Montezuma: treehouse

[Update 2/2 van vandaag ivm slecht internet afgelopen dagen en max aantal foto's pet post, zie post hieronder voor rest!]

Het is tijd om voor nu de zeer rustige provincies die we tot nu toe hebben verkend gedag te zeggen om de drukte van de kuststadjes aan de westkust op te gaan zoeken. Bij het voorbereiden van de reis kwamen we op veel reisblogs en ook op sites van diverse ambassades allerlei alarmistische berichten tegen over criminaliteit, maar in de binnenlanden hebben we ons tot noch toe alleen maar heel veilig gevoeld en van criminaliteit of slechte intenties niks gemerkt - als je even niet meerekent dat wij zélf op dag 3 al in stonden in te breken en op dag 4 iemand bijna hadden gescamd. Dat was in Caño Negro, waar we in een huisje sliepen op een terrein van een familie. In de avond zaten we daar in de open buitenkeuken, toen jongste dochter Eliza (jaar of 7) naar ons toe kwam omdat "het oma niet lukt". Bleek dat de ouders even naar nabijgelegen stad waren gereden en oma zou de kinderen die bij haar hadden gegeten op.bed komen leggen, maar het slot deed het ineens niet meer. Elize ging dus even een poging wagen, onder toeziend oog van oma en haar drie kleinkinderen. "Weet je hoe dat werkt?" vroeg de jongste. "Nee, maar we gaan het gewoon proberen!" antwoorde ik tot zijn plezier. Het slot wilde echt niet meer open, dus uiteindelijk hebben we de tralies van het raam losgemaakt en is Eliza als een katje door het raam naar binnen geklommen, om de deur van binnenuit los te maken. De volgende dag wilden we bij het uitchecken met kaart betalen. De eigenaresse was alleen thuis met twee van de kinderen en omdat ze niet wist hoe het apparaat werkt, vroeg ze ons of we zelf de betaling even wilde proberen te doen. Of we wisten hoe dat werkt? De oudste dochter van 11 kwam erbij staan en herhaalde lachend Elize's woorden van de vorige dag; "nee, maar we gaan het gewoon proberen!" Na veel geklungel hadden we het ding aan de praat, maar door de vele nullen in het lokale geld (550 collones is ongeveer 1 euro) toetsen we er één te weinig in, waardoor we maar 19 euro betaalden voor 2 overnachtingen en een tour. Het is dat we ons afschrift zelf even goed checkten, anders was de eerste scam een feit geweest.

Nu gaan we echter richting de kuststeden en we vermoeden dat we hier wat meer van de andere kant van Costa Rica gaan zien - de armoede in de drukkere steden, meer overlast van drank en drugs en wellicht ook een wat onveiliger gevoel. Het blijkt uiteindelijk erg mee te vallen aan de westkust. Hoewel het inderdaad wel een stuk drukker is en er hier en daar zelfs wat rommel langs de straat ligt (het is opvallend hoe schoon Cista Rica verder is, je ziet nergens afval liggen, rivieren en ook kusten zijn vrijwel helemaal plastic vrij) is iedereen ook hier heel vriendelijk. Het verkeer is drukker maar blijft heel gemoedelijk, iedereen geeft elkaar de ruimte en er is veel geduld voor langzaam rijdende gringos zoals wij.

We rijden naar Montazuma, een surferstadje dat in de Osa Pensinsula ligt. We verblijven hier in een eco community van overwegend USA expats en enkele ticos, in een open boomhut midden in hun stukje regenwoud. Ze hebben hier een ecologische boerderij waar ze grotendeels zelfvoorzienend mee zijn, en een grote groep kippen. In Montezuma verblijven veel expats en de sfeer is dan ook anders dan we tot nu toe hebben meegemaakt. Wat meer verwesterd, dure restaurantjes met soyamelk cappuccino en meer gedoe in verkeer door racende motors en quads. Het is er echter alsnog vrij rustig en we hebben het strand bijna helemaal voor onszelf.

De boomhut is geweldig, heel profesorisch, open en vol met beestjes - variërend van leaf cutter ants die de boom kaalplukken, 4 eekhoorns die elke dag dezelfde ronde bleken te doen in onze boom en omliggende bomen om te checken welke vruchten al gaar waren, vele coati's die vruchten kwamen eten (en die ook met veel geweld op ons dak lieten kletteren), allerlei dieren onder de boomhut die daar in ochtend en avond eten kwamen scharrelen, tot 3 katten die gezellig komen buurten en kijken of er wat te snacken valt. Om de koelkast zit een grote snelbinder gebonden, omdat er afgelopen weken vaan gestolen wordt uit de koelkast, waarschijnlijk door wasberen. Eén keer was er niks gestolen, maar waren er bananen bijgelegd. Het mysterie was nog niet opgelost, maar ons werk aangeraden eten in kratten op te bergen en de koelkast hermetisch afgesloten te houden. Ook de wc en douche waren in openlucht. Erg Tarzan en Jane allemaal :). De geluiden in ochtend en avond bij zonsopgang en -ondergang waren geweldig.

We hebben het kustplaatsje verkend en zijn eergisteren in de avond op een kano gestapt om de zonsondergang op het water te kunnen zien en vervolgens op zoek te gaan naar lichtgevende algen in het water. We waren met enkele Duitsers en een heel enthousiaste gids die veel kon vertellen over het bioluminescence fenomeen. Hier hebben we alleen mentale foto's en video's van gemaakt, maar het was echt magisch mooi (Maciej voelde zich naar eigen zeggen een Disney prinses). Bij elke aanraking van het water, met je handen of peddel of kano, ontstaan er twinkelende sporen van sterrestof in het water. Omdat het volle maan was moesten we op zoek naar maanschaduw achter bergen en daar voeren we dan door een oplichtende melkweg. Echt prachtig!

Op terugweg was het al erg laat en besloten we een pizza mee te nemen om nog even iets te kunnen eten. De restjes gingen in een afgesloten koelkast. De volgende dag werden we wakker met een open koelkast waar alles nog netjes in stond, onze yoghurt, fruit en eieren waren niet aangeraakt. De pizza was echter verdwenen - we hebben de eigenaren tot hun grote plezier daarom 'ninja turtles' laten toevoegen aan lijst van mogelijke misdadigers en waarschuwingen voor volgende reizigers.

Gisteren hebben we een flinke afstand afgelegd om in Uvita te overnachten, onderweg naar het afgelegen Drake Bay. Daarover later meer!Read more