Van stad naar helemaal niets

En daar gaan we onze eerste grens over - over land. Eerst Rusland uit. Dan Mongolie in. Alle tassen moeten tot twee maal toe de bus uit. Een dansende Mongoolse hond ruikt aan onze tas op zoek naar drugs. Mongoolse douanebeambten zijn een stuk gezelliger dan de Russische. Ze lachen zelfs. Het vingerafdrukkopieerapparaat werkt niet zo goed, onze vingers worden stevig tegen het glas gedrukt door de man achter het loket.

En daar rijden we Mongolie in! Het land was ongeveer 800 jaar geleden het grootste wereldrijk tot zover in de geschiedenis onder leiding van de legendarische Chinggis Kaan. Nu al adembenemende landschappen. Door het gebonk van de bus, de lange rit, worden we onverbiddelijk gegrepen door de slaap. Dag landschap.

Ulaan Bataar (UB) is de hoofdstad van Mongolie en er wonen 1,3 miljoen mensen. Dat is terug te zien in de 1,3 auto's die zich een weg persen door de stad. Na lang wachten mogen voetgangers eindelijk oversteken en zelfs dan schieten auto's alle kanten langs je.

In UB heerst onder de toeristen de tourkoorts. "Welke tour ga jij doen?" "Ik ga voor de Gobi en paardrijden in centraal Mongolie." "Het is niet mogelijk om hier zelfstandig te reizen, zo weinig infrastrucuur." "Niet te betalen die tours!" Ook wij zijn snel gegrepen.
En zo vinden we onszelf drie dagen lang terug in UB - wachtend op Duitse medetourgangers die niet op komen dagen, mailtjes uitsturend naar tourorganisators (aansluiten bij anderen maakt het goedkoper), pratend met andere reizigers, en verlangend naar die stad uit gaan.

Dag vier is het zover. Beladen met kilo's aardappels, wortels, uien, sigaretten en verzorgingsproducten om weg te geven aan de ger families waar we gaan slapen, stappen we de minivan in naar Bat-Ulzii. Geen tour maar met openbaar vervoer. Die vans zitten iets voller dan de gemiddelde tourvan. Gelukkig zit hij naar een uur vol genoeg en kunnen we vertrekken. Tien minuten later komen er nog twee autobanden bij. En ja hoor drie jongens lukt ook nog wel. Nee hoor, vijf dozen geen probleem. Op het hoogtepunt tellen we 34 mensen in de kleine bus.

Pijnboompitten pellen en eten is goed tijdverdrijf voor onderweg. Jandaan zit heerlijk ingeklemd tussen een alcoholistenechtpaar dat tegen hem aangekruld ligt te slapen.
Wat me opvalt is de bijna totale afwezigheid van hekken in t landschap. Overal lopen beesten - paarden, geiten, koeien en en een paar varkens - en ze kunnen gaan waar ze willen. Als ze op de weg lopen stuift de bus luid toeterend op ze af.

We verheugen ons op rond etenstijd aankomen, met de familie van de horseman waar we vier dagen mee gaan rondtrekken te eten, en te ervaren hoe het is om met zo'n familie in een ruimte te slapen.

Om 1 uur 's nachts komen we aan na een finale die zich laat beschrijven als een opgepropte achtbaansrit over rotsen en zand.
De beloning is een hemel vol met sterren van horizon tot horizon. En onze horseman Mongole die ons in een volgend busje zet. Om drie uur 's nachts eten we een welkomstmaal in de tent van de familie. Marleen heeft wel iets moeite met de lauwe yakmelk en pastasoep met aardappel, maar gelukkig wil Jandaan wel helpen met de kommen legen. We vragen ons af in welk bed wij moeten slapen. Op de grond ligt een klein meisje. Aan de overkant ligt de vermoedelijke moeder. En wij zitten voor het bed van het echtpaar. Verder geen bed te bekennen. Het antwoord komt snel. "Come I bring you to your ger".

En nu zitten we hier. Dit stukje schrijvend op een matje voor onze ger. Het uitzicht bestaat uit met gras begroeide heuvels, een paar paarden, een kudde geiten die langs trekt, net gemolken yaks die aan de overkant van de rivier grazen op een heuvel en een paar witte ronde tenten. Blauwe hemel, wat roofvogels. Een Mongoolse ruiter drijft te paard vier paarden voor zich uit. Het geluid van water en wind. Wat lekker toch dat niets.Read more