Dag 22 - 2D/1N Komodo toer

Vandaag was het vroeg uit de veren voor de start van onze twee dagen en één nacht op een bootje voor de Komodo eilanden te bezoeken. Samen met nog enkele andere mensen van ons hostel werden we vervoerd naar de haven waar onze sloep lag te wachten op ons samen met nog een zestal mensen, wat ons aantal uiteindelijk op 12 toeristen + 3 bemanningsleden bracht.

Sloep is nog een mooi woord voor het drijvend stuk hout waar we twee dagen gingen doorbrengen. Wat in elkaar getimmerde bankjes waar zes mensen kunnen op zitten, een minitafel voor wat eten, een kapiteinskajuitje en een mini-toilet cabine waarvan je tetanus krijgt door er naar te kijken en waar de deur niet van dicht kan. Ons "home away from home" voor 48 uur. Tel daar nog bij op dat één van de bemanningsleden half blind was en zo zot als een Komodo. Eva moest zich inhouden om niet spontaan op de vlucht te slaan. Gelukkig was er nog een trapje naar boven zodat je op het dak van de cabine kon zonnen en van het uitzicht genieten. Ook hadden we een erg toffe groep bij: twee Spanjaarden, twee Italianen, een Australische, een Koreaanse, een Poolse, een Hollandse, twee Denen en wij. Een Westerse mix die altijd wel voor wat animo zorgde.

Onze eerste stop was een snorkeluitstapje nabij Kanawa eiland. We plonsen in het water en wanen ons meteen in een openlucht aquarium: zeesterren, schildpadden, duizenden kleine visjes, maanvisjes, zee egels, grote vissen ... We wisten niet waar eerst kijken. Ook zagen we er ook nog een mooie Koraalduivel, yes!

Na wat free running en flip flops over de daken van andere boten, kwamen we terug aan op ons tof exemplaartje waarmee we vertrokken naar Manta Point. Dit is een plaats in de oceaan waar deze Manta roggen samenkomen zodat je een vrij grote kans hebt om ze te zien. Voor de eerste keer in onze reis hadden we op dit vlak wat pech. Buiten een groot contour van een Manta in de diepe oceaan, hebben we er niet echt eentje gezien. Wel bijzonder om te ervaren: zwemmen/ snorkelen in het midden van de oceaan waar de bodem zo diep is dat je deze niet ziet. Je lijkt wel te zweven in het ijle.

Onze zeedag zat er nog niet op, want we gingen nog een derde plaats bezoeken: Pulau Padar, een eiland dat bekend staat voor het uitzicht waarbij je drie stranden tegelijk kunt zien. Na lang varen was het water al zo gezakt, dat ons bootje niet kon aanmeren bij het strand. Bedrijvig als de Indonesiërs zijn, kon je hier uiteraard voor 20.000 IDR per persoon een taxibootje huren. Dit is ongeveer 1,3 euro, wat niet veel is, maar wel voor hier. Zeker als je beseft dat het ging over 30seconden varen. We besloten om de 100 meter gewoon te zwemmen, hah! Hierbij moesten we wel flink wat scherp koraal ontwijken, maar na een tweetal minuten zwemmen, stonden we dus opgefrist op het strand.

En die opfrissing konden we gebruiken, want we hadden een stevige klim voor de boeg naar de top van de heuvel op Pulau Padar om het mooie uitzicht te zien. Na heel wat geklim kreeg Eva even een "knakske" en kon ze de woorden "Ik haat avontuur" niet meer inhouden. Gelukkig meende ze dit niet en was het een dipje van korte duur, want de natuur en de uitzichten op het eiland zijn hun faam meer dan waard. Echt onvoorstelbaar mooi! Je kon verschillende bergen, baaien, stranden ... allemaal tegelijk zien en dit terwijl de avondzon alles mooi oranje kleurde. Wederom een toppertje van jewelste.

De afdaling ging net iets vlotter, maar er stond ons nog een portie zwemplezier terug richting de boot te wachten. Met de uren die verstreken waren, was het water nog gezakt. Hierdoor kwamen de eerder vernoemde scherpe koraaltjes nog dichter bij het wateroppervlak te liggen. We waren erg voorzichtig en probeerden alles te ontwijken, maar tevergeefs. Eva kon het niet laten om de Hokey Pokey te doen met haar been en een grote berg scherpe koraaltjes. Resultaat: flink wat schrammen die in het water nog meer bloed leken te produceren. "Jaws" werd bijna wakker van zijn dutje door dit lekker hapje. Taai als Eva is, zwom ze gewoon door. Eenmaal op de boot kreeg ze alle EHBO die we konden bieden: een flesje water erover en wat droge tissues. Ai ai! "Ik haat avontuur" werd nog eens bovengehaald.

Als je dan denkt: "oef, alle spanning van vandaag achter de rug", dan heb je nog niet de wateren tussen Pulau Padar en Komodo getrotseerd op een bouwvallig stukje drijvend hout. Wat begon met een portie zonnebaden op het bovenste dek met een romantische zonsondergang, eindigde in een scène die in een rampenfilm uit Hollywood niet zou misstaan. Enorm hoge golven, ons bootje dat harder van links naar rechts schommelde dan een Vliegende Hollander, alles balkdonker omdat onze kapitein alle lichten had uitgedaan anders zag hij niks, ijzige stiltes en ontelbare gebeden naar alle mogelijke goden om ons niet te laten zinken met dit ruftig bootje. Je kunt je voorstellen hoe Eva zich voelde en ik voelde me toch ook licht ongemakkelijk (als in: nog liever in een nest tarantulas vallen dan dit nog eens mee te moeten maken).

Wonder boven wonder hebben de Allahs, Boedhas, Jahwehs, Vishnoes ... ons gehoord en kwamen we veilig en wel aan bij Komodo. Hier kregen we van ons halfblind stuurmannetje enkele matrassen, dekens en kussens, zodat we ons op het dek konden nestelen voor de nacht. Voordat we in slaap vielen, werden we getrakteerd op nog een laatste, mooi, natuurlijk fenomeen: een sterrenhemel zoals we deze nog nooit hadden gezien. Duizenden sterren en allemaal even helder. Beter dan een vijfsterren hotel en een zacht bed. Alhoewel...Read more