Maandag

Tabita en herten. Let op deze combinatie, dat kan nog eens een dingetje worden.

We beginnen bij de ochtend. En vandaag duurt de ochtend tot ruim in de middag, want we komen niet echt op gang. Sil voelt zich niet helemaal lekker, en Matteo is ook een beetje uit zijn hummetje. Daarbij is het 30+ graden buiten, wat ook niet persé helpt.
Pas als de temperatuur gezakt is, worden we echt actief en komt de gang er in. De gang naar Hang, om precies te zijn.

We hadden namelijk gisteren in het dorp een Mongolisch-Chinees restaurant gezien; 'Hangs Chinese Garden'. Dat leek ons wel wat, dus wij daarheen, een wandelingetje van een kilometer ongeveer.
We vinden een plek op het ietwat warme terras, want we hebben een hond, en proberen te converseren met de eigenaar. Maar ja, tweemaal een half (hij sprak net zo gebrekkig Duits als ik) is een kwart, dus dat is moeilijk elkaar begrijpen. Met de woorden 'Gala-buffet' en 'ich brenge Getränke' weet ik uiteindelijk genoeg. Hier gaan zitten, binnen eten halen, bij hem drinken bestellen. Okidoki, dat gaat lukken.
Het eten is best goed, het bier smaakt ook wel, het ijs absoluut, leuke vissen in de vijver, maar al met al geen top-restaurant, dus ik denk dat het bij dit ene bezoek zal gaan blijven. Sorry Hang!

We rekenen af en besluiten nog een ommetje te maken. Het is fantastisch weer nu. We kunnen met een omweg teruglopen naar huis door de natuur en met uitzicht op de omgeving. Dat gaan we doen, na een korte stop in de speeltuin, stiefelen we door de velden in.
En dan gebeurt het hoor. Tabita trekt in een onbewaakt ogenblik de riem los uit Sils handen en zet het op een lopen. Licht verbaasd kijk ik haar na in haar spurt, maar dan zie ik wat zij allang gezien had: twee grazende herten in het veld. Ze vindt een weg door de omheining en met riem en al rent ze het hele veld over. De herten gaan er gelijk vandoor natuurlijk en Tabita er achter aan. Dit tot grote pret van Sil, maar bij mij groeit de zorg. Gaat ze niet te ver?
Als ze bijna aan de horizon verdwijnt, wordt het me te gortig en ga ik haar schreeuwend en zwaaiend achterna. Dat lijkt te werken, want gelukkig komt ze terug, maar als ze bijna bij ons is ziet ze twee hazen wegrennen.. en ja hoor, zucht, daar gaat ze weer, weer met riem en al het veld over. En ik, ondertussen licht gefrustreerd, er schreeuwend en zwaaiend achteraan. Ook nu komt ze gelukkig weer terug en als ik bijna bij haar ben, halverwege het veld, zeigt ze ineen van vermoeidheid. Het is ook veels te warm voor dit soort grappen.

Terug bij de kinderwagen treffen we Sil en Matteo, die het hele schouwspel lekker hebben staan bekijken. Tabita krijgt wat water uit de fles, wat er met grote graagte in gaat.
We lopen verder, maar Tabita is zo moe dat ze steeds moet gaan liggen, dat schiet niet op, dus Papa aan het werk en tillen die hap. Ach ja, het is maar 12 kilo. Ongeveer evenveel als Matteo. Kan ik opnieuw een bezoek aan de sportschool overslaan vandaag. ;-)Read more