Z Baldurem za pan brat

Przygotowując się do wyprawy, usłyszeliśmy ostrzeżenie od doświadczonych podróżników: „módlcie się do Odyna o pogodę”.
Nie wiem, jak Odyn, ale wszechświat był zdecydowanie po naszej stronie tym razem. Kiedy opuszczaliśmy północ południa Norwegii, ostrzegano nas: na południu sztorm (jak się okazało, nie Antony albo Zachariasz, ale Hans), drogi płyną, zbocza się odbywają, kataklizm. Przejechaliśmy zachodnim wybrzeżem, w zacinającym co prawda deszczu (Południe, Południowy zachód i Stavanger), ale bez żadnych innych utrudnień, drogi całe, promy odchodzące punktualnie, port w sztormie, ale funkcjonujący i dojechaliśmy na południe południa. A tam słyszymy: dobrze, ze jesteście, ma północy drogi płyną, zbocza się obsuwają, kataklizm. Tu za dwa dni ma się rozjaśnić, to pójdziecie w w góry.
I w błogiej nieświadomości przezimowaliśmy te dwa dni w skansenie wikińskim, w pokoju Baldura, opiekuna światła i piękna, obserwując kozy (kto wie, może z zaprzęgu Odyna), kiedy na wschodzie Norwegii, od południa na północ, włączając miejsca które przemierzaliśmy tydzień wcześniej, szalał sztorm Hans i niszczył wszystko na swojej drodze. Zrywając tamy, niszcząc tory kolejowe i drogi, zalewając wioski, miasta i kempingi, włącznie z porywaniem całych przyczep stacjonarnych z nurtem rzeki - jak przeczytaliśmy w gazetach po powrocie.
Klimat całkiem jak z „American Gods”, nie wiemy tylko, kto jest Mr Wednesday. Widać, północne krańce świata trzeba zwiedzać z szacunkiem i entuzjazmem dla lokalnej mitologii, a wtedy wszechświat sprzyja wędrującym.Read more