindelijk de top bereikt is - gelukkig met af en toe stukken in de schaduw - martelen we de knieën nog even flink met de afdaling naar het dal. Het gaat steeds moeizamer en de pijn in benen, rug en knieën gecombineerd met uitdroging, oververhitting en de hoogte eisen hun tol. Als we in de schemering het dorpje bereiken neemt Michelle een duik in het zwembad, maar stort Gordon op bed en slechts met paracetamol, ORS en liefde van Michelle kan er om 19:30 uur iets gegeten worden. Daarna, naar bed - althans na het controleren van de kussens en lakens op eventueel aanwezig spinnen of schorpioenen. (Wat is er ook alweer zo leuk aan hiken!?!)Read more