Mindelo en eerste helft Leg2

In mijn wacht in het donker op het dek, vind ik een moment om een update te geven over ons verblijf op São Vicente vorige week en hoe de oversteek tot nu verloopt.

Om eerlijk te zijn, viel Mindelo ons een beetje tegen, we hadden hier wat meer van verwacht. Het is een arme stad wat we o.a. merkten aan de jonge mannen die zich bij ieder supermarktje en iedere straathoek ophielden om te vragen om geld. Ze namen ook niet gemakkelijk een 'nee' als antwoord wat het wandelen door de stad wat minder aangenaam maakte. Dit beeld kennen wij niet van de andere Kaapverdische eilanden.

Gelukkig hadden we in Las Palmas de boot vol eten gestopt want het kopen van vlees, groenten en fruit bleek in Mindelo nog niet zo eenvoudig. Het vlees lag in krakkemikkige vriezers of lag groen uitgeslagen achter de glazen vitrines van wat de vlees afdeling in het supermarktje moest voorstellen. Lang niet alles is hier te koop. Daarin merk je hoe verwend wij ergens zijn.

Ondanks dat de stad wat tegenviel, hebben we hier ook mooie dingen gezien en beleefd. Zo zaten we ergens op een soort van stoep te eten toen een zanger met gitarist een podium op klommen. Ze maakten prachtige muziek waar de locals op straat op mee dansten. Ze noemen São Vicente het muziek eiland van Kaapverdië, dat zagen we hierin terug.

We hadden al vlot het restaurant bij de haven omgedoopt tot stamkroeg vooral ook omdat je hier er nog op kon gokken om een maaltje met vlees te eten zonder een voedselvergiftiging op te lopen. Hier hebben we het niet alleen fijn gehad met onze zeilvrienden maar ook met de locals. Zo mocht ik een avond lang knuffelen met de baby van onze vaste serveerster waarbij ik haast niet de moed had om het kindje terug te geven. Zo schattig.

Arnold en Levi zijn met een dagtour meegegaan om São Antão te bezoeken. Een schitterend groen en vruchtbaar eiland op korte afstand van Sâo Vicente maar met enorme verschillen. Ik was een beetje uitgereist en had geen trek om met de ferry hiernaartoe over te steken. Ik ben blij met de foto's want het ziet er schitterend uit.

Afgelopen vrijdag 22 november zat ons verblijf erop en zijn we vertrokken vanuit Mindelo met bestemming Grenada. Dit voor het laatste maar ook zwaarste traject van deze rally. We zijn zowat als laatste over de startlijn gegaan. Vooral om afstand te kunnen bewaren van alle andere deelnemers. Dit om schade te voorkomen, wat gelukkig goed is gegaan.

Nadat we zonder kleerscheuren in rustiger water zijn beland, hebben Arnold en Levi het parasail gehezen. Arnold heeft erop gegokt om eerst een stuk zuidelijker te zeilen omdat op het traject met een rechte lijn naar Grenada voor de gehele reis weinig wind is voorspeld. We hebben de eerste dagen dan ook nauwelijks wind gehad en zijn met 3 a 4 knopen vooruit gekropen. Het voordeel hiervan is dat we wel rustig zijn ingeslingerd.

Arnold heeft zoals het nu lijkt een slimme koers gezet aangezien we een paar dagen geleden in een gebied zijn gekomen met wat meer wind. We zeilen nu met gemiddeld 6,5 tot 7 knopen, en hebben al behoorlijk wat andere deelnemers ingehaald. Ook blijkt het parasail een goede keuze voor dit traject. Wel is het met dit zeil extra opletten voor squalls. De kans om in zo'n plotselinge storm te komen, neemt toe naargelang we dichter bij de Caribbean komen. Met name in de nacht proberen we die te voorkomen. Het is buitengewoon vervelend om met harde wind naar voren te moeten lopen en het zeil te laten zakken. Kom je terecht in een squall met je zeil gehesen, ben je de pineut. Dan is sowieso je zeil naar de gallemiezen. Gelukkig is dit ons tot nu bespaart gebleven.

Zolang aan een stuk door zeilen is vermoeiend door de nachtelijke wacht en ook best wel wat saai. Je ziet alleen maar zee om je heen. Toch valt dit me ook erg mee, ik had het veel erger verwacht.

Dat komt vooral omdat het lekker warm is buiten en we in t-shirt en korte broek lopen, dag en nacht. Het scheelt bijvoorbeeld al dat we ons niet in- en uit zware zeilpakken hoeven te hijsen bij iedere wisseling van de wacht.

Overdag hebben Arnold en Levi een tweetal behoorlijke vissen gevangen. Dat kwam goed uit aangezien we in Kaapverdië niet konden slagen voor vlees en we nu vis bij de maaltijd hebben. Vooral van de laatste vis, een Blue marlin van maar liefst 213 cm, kunnen we lang eten. De vriezer ligt vol dus de hengels zijn nu opgeborgen.

Als we in dit tempo blijven zeilen en we geen ellende krijgen onderweg, hopen we over 7 dagen aan te komen. Daar kijken we natuurlijk erg naar uit.Read more