Os volcáns de Java: Bromo e Ijen

Comezaba a ruta máis complicada e dura. Grazas a George, Crazy Ferry íanos cobrar 800.000 rupias ao día, incluíndo gasolina, peaxes e a súa subsistencia. Recolleunos ás 8 da mañá para comezar a dura viaxe ata o pé do Bromo. A pesar de ser algo máis de 400 km, o traxecto leva 8 horas debido ao tráfico e ao mal estado das estradas de montaña. Pouco despois de comezar a ruta decatámonos de que alugar un coche con condutor fora un éxito xa que, sen dúbida, é arriscado facelo pola túa conta: é habitual realizar dobres adiantamentos e ter que saír da vía cando o fan polo carril contrario. É moi perigoso, créedeme. O noso hotel estaba a poucos quilómetros daquel paso de cabalos na caldeira do Bromo da que falan moitos blogs e estabamos dispostos a chegar antes de que caia a noite. Ao chegar decatámonos de que a realidade é moito máis dura, esta é unha montaña na que os hoteis (poucos, a maioría son aloxamentos) son pouco máis que refuxios de montaña e chegar a ese paso ía ser moi duro. Ferry díxonos que pola mañá non podíamos subir no seu coche e que tiñamos que alugar un Jeep, polo que se encargou de avisar a un amigo para que viñese ao hotel para negociar comigo. Moi solemne, o neno chegou ao hotel e invitoume a sentarme nunhas cadeiras mentres prendía un cigarro; asomaba unha dura negociación. Ao final conseguín facerlle a xira con entradas incluídas por 800.000 rupias, pero custoume moito. Tivemos que durmir cedo porque nos viñan buscar ás 2:30 e o campionato autonómico de voleibol anexo ao hotel non o ía facilitar. Cando nos levantamos e mentres agardabamos, moitos jeeps xa subían aos miradoiros. O noso condutor explicounos que ía haber moita xente porque era fin de semana e que os miradoiros máis coñecidos ían estar saturados; íanos deixar nunha parada entre as dúas máis concurridas que dá acceso a un miradoiro natural que pouca xente coñece. O paseo en Jeep dura uns 40 minutos e iso que o chófer fixo un esforzo por adiantar a todos os seus acompañantes aínda que non había sitio para unha bicicleta (en Bromo coñecémonos uns rapaces que querían subir a pé para aforrar o jeep pero despois de ver como aproveitan o 100% do ancho da estrada para adiantar, desaconsellamosllo. Chegamos á parada con adrenalina polas nubes. O noso condutor amosounos un camiño que debiamos seguir para chegar ao miradoiro.
Estabamos completamente a escuras, completamente sós e cunha temperatura inferior aos 10 graos. Intentabamos prender unha fogueira cando escoitamos voces e apagamos todo por se non era legal. Eran unhas rapazas europeas cunha guía local que se encargou de facernos a fogueira, sen a cal a espera ía ser moi dura. En canto comezou a saír o sol, puidemos comezar a adiviñar as siluetas dos 3 volcáns do Parque Nacional Bromo Tengger Semeru: o Monte Bromo (2.329 m), é o que ten a cima arrincada e emite constantemente fume branco sulfuroso. Xusto ao seu carón está o monte Batok (2.440 m), cunha forma case perfecta e que hoxe está inactivo; por iso hai algo de vexetación nas súas ladeiras. Por último, está o monte Semeru (3.676 m), que completa a famosa triloxía que aparece nas fotos e unha das máis activas de Indonesia (cada 20 minutos bota unha enorme nube de vapor e fume, ás veces acompañada de cinzas e pedras) . O continuo cambio de cores a medida que a néboa se disipa e o sol sae xustifica o madrugar, pero penso que se invirtes a visita entrando primeiro na caldeira e desfrutas do solpor dende os miradoiros, o esforzo será menor e non terás frío. As vistas poden ser as mellores que desfrutes na túa vida.
Ás 6 da mañá volvemos atoparnos no Jeep para baixar a montaña e cruzar o Laut Pasir (Mar de Area) para chegar ao pé do Bromo. O Jeep deixarache a uns 2 quilómetros da ladeira, atravesando un deserto que podes atravesar a pé ou a cabalo (a temperatura xa é alta e se vas camiñar deixa parte do abrigo no coche). Se atravesar o Mar de Area é difícil, ao chegar ao pé do volcán, haberá que subir unha empinada escaleira para escoitar o gorgoteo do Bromo dende arriba. O premio: as vistas e a sensación de estar dentro dun volcán activo... e de Indonesia.

