Twee straathonden in Cochamó

Ik zal beginnen met een feitje over de Chileense mosselindustrie. Chili is de op een na grootste producent van mossels. Wij hadden het genoegen in de auto te zitten bij een man die het afval van 2/3e van alle mossels in Chili verwerkt. Stukjes vlees blijven echter zitten in de mossels, en mosselman James staat nu voor de vraag: wat doet hij aan de ongelofelijk doordringende mossel stank nu er meer huizen rond de fabriek zijn gebouwd? Dit is een van de onderwerpen waar we het zoal over hebben wanneer Ole en ik als twee afhankelijke straathonden door aardige Chilenen langs de weg worden opgepikt. Gelukkig was James gewend aan wat stank want hij merkte het aan de odor in ieder geval niet dat Ole en ik de afgelopen vier dagen niet hadden gedoucht.

Liften heeft ervoor gezorgd dat we heel snel veel leuke mensen leerden kennen. Toch moet je wel je best doen je Nederlandse wantrouw te onderdrukken wanneer een vreemde op een parkeerplaats van een supermarkt je naar zijn huis uitnodigt. Om een paar biertjes te drinken, en daarna zullen ze ons terugrijden. We zeiden ja, wisten niet wie het waren, en stapten in hun auto naar een stadje in de buurt. Ze bleken gelukkig ons niet te kidnappen, soms vergeet je dat er culturen bestaan waarin mensen oprecht gastvrij zijn. We hebben daar hamburgertjes gebakken.

Cochamó was een tip van mensen die we bij Osorno op de camping hebben ontmoet. Met geluk en toeval waren we daar precies de laatste dagen dat het park nog open was. Na een moeizame nacht (we hadden geen cash en mochten op de camping blijven, mits we voordat de baas terugkwam ‘s ochtends weg zouden zijn) moesten we nog 13 kilometer afleggen. Ik met een sarcofaag rugzak, Ole een ingezakte tomaat als tas, allebei tjokvol eten (en een lege gasfles - dat bleek die avond nog een onverwachts probleem te worden). Na kilometers in de modder zwoegen en op mijn bek gaan is het ons gelukt. Het is dat Ole en ik na twee maanden Latijns-Amerika nog steeds niet bekeerd zijn naar het rooms-katholicisme, maar dan zouden we geloven dat de hemel eruit ziet als het weitje waar we kampeerden. Het was ongelofelijk mooi en ongelofelijk koud. Nu zijn we weer in de bewoonde wereld, onze wegen gaan tijdelijk splitsen. Ole met een vriend naar Chiloé, ik naar Valdivia. Mocht dit het laatste bericht zijn, dat zal komen omdat Ole en ik een nare ziekte hebben gekregen van alle groentes en fruit die we tijdens het kamperen hebben gesneden met ons verroeste stanley mes. Of door de chocolademelk die ik zojuist heb gedronken. Het smaakte alsof daar het mosselafvalvlees van James een tijdje in heeft staan weken.Read more