Ijen auf Java

🇩🇪
-Julian-
Scheinbar ziehen uns Vulkane irgendwie magisch an…Der Ijen ist nun der dritte Vulkan, den wir innerhalb von 21 Tagen erobert haben. Von den vulkanischen Eigenschaften und Begebenheiten her ist er wirklich der faszinierendste von den dreien. Im Krater brennt blaues Schwefelfeuer und dazu kommt der wunderschöne türkisfarbene Kratersee. Dieser hat einen pH-Wert von 0,2 und ist der sauerste Kratersee der Welt… also leider nicht zum Baden geeignet 😅
Wieder einmal wurden wir mitten in der Nacht abgeholt und waren seit dem Morgen davor wach. Also begann ein Trip von 48 Stunden mit kaum Schlaf. Mit der langsamsten Fähre der Welt sind wir auf die Nachbarinsel Java gefahren. Dort angekommen wurden wir 2 Stunden zum Vulkan gefahren. Um 03:00 Uhr morgens ging es dann zuerst ca. 1,5 Stunden einen steilen Weg bergauf, bis zum Rand des Kraters und von da ab sind wir nochmal eine halbe Stunde in den Krater hineingeklettert. Der Aufstieg war noch „relativ“ einfach, verglichen mit den anderen beiden Vulkanen.
Auf dem kompletten Weg kamen uns bereits einige besondere Menschen entgegen. Die Schwefelarbeiter.
Auf besagtem Weg waren sie noch mit Rollwagen unterwegs, im Krater hingegen mit jeweils zwei Körben an einer Holzplanke befestigt, auf der Schulter balanciert. Seit vielen Jahren schon sind hier einheimische Arbeiter unterwegs um den Schwefel abzubauen und ihn dann zu verkaufen. Das geschieht unter den widrigsten Umständen, die man sich vorstellen kann und sie bekommen pro 20Kg Schwefel umgerechnet ca. 1 US Dollar. Die Schwefeldämpfe des Vulkans werden durch per Hand gebaute Rohrsysteme so umgeleitet, dass sich an deren Ende der pure Schwefel absetzt. Ohne jeglichen Atemschutz brechen die Arbeiter den Schwefel mit Eisenstangen heraus und transportieren ihn dann, mit den Körben an den Rand des Kraters, von wo aus sie ihn dann mit den Rollwagen nach unten fahren. Diese Rollwagen werden erst seit wenigen Jahren benutzt und bis heute können ihn sich viele Arbeiter nicht leisten.
Der Schwefeldampf ist wirklich giftig und extrem beissend. Wir haben extra Atemmasken bekommen, aber die Augen haben beim geringsten Kontakt mit dem Dampf sofort extrem gebrannt. Unser Guide, Harry, war bis vor sieben Jahren auch einer der Arbeiter. Seine Schulter ist durch das Tragen der Körbe ohne irgendwelche Polster, völlig zerstört. Bis zu 100 kg wiegen diese selbstgebauten Tragen. Ich habe das mal ausprobiert. Ohne die Hilfe der Arbeiter hätte ich das niemals auf die Schulter gehoben bekommen und die tat nach Sekunden schon krass weh. Ich hätte damit auch niemals einen Schritt gehen können, geschweige denn auf Felsen herumklettern.
Bis zu vier Mal klettern die Arbeiter pro Tag in den Krater und tragen jedes Mal so viel sie können nach oben.
Man sieht es ihnen in keiner Weise an, aber das sind die stärksten Menschen, denen ich jemals begegnet bin.
Der Ausblick von und in diesen Vulkan ist wirklich fantastisch. Allerdings hat uns die Begegnung mit den Arbeitern auch sehr mitgenommen. Immer wieder kämpfte Moni mit den Tränen, weil es einfach so überwältigend ist, was diese Männer hier leisten und trotzdem in völliger Armut leben.
Wir haben ihnen unser Wasser, den Eistee und sämtliche Müsliriegel aus unserem Proviant überlassen, worüber sie sich sehr gefreut haben. Moni war sehr traurig, dass wir nicht noch mehr dabei hatten, was wir ihnen geben konnten.
Es ist unglaublich verrückt, berührend, erschütternd und zutiefst traurig.
🇵🇱
-Julian-
Podobno wulkany mają dla nas magiczną atrakcję... Ijen jest teraz trzecim wulkanem, który zdobyliśmy w ciągu 21 dni. Jest to naprawdę najbardziej intrygująca z trzech pod względem cech wulkanicznych i wydarzeń. W kraterze płonie niebieski ogień siarkowy, a dodatkowo znajduje się tu piękne turkusowe jezioro kraterowe. Ma wartość pH 0,2 i jest najbardziej kwaśnym jeziorem kraterowym na świecie... niestety nie nadaje się do pływania 😅
Po raz kolejny zostaliśmy odebrani w środku nocy i nie spaliśmy od poprzedniego ranka. Tak rozpoczęła się 48-godzinna podróż prawie bez snu. Popłynęliśmy najwolniejszym promem na świecie na sąsiednią wyspę Jawę. Tam jechaliśmy 2 godziny do wulkanu. O 03:00 rano najpierw wspinaliśmy się stromą ścieżką przez około 1,5 godziny do krawędzi krateru, a stamtąd przez kolejne pół godziny wspinaliśmy się do krateru. Podejście było wciąż „stosunkowo” łatwe w porównaniu z pozostałymi dwoma wulkanami.
