Dag vol contrasten

Vandaag ook weer in alle rust met yoga begonnen. Toen stond Sara om 7h30 te trappelen want we zouden naar een unieke zwembad locatie gaan en zij zag al lange rijen wachtenden. Na een overleg moment zijn we van koers veranderd en hebben gekozen voor een luxe resort waar je als dag bezoeker ook van het zwembad gebruik kan maken.

Het contrast was immens. De aardige scooter rijder betaalden wij 30.000 roepia (1 euro 50 voor de rit van 40 minuten) om neer te strijken tussen maffe Chinezen en ander rijk volk na 1.000.000 roepia betaald te hebben (54 euro voor ligplek, handdoek, cocktail en lunch). Na even wat innerlijk ongemak kon ik mij ontspannen en heb me gewenteld in de zon, gestaard over de zwembadrand de jungle in en simpelweg genoten van zijn. De bediening was hartveroverend vriendelijk. Maar dat zijn waarachtig alle Indonesiërs die ik tot nu toe ben tegen gekomen. Een groet wordt uitgevoerd met de rechterhand op het hart, ogen die lachen en een hele vriendelijke 'hello'. Standaard vraag is 'Where do you come from?' en regelmatig ontspint zich dan een vriendelijk gesprek over wonen, gezin en werk. Ook het Belanda-schap (Nederlander in het Indonesisch) wordt vriendelijk ontvangen. Ik verwijs dan naar de koloniale tijd, voorzichtig, met schaamte, maar geen Indonesiër die daar met wrok of boosheid over praat. De blik is in het hier en nu. Acceptatie. Ook over het absurde verschil in inkomen.
Toch voel ik mij ongemakkelijk over het contrast. Vele mensen leven op 10m2 met een golfplaat boven hun hoofd..... Ik word elke keer weer geraakt dat hoe sjofel alles ook is, niks verloedert is. Er is een waardigheid in je eigen plek schoon houden.

Tot slot zijn we in de middag ook nog met een quad een toer gaan maken door rijstvelden, jungle, tunnels en waterval. Mega. Inspannend en spannend. En bij alles was er in de begeleiding een groot oog voor details. Ook dat kom ik hier overal tegen.

Een fijne fijne dag was het.

Met een hart vol weemoed naar mijn tijd met mijn lieve ouders die vandaag 58 jaar geleden trouwden. Wat hebben zij als ouders een liefdevolle veilige plek voor mij gecreëerd en van daaruit voor onze kinderen ❤️. Regelmatig probeer ik in hun kinderhuid te kruipen om te voelen hoe het was voor hun als kind hier in Indonesië. Voor Gijs eerst 3 koloniale jaren, voor Bets gelijk de bezetting door de Japanners. Beiden van kamp naar kamp. In de hitte, in onveiligheid, angst, honger. Kind zijn.... Czytaj więcej