Voltamos ao hotel para almorzar unha deliciosa sopa e ducharnos antes de emprender outro duro día na estrada cara á parte máis oriental de Java. Case 8 horas de camiño para aloxarse nun hotel que gritaba que nos quedamos varios días pero tivemos que levantarnos ás 23:30 (si. Non é un erro. O lume azul require esforzo). O Grand Harvest Resort & Villas é un complexo espectacular con campos de arroz, piscinas, estanques, zonas de paseo... e, ademais, pasaronnos a unha espectacular vila familiar (46 euros o mellor hotel no que estiven) . Tamén está moi preto da entrada de Ijen, polo que aforras media hora de madrugar que de quedarte en Bajuwangi; pero o parque nacional abre á 1 da mañá polo que antes das 12 estabamos na estrada. Antes de pagar a entrada ao parque, alugamos unhas lanternas e máscaras antigas no aparcadoiro por 5 euros (as entradas eran 125.000 por cabeza, parece que recordo). Nada máis abrir as portas, uns 300 comezamos a subida. Foi o trekking máis duro que recordo, con pendentes de máis do 50%. Se non estás en forma, podes pagar 800.000 rupias a un superhome para que tire dun carro para que poidas sentarte nel (non podo entender como son capaces de facelo). Subimos a bo ritmo e chegamos ao cumio (1 hora despois) sen alento pero só acompañados doutra parella. Con todo a escuridade e sen ningunha referencia diante, decidimos pagar 10 euros a un cativo para que nos axudase a baixar ao interior do cráter para ver a lava azul. Os mineiros que alí traballan gañan 3 euros por cada 50 quilos de xofre que levan ao ombreiro e ti que os vas molestar mentres se gañan a vida, non está de máis deixarlles uns euros pola súa axuda. É unha merda ver as condicións laborais desa xente. Cando comezas o descenso, o fume sulfuroso é abafador e fai que che piquen os ollos, pero pronto poderás prescindir da máscara. Despois dunha hora de ascenso e 20 minutos de baixada, conseguímolo, estabamos dentro do volcán Ijen observando a lava azul en solitario (labaradas de lume azul provocadas por gas sulfúrico que emerxen das fendas). Estivemos aproximadamente unha hora dentro da caldeira, vendo o lago e facendo algunhas fotos. A partir das 3 da mañá comeza a aparecer unha serpe de luz na beira do volcán: todos os que adelantamos na subida comezaban a descender ao interior do volcán.

Unha vez que se esgota a adrenalina e saes da caldeira comezas a sentir o frío e volvemos necesitar toda a roupa que nos quitamos durante a subida. Queriamos ver o volcán á luz do día para ver a cor do lago, así que entramos nuns refuxios onde algúns veciños fixeran unha fogueira. Despois de gozar das vistas, comezamos unha baixada máis complicada que a subida, xa que as ramplas son as mesmas e ao baixar esvárase. As caídas son constantes. Seguía alucinando cos rapaces dos carros...

Regresamos ao hotel para almorzar antes de emprender outro día na estrada a Surabaya. Desta volta decidimos percorrer o interior da illa para non repetir a mesma ruta polo nordeste (ningunha das rutas por estrada é bonita -se podes durmir, faino). Íamos durmir a un hotel dentro do aeroporto de Surabaya porque a nosa última etapa comezaba cun avión ás 6 da mañá. Pagamos 29 euros por unha habitación no Ibis Budget Surabaya Airport, a 20 metros da nosa porta de embarque.Les mer