Dag 3: Tsjerkgaast - Sloten - Stavoren-

Heerlijk geslapen in de wagen, wat een heerlijk bed. Op tijd wakker en rustig inpakken en koffie. Om 9.00 uur op pad naar Sloten. Daar aangekomen even ontbijt en eten voor onderweg gehaald. De VVV is dicht en de plaatsvervangende stempelpost, een restaurant ook. Ik baal. Opeens hoor ik: Amai maar dat moet Elke zijn! De Vlaming die met zijn schone vaat aansloot voor een biertje in Sneek en de Elfstedentocht met zijn vrouw per camper doet staat voor mijn neus. Zij hebben nog een stempelpost op hun kaart staan, de bakker. Daar ben ik net langs gelopen, dus blij halen we onze stempels. Hij vraagt nog wat papa’s coördinaten zijn bij het bruggetje en we wensen elkaar een mooie reis en hopelijk tot ziens. Door naar Stavoren. Ik neem mijn eigen route want de route op de kaart is te onduidelijk, om en te ver van de oorspronkelijke route. Het is mooi en soms weer de lange Friese stukken. Een kopje thee bij een Rustpunt. Driemaal is scheepsrecht en bij het deerde pompoenen kraampje neem ik een klein pompoentje mee om later bij het bruggetje voor papa neer te leggen. Wat heb ik veel pompoenen mee naar huis gesjouwd vanuit de Kloosterhoeve☺️. Ik loop via Warns en zie de plek waar ik vorig jaar mijn eerste blaar op mijn hand ontdekte tijdens onze kano Elfstedentocht. Ik kan je vertellen dat ik nu een stuk meer blaren voel onder mijn linker voet en ik heb eigenlijk nooit last van blaren. Ik ben om 15.00 uur in Stavoren. Ga ik door naar Hindeloopen of pak ik de trein en morgen de trein terug naar Stavoren om vanuit daar verder te lopen? Lijf voelt goed op de blaar (hoe groot is ie nu?) onder mijn linkervoet na, maar als ik maar loop is het prima. Ik besluit door te lopen naar Hindeloopen, dat maakt morgen een korte dag en dan kan ik het Schaatsmuseum nog bezoeken. Om 16.45 uur ben ik in Hindeloopen, leg snel mijn rugzak in de Trekkershut om naar de winkel 1,5 km verderop te gaan. Daar blijkt dat ik mijn portemonnee niet mee heb, maar de caissière is zo lief voor mij te betalen en mij een Tikkie te sturen. Terug op de camping moet ik eraan geloven blaren te tellen. En tot mijn verbazing valt de linker voet mee, maar zit er op mijn rechter voet tussen mijn grote teen en de ander een knikker van een blaar. Zo kom ik niet verder. De huisarts is morgen niet in Hindeloopen en de pedicure is een paar dagen weg met haar schoonzus. Mijn hoop is gevestigd op een pedicure in Workum, 5km verderop. Ze heeft een volle agenda en vroeg hoe laat ik Workum passeer. Wanneer het haar uitkomt!

Fontein Sloten: ‘Kievit’ toont een meisje dat op de schouders van een man staat. Ze houdt een vogel in haar hand. Onder de voeten van de man vormt een slordige stapel emmers, jerrycans en teilen de basis van de fontein. Deze universele containers waar het water rustig in en uit stroomt, wijzen erop dat onze samenleving overvloedig beschikt over iets wat elders in de wereld helemaal niet vanzelfsprekend is: water – de bron van al het leven. De vogel die het meisje koestert is een kievit, een vogelsoort die in Friesland wordt bedreigd.

Fontein Stavoren: De zee geeft, de zee neemt. Stavoren, ooit een rijke Hanzestad, kan erover meepraten. Overstromingen, zeehandelsoorlogen, een haven die verzandde: meermalen verviel de stad tot armoede. Maar telkens richtte ze zich op en brachten zeevaart en visserij nieuwe welvaart. Volksverhalen als ‘de Vrouwe van Stavoren’ vertellen van dat wisselvallige lot. ‘De Vis voor Stavoren’ voegt daar een nieuw verhaal aan toe, met een knipoog naar een symbolische prent van Pieter Bruegel de Oude: ‘Hoe grote vissen kleintjes eten!’ We zien hoe de enorme open muil van een machtige vis ons langs de watersproeiende lippen naar binnen lokt. Wie ontsnapt in Stavoren de dans?Læs mere