Po drodze spotkaliśmy wyjątkowych ludzi. Pracownicy siarki.
Na wspomnianej ścieżce jechali z wózkami, ale w kraterze każdy z nich miał drewnianą deskę z dwoma koszykami balansując je na ramionach. Miejscowi pracownicy są tu od wielu lat, aby wydobywać siarkę, a następnie ją sprzedawać. Dzieje się tak w najbardziej niesprzyjających okolicznościach, jakie można sobie wyobrazić, i otrzymują równowartość około 1 dolara za 20 kg siarki. Pary siarki z wulkanu są kierowane przez ręcznie budowane systemy rur w taki sposób, że czysta siarka osadza się na końcu. Bez żadnej ochrony dróg oddechowych robotnicy wydobywają siarkę za pomocą żelaznych prętów, a następnie transportują ją koszami na krawędź krateru, skąd następnie zjeżdżają na dół wózkami. Wózki te są używane zaledwie kilka lat i do dziś wielu pracowników nie może sobie na nie pozwolić.
Pary siarki są naprawdę toksyczne i niezwykle gryzące. Dostaliśmy dodatkowe maski do oddychania, ale najmniejszy kontakt z parą natychmiast i strasznie parzył nam oczy. Nasz przewodnik, Harry, był również jednym z pracowników jeszcze siedem lat temu. Jego ramię jest całkowicie zniszczone przez noszenie koszy bez obicia. Te nosze domowej roboty ważą do 100 kg. Próbowałem też podnieść te koszyki. Bez pomocy robotników nigdy nie byłbym w stanie założyć go na ramię i po kilku sekundach strasznie bolało. Nigdy nie byłbym w stanie zrobić z nim kroku, nie mówiąc już o wspinaniu się po skałach.
Robotnicy wspinają się do krateru do czterech razy dziennie, niosąc za każdym razem tyle, ile mogą.
W żaden sposób na to nie wygląda, ale to najsilniejsi ludzie, jakich kiedykolwiek spotkałem.
Widok zi na ten wulkan jest naprawdę fantastyczny. Jednak spotkanie z pracownikami również bardzo na nas wpłynęło. Raz za razem Moni walczyła ze łzami, ponieważ to jest tak przytłaczające, co ci mężczyźni tutaj osiągają i nadal żyją w kompletnej biedzie.
Daliśmy im wodę, mrożoną herbatę i wszystkie batony musli z naszego prowiantu, z czego byli bardzo zadowoleni. Moni była bardzo smutna, że ​​nie mamy im więcej do zaoferowania.
Jest niesamowicie szalona, ​​wzruszająca, wstrząsająca i głęboko smutna sytuacja.
🇬🇧
-Julian-
Apparently, volcanoes have a magical attraction for us...The Ijen is now the third volcano that we have conquered within 21 days. It really is the most intriguing of the three in terms of volcanic features and events. Blue sulfur fire burns in the crater and in addition there is the beautiful turquoise crater lake. This has a pH value of 0.2 and is the most acidic crater lake in the world... unfortunately not suitable for swimming 😅
Once again we were picked up in the middle of the night and had been awake since the morning before. So began a 48 hour trip with almost no sleep. We took the slowest ferry in the world to the neighboring island of Java. Once there we were driven 2 hours to the volcano. At 03:00 in the morning we first climbed a steep path for about 1.5 hours to the edge of the crater and from there we climbed another half hour into the crater. The ascent was still "relatively" easy compared to the other two volcanoes.
On the whole way we met some special people. The sulfur workers.
On the mentioned path they were still traveling with trolleys, but in the crater they were climbing with two baskets attached to a wooden plank, balanced on their shoulders. Local workers have been here for many years to mine the sulfur and then sell it. This happens under the most adverse circumstances imaginable and they get the equivalent of about 1 US dollar per 20 kg of sulfur. The sulfur vapors of the volcano are diverted through hand-built pipe systems in such a way that the pure sulfur settles at the end. Without any breathing protection, the workers break out the sulfur with iron bars and then transport it with the baskets to the rim of the crater, from where they then drive it down with the trolleys. These trolleys have only been used for a few years and to this day many workers cannot afford them.
The sulfur vapor is really toxic and extremely acrid. We were given extra breathing masks, but the slightest contact with the steam immediately and extremely burned our eyes. Our guide, Harry, was also one of the workers until seven years ago. His shoulder is completely destroyed from carrying the baskets without any padding. These homemade stretchers weigh up to 100 kg. I've tried it. Without the help of the workers I would never have been able to put it on my shoulder and after a few seconds it hurt terribly. I would never have been able to take a step with it, let alone climb around on rocks. The workers climb into the crater up to four times a day, carrying as much as they can up each time.
They don`t look like it in any way, but these are the strongest people I've ever met.
The view from and into this volcano is really fantastic. However, the encounter with the workers also affected us a lot. Again and again Moni fought back tears because it is just so overwhelming what these men achieve here and still live in complete poverty.
We gave them our water, iced tea and all the muesli bars from our provisions, which they were very happy about. Moni was very sad that we didn't have more to give them.
It is incredibly crazy, touching, harrowing and deeply sad.Read more