Ulaanbaatar Hot

Het is vandaag de laatste dag dat ik het ziekenhuis van binnen zal zien. De therapie loopt af. Nog 1 keer en dan is er weer een nieuw begin. Er is nooit een einde enkel een nieuw begin. Uitgezonderd door de dood. Waar je ook van mening over kunt verschillen. Tegenwoordig lopen we naar het ziekenhuis. Mijn kont vertoeft zich in steeds betere conditie en de stappen beschrijven vooruitgang. De wandeling is niet plezierig. De uitstoot van uitlaatgassen verkorten onze levensduur waarschijnlijk met 1 maand per 10 meter. Buiten is buiten. Dat is dus goed. En de stuwende kracht om in beweging te komen is te hevig. De verkorte levensduur is een aangename consequentie voor zonlicht op onze wangen.

De afgelopen twee weken hebben ons stevig in stilstand gedrukt. Vandaag is dus mijn laatste behandeling in het Intermed Hospital. Ons kantoor begint daarmee lanzaam te verschuiven. Geduldig opent een deur zich voor ons waardoor we stap voor stap weer activiteiten kunnen ondernemen. Veranderingen worden pas zichtbaar als je tijd hebt om die waar te nemen. In mijn beleving is de tijd in het regime der Nederlanden vaak moeizamer om beet te pakken. Het circus draait immers op volle toeren en de tour wacht op niemand. Zeker niet op tijd. Stilstaan. Het adagium van 'tijd is geld' verzegeld met oeroude, over na te denken, achterhaalde calvinistische waarden maken stilstaan een equivalent voor zwak. Dit is een gedachte die zomaar zonder dat ik dat kies voorbij komt vliegen. Zo volgen over diezelfde dam nog veel meer spinsels. Blijkbaar zit dit in mijn hoofd en er is nu ruimte om in de donkere kamers van de hersenen losgelaten te worden. Tegelijkertijd geeft het me ook richting om te doen en onderzoeken wat me drijft: schrijven. Ik lig op de behandeltafel. Met een halve blote kont en een koud apparaat dat golven mijn achterwerk instuurt. Voor versnelde progressie. Zachtjes worden mijn billen gemasseerd door een lief meisje dat elke keer blijmoedig start met de verkeerde behandeling. Grote witte billen met haar, zal ik maar eerlijk bekennen, brengen mij vermoedelijk ook wat aan het wankelen. Met de golven voor herstel wordt mijn brein ook geactiveerd met gedachten, overpeinzingen, ideeën en meer van dat soort spinsels. Langzaam stijg ik op van de tafel en beland ik in mijn brein. En zo vliegen in een relatief kort tijdsbestek allerlij thema's voorbij die ik graag zou willen uitpluizen, uitdenken en willen framen.

'De veranderaar is niet gebaat bij verandering: De veranderaar is het infuus voor de huidige status quo;
Hoogopgeleiden die dierlijk voor zichzelf kiezen (waarom hoogopgeleiden net zo goed apen zijn);
De burger is als een kind, geef het een snoepje en het is even zoet.
Democratie is als een verveelde, onverzorgde, obestitas burger uit de middenklasse. Ze barst uit haar voegen dus koopt ze ruimere kleding.
Waarom Europa met haar calivinistische arbeidsethos zichzelf een blinddoek aanmeet voor verandering.
De politiek bestaat uit de gratie om vooral bestaande rechten te verdedigen en niet bij het zoeken naar een nieuw moreel speelveld dat duiding creëert voor welk pad te volgen voor de toekomst.'

Blijkbaar zit er meer politiek in mijn vezels dan dat ik had vermoed.
Dagdromend word ik weer wakker.
De therapie voor mijn achterste doezelt me elke keer weer zachtjes in slaap.
'His ass is sweaty,'
'Yesterday it was more.'
Marleen en dokter Bolor kunnen er om lachen en zijn direct verbonden door mijn witte billen. Duidelijk geen heiligbeentjes.

Zo dwalen mijn gedachten af naar wat Mongolie heeft gebracht. Welke herinneringen in mijn netvlies zijn gebrand. Eindeloos uitgestrekte hoogvlakten beschilderd met hemelse witte gers. Dieren die in balans leven met een woeste natuur. Alcoholisme als nationaal probleem. De ergste luchtvervuiling die ik tot nu toe heb meegemaakt. Vermakelijke gesprekken met dokter Bolor. Een appartement dat langzaam verandert in een vuilnisbelt. Dansen op een Mongoolse bruiloft benevelt door teveel Wodka. Geiten die door de lucht vliegen als pakketten sorteren bij TNT. Het geslis van articulerende Mongolen. De lelijke schoonheid van Ulanbataar. Yakken die volbepakt ons voorbij schrijden. Verkeerspolitie om de ijzerfile enigszins in goede banen te leiden. Kinderen die met onze ballonnen, restant verjaardag, de blits maken op het schoolplein. Onbegrensde gastvrijheid op 't platteland. Mongoolse masculiniteit op een hengst; een filmster die in vertraging de set op komt galopperen. Afscheid van Moncho gehuld in melancholie en tranen. Sneeuw op Marleen d'r verjaardag en minutenlang staren uit ons raam naar die witte dalende lieve watjes. Workshop aanvragen bij de insurance manager van het ziekenhuis; Hoe krijg ik snel mijn geld van mijn verzekeringsmaatschappij.

Een luidde piep verstoort mijn reflectie. De therapie is voorbij. Mijn kont wordt met papier schoongeveegd en voorzichtig maar competent wordt mijn boxer weer omhoog geschoven. Dit was de laatste keer. Ik voel me zelfs een beetje ontgoocheld. Het kantoor brengt ook rust. Een ritme. Dit was elke dag een leuk onderhoudend uitje. Langzaam kleed ik mezelf weer aan en rest onvermijdelijk het nemen van afscheid. Samen gaan we op de foto. Beiden rommelen we wat aan ons haar. Dokter Bolor vindt het wel vermakelijk en voorziet zichzelf nog van een nieuwe laag lippenstift. De foto is naar welbevinden en goedkeuring vrijgegeven. We wisselen elkaar een glimlach, wat ditjes en datjes toe. Zoals dat gaat bij afscheid.
'Hello'
'One cheesecake and one double espresso please?'
In stilte zitten we in de koffiebar.
Peuzelen gestaag de cake tot een einde.
Stappen uit het ziekenhuis en wachten voor een stoplicht.
'Ik heb zoveel zin in China'
'Ik ook'
Het licht springt op groen en onze stappen zetten richting een nieuw begin.Read more